Profile
Blog
Photos
Videos
My sweet little grasshoppers!! Eindelijk een nieuwe update van jullie favo blondie in NY. Ditmaal blog 2.0, geheel in dagboekvorm INCLUSIEF alinea's. Geniet!
Donderdag 22 maart: Terry o'Quinn
O MY GODDDD deze dag was genieten zeg. Ter info, het volgende stuk is alleen boeiend voor Lost (en/of Hawaii Five O) fans.
Ik liep nietsvermoedend van de metro naar mijn werk, klein stukje lopen maar en tegenover ons kantoor zit een Starbucks. Er is mij altijd verteld dat in SoHo de meeste celebrities zitten, nou tot nog toe natuurlijk geen een gezien. Iedereen om mij heen had al bizarre verhalen over Twilight spelers en Jude Law en weet ik het wie allemaal, dus ik was al lichtelijk teleurgesteld dat ik nog niemand gezien had. Oke nu moet ik niet een te spannende opbouw maken want dan is het straks ineens een anticlimax....... hmmm.. nou goed, ik liep daar dus en moest wachten voor een stoplicht en WIE LOOPT ER OPEENS VOOR MIJN NEUS LANGS? JOHN LOCKE VAN LOST!!!!!!!!!! Hij blijkt trouwens ook een echte eigen naam te hebben: Terry o'Quinn.
Heel raar, als je een lange tijd heel erg hebt ingeleefd in een serie dan is het SUPER raar om ineens iemand uit die serie te zien, omdat het voelt alsof je die personen ook daadwerkelijk kent. Dus ik zag hem lopen en was meteen totaal in shock, WAS DAT HEM ECHT?? Even dacht ik neeeejoh, hij loopt daar heus niet zomaar ineens alsoftie net wakker is in zijn sweater. Hij liep de Starbucks in en dat was het moment dat ik dacht *evil laugh* MUAAAHAHAHA!! Hij zit in de val! Dus ik als een gek mijn camera erbij gepakt en hem achtervolgt de Starbucks in. Het feit dat ik bijna te laat was op mijn werk was ik natuurlijk meteen vergeten en heel schichtig ging ik half achter hem staan en probeerde te checken of het hem echt was. Uiteindelijk wist ik het echt SUPERZEKER dus toen heb ik mijn verontschuldigingen aangeboden voor het abrupt verstoren van zijn ochtend en gevraagd of hij het goed vond als ik een foto met hem maakte. De andere Starbucks bezoekers waren erg vriendelijk voor deze tijd van de dag en assisteerden waar nodig. Et voila!! Een heuse foto met een van de hoofdrolspelers van de beste serie OOIT.
Natuurlijk moest ik het moment weer verzieken.
Allereerst vroeg ik als een klein kind "Are you John Locke???" NADAT DE FOTO GEMAAKT WAS en ALSOF HIJ GEEN EIGEN NAAM HEEFT. Zelfs na deze bizarre vraag wilde hij nog een gesprekje starten en vroeg heel lief of ik ook een kopje koffie kwam doen, maar vanwege de zenuwen en halve paniekaanval zei ik NEE (met andere woorden: nee ik achtervolg je gewoon! want ik stond echt in de rij zeg maar) en achteraf gezien had ik dus gewoon een koffietje met hem kunnen doen maar goed.
Wat ik dus wel heb gedaan is als een kip zonder kop hem bedankt en weggerend en met een big smile het kantoor binnen gelopen. Natuurlijk had NIEMAND van mijn collega's ooit de serie lost gezien en was niemand onder de indruk. Maar voor mij was dit een hele speciale ervaring en een begin van veel meer!! Ik ga er natuurlijk vanuit dat dit het topje van de ijsberg is. Positief denken.
Maar wat gebeurde er gedurende de dag, ik begon het moment in gedachten opnieuw te beleven en realiseerde stukje bij beetje hoe achterlijk ik me had gedragen tegenover mr. John Locke. Ik schaamde me echt een beetje dus ik dacht, hoe kom ik van dit gevoel af. Uiteindelijk via internet zijn fansite met gastenboek gevonden. Je zal denken, die is gek. Dacht ik zelf ook! Ik dacht hij zal dit NOOIT lezen, maar dat maakt niet uit. Ik moet sorry zeggen en bedanken dat hij zo aardig was tegen de idioot die hij tegenkwam. Dus ik mijn stukje geschreven en GELOOF HET OF NIET hij heeft geantwoord! HAAHA~! (http://books.dreambook.com/melpap2/terry.html )
Dear lord ik moet ruim twee weken beschrijven en heb nu pas één OCHTEND gehad....... dus bereid jullie voor: Ga even plassen, pak een kop thee en wat koekjes en nestel jezelf lekker in de bank ofzo. Ready?? Aaaannnnddddd continue.
