Profile
Blog
Photos
Videos
Moest ik hier gaan staan, of was het toch beter achter het hek maar vlakbij de uitgang te wachten? Ik stond te popelen om Corien weer te zien, het kon niet lang meer duren. Na een uur vertraging stond er dan eindelijk dat haar vliegtuig was gelandt. Zelf was ik de vorige avond om 19:00 vanaf Launceston naar Melbourne gevlogen, in een half uur tijd mijn backpack van de band geplukt en weer ingecheckt om hollend het vliegtuig naar Brisbane te halen. Gelukkig had ik eenmaal aangekomen op het vliegveld in Brisbane alle tijd. Kom maar op dacht ik, ik sla me wel even door die paar uurtjes heen.
Theoretisch gezien was het ook een makje, maar in de praktijk werkte het toch even iets anders. Samen met een aantal andere reizigers lagen we allemaal op onze eigen leren bank, af en toe vielen m'n ogen dicht maar ik was blij dat er om vijf uur ochtends eindelijk weer iets meer leven was. Rond zes uur besloot ik even lekker te gaan douchen en min of meer om half zeven stond ik al gereed te wachten. Onzin natuurlijk, veel te vroeg, dus besloot ik om een dutje te doen in de gebedskamer. Lekker rustig. Voor een uurtje sukkelde ik weer weg maar werd gewekt door een Hindoestaan die wilde bidden dus vertrok ik samen met mijn zware vriend, de backpack, weer naar een andere plek van het vliegveld dat ik nog niet bezocht had.
Na twaalf uren wachten was eindelijk het moment daar, Corien kon elk moment naar buiten komen. Nauwlettend hield ik de camera's in de gaten maar behalve chinezen en japanners waren er nog geen blonde krullen te bekennen. Ik wiebelde van mijn ene been op de andere druk kauwend op mijn nagels waar al bijna niets meer van over was. Ineens zag ik wat... verrek, het was Corien. Het was gewoon echt Corien. Negen maanden zo ver weg geweest en nu liep ze twintig meter bij me vandaan alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik wist niet hoe snel ik haar omhelzen moest, het kon me niets schelen of ik daarbij een aantal chinezen omver liep.. ik moest naar m'n vriendin toe en wel meteen!
Een half uur later zaten we naast elkaar in de bus richting Brisbane. Alsof alle voorgaande negen maanden nooit hadden plaatsgevonden kletsten we er weer lustig op los. Ik heb geen idee meer waar we het over hadden maar het was meteen weer goed. Geen ongemakkelijke stiltes of wat dan ook. Het voelde alsof Corien nooit bij me weggeweest was, of ik eigenlijk bij haar weggeweest was.
Na twee dagen veel slapen in een redelijke hostel was het tijd om onze toekomstige huis op te halen, een oranje gekleurde Toyota wat ze hier ook wel een 'spaceship' noemen. Eerlijk gezegd was ik wel een beetje zenuwachtig om te rijden want geef toe, Brisbane is nou niet bepaald Woolnorth, de plek waar je een half uur moet rijden voordat je een dorp tegenkomt. Gelukkig hadden we twee paar ogen en reden we al snel richting Hervey Bay zonder deuken of frontale botsingen.
Toen we in de avond arriveerden op onze eerste camping konden we eindelijk weer samen pasta maken en nog leuker, samen opeten. Ontelbare keren hebben wij dit samen al verorberd in Nederland en nu konden we daar weer mooi mee verder gaan. Het leven kan zo mooi zijn met zoiets simpels. Als dessert namen we een smakelijk chocoladetoetje waarbij we de slappe lach kregen en Corien eerst weg moest gaan voordat ik weer normaal kon doen.
De volgende ochtend vroeg ging de wekker, we hadden tijd genoeg dus ik besloot de Telegraaf even door te spitten. Ik las dat 'vlucht MH17 vanuit Schiphol' was neergestort. Jeetje, dit meen je niet, alweer een vliegtuig van Malaysian Airlines. Dat het zo'n grote ramp was besefde ik op dat moment nog niet. We vertrokken in de boot richting Fraser Island, een heel groot zandeiland. Eenmaal in de bus vlogen we alle kanten op. Het was er inderdaad erg hobbel -en zanderig. We gingen van het mooie koele regenwoud naar het ansichtkaartje waardige strand. Eenmaal op het strand aangekomen konden we in een mini-vliegtuigje (Cessna) tien minuten over het eiland vliegen. Ik had er eerst niet zo'n zin in maar ach, ik leefde tenslotte maar een keer, gaan met die banaan. Toen we opstegen dacht ik echter meteen weer landen met die banaan, het was niet bepaald een stabiel vliegtuigje en aangezien er een sterke wind was had iedereen een vrij angstige uitdrukking op hun gezicht. Deze beslissing viel absoluut onder de noemer: impulsieve actie. Ik maakte een aantal foto's van de boomerang-river en mega zandduinen. Hierna cirkelden we nog een rondje over de oceaan in de hoop haaien of walvissen te zien en verduld ja, een walvis met haar baby ernaast zag je vlakbij de kustlijn zwemmen. Een beetje jammer dat het vliegtuig na deze mededeling zonder enige waarschuwing 180 graden draaide en ik onszelf al voor de walvis neer zag storten maar het ging goed. Ik slaakte een zucht van verlichting toen we weer op het strand landden. Gelukkig was Corien niet mee, die had doodsangsten uitgestaan in het w***ele vliegtuigje.
Na deze actie gingen we nog naar Lake MCKenzie, kristalhelder water maar helaas was het te fris om te gaan zwemmen. Rond zeven uur waren we weer thuis. Nu hadden we ook de tijd om rustig de Telegraaf te lezen. Doordat we meer informatie binnenkregen over de vliegramp beseften we pas hoe erg het was. Zoveel onschuldige mensen die zijn gestorven. Jongeren zoals mij die eindelijke hun grote droom gingen waarmaken, oma's die hun kleinkinderen weer gingen zien, een gezin dat heerlijk op vakantie ging, een stel dat eindelijk rustig tijd voor elkaar had. Allemaal gestorven doordat Rusland en Oekraïne geen vriendjes willen zijn. Het is verschrikkelijk. Ondanks dat we zo ver weg waren maakte het veel indruk op ons beiden en hebben we er vele avonden over gesproken, door het besef dat het leven zomaar voorbij kon zijn wilden we er allebei alles uit halen wat we konden.
