So, this is it, dacht ik. Het onvermijdelijke kwam nu extreem dichtbij en hoezeer ik ook uitkeek om iedereen weer te zien wilde ik ontzettend graag op de rem trappen. Blijven leven in dit moment, wakker worden in Kaapstad, inzetten voor de vrijwilligersorganisatie, nieuwe vrienden maken, stappen, uiteten gaan, gelukkig zijn. Ik was nog helemaal niet klaar met dit leven. Hoewel veel mensen zich afvragen hoe ik het vol heb gehouden om een jaar lang uit een tas te leven heb ik er zelf nooit geen moeite mee gehad. Oké, soms irriteerde ik me aan het feit dat ik juist dat shirtje wilde dat helemaal onderin lag maar als dat alles was kon ik me er écht niet teveel druk om maken.

De laatste twee weken in Zuid Afrika heb ik een safari gedaan van Kaapstad naar Port Elizabeth. Met drie oer Hollandse meiden en twee oer Chinese dames gingen we on tour. Onze gids was Laurens, een echte Zuid Afrikaan, ik heb zelden een man meegemaakt die zoveel selfies maakte. Daarom ging hij na twee dagen door voor Mr. Selfie. Hij wijzigde mijn naam na twee dagen van Esra naar 'malletjie' (gekkie). Het was overigens wel een beetje jammer dat Mr. Selfie niet altijd even alert op weg was. Roekeloos wil ik het niet noemen, maar hij haalde soms vreemde manoevres uit. Zelfs zo vreemd dat wij in botsing kwamen met een vrachtwagen. Ik zag de vrachtwagen wel dichterbij komen en had al een heel sterk vermoeden dat het invoegen niet ging lukken maar helaas, de zijkant van het raam knalde er al uit terwijl Fibi (chinees) daar tegenaan lag te slapen. Gelukkig raakte er niemand gewond maar sinds dat moment (uiteraard al op dag twee) hebben wij niet lekker meer in het busje gezeten.

Tijdens de safari heb ik de laatste adrenaline activiteiten gedaan die op dat moment mogelijk waren. Hoe sneller, hoe beter. Het ziplining was super gaaf, vastklikken aan een ijzeren kabel en zoef, naar beneden. Helaas ging het minder snel dan ik verwachtte. Net wanneer je snelheid ging maken moest je alweer afremmen. Het paragliden was ook super, alhoewel ik zoiets soortgelijks al had gedaan met skydiven wilde ik dit ook wel eens meemaken in Zuid Afrika. Bovendien, voor 35 euro kon je zo'n aanbieding onmogelijk weigeren. Het duurde een behoorlijke tijd voordat we de lucht ingingen omdat de wind niet echt meewerkte, maar toen we eenmaal zweefden hadden we een geweldig uitzicht. Je had mooi uitzicht op de zee, met twee walvissen vlakbij, het strand lag er fantastisch bij en je kon gewoon heel relaxed zitten. Wat wel een beetje jammer was, was dat diegene met wie ik vloog ineens keihard: 'Heeeeey, you idiot' ging roepen. Ik schrok me wezenloos, wachtte op de klap waardoor we naar beneden zouden tuimelen maar die bleef gelukkig uit. Aangezien het een populair oefenplek is was de lucht vol met paragliders. Het is belangrijk dat iedereen zich dan ook aan de regels houd, helaas ging het die idioot niet zo goed af. Hij ging rakelings langs ons heen terwijl hij een bepaalde soort 'route' moest volgen in de lucht. Eerlijk gezegd zat ik daarna niet meer zo lekker. Bovendien verveelde het ook best wel snel. Begrijp me niet verkeerd, het is geweldig maar een adrenaline kick blijft uit want het heeft niets met snelheid te maken. Desondanks was het wel de moeite waard!

