Profile
Blog
Photos
Videos
Na alle fanmail is het weer de hoogste tijd om een mooi verhaal te publiceren want mijn laatste report is al weer aardig gedateerd.
Toen de vier dagen Hongkong erop zaten vervolgde ik dus mijn reis naar Australie. Sydney om precies te zijn. Een reisje van ongeveer negen uur met wederom het comfortable Cathay. Echter dit keer zonder de kleine, kale Chinese man die kennelijk nog dermate getraumatiseerd was van de reis naar Hongkong. Er zat deze vlucht niemand naast mij, zodat ik twee stoelen en televisieschermen voor mezelf had, gunstig.
Op het vliegveld van Sydney verliep alles eveneens soepel, ondanks de strenge controles is het toch gelukt om de vijftien kilo heroine en twintig kilo weed het land binnen te krijgen. Een soort souvenier voor de lokale bevolking.
Het hotel waar ik verbleef lag net buiten Kings Cross, dus voor het vertier moest ik helaas toch gauw vijf minuten lopen. Van buitenaf zag het er prima uit, maar mijn hotelkamer was even wennen en had een aantal "mankementen". Zo was op het toilet zitten simpelweg onmogelijk omdat deze kennelijk alleen was ontworpen voor mensen zoals de kleine, kale Chinees. Maar goed, toch redelijk geslapen.
De volgende dag deed ik mijn gordijnen open en zag een stralend blauwe lucht. Tijd om naar het strand te gaan dus! En waar kan dat beter dan Bondi Beach?
De eerste indruk was fantastisch! Een prachtig strand met flinke golven, een lichtblauwe kustlijn en mooie vrouwen natuurlijk. Na eerst twee tot drie uurtjes lekker gerelaxed te hebben op Bondi was ik voldoende verbrand op mijn half ingesmeerde rug en besloot ik te informeren wat het kostte om surflessen te volgen. "Let's go surfing!" bood mij drie lessen van twee uurtjes per keer voor 190 dollar en ik besloot dit te doen. Ik bedoel, als je dan toch surflessen volgt, doe het dan op Bondi!
Op advies van een surfinstructeur van de desbetreffende surfschool ben ik de "coastal walk" gaan doen. Deze leidt je van Bondi naar Coogee Beach, via enkele tussenliggende strandjes langs een prachtig wandelpad met schitterende langsjoggende vrouwen. Ruim twee uur later had ik de bestemming bereikt en ging ik met de bus terug naar mijn adembenemende mansion.
Op dag twee in Sydney vond ik het tijd voor sightseeing en het weer had hiermee ingestemd, want het was halfbewolkt en niet te warm. Eerst ging ik een kaartje kopen voor de Sydney Tower, de hoogste toren van de stad met zo'n 270 meter. Er waren twee opties: De standaardtour waarbij je achter een dikke glasplaat over de stad kan kijken of de zogenaamde "Skywalk". Hiervoor wordt je in een soort ruimtepak gehesen en ga je met een groep van ongeveer acht personen naar buiten. Je voelt de wind, staat op een doorzichtige glasplaat en gaat onder begeleiding een rondje om de toren lopen. De tourguide wijst ondertussen de highlights van de stad aan en moedigt af en toe aan om met z'n allen op de glasplaat te springen en stampen, simpelweg om te testen of het wel dik genoeg is. Aangezien ik een lichte vorm van hoogtevrees heb besloot ik dus voor de heftigere Skywalk te gaan. Great succes!
In de avond ben ik naar Darling Harbour gelopen. Dit is een moderne en bovendien erg gezellige haven in Sydney waar van alles te doen is. Ik had honger en ging dus eerst naar een goedkope tent waar ze saucijsjes met patat verkochten. Binnenkomen was al een vak apart, want de negert voor de deur geloofde niet dat ik echt de persoon was op de kopie van mijn paspoort. Omdat ik de volgende dag uit wilde gaan en geen zin had om geweigerd te worden vroeg ik aan een kerel van twee bij twee die voor een discotheek stond wat ik nu het beste kon doen. Hij adviseerde mij naar het politiebureau te gaan om daar een "officiële kopie" te laten maken van mijn identiteitsbewijs. En zo geschiedde het. Echter, de politieagente van Kings Cross station wist van niets. "Kopieën maken? Nee hoor, dat doen we nooit." Maar na enig aandringen was er ineens toch een stempel. Apart.