De volgende dag vertrokken we richting Rockhampton. Na veel overleg besloten we toch een stop te maken in Agnes Water (town of 1770). Dit was onder andere bekend vanwege de scootterroo tour. Rondcruisen op een 'chopper' terwijl je er geen motorrijbewijs voor nodig had. We moesten eerst een rondje rijden op het terrein om te oefenen. Het liep gesmeerd want terwijl er een jongen uit de bocht vloog en zo ongeveer een instructeur aanreed, stonden Jut en Jul al vooraan te wachten tot de rest van de groep gereed was. Langzaamaan gingen we de openbare weg op en er was maar een woord dat telkens in mijn gedachten was: MACHTIG! We dachten dat de 'chopper' niet harder dan 60 wilde maar toen we eindelijk een hoge heuvel af konden gaan heb ik alle zeilen bijgezet om de 80 te halen, met succes! Met een kriebel in m'n buik en een adrenalinewaas voor m'n ogen zoefde ik naar beneden met Corien in m'n kielzog en de kangoeroes hoppend verderop. Dit was het leven!
In de avond besloten we uit eten te gaan, samen hebben we onze gezamenlijke passie gedeeld, kip met pesto! Bij de terugweg hopte ik achter het stuur, keerde ik de auto verderop en wilde ik weer richting de camping rijden totdat er een opgedirkte trien aan kwam waggelen, ze wuifde en gebaarde ons te stoppen. Ik vond het wel lollig, zo'n dronken Truusje maar Co dacht daar wat anders over. 'Doorrijden, doorrijden, dat is een hoer!!' Langzaamaan kwam het gedrocht dichterbij en tikte met haar nagels bij Corien op het raam die zo ongeveer al op m'n schoot zat. Ik lachte me kapot maar dat werd niet gedeeld. Tot op heden is het nog een discussiepunt of het een hoer betrof of niet. I guess we'll never know.
Na een niet waterpas staande nachtje kropen we ons ieniemienie huisje weer uit om onze weg te vervolgen richting Rockhampton. Ikzelf was met de andere Friesjes al eerder op deze camping geweest dus we waren er zeker van dat het goed was. En dat was het! We vulden onze plastic borden collectie aan met twee plastic bekers waardoor we ook eindelijk normaal konden drinken. Verder bestond onze Winkel van Sinkel uit chocolade, snoep, groenten, frisdrank, toetjes, chips, soep, fruit en brood. We hadden niets te klagen dus dat deden we dan ook niet. Het was ook de eerste avond dat we ons superdeluxe gaspitje gingen installeren. Ik verwachtte dat het een installatie van zo'n anderhalf uur zou zijn maar verduld waar, vijftien minuten later was 'ie gereed voor gebruik. De gasfles activeren liet ik deze eerste keer maar aan de buurman over. Half kaal m'n laatste weken in Australie vieren stond niet op mijn verlanglijstje.
Negen pannenkoeken, nutella, jam, melk en een opgezette maag later zaten we voor het eerst rustig voor onze auto met een drankje. Verderop stonden er twee duitse jongens in dezelfde oranje 'spaceship' als ons. Alleen hun auto heette Unch en onze Magellan. Na een kort praatje besloten we op bed te gaan want oeh, morgen moesten we weer een aantal kilometers afleggen. Elke keer viel het ons qua tijd weer vies tegen dus moesten we vroeg vertrekken wilden we op een enigszins degelijke tijd aankomen op onze nieuwe bestemming: Airlie Beach!
Stipt tien uur reden we van de camping af. We waren er klaar voor, kilometers machen! Dit keer was het mijn beurt weer om te rijden, we wisselden het elke dag af. Het weer werd warmer, de muziek ging luider en het geouwehoer nam een ongekende omvang aan. Wat een leven, samen met je vriendin door Australië reizen langs de oostkust. Het was elke bloed, zweet en traandruppel op de boerderij in Tasmanië meer dan waard geweest. Doordat ik daar gewerkt had had ik tenslotte weer genoeg dollars gemaakt om op vakantie te gaan tijdens mijn reis (klinkt heel verwend, I know).
Na een grondige inspectie op een andere camping besloten we naar de camping te gaan waar ik eerder was geweest. Holidaypark Seabreeze was de gelukkige winnaar die ons geld uit de pot zou ontvangen. We wilden hier drie dagen verblijven zodat we even rustig konden zwemmen, luieren, eten, drinken, eten en ontspannen dus zo geschiedde.
De eerste dag in Airlie Beach lagen we lekker bij het zwembad. Ik moest nog even naar het winkelcentrum om een pet te halen waarbij ik vijfenveertig hele minuten wegbleef, dit tot paniek van Corien want die dacht dat ik in een greppel was blijven hangen ofzo. Ik liep naar ons huis om alle spulletjes te dumpen en wandelde op m'n gemakje terug. Tot ik Corien haar bescheten gezicht en een nanoseconde later haar mobiel in allemaal onderdelen op het handdoek zag. Het oepke had het gepresteerd om haar telefoon in het zwembad te gooien en hem er in twee tellen weer uit te halen. Tot op de dag van vandaag heb ik nog spijt dat ik die gebeurtenis niet bij heb kunnen wonen. Ik geloof dat ik niet meer in staat zou zijn om te lopen vanwege de buikpijn door het lachen. Ondanks de kuren en het tergend langzame opladen heeft de telefoon de diepzwembadduik overleefd.
