Profile
Blog
Photos
Videos
"Esra Powder" hield een man op een stuk karton hoog boven z'n hoofd op het vliegveld in Kaapstad. Ik kon me vergissen maar ik wist bijna wel zeker dat ik deze ronde door ging voor Esra Powder. Helaas werd mijn zicht geblokkeerd door drie mensen die me een taxi aanboden maar de 'Powder-meneer' trok me snel mee, net op tijd gered uit de kluwen van de toeristenjagers.
Na een vliegrit van dertig uren was ik wederom heelhuids aangekomen in een land. Hoeveel geluk kan een mens hebben. Na drie uurtjes mocht ik al verkassen van het hostel naar the volhouse (vrijwilligershuis). Dit is een huis, of eigenlijk vier huizen naast elkaar, achter hekken met scherpe punten erbovenop. Na een introductie kon ik plaatsnemen in mijn kamer. Ik werd vergezeld door Daan (NL) en Tina (Noorwegen) en had een heerlijk bed en hoog kussen. Meer dan tevreden kon ik al mijn spulletjes, voor de laatste keer, uit m'n backpack halen. Ik vond Kaapstad nu al leuk, alhoewel ik eerlijk gezegd ook niet anders verwacht had.
Na een weekend met een koude douche (warme water was op nadat de kok eten had gemaakt), ieniemienie jetlag en Dutchies die me drie keer wakker maakten in het holst van de nacht was het tijd voor mijn eerste werkdag als vrijwilliger. Onwetend stapte ik met de anderen rond half negen in ons busje. De heenweg zag ik het een en ander, zo ook de koeien waarna ik vijf seconden spontaan heimwee kreeg naar de boerderij in Tassie. De omgeving was weer compleet anders dan dat van Australië. Dat vind ik zo machtig van reizen, de verschillende culturen en landschappen. Ik geloof niet dat ik daar ooit genoeg van zal krijgen. Anyway, we namen de afslag richting de vuilnisbelt. 'Welcome to Skandaal' fluisterde een jongen in m'n oor die achter mij zat. Eerlijk, ik werd meteen beroerd. Het is misschien moeilijk om je voor te stellen wanneer je in Nederland zit maar ik kan je vertellen, dit is geen plek om te wonen. Voor de kinderen èn de volwassenen niet. De honden in Nederland hebben zelfs nog een betere plek. Overal lag rommel naast de weg, van piepschuim tot karton, plastic en glas. Je kunt het zo gek niet bedenken. Na een ritje achter vier vuilniswagens sloegen we rechtsaf op een hobbelige weg. De kippen, honden en kinderen liepen ons tegemoet. De 'huizen' zijn gemaakt van karton en verrot hout. Het type huis wat eigenlijk niet onder de categorie huizen maar boomhut valt. Dat de mensen werkelijk zo leven, het is absoluut confronterender wanneer je het in echt meemaakt dan op de televisie ziet.
We hobbelden over de weg richting de crechè, toen we er bijna waren kregen de kinderen ons in hun vizier. Gespring, blije gezichten en 'teacher, teacher, teacher' was het gevolg. De een sprong in m'n armen terwijl de baby's er langzaam waggelend aan kwamen zetten. Wat waren ze blij, dat was wel het laatste wat ik verwacht had. De crechè zelf bestond uit een pad waar ze met hun plastic scootertjes over konden crossen, een stukje grasveld en een overkapping waar twee soort van schuurtjes onder stonden waar plastic tafels, stoeltjes, puzzels, blokken, kleurplaten en luiers etc. in geparkeerd waren. Er was èèn schuurtje voor de baby's, en een voor de wat oudere kinderen. In Nederland gaan de kinderen naar buiten wanneer het echt mooi weer is, hier gaan ze naar binnen wanneer het echt slecht weer is.
Bij aankomst moesten de kinderen (in de leeftijd van drie tot vijf) in een lijn gaan staan waarna ze bij het horen van hun naam een beker water en een tandenborstel in de handen gedrukt kregen. Suc-cesss! Ik vloog als een idioot naar de kinderen om ze te helpen. Uiteraard speelden ze maar wat met het water en probeerden ze het wel maar hun motoriek was simpelweg niet nauwkeurig genoeg. De meeste kinderen hebben dan ook overal gaten en bruine plekken wat me behoorlijk boos gemaakt heeft maarja je kunt het de ouders niet kwalijk nemen als hun ouders het nooit verteld hebben. Ik denk eigenlijk dat ze niet eens weten wat een tandarts is.
