Na ons verblijf in Buenos Aires zijn we op zaterdag 7 april vertrokken naar Pilar. Velen zal het niks zeggen maar dit is de 'polocapital of the world'. Degenen die hier ooit van gehoord hebben, kennen dan waarschijnlijk ook poloclubs zoals Ellerstina of Polo1. Onze bestemming in Pilar was Don Augusto, een bescheiden poloclub zonder pretenties die deel uitmaakt van dezelfde omheinde gemeenschap. Wij hadden hier een 'working holiday' geboekt wat zoveel betekent dat er ook enige inspanning van jezelf wordt verwacht. We hadden geen idee wat we konden verwachten maar het bleek dat 'het werken' dat van je verwacht wordt voornamelijk betekent dat je je eigen paard opzadelt en 's avonds meehelpt met een afwasje oid. Het overgrote holiday-deel was het leren van het polo spel. Omdat we beiden geen enkele ervaring hadden met polo en Bert zelfs geen paardrijdervaring had, waren we erg benieuwd wat we in een week hiervan konden leren. We kregen gelukkig het paardrijden (weer) snel onder de knie. De paarden zijn erg gewend aan berijders en en zijn goed getraind. De combinatie met het sturen van het paard (op snelheid krijgen) en een bal raken is echter vrij moeizaam. Het grappig is dat deze paarden zo aan het spel gewend zijn dat ze uit zichzelf achter een bal aan gaan (soms niet per se de bal die jij wil of soms juist sneller dan je zou willen) en als het paard in de gaten krijgt dat je vaak de bal mist gaat hij/zij dan ook langzamer als je de bal nadert (soms weer té langzaam...). Onze dagen werden in deze week gevuld met zelf paardrijden en balletje slaan of kijken bij een van de toernooien. Zodoende hebben we veel de 'kunst' afgekeken bij de toernooien die bezig waren. Het niveau was erg wisselend, van laag tot vrij hoog (handicap 18). Hierna gingen wij weer enthousiast oefenen maar ons niveau heeft nooit grote hoogte mogen bereiken. Wat ook opviel tijdens deze week polo is dat je erg flexibel moet zijn om met Argentijnen te kunnen omgaan. Je kan namelijk heel moeilijk afspraken met ze maken. Omdat er een toernooi was op Don Augusto moesten Connie en Ramon (werknemers bij Don Augusto) een wedstrijdschema maken. Met maar een beperkt aantal teams (12) zou dit toch niet echt een probleem moeten zijn. Het koste hen echter dagen om dit in goede banen te leiden. Continue bellen en overleggen, dan kan men wel en dan weer niet of plotseling komt er iets tussendoor. Ongelooflijk! Ook creëerden ze voor ons veel onduidelijkheden. Zei de één dat we dit gingen doen dan kwam de ander weer met hele andere plannen.

Gedurende de week zijn we enorm culinair verwend. De ene asado (bbq met rundvlees) na de andere en tussendoor een keertje een kip van de barbecue. Heerlijk! Vaak compleet verzorgd door Norma of Ramone. Daarnaast hebben we zelf twee keer gekookt 's avonds aangezien de locals wel eens de Hollandse keuken wilden proberen (1x stamppot andijvie en 1 x 'doorelkaar' (gerecht wat via Mohammed een favoriet is geworden bij Froucke thuis)).

Polo is een interessante sport maar voor velen onbereikbaar. In Argentinië is het toegankelijker dan in vele andere landen maar voor een partijtje heb je toch minimaal vier paarden nodig en het liefst één of twee personen die zorgen voor het opzadelen van de paarden voor het wisselen tijdens de wedstrijd. Dit zijn mensen die het 'vervelende werk' opknappen voor de polospelers. Deze mensen wonen op de club in een ander gedeelte in slechtere omstandigheden en heb je eigenlijk weinig contact mee. In Argentinië zijn de polopaarden betaalbaarder en de werkkrachten goedkoop waardoor het spel iets toegankelijker is. Soms gebeurt het dat een 'groom of paticera' (staljongen) zo goed wordt in het polospel dat hij prof kan worden en op die manier kan opklimmen en deel uit kan maken van de polo-elite. Maar het blijft voornamelijk een gescheiden wereld.

