'The situation and beauty of Petra are calculated to make an extraodrinary impression upon the traveller, after having transversed such a gloomy and almost subterranean passage... it is one of the most elegant remains of antiquity existing'.

Dit is van Burkhardt, die in 1822 Petra herontdekte toen hij door Jordanie reisde onder het alias van Sheikh Ibrahim. Er is nog niets veranderd - het is laagseizoen, dus er zijn helemaal niet veel bezoekers en af en toe is het net alsof we de enorme vallei voor onszelf hebben. Petra is met niets te vergelijken - het toegangskaartje is meer een hiking permit voor twee dagen, want de 800+ sites liggen behoorlijk uitgestrekt over dalen, bergtoppen en zij-weggetjes. De beroemde Indiana Jones-kloof is net zo imposant als je zou verwachten, en ondanks de ongetwijfeld toegenomen infrastructuur is het romantisch en wild. Het ene moment bewonder je het enorme (door de Romeinen vergrote) theater; een minuut later loopt er plotseling een kudde geiten doorheen.

De eerste dag zijn we natuurlijk door de kloof naar de beroemde roze zandstenen 'Treasury' gelopen die voor je opdoemt als je de kilometer lange kloof door bent. Daarna, omdat het nog vroeg en dus koel was, zijn we omhoog geklommen naar de 'High Place of Sacrifice' Daar is inderdaad een groot altaar, maar het zijn vooral de uitzichten die adembenemend zijn. Het pad kronkelt daarna naar beneden langs prachtige tombes. Daarna zijn we een stukje off-road geklommen naar tombes hoger op de rotsen. Als je een beetje van het gebaande pad afgaat is er helemaal niemand en we hebben volstrekt verlaten gelunched in de schaduw - want in een tombe, hoe luguber ook. Het is een teken van hoe wild Petra nog is, dat er een gestorven ezel onderaan het pad ligt - die ligt er duidelijk al een tijdje, en niemand die het opvalt. Het is ongelofelijk wat de Nabateers in de rotsen hebben uitgehakt - en nog alleen voor hun doden ook. Enorme zandstenen gebouwen van soms wel 50 meter hoog, en ze zijn niet eens om in te wonen!

Na de Romeinen, Byzantijnen en kruisvaarders is Petra in de vergetelheid geraakt, en hebben de tombes toch nog inwoners gekregen: de B'doul. Dat zijn zigeuners die in de regio zijn neergestreken. Ze zijn er uitgegooid toen Petra een geregistreerde archeologische site werd, en naar de randen van het nabijgelegen Wadi Musa geplaatst, dus nu is Petra weer officieel leeg. Maar dat betekent niets, want toen we de tweede dag wat verder gingen hiken, zijn we een paar keer op zigeuner settlements gestuit. Ze wonen er nog steeds, en dat maakt Petra zo mooi: je ziet jongetjes hout sprokkelen op ezels, vrouwen kleren wassen.. natuurlijk niet bij de grote sites, maar ze zijn er wel degelijk! De oudere jongens verkopen ezel-, muilezel- en soms paardenritjes aan toeristen om naar de meer afgelegen plekken te rijden. Ze gaan er daarbij van uit dat westerlingen niet willen wandelen, wat soms tot interessante discussies leidde: 'You want donkey?' No, thank you. 'But it's three hours walk!' I'm sure we'll manage, thank you. 'No, it's very far.' We have strong legs. 'Ah, but the donkey has four!' Wijsneus. Toch is het best mooi om 's ochtends vroeg ze met wapperende keffiyeh naar de ingang te zien galopperen.

's Middags zijn we naar de 'Monastery' gelopen, een broertje van de roze Treasury in de noordwestelijke hoek van Petra. Minder beroemd, maar eigenlijk mooier want het ligt absoluut dramatisch boven op een berg met uitzichten over de bergruggen tot Israel aan toe. Na nog wat geklauter hier en daar hebben we het voor gezien gehouden, want het is ook nog wel twee uur teruglopen.

De volgende dag zijn we niet door de Siq (de kloof) gegaan, maar door een droge rivierbedding die op een andere plek de vallei in komt. Dat was stiekem nog mooier, want niemand doet dat, terwijl het een fantastische wandeling is: je loopt door een canyon zoals het water daar in de lente stroomt; dat betekent soms een sprong naar beneden, en soms wordt het zo nauw dat het wel een bobslee-baan lijkt. En dan, als je weer zon ziet, ben je opeens bij de koninklijke tombes. Prachtig! Daarna hebben we het kruisvaarderskasteel opgezocht, en zijn we op zoek gegaan naar het weggetje dat Al-Biyara op gaat: de hoogste top van Petra. Dat viel niet mee! Na flink zoeken gaf Pierre, de Canadese vriend die nog steeds met ons meereist, het op en ging zijn reis naar Aqaba voorbereiden. Wij zijn toen maar op een ander stukje berg gaan klimmen, en net toen we tevreden op de bergkam zaten te kijken naar de dieptes onder ons, zagen we op de Al-Biyara het weggetje lopen! We hebben toch maar onze trillende spieren bijeen geraapt om die alsnog te beklimmen, en het was de moeite waard. Op de top zijn nog resten van een Edomitisch dorp (6de eeuw vC), en je staat echt over heel Petra uit te kijken. Zelf van 1200 meter hoogte zijn de grotere tombes nog steeds imposant. Petra is een wonder.

Terug in het dal hadden we echt geen benen meer over, en zijn we teruggestrompeld naar het hotel. Daar hebben we Pierre teruggevonden, en hebben we onszelf beloond voor ons harde hikingschema's en de basic picknicks van de afgelopen dagen door samen cocktails te gaan drinken in de rooftop garden van het meest luxe hotel van Petra - we hadden het verdiend. Het is overigens ook de enige plaats waar je alcohol kan krijgen, want Wadi Musa is, zeker in het laagseizoen, volledig drooggelegd ;-)

We gaan zo op weg naar Wadi Rum, en dan moeten we ons 1 augustus weer aan het ingewikkelde grensverkeer gaan wagen, dus het volgende blog kan even duren. Waarschijnlijk zijn we dan weer in Egypte!

[Overigens, het vorige blog heet ook 'Petra' (ten onrechte, maar dit is geen handige site), dus die is te vinden in de linkerbovenhoek van deze pagina: achter Petra '31 augustus' zit Petra '28 augustus'. ]