Verder was het deze dag ontzettend bizar warm, ben ik met mijn stomme hoofd mijn metrokaart kwijtgeraakt (onbeperkte maandkaart die mijn stagebedrijf betaald, had hem natuurlijk net een week). Hij zat vanwege het lekkere weer voor het eerst níet in mijn jas, want die had ik uitgedaan, maar in mijn kontzak. Natuurlijk had die metrokaart daar geen zin in en heeft ie de vrijheid opgezocht. Samen met het briefje waarop het adres stond waar ik naar toe moest. Lachen joh, kom ik daar bij de metro, metrokaart weg én het adres. Pokkeneind teruggelopen en geloof het of niet, onderweg heb ik het papiertje teruggevonden met het adres er op en natuurlijk het meest waardevolle - mijn metrokaart - niet. Ik hoop van harte dat iemand daar heel veel plezier van heeft gehad, anders is het echt totaal voor niks geweest. Aan het einde van de dag heb ik lekker met Koen geskypet, en dit keer écht! Hij zat niet tussendoor te pokeren en een film te kijken. Nee, ik had zijn volledige aandacht.
Vrijdag 23 maart: Skipper
Een lekker chill dagje gehad op werk en een serieus gesprek met Cliff gevoerd over de werkuren. Het was me de afgelopen tijd wat teveel geworden dus dat heb ik heel eerlijk tegen hem gezegd. De mensen die hem kennen weten dat het een lastig figuur is voor serieuze gesprekken (he mam??), dus moest echt al mijn moed bijeen rapen maar heb een erg goede reactie gekregen. Einde van de dag had ik een afscheidsborrel van Tineke, die ging helaas weer terug naar Nederland. Het was wel een hilarische avond met allerlei Nederlanders (die ik nog niet kende) en een geweldig gestoorde Amerikaanse vrouw van 35. Ik heb compleet in een deuk gelegen om dat mens. Ze ziet eruit als 25 met haar kleding, hakken en overdaad aan niet-mijn-smaak sieraden. Oke nu klinkt het alsof ze er niet uitzag maar ik moet zeggen dat ze heel mooi was en dat ik haar totaal geen 35 had gegeven. Daarbij had ze het stemvolume van een doof viswijf en had ze aardig wat drank achter haar huig zitten. Het moment dat ik binnen kwam viel ze me bekant aan en vroeg ze half schreeuwend aan Tineke waar ze deze kleine mooie blonde hollandse vandaan had getoverd. Het ene compliment na de andere, het leek wel of ze verliefd op me was! Maar: echt een schat van een meid en hi-la-risch. Ze bleef cocktails voor me halen en na een uurtje of zo had ze ineens bedacht dat ik op een barbie leek. En dan niet zomaar gewoon algemeen op een barbie, nee op die kleine (weet je nog van vroeger), voglens mij het zusje van barbie: SKIPPER. Nou toen ze dat bedacht had was het gedaan hoor. Je zag echt zo'n gloeilamp boven haar hoofd verschijnen en ze schreeuwde uit volle borst: ARE YOU SKIPPER? ARE YOU f***ING SKIPPER? Vervolgens kwam ze met een cocktail aanzetten: ORDER FOR SKIPPER COMING UP!! ORDER FOR SKIPPER. Compleet padje af dus en totaal gestoord maar heb keihard gelachen. Dat was dus mijn bijnaam voor deze avond. Achteraf bleek dus dat ze ook nog een heel bijzonder levensverhaal had. Ze was politieagent en is een aantal jaar geleden slachtoffer geworden van ongewenste intimidatie en ze is in haar been geschoten. Daardoor heeft ze nu een dik pensioen en vergoeding gekregen en geniet ze lekker van het leven in Hoboken.
Zaterdag 24 maart: Chelsea
Lekker asociaal uitgeslapen, waarom niet. Dat moet soms kunnen. Ik had nog geen plannen of afspraken voor deze dag dus heb ik mijn eigen plan getrokken. Bedacht om naar Chelsea market te gaan, want ik had gehoord van veel mensen dat het daar leuk was. En inderdaad, Chelsea market = COOL. In een overdekt pand allerlei leuke kledingwinkeltjes, markt-achtige tentjes, sieradenwinkels, bakkers, heerlijke lunchtentjes, supermarktjes, van alles! Zelfs nog een heuse sample sale tegen het lijf gelopen en uiteraard veel geld bespaard!! ;) Toen ik naar huis liep vanaf Chelsea market kwam ik langs een trap warbij een bord stond: Young Talent Fashion. Ik ben erg nieuwsgierig aangelegd dus naar binnen gelopen en daar bleek dus ook een soort van binnenmarkt te zijn van allerlei jonge fashion talenten en bijzondere sieraden.
Toen ik thuis kwam vond ik het tijd om een einde te maken aan het experiment veel eten en niet sporten. Ben lekker een half uurtje wezen hardlopen langs de Hudson river, heerlijk. En ook hardstikke nodig want de helft van de broeken die ik heb meegenomen passen niet meer. Geen grap. Na het eten ben ik met Feike naar bar Von geweest, daar vierde Dirk (kennen we van de NLborrels) zijn verjaardag. Zijn Amerikaanse date was er ook bij en we hebben uitgebreid de Amerikaanse datingregels besproken. Je wil niet weten hoe dat hier gaat! De man betaald ALLES, altijd. De vrouw moet hakken en een jurkje aan. Er zijn bepaalde onderwerpen waar je NIET over praat. De eerste drie dagen bel je NIET. Etc etc. Allerlei regeltjes en spelletjes, ongelofelijk.
