Profile
Blog
Photos
Videos
De laatste dag in Colombia hebben we nog een bijzonder fenomeen bezocht namelijk een modder vulkaan. Dit is een modderpoel van een paar honderd meter diep die in de loop der tijd steeds meer op een kleine vulkaan gaat lijken omdat de modder rondom verhardt. Met een tourbusje lieten we ons naar deze toeristische attractie brengen. Onder begeleiding van de lokale bevolking lieten we ons in dit warme modderbad zakken. Het is een vreemde gewaarwording want door de opwaartse druk lijkt het of je zweeft in de dikke vloeistof. Froucke had het vrij snel bekeken in dit drukke badje met warme modder, zo'n 15 toeristen en een paar lokale mannen die maar al te graag een massage wilden geven voor wat extra geld. Bert hield het iets langer vol en heeft een massage gehad en liet zich daarna met plezier wassen door één van de lokale vrouwen in het nabije meer, totdat ze zijn broek probeerde uit te trekken; dat ging hem toch ook net iets te ver. Sommige vrouwelijke toeristen waren echter minder snel van reactie en waren al van bikini ontdaan voordat ze het in de gaten hadden. Al met al een leuk uitje om de dag mee op te vullen in afwachting van onze boottocht naar Panama. Dezelfde avond moesten we ons paspoort inleveren bij de kapitein en z'n matroos zodat zij de volgende ochtend de immigratie zaken konden regelen, en we zonder zorgen de volgende dag naar Panama konden vertrekken. Op die manier ontmoetten we ook meteen de voltallige groep, een bont gezelschap van Europeanen en Australiërs. 's Avonds een rooftopfeestje om Cartagena en Zuid-Amerika af te sluiten en de volgende dag bij een prachtige zonsondergang richting Panama aan boord van 'the wildcard' samen met zestien andere 'backpackers'. De eerste anderhalve dag bestond uit het varen op 'open zee'. Helaas hadden we de stroming tegen net als de wind en werd er niet gezeild en hadden we een vervelende deining.
De grootste deel van deze dag werd besteed aan lezen, slapen en praten. Gelukkig werd het saaie deel van de reis nog onderbroken door dolfijnen en walvissen die onze boot kwamen begroeten. De volgende dag kwamen tegen het middaguur aan op de San Blas! Een prachtige eilanden archipel in de Caribische zee. Terwijl onze kapitein druk aan het onderhandelen was met de lokale visserman over onze maaltijd - verse kreeften - konden wij lekker van de boot in het azuurblauwe water plonsen, snorkelen of op een onbewoond eiland relaxen met stralend wit strand. De kreeften die onze kapitein had geregeld waren enorm groot en één kreeft was meer dan voldoende voor ons tweeën. We hebben heerlijk gesmikkeld die avond, daarna zijn er nog wat drankspelletjes gespeeld en de stemming aan boord was opperbest. De volgende dagen deden daar niet aan onder. Na een heerlijk ontbijtje zijn we vertrokken naar iets groter eiland waar Julio opperhoofd was van de Kuna stam die daar wonen. Het is verbazingwekkend dat er op zo'n toeristische plek nog stammen zijn die zo primitief leven. Ze verkopen vis aan de boten maar verder leven ze vooral van wat de zee en het eilandje hun brengt. Enkele kinderen verlaten het dorp voor educatie maar de meerderheid verkiest het 'simpele' leven op de eilanden. Echter dit wordt de laatste jaren steeds moeilijker omdat de Kuna's veel last ondervinden van de overbevissing. Dit terwijl ze het traditionele vissen met een speer al hebben vervangen door vissen met een klein net. Julio ( het dorpshoofd en al 70 jaar) was verder erg aardig en sprak een redelijk woordje Engels. We kregen allemaal een kokosnoot en de kapitein had een flesje rum mee om coco loco te maken. Tijdens het snorkelen had Froucke het nog even Spaans benauwd toen er een enorme Barracuda (wel bijna 2 meter) achter een school vissen te voorschijn kwam. Eerst denk je; gaaf om te zien! Maar als die Barracuda niet echt weggaat als ie je ziet en ook niet als je begint te spetteren met de zwemvliezen, dan ga je je toch afvragen wie nou bang moet zijn voor wie. Uiteindelijk heeft Froucke dus voor het hazenpad gekozen. Bert had dit beestje graag aan zijn hengeltje gehad maar ondanks de vele uren die hij gevist heeft, bleef zijn vangst beperkt tot een schamel klein tropisch visje.