Na het tandenpoets avontuur gingen ze weer verder met spelen buiten in hun te vieze, korte broekjes en gaten in de kleding. Na een tijdje riepen we 'line up, line up' waarna ze in een rij naar binnen liepen. Daarna begonnen we met de introductie wat als volgt ging; my name is Esra. De groep en leraren antwoordden vervolgens met: goodmoooorning Esra en zo gingen iedereen bij langs. De dagen van de week, het weerstype, cijfers en letters zaten ook in het vakkenpakket. Na het 'pick banana en head shoulders, knees and toes' zingen gingen ze tsjoeketsjoeketuutuut in een treintje weer naar buiten. De eerste dagen was ik kapot, vooral ook omdat alles zoveel indruk op me maakte. Echt, wat een gigantisch overbodig groot huis heb ik dan thuis in Kollum.
Het gekke is dat je toch redelijk snel went aan het feit dat de mensen zo leven. Op de een of andere manier kun je je er bij neerleggen omdat je ze in ieder geval een paar weken probeert te helpen via SAVE. Deze geregistreerde, non-profit organisatie helpt gemeenschappen in Afrika. Hun werk bestaat uit het oprichten van gemeenschappen en verschillende projecten opzetten binnen de community. Niet alleen Zuid-Afrika maar ook Ghana en Kenia worden ondersteunt door SAVE.
Na twee weken Skandaal kamp besloot ik om een week voor 'the surf and swim project' te gaan. Uiteraard was ik doodsbenauwd voor de haaien maar mijn honger naar de surfplank was (hopelijk) groter dan de haai. Het was geweldig om weer te surfen, dat is voor mij echt puur genieten. Ik kan me uren vermaken in de zee met m'n geliefde surfplank naast me. Het enige wat een beetje dom was is dat ik de dag ervoor YouTube had afgestruind voor haaien-filmpjes, lekker handig bedacht ik me toen ik de grote rij tanden in gedachten naar mijn benen zag zwemmen terwijl ik huppelde door het water. Gelukkig overleefde ik het. Helaas een stukje verderop, in Simon's Town, is een zwemmer een week geleden wel gedood door een haai. Toch blijf ik gefascineerd door die monsters...
Het 'surf and swim' project houdt in dat je de kinderen in ons zwembad leert zwemmen en, wanneer ze goed genoeg zijn, mogen surfen. Sommigen zijn behoorlijk goed, er zijn zelfs een paar professioneel aan het surfen dankzij dit project. Het klinkt misschien overbodig maar ten eerste is het belangrijk om de kinderen te leren zwemmen en ten tweede is het belangrijk dat ze ook kind kunnen zijn. Dat het belangrijk is om ze te leren zwemmen maakte ik de eerste keer op het strand al mee toen een meisje van 10 bijna verdronk omdat ze met de golf mee het water in ging. Een toerist ging er met kleren en al achteraan om haar er weer uit te vissen. De moeder kwam op haar gemakje tien minuten laten aan slenteren, niet bewust van alle kwade blikken die op haar gericht waren. Anyway, het is ook veel beter voor ze om het strand te zien of in een zwembad te dartelen in plaats van spulletjes verkopen of alle dronken en stonede mensen observeren in Dunoon, de sloppenwijk waar ze wonen.
Heel verrassend is het niet meer maar de tijd vliegt ook hier voorbij, met dezelfde snelheid als de afgelopen maanden. Dit komt ook omdat we hier heel veel leuke dingen doen, iets wat echt nodig is om in balans te blijven, je zou namelijk doodongelukkig worden wanneer je constant ziet hoe de mensen in die vieze bende moeten leven, ook al help je ze, het blijft een aanslag op je hart wanneer je er 24/7 in zou zitten.