Dag nummer drie alweer, het was tijd voor de boottrip naar the Whitsundayislands. Tikkeltje gespannen liepen we richting de boot, we waren beide bang om zeeziek te worden. We kregen instructies over wat te doen als we een walvis zouden raken (spring uit de boot en niet ren maar zwem voor je leven) en hoe je de duikbrillen etc. moest gebruiken. Nou nou nou, die boot had me toch een power. Alsof we op beton klapten, we keken elkaar angstig in de ogen. Dit was dus de eerste en laatste keer op de boot. (Dat we een paar weken later weer op een boot zouden stappen waarvan we dachten dat we doodgingen wisten we toen gelukkig nog niet). Na een uur stopte de boot. Dit was het snorkelgebied, wetsuits aan, duikbril op en snorkelen. Corien had al eerder besloten niet te gaan omdat het te koud was en ik diedelde als een pinguïn op de boot om. Wel of niet gaan, wel, niet. Oke, dacht ik, gaan maar. Ik ben er nu. Tien minuten later passeerde ik een vrouw op de boot waarvan de dochter (7 jaar) nog in het water moest springen. Ze zei nog tegen me; 'well, you're brave'. Ja brave ammahoela dacht ik, het hart zat mij in de keel. Maarja, 'brave' als ik was sprong ik met mijn roze gekleurde noodle van de boot om vervolgens een gigantische paniekaanval te krijgen. Ten eerste was het stervenskoud, ten tweede kon ik amper lucht krijgen omdat het zo koud en ik doodsbang was, ten derde zag ik alleen maar haaien voor me die glimlachend naar m'n vlezige benen zwommen en ten vierde zag ik het absoluut niet zitten om in mijn eentje naar het koraal te zwemmen. Er was maar een oplossing: Eruit en wel zo spoedig mogelijk!
Tien minuten later zat ik bibberend naast Corien, de mevrouw en haar dochtertje (ik vraag me nog af of ik haar de stuipen op het lijf heb gejaagd met mijn gedrag waardoor ze van het snorkelen afzag) in een bootje tuffend door het water, op zoek naar mooi koraal die we konden zien met een 'onderwaterspiegel'. Voor kinderen van zes jaar en ouder, maar het kon me niet schelen. We genoten volop.
Na deze spectaculaire happening gingen we naar de Whitsundayislands. Dit is een van de mooiste stranden ter wereld, prachtig wit zand en helderblauw water. Met de groep hebben we hier onze welverzorgde lunch gehad. Na een uurtje gingen we weer terug en vaarden langs allemaal mooie eilandjes. Ik zocht constant naar walvissen, het was zo onderhand een obsessie voor me geworden. Helaas zagen we niks en had ik de hoop al opgegeven. Totdat een luidruchtige Amerikaan voor ons ineens riep: 'Two whales!!' En ja hoor, daar was het moment dat ik eindelijk een walvis zag, naja z'n rug dan. Zijn immens grote vin kwam in slowmotion boven water. Dat is kippenvel hoor! Na deze gebeurtenis kon ik eindelijk rustig in m'n stoel zitten, missie voltooid. Langzaam vaarden we weer verder totdat we ze weer zagen, vijftig meter van de boot. Het geluk kon niet op voor ons, want net toen we dachten dat dit het 'walvissen-avontuur' was, riep wederom de luidruchtige Amerikaan: 'They're next to the boat'. Het viel me mee dat de boot niet naar voren kiepte, iedereen was in no time op het puntje van de boot. Het klinkt misschien overdreven maar wat was het magisch om die walvissen op tien meter afstand te zien. M'n mond viel open en ik kon 'm niet meer dichtkrijgen. Wat een immens grote beesten, met een zwieperd kon 'ie met gemak de hele boot omgooien. Eindelijk, eindelijk na dagen zeuren over de walvissen had ik ze bijna kunnen aaien. Mijn dag kon niet meer stuk, deze gebeurtenis viel zeker in de top vijftig van meest gave dingen tijdens mijn reis.
In de avond besloten we uit eten te gaan, maar nadat we gedoucht hadden zat de camping vol met ouderen en zong er een country zanger. Ach, even de ouderen vergezellen en een wijntje drinken kon geen kwaad. Met de inklapstoeltjes onder de ene arm en de box met wijn in de andere marcheerden we op het geluid af. Het was bere-gezellig. We begonnen te proosten op het walvissen avontuur, daarna op de succesvolle reanimatie van Corien haar telefoon, toen op het feit dat ze mijn overleden telefoon naar NL mee zou nemen, daarna op het mooie weer, de gratis gekregen hotdogs bij de camping zodat we besloten een andere keer uit eten te gaan, de gezellige oude mensen, ons samenzijn na negen maanden etc. En het mooie was, het leek alsof die wijn een oneindige waterval was, we bleven maar schenken. Rond negen uur was de muziek helaas afgelopen en wilden we het centrum in, op stap. Er zaten twee mannen en een vrouw verderop die ons schijnbaar los hadden zien gaan met de witte wijn en graag mee wilden naar het centrum. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Gaan maar dan...
In een luxe taxi-busje gingen we met z'n vijfen naar het centrum. Tom, Blythe, Adrian, Corien en ik. Dat was de opstelling voor de avond. Wat hebben we genoten, we dansten tot we er bij neervielen. Wat een genot om na vier (!!) maanden weer eens op stap te gaan. We kregen maar ciders toegeschoven en hopten van club tot club. Toen was het tijd om naar huis te gaan, ik had de taxi-vrouw al aan de lijn totdat Blythe ons wenkte naar 'Club Mama Africa' te gaan. HINNE! Een uur later waren we dan eindelijk klaar met feesten. De terugreis zwalkten we met z'n allen over het campingterrein. Gelukkig hadden we de sleutels van ons huis nog. Als een baby van twee viel ik in slaap om vervolgens als een vrouw van vijftig wakker te worden met een kater.