Zaterdagmiddag 27 februari was het dan tijd voor mijn eerste surfles. Goed voorbereid kwam ik precies een minuut op tijd. Echter, de OZ'ies zijn niet zo moeilijk en zeker de surfdudes niet, dus no worries… Na eerst wat rek- en strekoefeningen, een theoretisch verhaal over stromingen, zandbanken en meer konden we het water in. Jullie begrijpen dat ik direct op mijn plank stond, enkele verbluffende moves maakte en de instructeur dusdanig verbaasde, dat mij direct een baan is aangeboden. Okey, ik overdrijf wat. Maar toch kon ik aan het eind van de eerste les wel op mijn plank staan!
's Avonds ging ik wederom op pad naar Darling Harbour en dit keer in het bezit van de officiële kopie ID. Gelukkig stond de beer die ik de avond ervoor sprak ook nu voor de deur en kon ik naar binnen. Het was een grote en moderne club met meerdere zalen en muziekstijlen. Toen ik even aan het loungen was raakte ik aan de praat met een kereltje uit Sri Lanka. Hij studeerde in Sydney, logeerde bij zijn tante en had het aardig naar zijn zin gezien de "opvallend" uitbundige moves die hij later zou maken op de dansvloer (zeker na enkel tequilas, op aandringen van hemzelf).
Zondagochtend stond ik redelijk brakkie op en dacht ik aan het tengere manneke uit Sri Lanka dat waarschijnlijk nog iets meer dan ik gedronken had. Leefde hij nog? We zullen het nooit weten. Anyway, het weer was weer iets minder en ik bedacht mij dat ik het Opera House en de Harbour Bridge nog steeds niet gezien had. De zeer levendige en behulpzame hufter van mijn hotel was dit keer niet te beroerd om uit te leggen hoe ik daar het beste kon komen en adviseerde mij om er via de Royal Botanic Gardens heen te lopen. Toen ik ongeveer twintig minuten onderweg was in de benauwende hitte die dag en eindelijk de Gardens had bereikt haalde ik mijn camera uit het hoesje om het eerste kiekje te schieten. Helaas was ik vergeten de accu erin terug te stoppen en zo kon de ramptoerist met een lichte kater weer terug lopen. Het enige verschil was dat ik de vele trappen die ik eerder was afgedaald nu op moest lopen, goed voor de conditie dus.
Iets later dan gepland kwam ik dan toch nog aan in de Botanic Gardens, maar het was de moeite waard. Wat een prachtig natuurpark in zo'n wereldstad als Sydney. Opvallend waren de "flying foxes" of terwijl vleermuizen. Ik dacht altijd dat die rare beestjes alleen in donkere grotten leefden, maar het tegendeel is kennelijk het geval. Na een half uurtje mijn ogen uit gekeken te hebben, kwam ik op een punt waar je de skyline van de stad prachtig kunt zien. Dit gaf mij een soortgelijk gevoel als Central Park in New York. En toen begon het ineens te regenen…
Toen het na ruim dertig minuten geschuild te hebben onder een tropische boom nog niet gestopt was koos ik eieren voor mijn geld en trok een sprintje naar het Opera House. Toen bleek dat dit slechts een halve minuut van de bewuste boom aflag. Maar eindelijk stond ik dan voor dat beroemde gebouw dat je normaal alleen op tv of ansichtkaartjes ziet. Best indrukwekkend, dus maar uit alle hoeken en standen kiekjes genomen. Een Aziatische vrouw bood nog aan om mij te fotograferen, maar ik was diep teleurgesteld in haar kwaliteiten. Normaliter doen ze niets anders dan fotograferen, dan mag je toch wel wat verwachten…
Vervolgens ben ik door het park weer naar een ander centraal punt gelopen: Mrs. Maquaries Chair. Vanaf hier heb je een mooi overzicht over de skyline van Sydney, het Opera House en Harbour Bridge. Ik had geluk, want er was net een prachtige sunset te zien en er voer net een gigantisch schip de haven uit!
Toen ik tegen zes uur persoonlijk door een man in golfcar het park uit werd gebonjourd, nam ik de tram naar Central met de intentie om van een gezonde maaltijd bij KFC te genieten. Ik staarde wat voor mij uit en zag plotseling tot mijn grote verbazing Bob, een gozert die ook in Hoofddorp woont. Op het moment dat hij mij zag, was hij natuurlijk eveneens verrast (om het maar zacht uit te drukken). Toch een kleine wereld blijkbaar. Hij verbleef in het Wake Up, een erg goed verzorgd en low budget hostel met alles erop en eraan. Zo was er een kleine disco/pub, keuken, nette bad- en slaapkamers en voldoende activiteiten. Maar goed, voldoende over de faciliteiten. Het was tijd om bier te drinken en bij te praten! En waar kan dat nu beter dan in een fancy stripclub op Kings Cross? Zo gezegd, zo gedaan. Een mooi avondje waarin we veel hebben gesproken over wat we al hadden meegemaakt in die korte tijd en wat de plannen nog waren.
