Profile
Blog
Photos
Videos
Het passeren van de grens van Panama naar Costa Rica ging zeer voorspoedig. Het lastigste was nog het vinden van het douane kantoor om ons paspoort te laten stempelen. In principe kun je namelijk gewoon de grens overlopen zonder enige controle maar verstandig is dit niet aangezien je dan niet je visastempel bezit bij eventuele verdere controles door politie o.i.d. Helaas weten ze wel het juiste immigratiekantoortje op zodanige manier te positioneren dat we er meerdere malen naar moesten vragen (bij andere balies) waar we moesten zijn voor onze stempel!? Nadat we de stempel hadden konden we met een taxi naar het volgende dorp en daar een bus pakken. Hier belandden we op een zeer warm busstation waar Froucke een hartverscheurend moment had omdat we daar een klein, maar zeer zwanger straat hondje tegenkwamen. Deze zocht haar heil bij Froucke. Ze had namelijk al weeën en was waarschijnlijk op zoek naar een persoon die haar kon helpen/beschermen, en ging bij ons liggen puffen. Helaas moesten wij dit hondje achterlaten op het perron, ondanks dat ze zelfs mee was gehobbeld naar de busdeuren.
Na een lange rit kwamen we aan bij een 'busstation' in een donker en regenachtig San José. Dit kan elke straathoek zijn aangezien San Jose meer dan 100 'busstations' bezit. Sommige bestaan dan ook alleen uit een man op een stoel met een bordje. We gingen naar ons hotel waar we de volgende ochtend een indrukwekkende ervaring hadden. Na het ontbijt werden we namelijk opgeschrikt door een heuse aardbeving, 7,6 op de schaal van Richter. In onze kamer hadden we al een bordje gezien waarop stond dat we ons naar het zwembad moesten begeven in het geval van een aardbeving dus wij waren ervan overtuigd dat dit veel vaker gebeurde. De grond, het huis en alles schudde heen en weer en het zwembad veranderde in een golfslagbad. Het was een hele rare gewaarwording. Later hoorden we op het nieuws dat het ook voor Costa Ricaanse begrippen een zeer zware aardbeving was. Gelukkig waren er geen doden (op één hartaanval na) en weinig schade. De reden hiervoor was dat het episch centrum zich relatief diep in de aardschors bevond. Uiteindelijk een schokkende en indrukwekkende ervaring die we hopelijk niet weer hoeven mee te maken.
Nadat we (vrij snel) uitgekeken waren in de hoofdstad zijn we vertrokken naar Tortuguera, een plaatsje aan de Caribische zee welke alleen via een rivier bereikbaar is. Hier hebben we zeeschildpadden gezien die eieren aan het leggen waren. Op het strand hebben we tijdens een nachtelijke excursie heel stiekem een zeeschildpad beslopen terwijl zij in trans haar eieren aan het leggen was. Dit is een zeer intensief en langdurig werkje voor een schildpad en ze zijn dan volledig van de wereld. Onderwijl was er in het dorp iets verder op een schildpad verdwaald door het licht van de straatlantaarns. De zeeschildpadden hebben namelijk vrij slecht zicht en oriënteren zich mede door het maanlicht. Als zij dan in de buurt van het dorp eieren willen leggen dan raken ze wel eens gedesoriënteerd door het licht van het dorp. Toen wij terug kwamen van het strand, waar we geprobeerd hadden de schildpadden zoveel mogelijk met rust te laten, moesten we hier met vier man de verdwaalde schildpad (meer dan honderd kilo) weer richting zee duwen/trekken. Een zwaar maar veel voldoening gevende bezigheid. De volgende ochtend zijn we bij zonsopgang weer het strand opgegaan om zodoende de kleine baby schildpadjes, die net uit het ei waren gekomen, te zien bij hun tocht naar het water. Deze kleintjes zijn heel fanatiek want met die kleine vinnetjes malen ze als een idioot door het zand om maar zo snel mogelijk bij het water te komen voordat de roofvogels of honden hen pakken. Super leuk om te zien. De gids vertelde dat op een 'drukke' avond meer dan duizend schildpadden komen op dit 10km lange strand om eieren te leggen. Geweldig! Elk vrouwtje komt zo'n drie keer per seizoen en legt circa 80-100 eieren in een nest. In totaal is ze minimaal twee uur bezig met het graven en het leggen van de eieren en het is elke keer weer een ware uitputtingsslag. De kleintjes die hier worden geboren en die de eerste jaren overleven (1 op de 1000 eieren) komen dan na zo'n dertig jaar weer terug naar hetzelfde strand om ook voor nageslacht te zorgen. Gelukkig wist men ons te vertellen dat het hier goed gaat met de schildpadden populatie en dat deze groeiende is.
