Profile
Blog
Photos
Videos
Lo Que Paso, Paso!
Gisteren kwam dan toch onze 'reality check'. Het begon al bij het karige ontbijt. Elke ochtend hebben wij het genoegen toast, boter en jam aan te treffen, god-de-lijk. Tenminste, als er nog wat van overblijft. Er zijn namelijk, twee grote vriendelijke frauleinen die alles met precisie voor onze roodverbrande neusjes wegkapen. Dat brengt ons direct bij punt twee: wij, naïve kindertjes, (of eigenlijk, eigenwijze Bas <3) hebben de stralende zon in Miami zwaar onderschat. Vol goede moed vertrokken we gisterochtend naar het strand. Het was redelijk bewolkt, dus Bas dacht: "Zonnebrand? Zo overrated!" Echter scheen de Caribische zon vrolijk tussen de wolkjes door, sterk genoeg om Bas' poezelige neusje (en al de rest) roodgloeiend te kleuren. Dit was echt een humeur-boost voor hem.
Niet alleen is het ontbijt van het hostel fabulous, ook de kamersleutels werken fantastisch! Maar liefst twee keer weigerde onze deur open te gaan. Wij -paniekzaaiers die we d'r rondlopen- dachten direct dat onze private kamer niet meer zo private was. Op naar de receptie. Pasje door de gleuf, en voila, hij doet het weer. Om nog maar niet over het personeel te beginnen: In onze collectie vindt u: Smeagol (voor al uw receptiewerk), Britta Braless (uit verhaal nummer 1), Hiawatta (lange grijze haren tot op de bony billetjes) en niet te vergeten, Vladimir (need we say more?). Ja we hebben het zeker zwaar. Laten we over de rest van de gasten maar geen boekje opendoen.
Voor iedereen die ons vertelde dat Amerikanen "zo gastvrij, vriendelijk en behulpzaam zijn", visit South Beach Miami voor the opposite. Zonder ook maar één enkele uitzondering zijn we enkel halfslapende, ongeïnteresseerde, onaardige, gehaaste, met de telefoon aan hun oor geplakte, (veelal) vercrackte latino's tegengekomen. Om te overleven moeten we helaas woorden wisselen met onze grootste amigas Shaniqua, Conchita, Juanita en Laquisha, achter de balies bij de Mac en de Subway. Allemaal even onaardig en ongeduldig. Gelukkig worden we steeds beter in het ontcijferen van hun Spenglish en het opvolgen van hun dwingende lichaamstaal.
Vandaag is gelukkig beter geworden. Vol goede moed besloten we vanochtend, slim als we zijn, om met 35 graden de fiets te pakken en 30 mijl te gaan fietsen (dames en heren dat is ongeveer 45 km!). Het begon prachtig, we scheurden over de Venetian Islands richting the mainland. We passeerden de meest dure mansions, en het uitzicht op Miami City was adembenemend! Eenmaal aagekomen in Downtown Miami werden we al ietwat scheef aangekeken, door in Armanipakjes gehezen Carloses en Fernandos. We raceten van stoep naar stoep luid bellend, om de -uiteraard- bellende Amerikanen te waarschuwen. Onderweg naar Miracle Mile (die overigens niet zo miraculeus is als ie je doet denken) ontdekte Anneleen dat de zon ook haar te pakken had. Overal doken gigantische wit rode bulten op, zo groot als tomaten. Niet alleen zagen ze er afschrikwekkend uit, ze jeukten ook vreselijk. Fietst ontspannen, kunnen we je vertellen.
Dan maar naar Calle Ocho, waar de swingende salsamuziek de sigaarwinkeltjes uittango't. De werkloze, op straat levende Cubanen vonden Anneleen op de fiets in een tijgerrokje een sappige afleiding. Niet verwonderlijk als er bijna geen andere vrouwen op straat lopen. Na de Biscayne Bay (een prachtige haven) bekoekeloerd te hebben vlogen we weer hostelwaards. Poepoe. Wonder boven wonder zijn we niet eens verbrand (op de bulten na dan).
Al met al, een geweldige dag!
Love en besos,
Bas en Anneleen
- comments