De volgende ochtend was het weer tijd voor actie, we wilden nog snel even gedag zeggen tegen onze vrienden alleen zij wilden echter graag in konvooi richting het noorden vertrekken. Wij wilden dat niet dus zeiden we dat we nog een aantal dingen moesten doen. Ondertussen hopten we snel in de auto. We zouden later wel beslissen waar we wilden overnachten. Het was Corien haar beurt om te rijden, iets waar ik intens gelukkig mee was. Mijn kater ging zijn eigen leven leiden, m'n ogen dicht doen maakte me misselijk maar toch dommelde ik telkens weg om vervolgens misselijk weer wakker te worden. Na een aantal uren besloten we de auto aan de kant te zetten voor een vette hap, dat zou de kater moeten verzachtten. In het zonnetje zaten we te wachten op onze 'home made spaghetti', zo home made dat het rechtstreeks uit de magnetron in een plastic bakje geserveerd werd.We grapten over dat onze vrienden elk moment voorbij konden rijden, we hadden ze verteld dat we eerder zouden afslaan dus het zou lullig zijn als ze ons hier zagen zitten. Corien liep lachend weg en ik liep al nadenkend van de veranda naar de vuilnisbak totdat ik ineens een rode 4x4 jeep met twee gele jerrycans voorbij zag rijden. Ooooh nee, dacht ik, daar zijn ze, daar zijn ze! Met een dikke rode kop liep ik snel naar binnen. s***, ik kon Corien niet waarschuwen. 'Super enthousiast' liep ik naar ze toe. Of wij niet allang op de camping hoorden te staan. Jaaa najaa, we hadden tijd zat dus hadden we besloten om nog een stukje verder te rijden. Ondertussen kwam Corien 'vrolijk helloooo'end' aanlopen. Toen we na een kort praatje weer in de auto zaten konden we ons lachen nog maar net inhouden. Hoe is het mogelijk! De rest van de vakantie hebben we elkaar opgejut met angstige gezichten richting de ingang van de camping en 'ja, daar komt een rode auto met twee gele jerrycans er op aanzetten.' Droge humor.
Toen we in Ayr eindelijk een plekje hadden gevonden ploften we beiden uitgeput op een ligstoel bij het zwembad. Half slapen, kwijlen en veel vreemde dromen was het gevolg. Rond zes uur gingen we terug en maakten we wortels met soep, toen we terug kwamen bij de koelkast bleken ze onze kipfilet, boter en jam gejat te hebben. Leuk, kamperen. Gelukkig mochten we onze gehakt bij de buurvrouw in de koelkast leggen. De volgende dag haalden we dat weer op. Ze had de hele nacht wakker gelegen over hoe ze ons nou kon helpen, we konden wel een vriezertje van haar kopen maar dat paste niet in ons toch al krappe huisje. We wensten hun een fijne vakantie toe en gingen weer on the road, Townsville it is!
De meeste kilometers hadden we de eerste paar dagen al afgelegd dus we konden het ons veroorloven ergens drie nachten te verblijven. Helaas was de camping eigenaresse een haaibaai van een vrouw dus vond ik twee dagen wel meer dan genoeg. Ik vertelde Corien dat het een pinnige oude tante betrof die ons hielp maar voegde er verder niet aan toe dat ik hun geen drie nachten geld van ons gunde. Co ging naar de wc, kwam vijf minuten later terug en zei tegen mij: 'Ik heb er nog eens over nagedacht maar als het zo'n domme vrouw is wil ik hier niet eens langer staan. Dat gun ik haar niet.' Goh, wat een genot is dat wanneer je altijd hetzelfde denkt: twee zielen, een gedachte.
De tweede en meteen ook weer laatste dag gingen we naar Magnetic Island. Enthousiast waren we van huis gegaan met onze jurkjes. Maar hoe verder we de zee opgingen, hoe slechter het weer werd. Bij aankomst waaide het heel erg en waren er allemaal grijze wolken. Met de kop op onweer (om even in weer-termen te blijven) verruilde ik m'n jurkje voor een korte broek en trui. Gelukkig knapte het weer op en hebben we nog een heerlijke zonnige dag gehad, met veel eten, drinken, zon, zee, jurkjes en nieuwe armbandjes. Bedankt Magnetic Island dat ik samen met m'n vriendin lekker op je rond mocht paraderen.
Na een mooie dag op het 'magnetische eiland' kwamen we de daaropvolgende middag in Rollingstone Beach aan. Per toeval had ik hier een flyer van meegenomen toen we onze grote zoektocht naar een perfecte camping in Ayr hadden. Dit was het paradijs, een camping pal aan zee. Helaas hadden we niet veel boodschapjes meer dus konden we niet langer dan een nachtje blijven, wat hebben we daar de volgende dag veel spijt van gehad.
We vertrokken de volgende ochtend om tien uur. Het plan was om in Mission Beach op een camping te slapen maar eenmaal aangekomen had het voor ons niet de 'wow-factor.' We gingen naar een andere camping dat volgens Corien beheerd werd door een veertienjarige, ook geen optie dus. We zaten met de handen in het haar te poesten en te stinnen want het was 30 graden. We namen koekjes, chips en drinken mee voorin de auto. Gas er op en dan maar richting Innisfail. Alleen toen we daar eenmaal aankwamen mochten we van de eigenaar niet eerst het terrein verkennen, het was boeken of wegwezen en aangezien wij beide allergisch zijn voor norse, onnozele mannen kozen we voor de tweede optie. Maarja, hoe stoer dat ook was, we begonnen hem wel te knijpen. Het was al bijna drie uur en we reden nog steeds rond, onze volgende bestemming was dan ook het informatiecentrum in Innisfail. Het geluk stond vandaag echter niet aan onze zijde: 'I'll be back in five minutes' was er op de deur geplakt. Zucht, dat zou dus nog minstens een kwartier duren. We vraten onszelf daar op want we hadden geen tijd te verliezen. Eindelijk werd de deur na een tijdje open gedaan door een hele aparte vrouw. Super streng gezicht, zo dun als een plank en de muffe geur in het informatiecentrum maakte het een heel vreemd geheel. Er was echter maar een ding waar ik aan kon denken: Corien NIET aankijken. Zij dacht er hetzelfde over want we doken allebei een andere hoek in om te voorkomen dat we in een ellendig lange slappe lach zouden vallen. De mevrouw begon tegen ons te praten en had een camping voor ons gevonden. Ze vroeg nog eenmaal of we zeker wisten dat we niet op de gratis camping met koude douche wilden staan. Zucht, mevrouw Spillebeen, zien we er zo arm uit? We willen een goede camping met een warme douche en zijn meer dan bereid te betalen dacht ik. Ik had nog steeds ontzettend veel moeite om mijn lach in te houden. Niet dat ik haar uitlachte maar ik werd gewoon zo zenuwachtig door die stille, muffige ruimte, die strenge blik van die mevrouw en ik was gewoon kapot van de hele 'mislukte' dag.
