Dag 26, 27 - Port Fairy, Tower Hill Park, Great Ocean Road

Het is nu de ochtend van dag 28 want de blog die we gisterenavond geschreven hadden, is miraculeus verdwenen tijdens het uploaden (grrr) en dus beginnen we opnieuw. Gelukkig waren het 2 top dagen die we gerust nog eens willen herbeleven. Zo zal deze blog gaan over een mooi eilandje, engeltjes en duiveltjes, een emoe en een actieve (!) koala, prachtige kalksteen rotsen en baaien, Olivia de superster en de mooiste beach totnogtoe.

Eergisteren begonnen we dus aan de Great Ocean Road (GOR vanaf nu) of eigenlijk nog net niet want Port Fairy ligt nog op de Princess Highway. Het hangt blijkbaar af van welke toeristengids je neemt. Aan Port Fairy ligt een klein eilandje dat (alweer) met een houten bruggetje verbonden is met het vaste land. Daar hebben we een leuke wandeling gedaan om aan de achterkant van het eiland een zeer mooie baai te ontdekken. Het begin van 3 dagen prachtige baaien. Olivia was super in vorm: spelen met stokjes op het strand, wat is er leuker? (steentjes in de zee gooien). We zijn er echter langer gebleven dan gepland waardoor de lunch ook later was dan gepland. En dat was het teken voor het duiveltje in Olivia om wakker te worden. De rest van de dag was ze nu eens des duivels en dan weer een engeltje. Een voorsmaakje van "ik ben twee en ik zeg nee".

Verder is er in Port Fairy een "historic walk" te doen die helaas een pak minder interessant is dan de naam doet vermoeden: een wandeling tussen enkele verdwaalde oude (niet eens mooie of speciale) huizen. That's it. En dat hebben we dan ook 10 min volgehouden.

De volgende stop was Tower Hill national park waar we volgens vrienden en gidsen veel wildlife zouden zien: koalas, emoes en slangen! En zo begonnen we vol verwachting aan de wandeling. De wandeling zelf is heel mooi aangelegd, maar wildlife hebben we helaas niet gezien ondanks verwoede pogingen een slang of koala te spotten... tot we terug bij de parking waren! Daar stond een emoe rustig naast een auto rond te kijken. Dat is echt een grote vogel! Zeker 2m hoog. En een paar meter verder begon Hanne plots heftig te gesticuleren dat ik stil moest zijn. Er zat immers een koala op enkele meters van ons, op nog geen 2m hoog. En meer nog: de koala bewoog!! Ter vergelijking: De vorige koalas die we zagen zaten een tiental meter boven ons en bewogen absoluut niet op het uur dat we er waren (buiten het obligate krabben dat olivia nu doet als je vraagt "wat doet een koala?"). Deze was zowaar aan het eten en takken naar zich aan het trekken! En dus Hanne in haar nopjes want dit wou ze echt wel zien. En ook Olivia was net op tijd terug wakker om de "waawa" te zien ("koala" lukt nog niet maar het is al beter dan "wawawaaa").

Gisteren begonnen we dan écht aan de GOR. Alle gidsen noemen het één van dé toppunten van Australie en we hadden dan ook zeer hoge verwachtingen. En we moeten eerlijk zijn: die verwachtingen zijn ingelost! De GOR is prachtig. Het is een weg langs een lang stuk van de kalksteen-rots-kust van zuid-Australie. De kalksteen is niet overal even hard en heeft het op sommige plaatsen zeer zwaar te verduren gehad van de soms bijzonder ruwe zee die ertegen klotst. Dit resulteerde dan ook in sublieme baaien en rotsen die uit het water steken omdat alles errond weggeërodeerd is. Die rotsen en ruwe zee samen zorgen voor de bijnaam "shipwreck" beach die aan deze kuststrook gegeven wordt. Er zijn immers 200 (!) schepen vergaan aan deze kust tussen 1850 en 1950. Veel te zien dus en we zullen maar enkele van de vele prachtige plaatsen op de GOR beschrijven.

