Dit is gewoon té briljant om geen eigen post te verdienen.
Hier een opsomming van 'bizarre' dingen die vrij normaal zijn in Santiago.

Deze stad kamp met een groot probleem, namelijk straathonden. Het begrip asiel kennen ze hier niet en na de afschaffing van de straathondenslachting loopt het compleet uit de hand. Mensen die hun hond kwijt willen kunnen deze niet naar een asiel brengen, dus laten ze hem gewoon achter op straat. Ze zijn trouwens totaal niet agressief, enkel een beetje nieuwsgierig. En, ze gedragen zich als mensen. Dit meen ik letterlijk: ze wachten tot het licht groen is om over te steken en (I s*** you not) ze nemen de bus! het is nu al een aantal keer gebeurd dat er een random hond de bus in komt gewandeld, een plekje zoekt onder een paar stoelen en een stuk meerijd.

En nu: de bussen!

Ze zijn oud, ze rammelen en het verkeer hier is doodeng. Sommige chauffeurs rijden 'normaal', anderen als gekken. Boek lezen? Zit er niet in; je hebt beide handen nodig om je vast te houden en niet van je stoel te worden geslingerd.

één van de eerste dagen dat ik hier was en in de bus zat, had ik een buschauffeur die dacht heel efficiënt te zijn: laten we de deuren zo vroeg mogelijk opendoen, zodat mensen zo snel mogelijk kunnen instappen. Zit wat in, maar als je aan komt rijden met 40 km/u en binnen 5 meter tot stilstand moet komen en 3 meter voor de halte de deuren open doet, voel je je als passagier toch niet helemaal veilig.

Dan zijn de bussen, als gezegd, ook erg oud en dat betekend dat de deuren sowieso niet helemaal goed meer sluiten. Ze gaan stroef open en vaak zat vinden de twee deuren elkaar niet als ze 'dicht' zijn.

Dit is nog allemaal te accepteren, totdat je een verhaal van mijn medestudentje Karima hoort. Ze stond rustig op de bus te wachten toen er een andere bus aan kwam rijden. Hij had op deze halte geen stop, maar omdat het verkeer vast stond moest hij toch stoppen (logisch). Hij reed helemaal niet hard en wist op een normale manier af te remmen en tot stilstand te komen. Tót het laatste schokje. Op dat moment bedacht de voorruit namelijk: ik heb hier helemaal geen zin meer in, en viel eruit. De chauffeur had NIETS in de gaten en reed even later gewoon door (over zijn voorruit)! En NIEMAND die die ruit opraapte. Ze haalden alleen het rubber eraf....inderdaad: WAT?!
En dan het laatste avontuur: enkele andere Europese studenten van onze docente Spaans gingen koken en hadden ons uitgenodigd. Dus wij daarheen, heel gezellig, lekker gegeten. Enfin, 11 uur en wij gingen naar huis. Met z'n drieën in een bus naar Escuela Militar (dat is het echt meest onoverzichtelijke station EVER en ook nog eens (natuurlijk) zo'n knooppunt van alles). Anyway, we zaten met ons gezicht naar achteren en ik zag de spiegel bij de achterste deur al ernstig trillen. Tot op een moment BANG BANG GGGGL BANG. hij was naar beneden gevallen. De chauffeur stopt de bus, stapt uit zijn hokje en vraagt (terwijl hij door de bus loopt) "was het een raam?" Wij verwezen hem naar de spiegel, die hij opraapte en meenam. Maar dat is niet het belangrijkste: het belangrijkste is dat het eerste wat die man denkt is dat het een RAAM WAS!!! Zo normaal is dat dus.

Jup, dat waren mijn avonturen tot nu toe, ik weet zeker dat er nog vele bij zullen komen, maar ik MOEST het gewoon even opschrijven.