Met m'n 'nieuwe familie' heb ik in de vijf weken dat ik hier ben alweer vele mooie dingen beleefd. Op de eerste zaterdag die ik hier meemaakte hebben we met z'n allen de tafelberg beklommen, een letterlijk gigantische toeristenattractie. Het was een beetje onnozel van me om het net op die dag te doen dat ik het meest last van de keel had (bedankt kindertjes) waardoor ik na vier treden al liep te hijgen als een hyena. Gelukkig hebben we het gehaald, het relaxte was namelijk dat we de cablecar (voor een tijdsbestek van twee minuten) weer naar beneden konden nemen. Piece of cake. Terwijl ik in het restaurant zat uit te hijgen bedacht ik me dat ik het dan eigenlijk maar voor 50% voltooid had. Stel je voor dat iemand me zou vragen of ik de tafelberg op en af heb geklommen en ik alleen maar op als antwoord gaf. Dat klinkt alsof je pannenkoeken hebt gemaakt zonder ze op te eten, dat doe je niet. Anna dacht er hetzelfde over en dus liepen we dertig minuten later verdwaald over de tafelberg op zoek naar het beginpunt. De terugreis ging overigens een stuk makkelijker, Anna en ik praatten aan een stuk door en waren in precies een uur met ontzettende slappe benen weer beneden. Het had ook niet veel langer moeten duren want het begon al schemerig te worden en er was ons verteld dat de tafelberg dan niet een bepaald veilig gebied meer is. Moe maar voldaan kwamen we twee uren later weer veilig thuis aan. We did it! Up... and down! (Ik adviseer jullie hierbij het nummer van The Vengaboys - Up and down te luisteren.)
De volgende dag gingen Reina, Anna, Johanna en ik sandboarden. Ik was benieuwd of het verschillend zou zijn van de keer dat ik het gedaan had lang, lang geleden in Nieuw Zeeland. De voorgaande spierpijn was in ieder geval verschillend van de eerste keer sandboarden. Helaas was ik net een oude oma van tachtig toen ik m'n bed uit wilde stappen. Het enige wat nog enigszins makkelijk ging was ademen. Mijn lichaam was zo stijf als een plank, the tablemountain dissease noem ik het maar. Schuifelend met pijnlijke gezichten bereikten we de auto waarna we in Atlantis (een grote zandvlakte) weer konden uitstappen. Ha, dit leek in het niets op het sandboarden in Nieuw Zeeland. Okè, de berg was daar een stuk hoger maar we kregen hier echte 'snowboards'. Ik kreeg weer een adrenaline-waas voor de ogen en ondanks het advies om eerst zittend van berg te gaan, besloot ik gelijk de sandboard te pakken om naar beneden te zoefen. En zoefen dat ik deed. Potverdorie, het ging wel verrekte hard maar goed, dat is wat ik geweldig vind. Met een big smile en een duim in de lucht kwam ik beneden weer tot stilstand. Snel klauterde ik zo goed als ik kon weer omhoog om vervolgens weer snoeihard naar beneden te zoefen. De derde keer wilde ik graag dat Reina ging filmen, alhoewel ik een slecht voorgevoel had besloot ik dat lekker te negeren. Iets waar ik goed in ben wanneer ik voor snelheid wil gaan. Helaas bleek dat voorgevoel te kloppen, ik gleed naar beneden maar halverwege verloor ik mijn balans wat tot gevolg had dat ik keihard op mijn rechterarm op het zand klapte en meters naar beneden rolde. Ik herinner me nog dat ik besefte dat ik mijn zonnebril bij mijn eerste klap had verloren en vurig hoopte dat die nog heel was. Kreunend lag ik als een pop in het zand. 'Are you oke??' hoorde ik ze van boven schreeuwen. Op dat moment had ik even niet de kracht om te schreeuwen (ja, ik ben dus wel degelijk stil te krijgen) dus riep ik zachtjes ja om vervolgens languit in het zand te blijven liggen. Dat deed pijn. Heel erg veel pijn. De gids kwam er meteen aan en hielp me overeind en toen ging het wel weer maar toen ik eenmaal boven was deed mijn rechterarm toch wel behoorlijk pijn. Vrouw Pander was even genezen van zand, snelheid en een board. Het gave is dat Reina alles opgenomen heeft, haha. Geluk bij een ongeluk. De rest van de dag heb ik het iets rustiger aan gedaan, alhoewel de laatste berg weer redelijk hoog was dus ik denk dat we net op tijd vertrokken zijn.