We hadden ons erg verheugd op dit tripje en het oversteeg zelfs onze verwachting. De eilanden zijn schitterend (volgens onze veel bereisde kapitein de mooiste ter wereld), de koralen eromheen zijn levendig en kleurrijk en er was een groot variété aan exotische vissen en het weer natuurlijk tropisch. Dit alles in combinatie met een leuke groep mensen, goede sfeer, uitstekende catering en crew maakte dit een reis om nooit te vergeten. Toen we dan ook in Panama aan land kwamen en het einde in zicht bleek, hadden we een dubbel gevoel. Aan de ene kant was de reis uitstekend en is het lekker om weer aan land te zijn maar aan de andere kant was het toch wel heerlijk genieten. Maar ach, een nieuw 'werelddeel' ontdekken na 7 maanden is ook weer een uitdaging. De bus naar Panama city beloofde in ieder geval weer een bijzondere reis. In Panama rijdt men in bussen die bij ons voor carnaval worden gebruikt of als partybus. De bussen zijn een soort kruising tussen een vrachtauto en een bus. Ze zitten vol met tierelantijnen; knipperende neon verlichting rondom en allerlei tekeningen en kleuren, de één nog gekker dan de ander. Bijzonder om te zien en erg kleurrijk. Het schiet over het algemeen niet erg op maar dat lijkt ons ook wel verstandig gezien de 'aanwezige' remmen. Panama is een stad in ontwikkeling. Aan de ene kant heeft het een schitterende internationale skyline maar het andere deel van de stad behoeft nog veel aandacht. Er staan in het oude centrum veel ruïnes waar soms ook nog mensen in wonen. Je kan wel zien dat er iets verandert want men is druk bezig met het aanleggen van nieuwe bestrating en het renoveren van veel oude gebouwen. Je ziet dan ook een mengeling van mooie gerenoveerde koloniale gebouwen met ernaast een krot. Een interessante tegenstelling en zeker een gebied in opkomst. Dit mede vanwege de ligging aan het water en de koloniale architectuur en de daarmee gepaard gaande sfeer. Het is ook een stad die gekenmerkt wordt door onveiligheid, met name in het oude gedeelte. Toen wij 's avonds van ons hostel naar een hostel 2 blokken verderop wilden lopen waar vrienden zaten, adviseerde de receptionist, na enige twijfel, dat we konden lopen maar dan wel snel!?
Tijdens ons bezoek aan Panama mocht een ritje naar het kanaal natuurlijk niet ontbreken. Dit is zo'n belangrijk onderdeel van de Panamese economie (pas sinds 1999 onder eigen bewind en in 2009 een omzet genereerde van circa 2 miljard US$) en van de wereld en mooi om eens van dichtbij te zien. Het geheel bestaat uit drie achtereenvolgende sluizen, aan de Pacific kant en twee sluizen aan de Caribische zijde twee. Het duurt ongeveer acht uur om dit stukje van zo'n tachtig kilometer af te leggen. De verdiensten zijn enorm. Een groot containerschip (Panamax 294,1 meter in lengte en 32,3 meter breed, dit zijn de duurste) betaalt tussen 300 en 400 duizend dollar. Er passeren per dag zo'n 35 schepen, overigens allemaal bestuurd door lokale kapiteins want deze zijn alleen bevoegd om dit deel te varen. Misschien is het omdat wij als Nederlanders gewend zijn aan sluizen maar heel indrukwekkend vonden we het niet. Afvinken maar weer en verder. De laatste stop in Panama was Boquete. Een dorpje in de bergen gericht op koffie en toerisme. Dit is ook een dorp waar je ontzettend veel Amerikaanse gepensioneerden tegenkomt. Het lijkt wel of alle huizen hier te koop staan. Kennelijk willen de lokalen een graantje meepikken van dit fenomeen terwijl de achterblijvers niet altijd even enthousiast zijn, vooral vanwege de daarmee gepaard gaande prijzenstijging van goederen. We hebben hier een bijzondere koffieplantage bezocht waar op kleine schaal kwaliteitskoffie wordt gemaakt. De eigenaar (Tito) schijnt een lokale held te zijn die zijn eigen machines heeft ontwikkeld en waar men daar ontzettend trots op is. Het was een interessant verhaal en we hebben nog meer geleerd over koffie. De Geisha koffie, de duurste soort die men hier verbouwt kost ongeveer 93 dollar per pond en wordt met name geëxporteerd naar Japan. Ook hebben we nog een leuk stukje gewandeld in de omgeving op zoek naar een waterval. Een mooie tocht door een groen (en regenachtig) regenwoud met de waterval als beloning aan het eind. Dit pad heet Quetzal genaamd naar de nationale vogel van Panama. Deze zou hier aanwezig moeten zijn maar helaas hebben we deze mooie vogel alleen gehoord. Wel hebben we eekhoorns en andere vogels gezien. Een lekkere ontspannende maar ook fysiek inspannende bezigheid. De volgende dag zijn we vertrokken naar San Jose, de hoofdstad van Costa Rica. Een mooie tocht en een makkelijke grensovergang. Ons bezoek aan San Jose was zeker schokkend te noemen maar hierover de volgende keer meer........
- comments
Vinze Damn! Kom je nou ook veel dezelfde mensen tegen die die route ook volgen? Over dat vissen trouwens.... Wellicht kan je de "bram" techniek doen zodat je in de avond stoere verhalen hebt???? ;-)))
Froucke haha Vinnie, misschien hangen we er een dode kreeft aan dan. ben benieuwd of Bram ook nog wat inside tips kan geven hoe je dan alsnog het dode dier kan doden..... We komen vaak dezelfde mensen tegen idd, gister zijn we nog drie tegengekomen van de boottrip en zo ontmoet je constant nieuwe en 'oude' bekenden. Best leuk, het is een wereldje zeg maar.
Chantal aah wat een cliffhanger :-) mooi verhaal weer! kus uit a'dam
Mem Maaike Lieve Bert en Froucke: nog een paar dagen en dan zie ik jullie weer in levende lijve. Ben erg benieuwd naar de schokkende ervaringen maar die hoor ik wel op Cuba! Tot zaterdag a.s.