Eindelijk kwamen we naar veel bliksembezoeken op een camping aan waar we langer dan tien minuten zouden blijven. We misten onze 'ten out of ten stars' camping ontzettend maar hier hadden we wel een lieve buurman die ons hielp de gasplaat aan te zetten. Dat is het voordeel van klein en blond zijn; je kunt je lekker dom voordoen zodat ze je meteen komen helpen en jij dus op die manier een eventuele gasexplosie voorkomt. We hebben hierna een overheerlijk broodje hamburger met frietjes gehad. Als toetje aten we 'the red velvet cake', my favourite.
De volgende dag hadden we onze route bijna voltooid, onze eindbestemming was Cairns. Dit was een geweldige camping, het had alles wat je maar voor kon stellen (bijna dan), we kregen een rondleiding in een golfkarretje met een gigantische NEMO er op, we gingen langs de tennisbaan, waterpretpark, levend schaakspel, spa, zwembad, restaurant, receptie. Noem maar op. We waren meteen allebei in onze nopjes hier. We hadden een super mooi plekje op de camping en waren meer dan vastberaden om daar de hele dag om te diedelen. We hebben lekker gegeten, koffie gedronken, koekjes gehad, boekjes gelezen, onze dagboek volgekladderd, ansichtkaarten gekocht, gezwommen, gelachen, gedronken en gelachen. Het was heerlijk om even helemaal niets te hoeven doen op zo'n mooi groot resort.
De volgende dag gingen we mountainbiken wat ook super gaaf was, we moesten door een rivier lopen met onze sneakers en moesten allemaal takken opzij schuiven (met onze gezicht) om de weg te kunnen blijven volgen. We hadden een pauze bij een hele doorzichtige creek. Een oudere man van zestig sprong er in, de oudere gids van vijftig stond verlekkerd te wachten tot we onze kleren uitdeden maar zo warm hadden we het niet dus hebben we mooi de zestigjarge man in z'n boxershortje bewonderd en een kleffe mueslibar naar binnen gewerkt. Alhoewel het er heel mooi was zat ik er niet zo lekker. We konden namelijk elk moment een cassowaries tegen het lijf lopen. Dat zijn beesten die op struisvogels lijken en ook hetzelfde formaat hebben. Ze kunnen nogal agressief zijn, de gids gaf ons als tip dat wanneer we oog in oog zouden staan met de monsters we ons t-shirt uit moesten trekken en hem zo hoog mogelijk boven onze hoofden moesten houden, het enige nadeel was dat de cassowaries dan konden denken dat onze bh (en bijbehorende onderdelen) vruchten waren. Ik vraag me nog af of hij daarmee een geintje maakte of dat het daadwerkelijk voor is gekomen dat de cassowaries erop vlogen maar gelukkig hebben wij het nooit mogen ervaren.
Na drie dagen rust in Cairns gingen we via een prachtige weg langs de zee naar Port Douglas. Hier was markt op zondag en ik wilde heel graag het witte kerkje laten zien waarin ik, als ik dan toch zou moeten trouwen, eventueel nog wel in zou willen trouwen. Het is zo ontzettend schattig, wanneer je naar de preek luistert kijk je uit op de zee, de palmbomen en de zon. Hierna hebben we iets gedronken bij de coffeeclub en heerlijk 'ald wiefig' over het marktje gelopen. Onze avond bestond uit pesto op de camping. We hadden heel veel groenten gekocht om er door te doen en dit was maar goed ook want terwijl we aan het koken waren kwam onze Tasmaanse buurvrouw even controleren of wij wel genoeg groenten aten want 'it's really important that you eat heaps of healthy food'. We mochten onze telefoons ook aan hun stekkerdoos leggen en de volgende ochtend hebben ze ons nog sinaasappels en mandarijnen gegeven voordat ze weggingen. Dat soort mensen, die kun je toch wel fijn knijpen, wat een lieverds. Helaas konden we er niet te lang bij stilstaan want ik besloot de yoghurt om te gooien die op onze toch al w***ele tafeltje stond. Het gevolg was yoghurt over de boter, tafel, stoelen, Corien's toilettas en mijn slippers. Oeps.