Een week (!) later was ik eindelijk compleet verlost van mijn spierpijn (de pijn in mijn arm heeft er overigens nog zes weken gezeten, lucky me). Franzi en Jenny hadden voor mij een afspraak gemaakt bij de Thaise masseuse aangezien zij er ook naar toe gingen. Het voelde even alsof ik weer terug was in Azië. Ik moest mijn spijkerbroek verwisselen voor een loszittende broek en plofte neer op het dunne matrasje. Ik was benieuwd wat er zou komen want Franzi en Jenny vertelden me dat het een tikkeltje apart was. Kom maar op dacht ik, stoer als ik was. Nou, dat heb ik geweten. Uiteraard betrof het maar een klein Aziatisch vrouwtje maar ik kan je vertellen, hoe klein ze ook zijn, als ze bovenop je gaan staan en gaan lopen springen en drukken met hun tenen in je schouders dan kom jij wel in ademnood te zitten hoor. 'Aw you oke leddy?' 'Ie-ja, just-be-care-full-please' zei ik met het laatste restje adem dat ik nog bezat. 'Haha ofcolse I be ca-full leddy. Just enjoy.' Het genieten-gedeelte kon ik de eerste twintig minuten niet vinden maar daarna werd het gelukkig beter. Op het pijnlijke gedeelte en het nabootsen van de titanic-scenè voor op de boot (maar dan topless) na was het best lekker. Maar ik geloof dat ik nu eerst wel even genoeg gehad heb van alle Aziatische massagetechnieken. De dag er na was ik wederom zo stijf als een plank. Part 2.
Na Skandaalkamp en 'the surf and swim' project wilde ik ook graag een kijkje gaan nemen in Elundini. Dit bevindt zich midden in Dunoon. De plek waar je na 16:00 uur beter niet meer kunt zijn. Als je hier 's avonds doorheen zou wandelen zouden ze je kleren zelfs nog stelen. Een afschuwelijke plek om te wonen dus. Toch zijn er ook mensen die hier bewust voor kiezen, ze hebben een dikke BMW of AUDI voor hun schamele huisje staan. Sommigen hebben dus wel geld maar willen de gemeenschap niet verlaten omdat ze dan niet weten waar ze naartoe moeten gaan. Terug naar Elundini, dit is een school wat is opgericht voor kinderen met lichamelijke en geestelijke beperkingen. Ik had totaal niet verwacht dat dit mij zo zou aangrijpen. Het was een gebouw dat achter gesloten hekken met prikkeldraad zat. De wc's zijn nagenoeg buiten (er mist een deur voor de ene) en het stinkt er ontzettend. Ze hebben twee of drie hokjes waar ze de 'vervelende' kinderen in zetten. Het enige wat ze hier hebben is een plastic tafeltje en een stoeltje. De deur kan dicht maar meestal laten ze die open omdat er tralies voor de ingang zit. Deze draaien ze op slot zodat ze niet kunnen ontsnappen. Wanneer de andere kinderen buiten spelen kunnen hun het alleen maar bekijken vanachter de tralies, in en in triest. Alsof het criminelen zijn. Ik heb èèn keer gezien dat een jongetje door de tralies naar buiten plaste, eerst vond ik dat echt heel goor totdat ik me besefte dat ze niet anders kunnen. Ze zitten opgesloten en reken er maar niet op dat er een wc in hun kamertje zit. Ik had waarschijnlijk hetzelfde gedaan wanneer ik heel nodig zou moeten. Sommige leraressen slaan de kinderen ook met een stok wanneer ze niet luisteren. Dit doen ze niet wanneer er een inspectie is maar het wordt nog wel steeds gedaan. Ik liep er met een brok in mijn keel rond, wat een ellende. Ook is er een donker, ongezellig kamertje met kinderen die echt helemaal niets zelfstandig zijn, een meisje is blind, een ander jongetje kan niet praten of lopen, nog een ander jongetje heeft een gigantische gezwel rondom zijn oog en mond en een jongetje die constant loopt te krabben omdat hij over z'n hele lichaam eczeem heeft. Hier werd ik absoluut niet vrolijk van, de kinderen zagen er ook helemaal niet blij uit en dat is wat me het meeste pijn deed. Kon ik ze maar meenemen naar de Koningin Juliana school in Kollum.
Het bewijs dat het daar absoluut niet aan de Rob Geus schoonmaakeisen voldoet bleek wel uit het feit dat ik een dag later ziek op bed lag. Er zweven daar zoveel bacteriën rond dat het nagenoeg onmogelijk is om niet ziek te worden. Heel even dacht ik dat ik besmet was geraakt door het Ebola virus (nooit symptomen gaan googlen wanneer je ziek bent). Gelukkig bleek het om een '24-hours bug' te gaan en was ik na anderhalve dag min of meer weer het vrouwtje.