We hebben ook nog walvissen gezien tijdens whalewatching in Knysna. Je zag het jonkie uit het water springen terwijl wij op afstand vanuit de boot toekeken. Verder hebben we tijdens onze safari nog allemaal andere soorten beesten gezien. Allemaal Timon en Pumba's, zebra's, springbokkies, struisvogels etc. Het park is net zo groot als een kwart van NL en er zijn negen leeuwen in dat hele park. Reken maar uit dat het redelijk bijzonder is wanneer je dan een leeuw tegenkomt. Gelukkig hadden wij het geluk bij ons want na een verre eerste afstand ontmoeting met de leeuwen zagen we ze weer uit de bosjes lopen, richting ons…

De zebra's hadden de baas der bazen ook opgemerkt en vlogen met z'n allen een andere kant op. De buffels waren tien minuten daarvoor vluchtig vertrokken, waarschijnlijk hadden ze de leeuwen al opgemerkt. Eerst vond ik het geweldig, maar het duurde niet lang voordat de leeuw vlakbij ons was. Stonden we in onze 'open vehicle'. Hij stond zo ongeveer pal naast ons maaaar zei de gids, steek je hoofd of handen gewoon niet uit de auto en er gebeurd niets. Aha, oké. Langzaam liep hij om ons heen richting de zebra's. Helaas zouden we niet kunnen zien dat ze een zebra gingen pakken omdat de leeuwen het moeten hebben van hun sprintjes en de zebra's hadden hun al in de gaten maar gossie, dat was wel geweldig geweest om te zien. De eerste leeuw keek eventjes achterom om te kijken waar zijn grote vriend bleef en toen vertrokken ze samen weer. Dit was echt super gaaf om te zien, doodeng ook maar ja, dat is wat ik altijd wil dus ik zal er niet over zeuren.

Helaas komt aan alle goede dingen een einde, zo ook aan de safari. Alle activiteiten waren zo onderhand afgevinkt dus het was weer tijd om naar huis te gaan. Ik was rond 19:00 weer thuis en na een biertje en wat bijgekletst te hebben moest ik snel gaan slapen want jawel, om 03:00 (je leest het goed, 03:00 in de nacht) werd ik opgehaald voor mijn laatste avontuur: Shark cage diving!!

Kwart over drie zat ik wederom in een busje, we moesten eerst nog een groep Amerikanen ophalen uit de stad en daarna vertrokken we richting Gansbaai waar we om 06:00 aankwamen. Een heerlijk ontbijtje met een net uit de oven gehaalde muffin stond al op ons te wachten. We konden lekker gaan ontbijten met allemaal immens grote posters van witte haaien om ons heen. De kriebel in m'n buik kon ik niet ontkennen. Hoe spannend het ook was, ik wilde dit doen. Het is alsof je besmet wordt met zoiets. Eerst zeg je tegen jezelf en anderen geen sprake van en twee dagen later zit je te surfen op het internet om een excursie te boeken (dit was hetzelfde met de skydive, ik wist dat ik het met deze excursie ook verloren had van mijn nieuwsgierigheid). Bovendien, wat kon er nou mis gaan? Naja, je kon terugkeren zonder een arm, maar daar had ik die ochtend nog uitvoerig naar gekeken en min of meer afscheid van genomen. Dat was het risico dat er bij hoorde, dan moest je maar thuis dodelijk saai op de bank gaan zitten. Ook een optie, maar niet voor mij. Bovendien, die kooien waren heus wel goed onderzocht en als het niet betrouwbaar was deed zo'n bedrijf echt niet twee keer per dag zulke uitstapjes. Ik liet het allemaal maar over me heen komen. Het zou wel goed komen.

Een uur later was het allemaal drukte op de boot, we stonden nog maar net stil of de eerste twee haaien cirkelden al om onze boot heen. Ik wist zo snel niet waar ik kijken moest want ik wilde als een malle die haaien voor het eerst in mijn leven zien, maar tegelijkertijd moest ik ook nog informeren in welke groep ik nou zat en kreeg ik een wetsuit in m'n handen gedrukt. Kortom, druk druk druk.