Na twee dagen waren we al in Cape Tribulation, een hele mooie natuurpark dat je bereikt door het pontje te nemen terwijl je op zoek gaat naar krokodillen die eventueel op kunnen duiken. Jammer genoeg hebben wij er geen gezien maar de bordjes met waarschuwingen waren voor ons ook al goed genoeg. We reden langs allemaal kronkelweggetjes door een regenwoud, hoe vet is dat om samen met je vriendin te doen? Bij aankomst op de camping gingen we onze plannen voor de laatste dagen bepalen. We hadden in eerste instantie vijf dagen uitgetrokken voor de trip boven Cairns maar naar twee dagen waren we al in Cape Tribulation en eigenlijk wilden we de volgende dag wel weer naar ons droomparadijsje; the coconut resort holidaypark. Een probleempje, daar moesten we wel even voor bellen en wanneer je in the middle of nowhere zit, heb je natuurlijk geen bereik. Zelfs niet met Telstra. Wij hopten snel onze auto in om naar het dichtbijzijnste restaurantje te gaan waar we konden bellen. Je moest hier een aantal munten ingooien voor je er gebruik van kon maken. Het verliep allemaal voorspoedig, ze nam de telefoon op, zei gedag en vroeg toen of ik een moment geduld had. Neee... tuutuutuut. Te laat, ze had ons al in de wacht gezet. Ik begon 'm te flippen en riep met wapperende handjes tegen Corien dat ze NU meer muntjes uit de auto moesten halen dus zij zette een sprint in alsof er een cassowarie achter haar aan zat en wiebelde ik ondertussen van m'n ene op mijn andere been. Gelukkig nam ze redelijk snel de telefoon weer aan en begon ik als een bezetene te praten, de lieve skat aan de andere kant van de lijn begon na twee tellen al net zo snel als mij te brabbelen. 'Is it Esra?' Yeah, that's right. 'From Holland, you've been here before?' Yep yep, two days ago. Alles stond in het systeem dus ze hoefde verder geen telefoonnummer weer waardoor wij het gehaald hadden. Hierna konden we weer rustig ademhalen, alles was geregeld.
Voor we het wisten hadden we onze aardappels met jus, gehakt, wortels, erwten en bonen (want ja, je moet wel gezond eten) alweer achter de kiezen en zaten we de volgende dag vroeg op de paard. We reden langs een rivier waar twee krokodillen in waren gezien en gingen kort daarna in galop over het strand. Sneller, sneller, sneller was wat ik dacht maar dat ging helaas niet door. Oneerbiedig wil ik niet klinken maar het was niet wat we er van verwacht hadden. Zelfs ik, met nul ervaring op een paard, vond het tergend langzaam gaan. Toen we weer teruggebracht werden vond ik het al vreemd dat we niet hoefden te betalen maar ach, ik vond het ook een beetje hun schuld. Dan moesten ze de administratie ook maar beter bijhouden. Bovendien, 89 dollar voor een rit op een paard met een schildpaddengangetje is ook niet meer dan 20 dollar waard. Toen we weer uitstapten zei Corien nog dat ze het veel te duur vond voor wat we er voor terug hadden gekregen en toen zei ik tegen haar dat we alleen maar de aanbetaling van 36 dollar hadden gedaan. We keken elkaar aan en zeiden allebei: WEGWEZEN voordat ze terug zouden komen op de camping. In een sprint vlogen we omstebeurten naar de wc, gooiden we alles in de auto en verlieten we twee minuten later de camping met het swit op het gebit maar (in de veronderstelling) met de betaling van alleen maar 36 dollar. We lachten en glunderden en hadden de grootste lol op de terugweg naar het pontje. Totdat ik weer internet had en keek of ze het er echt niet af hadden gehaald, wel dus. De receptioniste had het de vorige dag al van mijn creditcard gehaald. Haha, al dat gevlieg dus voor niets. Oepkes.
Terug in Cairns belandden we weer op dezelfde camping, kregen we onze eigen vertrouwde droogdoek weer en na een nachtje aan de overkant gestaan te hebben stonden we weer op onze vertrouwde plekje: nummer 237. We waren weer thuis. Vervolgens deden we de dagen daarna niets anders dan oudwijven, mensen bestuderen, koffie drinken, praten over de buren die net als ons de hele dag niets uitvraten, we gingen uiteten, naar the mall omdat het weer slecht was en gaven daardoor geld uit wat simpelweg het weer z'n schuld was. Een dag hebben we de hele middag voor de auto gezeten en was ik druk bezig om mijn belastingformulieren in te vullen en schreef Corien in haar boekje. Na dit serieuze gebeuren plaatsten we onze klapstoeltjes in de zon en kwam de box met wijn weer tevoorschijn. Ik kan in detail treden over hoe het was maar dat doen we maar niet. We mogen tenslotte ook wel iets voor onszelf houden. Corien heeft hierna de auto nog weer op de goeie plek gezet, hoe dit in zijn werk ging houden we ook voor onszelf en daarna gingen we pannenkoeken maken bij de auto. Ellende, het was een grote kliederbende en het bakte telkens aan. Na deze mislukking besloten we een broodje bal te maken. Beetje jammer dat ik iets uit de auto moest pakken en daarbij mijn gehaktbal op de grond viel, het gevolg was dat we nooit weer bijkwamen van het lachen. Net als die keer dat Corien niet uit haar stopwoord kon komen. De hele vakantie zeiden we niets anders dan 'gosjepieter','verduld', 'harre garre', 'gosje snorre', 'hosse snorre' maar wat zij er na een lang verhaal uitkraamde was toch wel de topper van alle stopwoorden die we ontwikkeld hadden. Ik citeer: 'Naja, toen dacht ik wel even hosjeeee gorre gorre gorre'. Ik keek haar aan en toen besefde Co ook dat dat een hele vreemde uitspraak was. Ik lig nu weer in een deuk als ik er aan denk. Die avond gingen we met buikpijn van het lachen (en van de pannenkoekenmix) op bed. Het was weer een geslaagde dag, net als alle anderen. Helaas en veel te snel een van de laatsten...
Op acht augustus hebben we onze grote vriendin 'Magellan' oftewel de spaceship weer ingeleverd en liepen we richting ons hotel waar we de backpacks eerder op de dag al heen gebracht hadden. Het voelde alsof we geamputeerd waren, het is raar om ineens geen auto meer te hebben. Maar ach, een hotelkamer was ook wel fijn alhoewel het niet 900 meter (wat vermeld werd op internet) van het centrum lag maar 2500 meter. 'Yeah, but if you walk to the edge where the centre starts it's 900 metres'. Ja, je kunt mooi lullen meneer. De brandalarm ging ook nog op datzelfde moment af, iets wat wij later zelf ook nog zouden meemaken.