Op maandagavond belde ik ook Marjo, de dochter van mijn oma's zuster. Snappen jullie 'm nog? Ze woont met haar man Terry twee uurtjes buiten Sydney in het plaatsje Camden. Het was best wel apart, want ik had haar nog nooit gezien of gesproken. Toen ik de eerste keer belde kreeg ik de heer des huizes aan de telefoon. Een hele relaxte OZ met een accent waarbij ik toch wel regelmatig moest zeggen: "Excuse me" en "I beg your pardon?". Maar op een gegeven moment doe je gewoon alsof je het allemaal begrijpt. Marjo was shoppen en kwam later thuis, maar ik was van harte welkom!
Toen ik Marjo een paar uur later zelf aan de lijn kreeg was het alsof we elkaar al een aardige tijd kenden. Ik herkende wel dingen in haar van mijn oma zoals de rustige en prettige manier waarop ze praat. Ik sprak met haar af dat ik die woensdag naar station Campbelltown zou komen, waar zij mij dan zou ophalen.
Maar eerst restte nog twee dagen in Sydney en had ik weer een surfles op Bondi. Helaas was het weer dit keer niet zo best: Regen en wind. Toch waren de golven wel lekker hoog en was het water aangenaam. Ondanks deze omstandigheden is het toch weer gelukt een paar keer op het board te staan. En te vallen uiteraard…
's Avonds was het weer biertijd met Bob. Dit keer in de omgeving van zijn hostel, waar wij nog tot een uur of zes met een Engelsman, Amerikaan en twee Duitse frauen hebben gefilosofeerd over dit en dat, zus en zo.
De eerste week in de stad zat er alweer bijna op en ik vond het wel een goed idee om mijn travelcard te gebruiken. Ik ging met de ferry naar Manly, een tochtje van een kwartier naar een rustig plekje buiten het centrum met een prachtig strand. Echter, het was die dag geen zwembroeken weer. Toch bleef het droog en heb ik een wandeling gemaakt door het dorpje en langs de kust. Maar eigenlijk was de terugreis naar de stad het hoogtepunt. Ik weet niet hoe ik het doe, maar telkens heb ik het geluk dat de zon net ondergaat. Ook dit keer was de skyline schitterend te zien vanaf de ferry!
Bij terugkomst in het centrum ben ik door de Rocks gelopen. Dit is een hele oude wijk in Sydney, maar kon mij persoonlijk niet heel erg boeien. Toen de avond definitief was gevallen heb ik een bezoek gebracht aan het grote en enige casino in de stad. Maar de kleine, kale Chinees kon ik zelfs daar niet meer vinden…
- comments
P&M Ja hoorrr... daar is eindelijk weer een (uitgebreid!) verhaal, leuk! Wel errug relaxed, hè? Lukt het nog een beetje, denk je, om je stories in het tempo van de foto's bij te houden op je blog? ;-) Have fun and take care! XXX p&m
Vincent Slagter He kerel, Wederom weer een leuk verhaal. Ik krijg steeds meer zin om mijn spullen te pakken en te gaan reizen. Grappig dat je iemand uit Hoofddorp bent tegen gekomen. Wat is de wereld dan toch weer klein he. Have fun there on the other side of the world. Vincent
kirsten Ha Coen! Kwam weer even een kijkje nemen op je blog, leuk verhaal weer. Zeker in tijden van het drukke afstuderen maakt het me wel heel jaloers hoor! Maar reisverhalen blijven altijd leuk om te lezen, dus ik zal je maar gewoon blijven volgen ;). Wat leuk dat je een Hoofddorper bent tegen gekomen! Hoop dat je nog veel meer gezellige mensen zult ontmoeten. Take care! Kirs
Pam Hoi Coen, Wat een leuk verhaal heb je weer geschreven. Ga zo door, misschien plaatsen we het wel in de fitflits als feuilleton, Coen go's Ozzi. Het seizoen loopt weer op zijn eind en we kunnen bijna weer gaan relaxen, wel iets minder relaxt als jij doet, maar toch. Ga vooral door met je leuke verhalen. No worries mate, see you, Pam