Profile
Blog
Photos
Videos
Bolivië is weer helemaal anders.
Ik dacht dat Argentinië goedkoop was, maar in Bolivië kost alles nog eens de helft. Zonet op de markt uitgebreid gegeten voor 9 Bolivianos (omgerekend 80 eurocent). Aan de Boliviaans-Argentijnse grens wordt nog stevig gesmokkeld en in Bermejo (waar ik de grens overstak) komen de Argentijnen in drommen kleren en eten kopen.
De Boliviaantjes zelf zijn ook half zo klein, zodat ik extra opval tussen de typische vrouwtjes-met-kindjes-op-hun-rug-in-een-kleurige-doek-gewikkeld en coca-kauwende ventjes met poncho.
Dat brengt uiteraard een paar problemen met zich mee, zoals bedjes van 1,60 m lang, en bussen waarin ik noch rechtstaand, noch zittend een enigzins comfortabele houding kan vinden. Een goedkope beenamputeringskliniek ben ik hier helaas nog niet tegengekomen...
Ik heb het gevoel dat híer - veel meer dan in Argentinië - het échte Zuid-Amerika te vinden is, échte armoede ook trouwens. Op elke straathoek zit er wel iemand te bedelen om een paar centavos. Híer echter geen Meir-Indianen met panfluiten die "The sound of Silence" spelen met bakken echo, maar meer dan 80% "indigenen" die niet uit toeristische overwegingen, maar gewoon omdat het lekker zit in traditionele klederdracht rondlopen en werken.
Op de bus van Salta naar Bermejo was ik de enige toerist, net als op die van Bermejo naar Tarija, en in 3 dagen in Tarija ben ik welgeteld één Canadese en één Belg tegengekomen (en dan alleen omdat ik viavia wist dat die daar ook zaten) ... Goed om een paar dagen uit te rusten, maar een beetje overdreven kalmpjes om veel langer uit te houden.
Mijn dagboek is intussen weer helemaal up-to-date, mijn vingers weer wat extra vereelt van het gitaarspelen, en gelukkig zaten er een paar nederlandstalige romans in de boekenuitwissel-kast in het hostel in Salta, die ik ondertussen ook allemaal uit heb.
De bus van Tarija naar Sucre was de ergste die ik al in heel mijn leven heb genomen: gekneld tussen zo´n mama-met-kindje en een stinkend oud manneke, beenruimte 0 (ik kreeg mijn knieën amper ontplooid na de rit) en ijskoud (ramen gingen niet goed dicht) 15 uur hobbelend over aarden weggeskes en bergpassen van +4500m. Volledig geradbraakt en verkleumd in Sucre aangekomen om half 6 ´s morgens, en tot 7u30u moeten wachten tot de eerste hostels hun deuren openden...
Ik ben gelukkig gezegend met redelijk goede longen, want voorlopig heb ik nog niet ál te veel last van de hoogte, buiten wat kortademigheid na zware inspanningen en een voor mij niet erg uitzonderlijke slaperigheid ´s morgens :).
Ik kauw elke dag sowieso mijn bolleke coca en drink veel verse sapkes, en dat blijkt goed te werken.
Ik zit nu dus in Sucre, een mooi witgeschilderd koloniaal stadje, met alles wat er bijhoort (marktje, kerkskes, ...). De kans is groot dat ik hier nog eventjes blijf hangen, min of meer gedwongen omwille van wegblokkades op zowat alle grote wegen in de streek. Deze keer zijn het de mijnbouwers die iets betere werkomstandigheden vragen en daarom alle verkeer tegenhouden. Niet erg verwonderlijk als je weet dat de gemiddelde levensverwachting in een mijn 15 jaar is.
Ik blijf hier dus nog wat rondlopen in Sucre, tussen de Indianen en de toeristen (die hier wél aanwezig zijn, maar gelukkig niet in irritante hoeveelheden), hopend dat ik één van de dagen vervoer vind naar Potosí, Oruro of Cochabambo.
Internet is hier helaas bijzonder traag en valt bovendien om de 10 minuten uit, dus foto´s zullen nog even op zich laten wachten.
Dikke kus,
erik
- comments