Zondag 25 maart: The real Mac&Cheese
Lekker skypedagje gehad. De typische zondag afgesloten door met triple F (Fran, Feike en ik) een wandeling door de stad te maken langs Union Square naar S'MAC, waar ik per se mac&cheese wilde eten. De échte. Mijn hardloop-actie van de dag ervoor moest natuurlijk gecompenseerd worden. De wandeling alleen al was geweldig en de mac&cheese nóg beter. Ze serveren het echt in een pannetje, waarin dus uiteraard macaroni met ontzettende hoeveelheden kaas zit die door de bereiding in de oven een heerlijke korst heeft.
Op onze terugweg hebben we de mac&cheese-baby in onze buik gesust met een heerijke frozen yoghurt mét cheesecake stukjes van Flavaboom. Volgens Fran liepen we Bradley Cooper half tegen het lijf met zijn boodschappentassen op een zebrapad, helaas zat ik ontzettend in mijn eigen wereldje met mijn frozen yoghurt en heb ik dus zijn gezicht niet gezien. Jammer, maar ik reken op een tweede kans.
Maandag 26 maart: Abduction
Het was tijd voor een romantic movie night met mezelf. Je kunt hier in de webster gratis DVDs lenen. Gekozen voor Abduction en lekker in bed met laptopje mn filmpje gekeken.
Dinsdag 27 maart: Michael Bloomberg
Dit was de dag, de dag dat de burgemeester van New York langskwam om fashion icon Clifton Charles in the flesh te ontmoeten (Cliffs woorden). Het kwam er op neer dat de burgemeester langs kwam omdat hij een sponsor is van het initiatief waarvan wij deel uitmaakten waardoor we supercheap in dat gebouw konden verblijven. Uiteraard wordt van hem verwacht dat hij af en toe zijn kop laat zien en interesse toont in de start-up bedrijfjes die daar zitten. De hele incubator (zo noemen ze dat initiatief en/of onze verdieping) was totaal gestresst vanwege het feit dat hij langs zou komen. Ineens werden er allerlei posters opgehangen, bureaus netjes gemaakt, nette kleding aangetrokken, etc etc. Cliff had bedacht dat als hij bij ons bureau (THE DESK) langs zou komen, dat wij hem moesten overtuigen om opgemeten te worden voor een gratis shirt. Mr. Bloomberg bleek totaal niet geïnteresseerd en wilde vooral heel beleefd iedereen een handje geven en zo snel mogelijk weer weg zijn. "I have enough clothes" wist hij ons te vertellen, een uitspraak die ik nooit zal begrijpen.
Na het werk ben ik met Nichole meegeweest naar een concert van Nnekka, een zuid-Afrikaanse zangeres waarvoor ze gratis kaartjes had gekregen van Obebi (haar huisgenoot, lauwe naam he als je m hardop uitspreekt). De muziek was super mooi en het was een hele indrukwekkende vrouw met mooie verhalen over haar muziek en Nigeria.
Woensdag 28 maart: Laundry
BORING. De hele dag emails verstuurd en in de avond ontzettend gezellig was gedraaid. That's it. Zo kan het ook!!
Donderdag 29 maart: TAO
Nichole en ik waren door een klant uitgenodigd om mee te gaan uit eten bij TAO, degene die zo onder de indruk was dat ik eraan had gedacht om zijn inlogcode te sturen. TAO is één van de bekendste, mooiste, lekkerste en duurste restaurants in New York. In eeste instantie dacht ik jeetje, wat moet ik nou met zo'n uitnodiging. Maar hier in New York is het heel normaal om met mensen die je niet kent op stap te gaan en toen ik die mail aan Nichole liet lezen en haar enorme bambi ogen begonnen te glinsteren zei ze: NATUURLIJK gaan we mee! Uiteindelijk dus afgesproken in dat restaurant en ik heb echt nog nooit zulke bijzondere sushis op!!! Het restaurant was supermooi met een drie meter hoge buddha met prachtige belichting en een vijver met grote vissen erbij. Het was ontzettend gezellig, voelde net of we een soort gezinnetje waren ofzo. John is 48, getrouwd, kinderen, alles er op en eraan. Volgens mij gewoon een rijke vent die niet weet wat hij met zijn geld aan moet. Hij neemt zijn stagiair Zack overal mee op sleeptouw (die was er ook bij) en heeft ook een Clifton Charles shirt voor hem gekocht. We hebben John de hele avond belachelijk gemaakt omdat hij zo oud was dat hij steeds zijn leesbril op moest zetten en ik werd belachelijk gemaakt omdat ik zei dat mijn 'mother tongue' niet Engels was maar Nederlands. Dat bleek volgens hun geen correct Engels en we hebben de hele avond dubbel gelegen om mijn zelfverzonnen uitdrukking. Niet belangrijk maar toch noemenswaardig detail: uiteraard bleek dat ik gewoon gelijk had en mother tongue gewoon een goed alternatief is voor 'native language'. Die Amerikanen hebben ook geen verstand van Engels.