De eerste is London Bridge: dit was een gigantische natuurlijke brug van kalksteen die het vaste land verbond met een al even gigantische, uitstekende rotsformatie in de zee. En uiteraard was er een wandelpad dat over deze natuurlijke brug liep. Ik zeg "was" want enkele jaren geleden heeft de brug het begeven op het moment dat enkele toeristen op het deel in de zee stonden! Ze hebben hen moeten redden vanop het nieuwste eiland met een helikopter :-)

Wat verder zijn we in de zeer mooie Loch Ard Gorge afgedaald. De Loch Ard is één van de schepen die hier vergaan zijn. Waarom krijgt dit schip zijn eigen baai en de andere niet? Omdat er in dit geval 2 overlevenden waren die al drijvend op wrakstukken aan kust geraakt zijn. Blijkbaar hadden ze de avond voordien gevierd dat ze na een tocht van 3 maanden (vanuit Groot-Brittanie) eindelijk terug land in zicht hadden en dus een dag later zouden aankomen. Helaas was er blijkbaar nog ander land dichterbij dat ze niet in zicht hadden en die nacht werden ze door een sterke wind en ruwe oceaan tegen die rotsen geduwd ondanks verwoede pogingen om er tussenuit te varen.

Even verderop bevinden zich dé highlights van de GOR: de "12 apostels". Dit zijn 7 (inderdaad) rotsen die uitsteken enkele honderden meters voor de kust. Vroeger noemde het anders maar deze naam werd toeristischer/sexier bevonden. Heel mooi zicht en dus bevonden zich op de viewpoint redelijk veel toeristen die "het postkaartje" van Victoria op de foto wilden. Op dit ronde viewpoint is in het midden een klein houten verhoogje (soort podiumpje) zodat kleinere mensen ook die mooie fotos kunnen trekken. Degenen die Olivia een beetje kennen, zullen niet verwonderd zijn dat zij al gauw op dit verhoogje zat te spelen. Niet veel later vroeg één van de (Aziatische) toeristen of hij een foto van haar mocht trekken. We zijn dit intussen al gewoon van ons "amazing blue eyes" en zeiden dus "no problem". Wat we niet hadden verwacht is de kettingreactie die zo onstond: binnen enkele seconden stond iedereen naar het verhoogje te kijken ipv naar de fameuze Apostels en op een gegeven moment waren er 7 mensen tegelijk een foto van haar aan het nemen alsof ze Jezus tussen de apostels hadden gezien! (we hebben daar dan zelf maar een foto van genomen :-) - niet op iphone helaas). Uiteindelijk hebben we Olivia zelf weggenomen waarop ze als volleerde superster afscheid nam met handkusjes, wuiven en "babaai". En opnieuw werden de Aziatische fototoestellen zot (dat belooft voor Japan).

Na de apostelen kwam de meest magische beach totnogtoe. Nergens in de toeristenboeken, niet in de Lonely maar een tip van Bosse: Wreck Beach. Zo genoemd omdat er nog 2 echte ankers liggen van aangemeerde schepen! De beach zelf was ongelooflijk. Hanne werd er zo lyrisch van dat ze niet meer uit haar woorden geraakte (niet overdreven)! Kleine poging tot beschrijving: We waren er helemaal alleen, de zon scheen plots (na hele dag bewolkt te zijn) en maakte het water prachtig groen-blauw, de rotsen zijn er steil als echte klifs (je moet heel wat trapjes af om er te geraken) maar lopen op sommige plaatsen tot in de zee (laag bij de grond dan) en waren dan pikzwart, die rotsen waren hier en daar begroeid met groene mossen, in die rotsgrond waren gaten die gevuld waren met super helder water alsof het aquariums zijn (met soms zelfs kleine visjes erin) en dan als summum nog een echt aangemeerd anker (van de Marie Christine) dat er waarschijnlijk al honderd jaar ligt. Adembenemend mooi. Bedankt Bosse!!

De dag hebben we afgesloten met alweer wat onnodige stress: bijna geen Diesel meer en de pomp waar we op rekenden sloot om 18u en dus waren we te laat (je kan hier nergens gewoon aan de pomp betalen trouwens). Bovendien ben ik nog onnodig omgereden (om de koalas van Cape Otway te zien) waardoor we midden in het bos (en in het donker) moesten terugdraaien halverwege (dus geen koalas) om alsnog de eerstvolgende pomp te halen. Die hebben we gehaald met nog 0.3 liter in de tank. Gelukkig was het veel bergaf naar dit stadje (Apollo Bay) :-)

En zo zat er (na 3 campings af te gaan op zoek naar één die nog open was of "for urgent cases" gsm opnam) alweer een topdag op! Vandaag was dan de rest van de GOR en Melbourne (waar we met de nicht van Delphine hebben afgesproken) maar dat posten we morgen!

Ciao mates!

En nu hopen dat de upload lukt...