Het volgende dorpje op de radar was la Fortuna, bekend vanwege zijn ligging aan de voet van de Arenal vulkaan. We verbleven in Pete's house. Een grijze gepensioneerde amerikaan (60+) die vooral zichzelf erg grappig vond en verder aan alle vooroordelen voldeed. Hij zat 's ochtends in de keuken van het hostel en als je een beetje teveel lawaai maakte met de pannen dan kreeg je een vernietigende sssssst en blik. Daarnaast checkte hij of je alles in het juiste afvalbakje deed. Als dan iedereen wakker was en er geen opzichter meer nodig was, plofte Pete vermoeid in zijn fauteuil voor de TV waar hij de rest van de dag lag te slapen en zag je m niet meer. Voor informatie mochten we hem altijd vragen maar was hij wel een beetje 'grumpy' omdat je hem uit z'n schoonheidsslaapje had gehaald.
In La Fortuna hebben we ons aan een klimtocht gewaagd naar een kratermeer gezamenlijk met een jong Amerikaans stelletje uit Washington. Door de warmte en de hoge luchtvochtigheid was dit nog een behoorlijk inspannende klim. Gelukkig konden we in het kratermeer een verfrissende duik nemen en onze voeten laten behandelen door huidetende visjes. Dezelfde avond hebben we een warm water rivier bezocht met een ander stel en een gezellige Nederlandse meid die vakantie aan het vieren was in Costa Rica. Het water in de rivier had een heerlijke temperatuur van zo'n 30 graden Celsius en door de stroming en de hoogteverschillen was dit een perfecte natuurlijke jacuzzi inclusief massage stralen. Door de aanwezigheid van vulkanen en warm waterbronnen kan deze rivier zich vormen met een temperatuur die eigenlijk altijd precies goed is en ook nog met een behoorlijke stroom. Heerlijk!
La Fortuna was onze laatste stop in Costa Rica en daarna hebben we de bus gepakt naar de grens van Nicaragua. Altijd weer spannend om een nieuw land aan te doen en Nicaragua bewees gelijk weer erg verschillend te zijn van het buurland. Aan de grens waren dranghekken geplaatst om de agressieve verkopers van alles en nog wat op een afstand te houden. Toen we in een bus wilden gaan was het gelijk proppen geblazen en konden we eigenlijk niet fatsoenlijk instappen met onze backpack op. Waar we volgens de chauffeur moesten uitstappen zat de bus nog voller waardoor iedereen zich met onze backpack en spullen ging bemoeien en probeerde ons eruit te werken. Dit was een niet al te fijne ervaring want deze bemoeienis ging gepaard met veel geduw, getrek en geschreeuw alsof er bijna een bom ontplofte. Daarnaast had één van de mannen die wilde helpen met Frouckes backpack tussen de stoelen weg te trekken (omdat hij er zelf eerst voor was gaan zitten?!) de regenhoes helemaal kapot gescheurd. Hier werden we ook niet al te blij van. Deze eerste ervaring in Nicaragua was dus niet zo prettig, maar goed we dachten: "ach, het is de eerste bus nog maar, laten we ons niet gelijk laten ontmoedigen door één busritje". Vervolgens werden we ergens uitgezet door de buschauffeur waar alleen (érg opdringerige) taxi's waren die ons verder konden brengen. En natuurlijk voor belachelijke prijzen. We hebben ons toen eerst even teruggetrokken bij een wegrestaurant om te evalueren wat we moesten doen. Daar was een aardige jongen in de bediening die ons kon uitleggen waar een pinautomaat was en wat een normale prijs was voor een taxi-ritje. Uiteindelijk kwamen we nog op tijd bij de haven aan om een pont te pakken naar onze eindbestemming van die dag; Isla de la Ometepe.