Leuke extra in het restaurant was de clubmuziek en bijbehorende vioolspeler die helemaal tekeer ging en een onwijze show weggaf! Echt supergaaf. John vond het leuk om een praatje met hem te maken en heeft zijn businesscard gevraagd, de naam van de vioolspeler bleek Gray te zijn. Op een gegeven moment was Gray verdwenen en begonnen we zijn vioolspel te missen. John besloot hem op te bellen en te vragen waar hij was. Na eerst wat verkeerde mensen aan de lijn te hebben gehad had hij dan toch echt Gray aan de lijn die - volgens John - wel even bij ons aan tafel zou komen spelen. Wij geloofden niks van zijn grap, maar een half uur later stond Gray daadwerkelijk bij onze tafel een geheel nieuwe show weg te geven met zijn vioolstok half in Nicholes gezicht!!
Na het eten besloten we om nog een drankje te doen bij de bar in het FourSeasons hotel ernaast. Dit bleek tot onze verbazing een soort hoeren-ophaalplek te zijn. Aan de lopende band kwamen er mannen in pak om schaars geklede vrouwen mee te nemen. Wat een ervaring. Aan het einde van de avond had mr. John natuurlijk voor iedereen een taxi naar huis besteld. Wat een luxe!
Vrijdag 30 maart: Laatste dag @ the incubator
Onze laatste dag bij de incubator! Vandaag begonnen we ons pas te realiseren dat we een klein beetje gehecht waren geraakt aan dit plekje. Elke ochtend gegroet worden door dezelfde doorman, elke middag kiezen uit onze favoriete lunchplekjes, elke dag lachen om ons belachelijk kleine bureau, elke dag allerlei mensen om ons heen van andere bedrijfjes.
We hebben het gelukkig droog gehouden en in de avond een drankje gedaan met iedereen die er zin in had. Ik kon niet lang blijven want ik zou die avond naar Jozien gaan in new jersey voor haar afscheids-aupair-feestje. Merel (die neemt jozien over) was inmiddels ook in da house en het was een gezellige avond met alle au pair meiden en één au pair jongen. Nooit geweten dat dat ook bestond.
Zaterdag 31 maart: Piñata + birthdays
Terwijl Cliff en Wayne druk aan het verhuizen waren, was ik bezig jozien en wim bij te staan met hun inkopen voor hun 3 maanden lange reis door de states. We hebben dus een half dagje Dollar Tree en Ikea gedaan.
In de middag vierde Kate haar kinderfeestje. Heel grappig, ze hebben hier bij kinderfeestjes altijd een Piñata. Dat is een soort papiermaché beest (dit keer een vis) en daar zitten dan dingen in, snoep en confetti enzo. De vader houdt het beest dan goed vast en dan moeten de kinderen omstebeurt met een honkbalknuppel tegen het beest rammen, net zo lang totdat hij openklapt. Na het avondeten zijn we met jozien, wim en merel New York in gegaan om alvast Merels verjaardag te vieren. Lekker gegeten bij het Hard Rock cafe op times square en daarna om klokslag 12 uur luidkeels voor haar gezongen midden op times square!! Er gingen zelfs mensen mee zingen, jammer dat happy birthday zo'n kort liedje is.
Zondag 1 april: Bijnadoodervaring @Vapiano
Lekker uitgeslapen en geskypet met fiekmir en peet. Aan het einde van de dag ben ik met Feike door de stromende regen naar Vapiano gegaan bij Union Square om daar met Maud heerlijke pastas naar binnen te werken. Was supergezellig! Er gebeurde wel iets heel raars… Feike kreeg een hoestaanval en bleef maar gaan. Zo'n droge keelhoest weet je wel. Om de zoveel seconden kwam er een hoest. Na een paar minuten begon ik ook te hoesten en Maud ook. Voor we het wisten begon iedereen om ons heen te hoesten!! FACKING ENG!!!!!!!!!! Even was ik bang dat we allemaal op de grond zouden vallen en in de serie flashforward terecht waren gekomen of iets dergelijks. Er was vlak voor dat gehoest ook al een vrouw opgehaald door de ambulance, omdat ze zich niet lekker voelde (die mensen hier bellen voor ALLES de ambulance), maar nu begonnen we toch zenuwachtig te worden. Gelukkig hebben we alles overleefd, volgens mij hing er gewoon iets raars in de lucht ofzo. Van angst hebben Feike en ik VIER toetjes besteld! En we wilden natuurlijk supergraag zoveel mogelijk toetjes proeven dus we hebben ze gedeeld. Heeeeeeeeeeerlijk.
Maandag 2 april: Nieuw kantoor!
