Een lichtjes weemoedige Erik spreekt u toe vanuit Buenos Aires... (of misschien is het onvertaalbare Braziliaanse saudade een geschikter woord).
...lichtjes weemoedig omdat Roel morgen naar België vliegt zodat ik binnenkort niet langer de luxe geniet om elk moment van de dag in mijn eigen taaltje te kunnen babbelen over dingen die er min of meer toe doen.
Gelukkig hebben Josefina en Anke redelijk wat vrije tijd en is Buenos Aires een plek waar veel te veel te doen is om met een slecht humeur te blijven zitten.

Mijn Spaans is momenteel nog niet meer dan een uitgebreide versie van het taaltje dat Jommeke pleegt te spreken op zijn reizen in het verre Spanje. Vanaf dinsdag zou ik lessen pakken om zo snel mogelijk mijn typische domme mopjes te kunnen maken in de taal van Che Guevara en Sabato.

Voorlopig blijf ik hier dus nog wel eventjes hangen in Buenos Aires, om taal- en gezelschapsredenen, tot ik mij vertrouwd genoeg voel om op mijn eentje verder te reizen langs het noorden van Patagonië, een stukje Chili, Mendoza en Cordoba.

Wat de afgelopen week betreft:
Rosario was geweldig: superleuke hostelletje met leuke mensen en prima sfeer. De stad zelf had veel weg van Antwerpen, en ik ben van plan er zeker nog een keertje langs te gaan voor ik Argentinië verlaat.
Buenos Aires is - zoals ik al zei - ook dik de moeite. Ik kan me wel storen aan de vele engelstalige toeristen die niet de minste moeite doen om zich verstaanbaar te maken bij de Argentijnen. Een reden te meer om snel Spaans te leren...

Ik ga straks mijn laatste steakje met Roelemans verorberen, met een lekker glaasje Malbec, een portie papas fritas en hopelijk toch een klein beetje groentjes.

dikke kus,

erik