Profile
Blog
Photos
Videos
Red Maps & Fatty Coopers!
Goed, op Schiphol verliep alles uiteraard op rolletjes. Makkelijk ook met dat Nederlands! De vlucht zelf verliep aardig, niet vervelend. Vanaf het moment dat de wielen the American soil raakten, begon de ellende. Doodzenuwachtig naderden we de douane. Stiekem hoopten we op poeslieve Amerikaanse heren, maar helaas, dat zat er niet in. In plaats daarvan, hadden we het genoegen kennis te maken met grote, kaalgeschoren, uit het leger geplukte, Amerikaanse beren.. uuh heren: "Heb je een reisplan?", "Hoeveel geld heb je?", "Waar is je terugticket?". Duidelijk, onze antwoorden waren lang niet goed genoeg, want onze paspoortjes verdwenen in de gevreesde rode map! Aan onze haren werden we een apart kamertje ingesleurd waar vier drugsdealers en een hobo zaten te wachten voor vragenronde nummer 2. Gelukkig gaven ze ons een half uur de tijd om nog erger in paniek te raken (niet alleen waren we bang de volgende vlucht te missen, de hoofden van de Amerikaanse marechaussee stonden op onweer). Schattige Anneleen was met een paar vraagjes klaar, maar Arabier Bas kreeg het hele pretpakket gratis en voor niets. "Haal je koffer op, en leg maar op tafel!" De handschoenen gingen aan en de koffer werd binnenstebuiten gekeerd. Alles werd opengetrokken, losgehaald en kritisch geïnspecteerd. Uiteraard was er niets verdachts te vinden, en kregen we na drie liter zweet en afgekloven nagels eindelijk toestemming om een half jaar te blijven.
Als twee geknuppelde zeehondjes kropen we door de luchthaven van Philadelphia, wachtend op onze tweede vlucht. Overal sport op tv, vreettenten en niet te vergeten, obesitas. Maar hier hebben de o zo inventieve Amerikanen wat op gevonden: de fatty cooper. Een uit de kluiten gewassen golfkarretje bedoeld voor degenen slecht ter been (lees: mensen die op het punt staan in te storten onder hun gewicht!). Hij brengt je naar elke uithoek van het vliegveld. Opvallend is dat deze karretjes vaak bestuurd worden door nog dikkere mensen! Gewillig bestegen de grote dikke zwarte oude vrouwen met enorme moeite, hun geliefde fatty cooper. Oh jongens wat een genot om naar te kijken.
Enfin, halverwege vlucht nummer 2, krijgt Bas een hartverzakking omdat hij vermoedde dat onze koffers niet mee waren gekomen. De stikkertjes die erop moesten, zaten nog rustig te chillen in Bas' Eastpak. Na de rest van de vlucht gestuiterd te hebben op de stoel, kwamen onze koffers toch vredig de carrousel opgerold. Alweer een overwinning.
Vol goede moed, verlieten we het vliegveld. Miami, de absurd tropische bestemming, met 5 centimeter regen in de maand december, was vanavond niet op haar best: regen, veel regen. Na een vergeefse poging het busstation te vinden, besloten we toch maar een taxi te nemen, om vier uur 's nachts (Nederlandse tijd). Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming, bleek de geboekte aanbieding niet te bestaan. Prettig. Nee, deze prijs was zeer zeker te laag, dat kan iedereen je vertellen. De prijs ging flink omhoog, maaaarr dan kregen we wel een zes persoons kamer voor ons alleen! Doodmoe, bezweet, met coupe d'ellende op ons hoofd, waren we niet in staat het onschuldige Scandinavische meisje achter de balie, tegen te spreken. Kamer in, airco aan en knorren maar.
De volgende ochtend begon wederom bewolkt, dus wij voelden de bui al hangen. Een zonnige tijd in Miami zat er voor ons niet in. Eenmaal aangekomen op het strand, verdwenen de wolken, wonder boven wonder, als sneeuw voor de zon! Met tranen van geluk, doken we de zee in! Wat een leven! Godvergeten goddelijk! De joggende modellen vlogen ons om de oren, en bodybuilders smeten ons nog net niet aan de kant. Helemaal goed, helemaal Miami.
Kerstversiering tussen de palmbomen, dikke mensen en modellen, tattooshops en sushi, Miami heeft het allemaal! Wij vrezen dat wij ons hier wel gaan vermaken!
Love en dikke kus,
Bas en Anneleen
- comments