Jawel, de eerste dag in ons nieuwe kantoor in de Flatiron District!!!!! Ons oude kantoor zat in SoHo, dus nu zitten we iets meer richting midtown. Een prachtig gebied met mooie oude gebouwen met pilaren en krullen en andere versieringen en uiteraard het bekende Flatiron gebouw. De discussies gaan nog waarom het precies Flatiron gebouw heet, volgens mij gewoon omdat het gebouw zo plat is maar dat verklaard niet het 'iron' gedeelte. Cliff deelt mijn mening en denkt dat het gebouw van binnen een soort ijzeren skelet heeft. Judith was het hier niet mee eens en vind dat het gebouw gewoon in zijn geheel op een strijkijzer lijkt. Ook een mooie verklaring.
Het kantoor stond uiteraard nog volgebouwd met dozen, rook lekker naar verse muurverf en daarbij hadden we nog geen meubels (op twee oude grijze stoelen na) dus zijn we de dag begonnen met een koffie en cupcake bij de bakker tegenover om het te vieren en onze eerste bespreking te houden. The Game Plan for today: world domination! Dat zegt Cliff elke dag, mooi streven dunkt mij. Daar put ik al mijn inspiratie uit.
Gedurende de ochtend hebben we lekker de lokale meubelwinkels van binnen bekeken en de Staples voor kantoorartikelen. Cliff is zo'n type die rondkijkt en niks koopt. Maar wel wat ideeen opgedaan en vervolgens terug naar kantoor met twee klapstoelen. In elk geval kon iedereen nu zitten en aangezien het kantoor al geverfd was hebben Judith en ik ons ontfermd over het behang. Cliff had bedacht om de enorme dikke pilaar in het midden van ons kantoor te behangen met zwart-wit patroonbehang, met van die ornamenten - heeeel tof. Bijna niemand vind het mooi maar ik vind het geniaal! Het blijkt nogal een opgave om een rond object te behangen……… Maar een paar uur verder hadden we een heel redelijk resultaat bereikt. Altijd fijn om te kunnen 'zien' wat je gedaan hebt de afgelopen uren. Het voordeel van ons eigen kantoor is wel dat we nu lekker muziekje aan kunnen hebben de hele dag!
Dinsdag 3 april: Chillingggggg
Cliff was een dagje weg dus we hadden een lekker rustig dagje op kantoor.
Woensdag 4 april: JAPPIE
Geloof het of niet, deze dag heb ik geluncht met JAPPIE!!! (nee mam niet neef jap) Hij was voor school een weekje in New York. Bizar genoeg lukt het in Nederland al ruim een jaar niet om af te spreken en een week in New York is genoeg om lekker te lunchen samen en bij te kletsen. Uiteraard was het veeeeeeeeeeel te kort maar super gezellig! Hij heeft kennisgemaakt met al mijn collegaatjes, gekeken op onze rooftop en ons kantoor gezien.
Na 5en heb ik samen met Judith Cliff geholpen met het ophalen van bureaus, bureaustoelen, kast, koelkast etc. Was lachen, met zijn allen achterin de verhuisbus op een bureaustoel (levensgevaarlijk) naar ons kantoor toe. Eenmaal in ons kantoor bleken de bureaus ineens een stuk groter dan verwacht. Dat zul je altijd zien. Gelukkig heeft Judith een interieur designer als vriendin die ons wel even wilde helpen met de indeling.
Ik weet niet of ik het al verteld had maar heb nog een leuke hollandse meid leren kennen in the Webster: Willemien. Ben spontaan met haar naar de bios geweest. Heerlijk met een Ben&Jerry's Half Baked de Hunger Games gezien. Indrukwekkende film!
Donderdag 5 april: Nicholes family
De halve dag bezig gezet om onze bureaus goed te zetten. De ouders en oom van Nichole kwamen ook nog even langs om hun mening over het kantoor te geven. Geweldig die mensen, die moeder was ook lekker eerlijk: ze vond de verf veel te donker en de paal met behang lelijk. Na werk ben ik met hun en Nichole meegegaan naar Sweet Revenge voor onze favo cupcake. JAMMMIEE
Vrijdag 6 april: ATWT
Nichole was vrij om met haar ouders New York te bekijken en het was dus mijn beurt vandaag om overal en nergens heen te rennen om dingen af te droppen / op te halen bij tailors en klanten. Normaal is dat dus Nicholes taak. Leuk detail was wel dat ik op mijn weg naar de tailor in SoHo een man zag zitten waarvan ik dacht: die ken ik!!! Ik keek hem aan en dacht s*** s*** s*** waar ken ik hem van… het rare is dat mijn brein hetzelfde reageert op mensen die ik echt ken als op bekenden van TV, heel gek. Goed, het duurde dus ongeveer een half uur maar toen ineens wist ik het. Paul van As The World Turns!!
(Nee, ik ben hier niet trots op)
De dag heb ik afgesloten met een NLborrel, weer ja. Waarschijnlijk heb ik nog een pak verkocht ook daar aan een vent die al 30 jaar in Amerika woont maar wel uit Nederland komt. Zijn Nederlands was zelfs ver-Amerikaanst. Was weer als vanouds gezellig.