Dit eiland wordt gevormd door twee vulkanen in een meer. Op het eiland hebben we de volgende dag een auto gehuurd. Gelukkig was er bijna geen verkeer op het eiland (met uitzondering van de bus) want onze auto kon eigenlijk niet remmen en sturen was ook een lastige. Dus rustig tuffend in deze pretpark-achtige automobiel (die reageren immers ook niet als je remt of stuurt) hebben we dit eiland verkend en zijn we tot de conclusie gekomen dat het eiland er van een afstand heel bijzonder uitziet maar dat er op het eiland zelf niet veel te zien is. Overigens konden we maar een deel bezoeken omdat er weinig begaanbare wegen zijn (iets wat niet wordt vermeld als je een auto huurt). Onze opmerkelijkste belevenis op het eiland is dat we denken dat we kat hebben gegeten. We zaten namelijk bij een piepklein restaurantje die ineens drie groepen gasten had. Men zei bij het begin al dat ze alleen maar vis hadden maar al snel kwam erbij dat ze ook wel kip hadden en varken. Alleen was het nou net dat alle gasten de kip bestelden.... Toen we zaten te wachten op het eten was er namelijk een kat aan het spelen met een salamander (die half dood was). Deze kat werd op een gegeven moment de keuken mee ingenomen, toen hoorden we hem nog ééen keer een rare miauw maken en een half uurtje later hadden we onze 'kip'......, en de kat hebben we nooit meer gezien. Gezien de botten en structuur van het vlees ons niet helemaal bekend voorkwam vroegen we nog wel welk 'deel' van de kip dit zou moeten zijn. Met veel overtuiging zeiden ze dat het de kippenborst was, maar wij waren nog niet zo overtuigd. Het smaakte echter niet eens zo slecht....
Tot dusverre had Nicaragua ons nog niet zo beroerd ondanks alle positieve verhalen van andere reizigers. De volgende stop was een prachtige plek aan een groot kratermeer, Laguna Apoyo. Het water was warm en we hadden prachtig weer. Hier hebben we aan aantal dagen heerlijk relaxed doorgebracht al lezende in een hangmat of dobberend in het water. Absoluut een mooie plek, met veel natuurschoon en apen in de bomen. Aangezien we door ons contante geld heen waren moesten we weer de stad opzoeken om geld te pinnen. Dit deden we dan ook in Granada. Volgens velen de mooiste stad van Nicaragua en ook de meest toeristische. Hier verbleven we in het hotel/restaurant van de Nederlandse Gerko. Wij konden echter de schoonheid van deze stad moeilijk ontdekken. Wellicht begint de koloniale architectuur een beetje te vervelen. We hebben al heel wat steden gezien die zich profileren als koloniale schoonheden met een daarbij gepaard gaande sfeer. We hebben de stad een kans gegeven maar behalve een heerlijke 'Europese salade' heeft deze weinig herinneringen achtergelaten. Gelukkig wist Gerko ons te vertellen dat een ander stadje welke we na Granada wilden bezoeken ook erg mooi zou zijn. Leon. Deze stad was wat ons betreft zowaar nog minder interessant. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat we na een aantal dagen erachter kwamen dat we nagenoeg van beide steden geen enkele foto hebben geschoten. In Leon hebben we dan ook maar besloten om Nicaragua zo snel mogelijk te verlaten en ons heil te zoeken in El Salvador. Vanaf San Salvador vertrok namelijk onze vlucht naar Cuba. Omdat we even geen zin hadden in steden zijn we vertrokken naar het kustplaatsje El Tunco. Een goede keuze omdat we ons hier goed hebben vermaakt met zon, zee en strand. We hadden een leuk hutje aan de zee en hebben veel tijd doorgebracht in het zwembad. Lekker ontspannend en op deze manier konden we ons een beetje voorbereiden op de komst van Frouckes moeder en Wytske op Cuba. Daarover in ons volgende blog meer. Een bijzondere blog vanuit een bijzonder land waar de revolutie nog elke dag leeft!
- comments
maaike zwaagstra Vol verwachting klopt ons hart mbt de verhalen op CUBA!