Het aas werd gereed gemaakt, de kooi werd in het water gelaten en ik kreeg een duw in mijn rug terwijl de eersten zich gereedmaakten om in de kooi te glijden. 'Yes, you can go with the first group, come on, quick quick,'. Ik ga al, ik ga al dacht ik. Tijd om na te denken of ik dan eventueel überhaupt in de kooi wilde was er niet meer, met zachte dwang werd ik zo ongeveer in de kooi gegooid. Ik flipte hem helemaal de pan uit. Ten eerste vertelde de instructeur tijdens het introductie filmpje dat je nooit en te nimmer je tenen en/of voeten uit de kooi moeten laten dwarrelen. Nee, natuurlijk niet,ben je helemaal bezopen dacht ik toen nog, niet wetende dat ik diegene was die drie kwartier haar tenen de vrije loop liet, buiten de kooi. Ik was gewoon net een beetje te klein, moest mijn handen aan de kant doen zodat de kooi dicht kon en ik moest al het zoute water buiten mijn mond houden. Je begrijpt, een onmogelijke opgave wanneer je zo gestresst als een achterna gezeten zeehond bent. Uit alle macht probeerde ik mezelf naar beneden te duwen zodat ik in ieder geval m'n tenen op de bodem van de kooi had staan. Daarnaast moest ik er ook nog voor zorgen dat ik mijn kont niet aan de andere kant te dicht tegen de kooi had want die haai kon van alle kanten komen. Hoewel hij alleen oog voor het aas heeft kan hij ook per ongeluk ergens tegen aan knallen. Na vijftien minuten kalmeerde ik eindelijk, ik had m'n ademhaling onder controle, m'n tenen stonden op de bodem van de kooi wanneer ik mezelf hard naar beneden duwde en ik zag eindelijk iets door m'n duikbril. Kom maar op beestjes dacht ik toen. Twee tellen nadat ik dat dacht sprong er twee meter voor de kooi een haai omhoog happend naar het aas. Je kon letterlijk z'n tanden tellen, snel gingen we kopje onder om te kijken of hij er nog was, soepeltjes zwom 'ie via de linkerkant van de kooi weer de diepte in. Wat een ervaring was dat! Na zo'n 25 minuten werd de kooi weer omhoog gedaan en moesten we er heelhuids weer uitkomen. Terwijl ik bezig was om er uit te klimmen zwom er alweer een haai achter mij langs, terwijl die kooi open stond. Hosse snorre, toen kon ik wel snel de boot in klauteren hoor! Maar ondanks de angst was het zo de moeite waard. Elke Rand. Ik denk dat ik eindelijk afgerekend heb met mijn haaien-trauma!

Helaas was mijn laatste week Kaapstad aangebroken. Deze week stond in het teken van laatste cadeautjes kopen, Skandaalkamp schoonmaken, was doen, met z'n vieren proberen een camping bedje (zonder succes) in elkaar te zetten, uit eten, met kinderen knuffelen, een deur voor de kinderen in Elundini gereedmaken, afscheid nemen van anderen die voor mij vertrokken waren en last but not least.. m'n backpack inpakken. Voor de laatste keer…

Dit was het dan dacht ik, nog eenmaal keek ik mijn kamer rond, griste ik m'n laatste geld van de vensterbank voor de kok en schoonmaakster, vloog ik Irene en alle anderen om de hals en vertrok ik met het swit opt gebit en een rood hoofd richting het vliegveld. Zie mezelf er nog zitten, nu een week geleden. Proberen alles zo goed mogelijk in mijn hoofd te prenten ook al had ik de omgeving al zo'n 1000x gezien. Voor ik het wist stond ik op het vliegveld. Cape Town Airport, kom maar op. Even schoot ik in de stress, ik moest door middel van mijn Australische creditcard aantonen dat ik daarmee dit ticket gekocht had. Nergens te vinden natuurlijk. Gelukkig vond ik de kaart drie seconden voordat ik besloot mijn hele backpack overhoop te halen. Ik keek die man aan en zei: Doe me dit nooit meer aan. Grijnzend overhandigde hij me mijn tickets en kon ik weer rustig ademhalen. Holland, here I come.