Zaterdag 7 april: Pillow-day
Dit was een topdag. Echt een memorabele dag van begin tot eind. Het begon allemaal met het avontuur om The Webster uit te komen samen met Feik en onze hoofdkussens. Ze zijn nogal streng daar dus we waren bang voor allerlei kritische vragen in de trend van 'Waarom?' . Maar het is ons gelukt, de reden van dit hoofdkussen zal voor velen van jullie al bekend zijn maar voor de rest: ik hou jullie graag in spanning!
Allereerst hebben we, met hoofdkussen en al, de metro gepakt naar Williamsburg in Brooklyn. Daar zouden we gaan brunchen met de NL'ers Dirk en Sander die in Brooklyn wonen. Wat een schattige plek zeg, Williamsburg = super TOF. Kleine straatjes, hippe mensen, kledingstalletjes op straat, GEEN herrie (???)… heerlijk om even te zijn. Onze overheerlijke brunch hebben we op bij Juliette, een suuuuuuuuuuperleuk tentje met allerlei hangende planten binnen.
Daarna lekker gekuierd door Williamsburg, richting het water om naar manhattan te kijken. Daar kwamen we nog een foodmarket tegen met allerlei biologische organische hapjes, erg leuk. Heb een lekkere kokos-fruitshake op en daarna zijn we spontaan op de Ferry richting downtown manhattan gestapt. Het was echt lekker om even uit te waaien op de boot, en onder alledrie de bruggen door te varen. We kwamen uit in een soort haven-gebiedje van manhattan waar we lekker een terrasje gepakt hebben. Daar heb ik voor het eerst in mijn leven een cojito op (cocos mojito ofzo haha), genieten!
We konden helaas niet al te lang op dat terras zitten want ons volgende punt op het programma zou om 6 uur eindigen: PILLOWFIGHT @Washington Square park! HILARISCH! Ik heb echt zooo hard gelachen!! Duizenden mensen met kussens die elkaar willekeurig aanvallen, zelfs kinderen en ouders, alles en iedereen hakt er op los en het doet gewoon geen pijn! Overal dooie kussens en veren in de lucht en op de grond. Echt een van de grappigste activiteiten OOIT. Er was ook een bepaalde groep die steeds iemand uitkoos om met zijn allen aan te vallen. Eerst kozen ze een aggressieve ginger, geheel terecht natuurlijk. Vervolgens schreeuwden ze met zijn allen JESSICA SIMPSON, JESSICA SIMPSON! Dus ik keek om mij heen en ineens realiseerde ik me dat ze MIJ bedoelden!!! Er kwamen tientallen mensen op mij afgestormd en ik sloeg half in paniek en half in lachaanval op de vlucht. Geweldig!! Er waren ook bunnies die free hugs gaven aan de gewonden.
Na deze workout zijn we naar bar Reservoir geweest voor een drankje. Ik moest daarna snel door naar mijn diner met Nichole en haar familie bij Vapiano, voor Nicholes verjaardag. Hou in gedachten dat dit alles inclusief mijn hoofdkussen was, ik voelde me net een zwerver haha. Die oom van Nichole is ook hilarisch, hij is homo en je weet wel dat ze zeggen dat homo's een radar hebben voor andere homo's?? Dat is dus gewoon EEN APP: Grinder! Hij kon zien waar de dichtstbijzijnde homo was en hoe die eruit zag met foto's enzo, geniaal! Na het eten zijn we nog met zijn allen naar een bakker gegaan voor een lekkere cheesecake van masterchef BOOBA. Nichole begon hem natuurlijk meteen BOOB en BOOBZIE te noemen, hilarisch. Booba heeft samen met zijn collega en met ons gezongen voor Nichole.
Zondag 8 april: Easter
Vandaag was pap jarig!! Helaas door het bizarre tijdsverschil van maar liefst 14 uur te laat met feliciteren, ook al dacht ik dat ik SUPEr op tijd was.
In de ochtend ben ik naar de paasparade geweest met Feike samen op 5th avenue. Wat een trieste bedoening zeg. Geen één foto waard. Het enige flexe was dat de straat was afgesloten voor auto's dus dat je nu gewoon in één keer door kon lopen in plaats van continue voor stoplichten te wachten etc. Wel in een zijstraatje ENORME paaseieren en paashaas van een paar meter hoog gezien, dat was het hoogtepunt. Uiteindelijk maar onszelf vermaakt met een heerlijke Java Chip Frappuchino van Starbucks op de trap van de public library van het zonnetje genoten.
Daarna op pad naar New Jersey. Merel had me uitgenodigd om naar de Waugh-family te komen en mee te doen met paasspellen, een paascake in de vorm van een konijn bakken en mee te eten. We hebben door het bos gelopen, soort digitale speurtocht gedaan (hilarisch) en ik heb de paascake vermoord (aka doormidden gebroken toen ik de twee konijnhelften aan elkaar wilden lijmen met glazuur). Vervolgens heerlijk gegeten van Merels specialiteit: varkenslapjes met Roquefort kaassaus (O MIJN GOD DAT LUST IK), aardappelpuree en broccoli. Genieten dus.