Onze laatste activiteit was daar; snorkelen in het Great Barrier Reef. We stonden te popelen en na een kort taxi ritje van vijf minuten stonden we bij de juiste boot te wachten. Onze dag kon niet meer stuk want we gingen snorkelen. Op dat moment wisten we nog niet dat onze dag wel degelijk stuk konden gaan. Eenmaal aan boord kregen we uitleg over de wetsuit en het snorkelgear en werd ons geadviseerd om zeeziektepilletjes te nemen mocht je daar last van hebben. Ik viste ze uit m'n tas en Corien ging enthousiast van start met twee stuks maar ik hield het bij een. Trouwens, zo erg kon het toch niet zijn?
10 minuten later...
De stralende gezichten hadden plaatsgemaakt voor diep ellendige gezichten. De boot schommelde zo erg heen en weer dat je ondanks de pilletjes toch wel beroerd werd. Wij verplaatsten ons een dek naar beneden met een papieren zakje in de aanslag. Ik keek vastberaden naar de bergen maar helaas verdwenen die kort daarna uit beeld. Corien deed ook haar best door naar het water dat omhoog spuwde te kijken. Het duurde nog een uur voordat we op onze snorkelplek waren. Dit was hel. De ene chinees naar de andere begon over te geven en achter mij kotste een meisje op de grond. Je kon duidelijk zien wat ze vorige avond gegeten had. Ik zat op het randje en hield mijn zakje angstvallig bij mijn mond maar gelukkig zakte het weer.
Na een uur waren we er eindelijk, midden op de zee. Ik dacht moeten we hier nu gaan snorkelen of zou dit alleen voor de duikers zijn. Na een korte uitleg bleek dat we hier allemaal het water in gingen. Intens ongelukkig keken we elkaar aan. 'Ik wol nei hoeeee-hoeeees.' Dit was alleen geen optie nu, we waren gekomen om te snorkelen dus zouden we dat ook doen. Hoe beroerd we ons voelden. Een half uur later gleden we dan ook het warme water in. Het was geweldig, na een beetje oefenen hadden we de smaak te pakken en snorkelden we lustig rond de boot richting het koraal. Als er mensen op dit moment jaloers zijn, dan snap ik dat heel goed. Jullie hebben er alle recht toe. Het was mooier dan een aquarium. Jammer genoeg moest ik toch ineens overgeven (in het water!!) en besloot ik om er snel uit te gaan aangezien ik ook nogal duizelig was. Bovendien was ik als de dood dat er een haai op mijn braaksel af zou komen. Corien was bij de andere snorkelaars dus dat kwam wel goed. Eenmaal op de boot liep ik rond met mijn papieren zakje maar telkens zakte het weer. Totdat het weer opkwam en ik er helemaal klaar mee was, ik ging dit klusje zelf wel klaren in de wc. Tien minuten later had ik zo ongeveer al mijn ingewanden uitgespuugd en zat ik doodmoe te wachten tot Corien klaar was.
Na de lunch gingen we vijf minuten varen en mochten we weer snorkelen. Ik voelde me gelukkig beter dus samen gingen we het water in, ik was ook niet duizelig meer omdat ik nu wist dat je gewoon rustig moest ademhalen. Samen keken we tien meter naar beneden, we zagen de duikers onder ons zwemmen. Corien stak ineens haar hoofd en wees als een malle het water in, wat wat dacht ik en keek zo snel ik kon. Verduld waar, een haai, een reefshark zwom onder ons door. Er was een seconde dat ik in paniek schoot maar hij taalde niet naar ons, alhoewel ik wel het idee had dat ik even oogcontact met hem had maar dat kan ik ook gedroomd hebben. Zo erg was het helemaal niet om een haai te zien, het is tenslotte ook maar een vis. Al snel was 'ie weer verdwenen en concentreerden we ons op al het andere moois dat er onder water was. Je kon het zo gek niet bedenken zoveel verschillende vissen. Je had de neongekleurde vissen, nemo's, een gigantisch grote vis, een lange vis, een platte vis, noem maar op. Het was geweldig. Dit staat zeker in de top 3 van meest gaven dingen tijdens mijn reis. Samen hebben we twee uur rondgesparteld, Corien heeft het ook nog gepresteerd om met haar flippers wat koraal kapot te trappen, doordat ze zo druk bezig was met het snorkelen onder water had ze niet in de gaten dat ze het koraal opging. Ik gebaarde nog en riep haar maar ze was onbereikbaar. Geamuseerd wachtte ik tot ze haar hoofd omhoog deed en in paniek zou raken. Dit gebeurde dus ook, schuifend op haar buik zwom ze als een idioot weer naar mij toe. Oh oh oh.
Doodop maar meer dan voldaan zaten we weer op de boot. Het meest spannende kwam nog. De terugreis op de boot want hoe zou dat deze keer gaan met de lunch. Ik viel wonder boven wonder vrij snel in slaap en mijn maag nam daar genoegen mee. Ik werd opgeschrikt door een meisje dat helemaal in paniek was en begon te schreeuwen. Ze was zo beroerd maar ze wilde niet naar het dek omdat dat te koud was. Ze had geen keus en werd naar achteren gebracht. Ik zag Corien naast mij ook steeds beroerder worden en gaf aan dat ik meteen op zou staan wanneer ze het tegen me zou zeggen. Dit deed ik drie minuten later dan ook. Het was een groot slagveld, de een na de ander werd op de schommelende boot bij de arm meegenomen naar achteren. Ik probeerde er niet aan te denken en legde mijn hoofd weer op de tafel neer. Het leek wel oorlog, gehuil, gekots, geschreeuw, mensen die heen en weer liepen, de bemanning die niet meer wisten waar ze plastic zakjes vandaan konden halen etc. Toen we eindelijk van de boot af konden vertelde Corien dat er wel vijftien mensen zaten over te geven (inclusief zijzelf). De een met nog meer geluid dan de ander. Tsja, dit was dus echt de laatste keer dat we op een boot gingen maar het was wel elke dollar meer dan waard. A lifetime experience!