Elf uren vliegen in het eerste vliegtuig, zeven uren wachten op het vliegveld in Dubai en vervolgens nog eenmaal zes uren vliegen in het grootste vliegtuig ter wereld (machtig ding), landde ik dan na iets meer dan een jaar reizen weer (uiteraard met regen) op Nederlandse bodem. Ik keek een beetje wazig om me heen, niet omdat ik moe was, maar omdat gewoon alles afgelopen was. Ik was weer thuis. Het enige wat ik toen wilde was iedereen weer zien. Natuurlijk ging alles in slakken tempo en duurde het vervolgens nog anderhalf uur voordat ik eindelijk mijn backpack had omdat die in een tijdelijk verdwenen container zat. Ik had geen idee wie mij op zouden halen, ik wist wel zo ongeveer wie maar toen ik naar buiten liep werd ik toch overvallen door zoveel bekende gezichten. Zoveel mensen die er allemaal voor mij waren, geweldig. Het was ook heel vreemd, al die keren was ik geland zonder dat er ook maar iemand op me wachtte en nu stonden er zoveel mensen allemaal voor mij. Na een uur zaten we in het taxi Waaksma busje. Heel vreemd maar ook heel gezellig…

Na veel visite, vragen, koffie, gebak, radlers, patat, frikandellen en andere cadeautjes vertrok iedereen weer. Slaap had ik nog niet dus ging ik naar Linda, Nadira, Tess en Jack. Uiteindelijk was de batterij om 23:00 dan toch wel echt op, na 39 uren wakker te zijn geweest was mijn lichaam aan een beetje slaap toe.

…en nu ben ik hier alweer bijna een week. Het is me opgevallen dat er helemaal niets veranderd is hier. Iets wat het voor mij niet makkelijker maakt om weer enigszins te wennen. Ik weet ook niet wat ik dan wel had verwacht maar het lijkt alsof de tijd hier gewoon heeft stilgestaan. Begrijp me niet verkeerd, het is heerlijk om iedereen weer om me heen te hebben, en zo dichtbij maar het voelde vooral de eerste dagen alsof ik nergens meer bij hoorde. Ik kon voor mijn gevoel elk moment van de dag in janken uitbarsten. Ik hoorde niet meer bij Kaapstad want daar was ik vertrokken maar hier in Nederland voelde ik me ook niet thuis want ook al zag ik er hetzelfde uit, van binnen voel ik me zo anders. Ik wil dat de mensen kunnen zien wat ik allemaal meegemaakt heb maar tegelijkertijd wil ik het niet eens proberen uit te leggen want het is onmogelijk om te vertellen hoe ik me voel. Het voelt alsof ik in twee werelden leef. Nu nog steeds weet ik niet hoe ik het uit moet leggen en misschien moet ik het ook maar gewoon niet proberen. Ik kan je dit vertellen, het is gewoon k*t om weer te wennen aan dit leven, dit saaie, voorspelbare en vooral weinig adrenalinekick gevende leven. Maar zo is het, dit is het leven. Dat ik toevallig een uitstapje heb gemaakt naar de andere kant van de wereld is de beste keus ever geweest maar nu moet ik alle zeilen bijzetten om hier weer te wennen. Hoe je het ook wendt of keert, hier kom ik vandaan. Dus het zal mij ook gaan lukken om hier weer rust te vinden, hoe rot dat eerst ook zal zijn.

Als allerlaatste wil ik graag iedereen bedanken die mij berichtjes heeft gestuurd tijdens mijn reis, mij niet vergeten is en de moeite heeft genomen om mijn (ellenlange) blogs te lezen. Ik vond het altijd weer leuk om alle reacties te lezen tussen het wifi verkrijgen door.

Bedankt Thailand, Cambodja, Vietnam, Laos, Nieuw-Zeeland, Australië, Tasmanië en Zuid Afrika. Ik heb van jullie culturen, omgeving, eten en vrijheid genoten. Voor altijd in mijn hart… but be prepared, I'll be back!