Maandag 9 april: Mirror mirror
Weer een spontane movie-night met Willemien, traditioneel met onze Ben&Jerry's . Ditmaal naar Mirror Mirror waar zij al heel lang heen wilde. Heb dubbel gelegen om de midgets die de 7 dwergen speelden, heel mooi.
Dinsdag 10 april: Pedicure
Een mijlpaal in de geschiedenis, dit was de dag dat ik mijn maagdelijkheid op het gebied van pedicures ben verloren. Sinds mijn eerste dag in NY zijn mijn poezelige roze prinsessenvoetjes alleenmaar achteruit gegaan, rare vellen, blaren, pijnlijke plekken etc etc. Dat komt omdat ik hier zo ontzettend veel kilometers met de benenwagen afleg op niet-geschikte schoenen (ik snap nu dat die new yorkers allemaal hardloopschoenen dragen, maar jullie begrijpen dat ik mij daarop niet ga vertonen zonder daadwerkelijk hard te lopen).
Goed, ik was dus ONTZETTEND TOE aan een goede voetbehandeling. Willemien was er ook voor in en samen zijn we naar Ivy nails and spa ofzoiets geweest. Een superdeluxe spa waar ze een warm badje met rozenblaadjes hadden klaargemaakt voor onze pijnlijke pootjes. Een koreaantje (wat een nederig beroep trouwens, iemands voeten schoonmaken) heeft heel verzorgend mijn voeten gewassen, gescrubd, gemasseerd, ontdaan van mijn opgebouwde eelt en mijn teennageltjes bijgewerkt en prachtig French gelakt. Nu hopen op mooi weer om mijn mooi verzorgde voeten te showen!
Woensdag 11 april: Factory visit
Deze dag was ingepland om een dagje naar de fabriek te gaan in Maryland waar onze pakken gemaakt worden. We moesten eerst met de bus naar Philadelphia, waar Wayne ons op zou halen en naar de fabriek zou rijden. In totaal is het bijna vijf uur rijden, ruim 2 uur naar Philadelphia en ruim 2,5 uur naar Maryland. De enige bus die om de juiste tijd wegging was de Go To bus (onthou dit). Deze bus start in chinatown (NY) en eindigt in chinatown (Philly). De chinezen hadden besloten onze bus van 8:30 uur te cancelen, aangezien er te weinig mensen meegingen. Tuurlijk, waarom niet. Na om uitleg gevraagd te hebben bleek dat de chinezen geen engels spraken, HANDIG. De Go To bus is ook de enige onder de bussen die GEEN wifi heeft. De bus van een half uur later ging gelukkig wel, dus wij op weg naar Philly. We hadden dus meteen al vertraging en zijn uiteraard te laat bij Wayne aangekomen en dus ook te laat bij de fabriek aangekomen.
Alsnog kregen we gelukkig onze uitgebreide rondleiding door Vickay, het was echt geweldig om te zien hoe de pakken gemaakt worden en hoeveel stappen (ongeveer 150) er wel niet genomen worden om een pak te maken. Alle pakken van deze fabriek zijn op maat gemaakt voor een speciaal persoon. De eerste stap is het controleren van alle afmetingen van een persoon en kijken of alles wel klopt en in verhouding is. Vervolgens bepaalt iemand hoeveel stof er nodig is voor het pak (dat verschilt natuurlijk nogal per persoon), door middel van het verslepen van digitale patronen totdat ze zo efficient mogelijk in een stuk stof passen. Als dit gebeurt is snijdt een gemachineerd mes de patronen uit de stof. Vervolgens gaan de stukken voor de broek naar de 'pant line' en de rest naar iets wat raar genoeg niet de coat line heet………. Er gebeuren zoveel dingen voordat je eindelijk een pak hebt, on-ge-lo-felijk!! De mensen waren echt KEIHARD aan het werk en krijgen betaald per stuk wat ze maken. Ze hebben allemaal een kleine taak en dan zetten ze de bak met stoffen terug op de band waarmee het naar de volgende persoon gaat die er iets mee moet doen. Er zaten omaatjes van 80 tussen, heel erg… Maar dat heb je hier he… Het is bijna niet in woorden uit te leggen hoe die fabriek eruitzag en alle stappen, dus heb heel veel foto's gemaakt!! Die zal ik snel uploaden.
Na de rondleiding hebben we meet-training gekregen van Bonnie, vanwege de beperkte tijd heeft alleen Judith echt geleerd om te iemand op te meten voor een pak. Wayne was ons proefkonijn.