Het moment was daar, we konden er niet meer omheen, onze laatste twee dagen waren aangebroken. We gingen uit eten, naar de nightmarket waarbij we hardhandig gemasseerd werden door een paar chinezen, kochten souvenirs, lachten, hadden serieuze gesprekken enzovoort. Toen we rond middernacht op bed lagen vielen we na het kijken van een film beiden in een diepe slaap. Niet voor lang overigens want 03.43 ging me er toch een gigantisch brandalarm af... ik dacht dat ik het gedaan had want ik sliep nog half en kon me helder voor de geest halen dat ik dan de 1000 dollar moest betalen. Na twee minuten besefte ik dat het brandalarm niet alleen in onze kamer was maar door het hele hotel ging. Ik stond al bij de deur te wachten totdat Corien gereed was. Op blote vloeten liepen we brandtrap af wat net een doolhof was, uiteindelijk kwamen we buiten uit waardoor we via de regen weer naar binnen gingen. Verdwaasd stond iedereen in de receptie maar er was geen enkel personeelslid te bekennen. Het brandalarm was overigens alweer opgehouden en we vermoedden dat er niets loos was. Twintig minuten later kwam de brandweer er wederom weer langzaam aanzetten. Het bleek om de kamer naast ons te gaan, ze zeiden dat ze gewoon lagen te slapen maar ik vraag me af of ze niet stiekem rookten. Wij konden na deze actie weer op bed. Uiteraard duurde het tijden voordat ik de slaap weer kon vatten, ze moeten echt iets aan dat brandalarm doen was het laatste wat ik dacht.
Ons laatste avondje.. we gingen eten bij de Italiaan en liepen daarna nog eemaal over de nightmarket. We hebben bewust niet zoveel over het afscheid gesproken maar desondanks kwam 'ie alsnog veel te snel dichtbij. Niet meer samen in een deuk liggen omdat de Italiaanse vrouw Corien op de vingers tikte omdat ze dacht dat zij de large lasagne en de carpaccio had gegeten, niet meer in de lucht moeten happen naar adem of juist serieuze gesprekken voeren over de toekomst. s***, wat zou ik mijn meisje weer gaan missen. Vier weken is echt veel te kort als je elkaar negen maanden niet gezien hebt. Het zou hierna nog twee maanden duren voordat ik Corien weer zou zien, zij zou terug gaan naar het veilige wereldje en ik naar Zuid-Afrika, het grote onbekende.
Na ons laatste ontbijtje samen liep ik met Corien mee naar de taxi. Nou, dit was het dan weer. Jij gaat weer richting Nederland en ik vlieg een dag later naar Sydney. Maar gelukkig hebben we de foto's nog. Na een laatste dikke kroep stapte zij bij een humeurige taxichauffeur in en liep ik met mijn backpack op richting het hostel. Ook de vier weken vakantie waren voor mij voorbij en ik vervolgde mijn leven als backpacker weer.
Terwijl Corien naar huis vloog, verbleef ik nog een nacht in Cairns en vloog daarna naar Sydney waar ik nog twee hele gave dagen met Sam heb gehad. Hij was speciaal voor mij van Tasmanië naar Sydney gevlogen, de pop. De laatste ochtend zijn we samen naar Sydney airport gegaan (ik wederom met een kater, zucht) en hebben we op het vliegveld afscheid genomen, dit keer waarschijnlijk voorgoed. Mijn maatje, wat ben ik blij dat ik hem heb mogen leren kennen.
Nu ik twee maatjes gedag had gezegd was het tijd voor mij om Australië achter mij te laten na acht maanden. Na acht maanden vol plezier, ellende, gelach, gehuil en al die dingen meer verliet ik mijn 'hometown' om mijn andere droom waar te kunnen maken. Zuid-Afrika, eindelijk. Het enige wat ik nog moest zien te overleven was mijn vlucht van Sydney naar Singapore, van Singapore naar Johannesburg en vanaf daar naar Kaapstad. Maar dat was iets wat ik er graag voor over had om mijn droom te kunnen waarmaken. Lieve lieve kindjes, ik kom er aan...
- comments
Annie Prins Lieve schat wat wwer een boek vol verhalen ,ik zie konstant het gezicht voor mij .bij alles wat je doet ,geweldig mooi nog lekker even in Kaapstad naar die lieve kindjes ,geniet er van en oant sjen ,dikke kroep ,
Corien Geweldig!!! Tranen in mijn ogen van 't lachen. Wat hebben we het geweldig gehad Es! En je hebt het heel mooi geschreven. Kan het wel 10x overlezen. Maak er nog wat leuks van daar in Zuid-Afrika! xxx
mem Hossesnorre. wer een prachtig verhaal vol avontuur en protte wille.wot he ik graag efkes om t hoekje sjen wolt. Disse herinneringen pakken ze jim nooit wer o esra en corien. do hast 9 maanden wachte op corien...ik 9 maand foar dost geboren biste...en no nog mar een skoftsje wachtsje dost wer thus komst ... ik (we) har dr hiel bot zin oan. nog mar ff genietsje be dyn bêrne skare yn cape town. see you 11 okt xx♥♡
Rudmer Leave esra, wot hast wer een hiel mooi en lang verhaal skreun. Do beleefst der wol een prutte jer en der ha ik een prutte respect voor! Do hellest olles ut derut wot derien sit, en dot fien ik hiel knap fon dei. Ut is mooi dost ek een leuke tied mei Corien hoan haste en dost no de bentsjes ien zud afrika helpe meiste. He leave zus fon mie, geniet derfon en goed foto's knippe enz enz wont dit sjust eerst net wer. He noflike avontûren der nog. Leafs dien grutte broer!! En ohja hâld die taai!!
Heit Hoi fame fan us, Ik zou het in adem uitlezen ...maar dan was ik gestikt ! Dit is wer in moai ferhaal foar letter. Wat sille jim een wille han hawwe. :)) Moai dast san wille haste ..nog moaier dast wer thus komst aanst ! :) Genietsje nog efkes der mei dy berntsjes en wy geniete yn ut kwart wer fan dy ! leafs heit.