Nadat we ons een week lang zeer goed hadden vermaakt met onze paardjes en een mallet (stick) en bal, werden we uitgenodigd om met Gonzalo van Don Augusto mee te gaan naar z'n landgoed in Cordoba (om te gaan jagen op poema's die zn veulens opaten was het verhaal). Dit was een uitzonderlijke geste van hem omdat hij hier nog nooit eerder toeristen mee naar toe had genomen, zelfs geen werknemers. Bert had dit tripje bijna nog in het water gegooid door op onze laatste polodag van het paard te vallen (hard!). Na z'n val heeft hij eerst een paar uur op de bank liggen creperen van de rugpijn, nadat Bert genoeg diclofenac had gekregen ging het iets beter. De volgende dag in de auto heeft Bert nog wat extra pijnstillers genomen en hop toch maar gaan. De autorit was ongeveer 7 uur en voor Bert geen pretje. 'Gelukkig' reden onze bestuurders ongeveer 160 km/uur (op een wat wij noemen 80-km-weg) waardoor we erg opschoten. Maar aangekomen was het alle pijn meer dan waard. We kwamen aan op een een megagroot landgoed met allerlei centerparcs-achtige huisjes. De familie van Gonzalo telt ongeveer 200 personen en in de zomermaanden komen ze allemaal daar samen in hun eigen huis. Net een dorp maar dan alleen met familieleden. Nu was het uitgestorven, heerlijk rustig en zo stil. 's Avonds aten we van het kampvuur, een miljoenen sterren maaltijd door de schitterende sterrenhemel. Er wordt gezegd dat Cordoba een van de mooiste sterrenhemels heeft ter wereld. Vaak moet je dit soort uitspraken van Argentijnen met een korrelzout nemen maar deze uitspraak zou wel eens kunnen kloppen. Overdag werd er voornamelijk paardgereden en moest Bert op zoek naar een alternatief. Geen enkel punt, want ondanks dat door het mooie landschap op een paard rijden een van de mooiste dingen is die je je kunt voorstellen, is een boek lezen met een fantastisch uitzicht en indrukwekkende stilte ook zeer aangenaam. Een andere bezigheid die erg grappig was en wel een beetje de relaxtheid weergeeft is het geitje welke we uiteindelijk niet hebben gegeten. De eerste dag dat we er waren had Gonzalo een geit gereserveerd die we de volgende dag zouden gaan slachten en barbecueën. Hij had deze geit geregeld bij een kluizenaar op het landgoed. Deze man die erg excentriek mag worden genoemd, had twee geiten. Toen wij de volgende dag de bestelling wilden ophalen, had hij de geit nog niet gevangen. Ze waren wel dichtbij en hij dacht ze wel even te lokken en door middel van een mes en touw in de hand te leveren. Echter de geiten waren niet helemaal achterlijk en namen de benen. De man dacht ze wel met een paard te kunnen achterhalen om ze zo te kunnen vangen. We hadden al zo'n vermoeden dat dit onbegonnen werk zou zijn en na ruim een half uur kwam hij erachter dat dit ook wel zo was. Hij had toch alle tijd van de wereld en we zouden 's middags nog wel eens langsgaan. 's Middags geen resultaat. De volgende ochtend nog niets. Wel waren de geiten weer in de buurt. Hij dacht ze weer te kunnen lokken, nu met een koe??? Toen ook dit niet lukte stapte hij samen met Gonzalo op een paard om weer de geiten op te jagen richting zijn huis. Het zal jullie niet verbazen dat ook dit weer een kansloze missie was. Na een uur te hebben geprobeerd was de conclusie dat hij nog wel even tijd had en dat we vanmiddag maar weer moesten komen. Eind van de middag had hij echter nog geen geit gevangen. Uiteindelijk zijn we dan ook vertrokken zonder een geit op de bbq omdat deze man na zo'n drie dagen achtervolgen nog geen resultaat had........ Het paardrijden door deze prachtige omgeving was meer dan geweldig, het immense landgoed deed aan een oude indianen film denken met prachtige valleien waar ooit de indianen in weelde leefden. Het verhaal van Gonzalo was ook dat er nog veel zielen doolden van de ooit uitgemoorde stam daar. Toen de familie een tennisbaan wilden aanleggen vonden ze daar een massagraf van vermoedelijk uitgemoorde indianen die door de kolonisten waren geschoten als wild. Eén van de neven had nog schedels in zn huis liggen vertelde Gonzalo. Ondanks dit droeve verhaal hebben Froucke samen met Connie en Ramon enorm genoten van prachtige ritten door een bijzonder landschap (zie foto's).

Tijdens de laatste rit hebben we onderweg ge-bbqued (Gonzalo en Bert kwamen de paarden equipe met de 4x4 inhalen), daarna een rivier opgezocht en regenboogforellen gevangen, 's avond bij kampvuur de forellen gegeten. Er kwam een neef van Gonzalo op bezoek die zorgde voor de muzikale begeleiding van de avond. Schitterend! Ontroerd door al deze pracht moest Froucke zelfs een traantje wegpinken (ongemerkt btw). Un dia solo perfecto!

Bij de volgend update alles over het meest zuidelijke stadje van de wereld, Ushuaia.