Ondanks het feit dat er veel gewaarschuwd wordt voor berovingen en andere ellende heb ik er gelukkig nog niet mee te maken gehad. Wanneer je logisch nadenkt valt het ook wel een beetje mee. Alhoewel ik elke keer dat ik buiten het hek ga verwacht beroofd te worden gaat het tot nog toe goed. Ze mogen mij best bestelen als ze zich daar beter door voelen, het enige wat ik ze kan aanbieden is wat contant geld, verder neem ik over het algemeen niet meer mee wanneer ik naar buiten ga. Het klinkt misschien allemaal heel eng maar dat valt echt wel mee wanneer je hier bent. Het is heus niet zo dat er op elke hoek een creep met een mes staat te wachten maar je moet gewoon logisch nadenken. Iedereen is hier heel voorzichtig omdat net voordat ik kwam twee mannen ingebroken hebben in het vrijwilligershuis. Terwijl een meisje liep te slapen hebben ze allemaal laptops en camera's meegenomen. Zelfs de telefoon dat naast het meisje lag. Tsja, je bent arm en je wilt wat. Gelukkig hebben we onze waakhond Winnie (vernoemd naar Winnie de Pooh) nu. We hebben haar meegenomen uit Skandaal kamp en hoewel ze nog een beetje getraind moet worden heeft ze in ieder geval èèn iemand weggejaagd met haar geblaf midden in de nacht, onmisbaar... onze zwangere Winnie.
Er is ook een vrijwilliger beroofd van zijn pinpas, hij liet zich (hoe dom) helpen door een man die zei dat de automaat niet werkte en hij naar een andere moest gaan. Toen ze een andere hadden gevonden gaf de meneer aan dat hij zijn pincode in moest toetsen wat vervolgens op het scherm kwam te staan en zei hij; oh nee, dat is pas bij het volgende scherm, sorry. Hierna heeft hij de pinpas eruit gehaald en er zogenaamd weer ingestopt om vervolgens aan te geven dat de automaat de bankpas ingeslikt had. Die 'hulpvaardige' meneer is nu 800 euro rijker en leeft waarschijnlijk een rockstarlife hier. Er zitten ratjes tussen, zelfs toen we een keer uitgingen en we aan het dansen waren is een meisje bestolen van de tas die bij ons tafeltje stond. Ik had haar al gewaarschuwd dat ze haar iPhone niet open en bloot op tafel moest leggen maar het kwaad was al geschiedt. Haar iPhone, tas en paspoort was weg. Haar een preek geven dat het onnozel is om je iPhone zo zichtbaar te hebben, je paspoort mee te nemen op stap en je tas onbemand achter te laten bij een tafel lieten we maar achterwege. Die tas moest terug, hoe dan ook! De beveiliging liep gelijk overal heen en hield al snel een vrouw aan die een tafel verderop zat. Ze had de tas verplaatst naar haar plek. De beveiliger hield de teruggevonden tas op de kop waaruit bleek dat alles er in zat, behalve haar telefoon. De vrouw werd zo ongeveer bij haar oren meegenomen en de politie werd ingeschakeld. Na lang heen en weer lopen en vele gesprekken later zag ik dat een van die meiden de telefoon overhandigde aan de serveerster en zij hem weer terug gaf aan de eigenaresse. Toen de politie kwam heeft ze besloten om geen aanklacht in te dienen omdat ze allang blij was dat ze alles weer had maar ik denk wel dat ze er van geleerd heeft. Geef toe, ze was ook wel een beetje dom!
Na al dit grote mensen praat is het tijd om mijn blog, voor de zoveelste keer, weer af te ronden. Ik kan jullie nog uren verhalen vertellen over van alles en nog wat maar ik wil tenslotte ook iets voor mezelf houden. Dan hadden jullie maar met me mee moeten gaan op mijn onvergetelijke avontuur over de (helft) van de wereld.