TOen we klaar waren was het al half 5 en we moesten om 6 uur de bus hebben in Philadelphia (nog 2,5 uur rijden van de fabriek). Gingen we niet redden dus. Eenmaal in Philly moest Wayne nog even naar een schoolmeeting met ouders en zijn vrouw, en heeft hij ons gedumpt voor een deur van iets wat een pub moest voorstellen. Toen we de deur opendeden keken we uit op een grote trap, hoorden geen muziek, enkel lachende mannen en het geluid van een TV. Het leek wel een soort huiskamer, en voor Judith en ik het wisten rende Nichole naar boven om zichzelf voor te stellen. Het bleken een stel typische forse Amerikanen te zijn (type Doug , King of Queens) die elk naar een eigen TV scherm staarden met een biertje in hun hand en sportfan-kleding aan. Toen wij de trap opkwamen keken ze allemaal totaal in de war onze kant op. Het gebeurt blijkbaar nooit dat er ineens drie meiden binnen komen gelopen.
Een van hen bleek de meest brutale en achteraf ook een soort comedian want hij was supergrappig. Hij riep dat we wel een 2 dollar beer konden nemen en mee mochten kijken naar hun sportwedstrijden. Ze boden ons drankjes aan en het voelde echt superongemakkelijk aangezien het leek alsof we in hun woonkamer beland waren ofzo. Aangezien we op Wayne moesten wachten hadden we niet veel keus, en hebben we dus een drankje gedaan en aan de praat geraakt met de mannen. Het bleek dat ze een hekel hebben aan New York. Een van de mannen wilde graag met een van ons (het maakte hem niet uit welke van de drie) trouwen en boodt iedereen een green card aan haha! Na een paar minuten gekletst te hebben kwamen we achter hun ware aard,……….. waiiiiiiiit for iiiiiiiiittttttttttttttttttt…………………………………….
HET BLEKEN DANSERS TE ZIJN HAHAHAAHA!!! Echt bizar!! Het was dus een soort dansclub, ze noemen zichzelf de Mummers (www.phillymummers.com) en dansen elk jaar een soort parade (zo noemen ze het) in enorme pakken met veren. Je begrijpt dat wij met zijn drieen DUBBEL lachen van het lachen!! Ik geloofde er NIKS van dat deze stoere dikkers konden dansen. Ontzettend trots kwamen ze meteen met al hun trofeeen aangelopen en foto's en DVD's van hun optreden. We moesten mee komen naar de kelder (ik vertrouwde het voor geen meter) maar die bleek vol te hangen met hun danspakken en hoofdtooien en de meeeeeeeeetershoge Yeti die ze gemaakt hadden voor hun laatste show. Ik had nooit verwacht hier terecht te komen!!
Na een half uur kwam Wayne ons ophalen en zijn we nog heel even bij de parent-school-meeting-dinges geweest om een stuk cheesecake te pikken. Daarna door naar Pat's King of Steaks om een heuse Philly Cheese Steak te eten, waar Wayne het al de hele dag over had. Uiteindelijk pas de bus van 10 uur gepakt naar NY en ik was om 1 uur snachts thuis. Wat een dag.
Donderdag 12 april: BENTHE
Vandaag lekker laat begonnen, dat mag wel na gister he, en ik kan niet wachten tot vanavond!!!!!!!!!! WANT DAN KOMT BENTHE!!!!!!!!!
Zal proberen weer wat sneller te updaten want dit verhaal is echt belachelijk lang. Voor een professionele blogger in wording kan dit natuurlijk echt niet, dat begrijp ik ook wel. Foto's komen snel!! Nu eerst Benthe halen!!!!!!!!!! :D
Daaaaaaaaaagggggggggggg
- comments
Marijke Hoi Fieke , wat een ellenlang verhaal. Je begint op Jozien te lijken die typt ook van die lange stukken. Wel leuk te lezen dat je het zo leuk hebt daar. Jullie zijn bofkonten, hoor. Ik ken die gast niet ( van Lost), is dat erg??? Geniet van de tijd dat Benthe er is en tot horens. XXXX
Jozien ZO JESUA wat een verhaaaaaaaal! Het heeft mij op z'n minst 30 minuten geduurd om dit voor te lezen in de auto:) maar het was wel een geweldig top vermaak middel zo terwijl we tussen de bergjes van rocky mountains reden! SUPER GEWELDIG HILARISCH FANTASTISCH VERHAAAAAAL!! En geeft zeker een goed beeld van hoe jij je de afgelopen weken misdragen hebt hihi:P (vooral op etensgebied doel ik hier..) FIjn da tje het nog steeds zo naar je zin hebt zussieeee, klinkt helemaal geweldig.
Fiekmir Fiekmir! Wat een GEWELDIG verhaal hahahahaha, echt, je maakt hilarische dingen mee ... Hoe grappig dat jij persoonlijk contact hebt gehad met John Locke :D En die kussens haha, Jessica Simpson! Echt leuk fm! Geniet verder schattie en dikke kus voor Bentley! Veel plezier samen, kussen LOVE LOVE xx
Rebecca Geweldig! Ben ook ontzettend trots op mezelf dat ik het helemaal heb gelezen.. Heb btw Sweet Revenge aangeraden aan een een vriendinnetje van mij:) Geniet lekker! x