Ik weet dat jullie waarschijnlijk vele goede doelen steunen en proberen te helpen waar jullie kunnen maar mocht er ergens een verdwaalde euro liggen bij jullie in de badkamer, op het vloerkleed, de tafel of wat dan ook... zouden jullie daarmee dan SAVE willen steunen? Het geld dat we uiteindelijk binnen halen zal worden besteedt aan de gemeente van Skandaal-kamp. Het is echt noodzakelijk om de mensen zo snel mogelijk te verplaatsen naar een nieuwe ruimte omdat de leefomstandigheden met alle vuilnis rondom hun kartonnen huisjes per dag erger wordt. Er wordt op dit moment geld verzameld voor de bouw van nieuwe huizen op een plek verderop genaamd Morning Star. Voor de voltooiing van dit project hebben we R200.000 nodig wat omgerekend iets meer dan 14,000 euro is. Ik weet dat een euro nutteloos klinkt, maar alle beetjes helpen. Je kunt ook een t-shirt kopen voor R160 (12 euro). De kinderen in Skandaal kamp hebben door middel van verf hun handjes op het shirt gedrukt en hun namen staan eronder geschreven.
Mocht je liever eventueel een kind willen sponsoren zodat hij of zij naar de crechè kan gaan, dan kun je dat al doen voor R50 per maand. Voor 3,50 per maand kun je een kind het plezier geven dat ze verdienen; kind zijn. Door middel van jouw sponsoring hebben ze een nuttige dagbesteding en zijn we er zeker van dat ze ontbijt en middageten krijgen. (Iets dat ze anders waarschijnlijk missen wanneer ze thuis blijven).
Ik kan jullie verzekeren dat het geld dat naar SouthAfricanVolunteerExperiences gaat gebruikt zal worden om een beter leven voor de mensen hier te maken. Zelf zit ik nu vijf weken in de organisatie en weet ik dat het betrouwbaar is. Mochten jullie belang hebben stuur me dan even een berichtje op Facebook of e-mail naar: [email protected] of [email protected]
Baie dank skaddies, tot heel snel!
Heel veel liefde, Esra
- comments
Marije Topper!!
mem Mooi , ontroerend, lief , bijzonder, bewondering, liefde, verdriet, lijden, oneerlijk, , plezier, humor, Mensen Mens , bewogenheid, doorzetten, al deze woorden en vast nog veel meer komen in mij op als ik je blog lees ....bist een kanjer samen met je Kids tot snel ♡♡ xx
Annie Prins Leave Esra ,wat ben je ook een kanjer ,weer een geweldig mooi verhaal ,alle keren ben ik er weer stil van ,jou laaste weken gaan nou in ,en dan ben je weer bij ons op de friese bodem ,nog hele fijne dagen geniet er nog maar even van ,en dan een Welkom Thuis dikke tûûûût/
Anja Wat erg eigenlijk allemaal vooral die gehandicapte kids grijpt me aan. Mens, wat beleef je veel! Je mag er wel een jaar voor uit trekken als je weer thuis bent om alles te verwerken! Ik vond je een topper! En geniet van je verslagen, je bent een mooi mens! Kunnen we niet iets doneren voor de gehandicapte kinderen? Zit er niet een organisatie voor hun in de buurt? Volgens mij duurt het niet zo lang meer voor je voet op Nederlandse bodem zet toch? Geniet nog maar even en pas op jezelf. Anja
Bert en Ietsje Wat weer een prachtig maar ontroerend verhaal Esra. Geweldig hoe je het allemaal beschrijft! Petje af voor jou en je familie. Zo lang van huis en zoveel prachtige verhalen en herinneringen. Die neem je voor altijd mee.....het schiet alweer op. Wij wensen jou nog heel veel mooie herinneringen toe en hopen je snel weer terug te zien. Liefs van Bert en Ietsje, Berry en Christy.
Rudmer Wot hast wer een mooi verhaal skreun, en wot beleven die bern wot don kist sjen hoe ut jir en der is en der ien sud afrika net oltied makkelijk is. Maar dien verhalen bluwen oltied mooi en ik sjuch der nei ut om die moarn oer 2 wieken wer te sjen. Ik soe sese geniet der nog fon de leste pear dagen en helje der nog ut wost der ut helje kiste!!! Een hiele dikke krûp en dikke tút fon dien grutte broer!! Ik bin grutsk op dei!!
heit Ik sluit me aan bij mem ...niet omdat het makkelijk is maar omdat hetzelfde bij mij opkomt als ik je verhalen lees.. Goh wat een dochter ha wy op dizze wereld zet .. Mar gauw thus komme no !! Ek foar een dikke kroep fan dyn heit !