Profile
Blog
Photos
Videos
Liiieve mensen,
Vandaag zou ik graag verder gaan met waar ik vorige keer geen tijd meer voor had, maar wat daardoor niet minder indrukwekkend was. Integendeel, het verhaal wat ik hier ga vertellen, gaat over toch wel het meest indrukwekkende weekend van mijn hele reis! Dus, wees voorbereid!
Bij de titel zullen jullie wel hebben gedacht: Oké Anneke, en NU in het nederlands? Nou, hier komt ie: een huis voor mijn land. Maar omdat dit waarschijnlijk NIETS duidelijker zal maken, wil ik jullie eerst even uitleggen wat het is. "Um teto para meu País" is een organisatie die vrijwilligers bij elkaar zoekt om huizen te bouwen in favela's. Favela's zijn de ongelooflijk arme delen in en rondom de steden in Brazilie. São Paulo staat bekend om de vele favela's in de buitenwijken, terwijl Rio de Janeiro bekends staat om de favela's midden in de stad!
Ik besloot mee te gaan helpen, wat inhield dat ik 3 dagen zou werken aan het bouwen EN verven van een huis. Nu zullen jullie wel denken dat één huis wel een beetje aan de magere kant is, en dat je dus met je luie reet kan gaan zitten waneer je maar wilt, maar dit is absoluut niet het geval! Alle vrijwilligers worden verdeeld in groepen van ongeveer 6 personen, je kan ingedeeld worden bij "logística" (logistiek), of bij de bouwers! Logistiek is echter voor wat ervaren mensen: gelukkig maar, laat mij maar bouwen, rammen op een spijker, je agressie kwijt, HEERLIJK! haha. Verder werden we nog onderverdeeld in "famílias", die bestonden uit 5 groepen van 6 personen. Elke "família" ging naar een andere favela om huizen te bouwen, 5 dus in totaal!
Goed, nadat de verdeling duidelijk was en er een kleine presentatie gehouden was, ging iedere "família" op weg naar de favela's. Dit was op vrijdagavond, om duidelijk te zijn. Normaal gesproken duurt het 2 dagen, 2 dagen bouwen. Maar omdat het de maandag erna vakantie zou zijn, zouden we dus ook meteen op maandag het huis gaan verven, BAM! (Normaal gesproken doen ze dit de week erna!)
Ik zat in de groep "família São Miguel" met een duitser, wat spanjaarden, brazilianen, een braziliaan die Nederlands sprak (haha!) EN een hele groep uit Uruguay! Ongelooflijk, deze groep uit Uruguay kwam enkel en alleen naar São Paulo om dit weekend een huis te bouwen, en daarna gingen ze weer terug. Voor de duidelijkheid, dit staat gelijk aan een 36 urige busreis heen, daarna 3 dagen lang hard werken ZONDER douche, waarna ze weer heerlijk stinkend een 36 urige reis terug zouden maken. Wat een inzet zeg, en WAT een enthousiasme van deze mensen ook! Ik hou ervan!
We kwamen op vrijdagavond laat aan en sliepen in een school van de kindertjes in de favela's. Geen douche voor een aantal dagen, maar dat was voor niemand een probleem. We begonnen met een spel, genoemd "améba". Je hebt daarin verschillende levels, en je moet je zelf met behulp van het spel "steen papier schaar" tot de hoogste level brengen. Elke level is een dier: Ameba-Caranguejo-Coelho-Macaco, wat betekent Amoebe-Krab-Konijn-Aap. Het eindpunt wordt "Tetchero" genoemd, waarmee wordt bedoeld dat je klaar bent om een huis te bouwen. Elk dier had z'n eigen gebaar, waardoor iedereen als een wilde door elkaar liep om OF op zoek te gaan naar iemand van een gelijk niveau, als een eicel, een aap, een konijn of wat voor dier dan ook, OF om dus steen papier schaar te spelen. De laatste die overblijft en het hoogste niveau dus niet gehaald heeft, is de loser van de avond: de AMÉBA!
Nou, als ik ERGENS van hou, dan is het wel van lijpe domme kinderachtige spelletjes. Ondanks dat ik weet dat sommige mensen, sterker nog, de meeste mensen, mij niet zullen begrijpen, ik ga zelfs HE-LE-MAAL op in die spelletjes, ik voel me op mijn beurt ook ECHT een konijn, een aap, een eicel of wat dan ook, en speel alsof mijn leven ervan afhangt. HAHAHA! Uiteindelijk wierp dit zijn vruchten af een was ik niet de loser van de avond, pfiiiieew!
De Améba moest met zijn kont de letters van het woord in de lucht schrijven. Dit mag raar klinken, maar alles kan hier in Brazilie en he-le-maal bij de mensen van "um teto para meu País" !
Goed, hierna gingen we slapen. Ik dacht dat ik aan mijn rugzakje wel genoeg had, maar werd hier gedurende de reis al steeds onzekerder van. Om de tien seconden kwam er namelijk wel iemand naar me toe om te zeggen dat het toch echt onmogelijk was om als vrouwzijnde ZO'n kleine tas mee te hebben. En...ze hadden groot gelijk. Ik had een slaapzak, opgerold zo'n 20 bij 5 centimeter, bij me. Ik had em nog nooit helemaal geopend, en tot mijn grote verbazing was deze slaapzak toch echt niet meer dan een schamel, mieterig blauw laken waaronder je het zelfs in de zomer in Brazilie koud zou hebben! Bovendien was ik ook zo slim geweest te denken dat ik toch echt wel een weekend op de grond kon slapen: NOT! Gelukkig was er een Braziliaans meisje dat een nogal wat overdreven luxueus matras mee had genomen waarop minstens 2 personen konden slapen. Gered dus! En ondanks dat ik ook gereedschap vergeten was en kwasten om het huis mee te verven, EN dat ik ook uiteindelijk nog haar jas geleend heb om in te slapen, is alles uiteindelijk toch goedgekomen. Wat moet je toch zonder hulp!
Enfin, de volgende dag moesten we om 5.45 op staan, aankleden, ontbijten en GAAN. Het was een warme dag, maar dat zijn we gewend in Brazilie, en dus gingen we vol goede moed op naar de plek waar we groter gereedschap op konden halen. Daar bleef onze groep "logística" achter, om ons later de vloer, de muren, het dak en andere benodigdheden te brengen. Daarna ging elke groep op weg naar de plaats waar ze een huiz moesten gaan bouwen; deze plaatsen waren verspreid over de favela, dus niet naast elkaar.
De bedoeling van deze organisatie is niet alleen dat er huizen gebouwd worden, maar ook dat we de familie waarvoor we een huis bouwen, leren kennen. Dat was best wel lastig voor me soms, omdat deze mensen niet het meest correcte en duidelijkste portugees van de wereld spreken, en ik dat wel nodig heb om het goed te verstaan. Na een ochtend hard werken gingen we zelfs bij deze familie eten, de familie had alles klaargemaakt voor ons. En hoe! Want het mag dan arm zijn daar, die mensen weten zeker wel hoe er gekookt moet worden! En ook ontzettend mooi om te zien dat het de hele familie betreft, niet alleen vader, moeder en kinderen, maar opa's, oma's, tantes, ooms, neven en nichten waren ook aanwezig! Één van de tantes begon met mij te praten, en ze vertelde me hoe ze over de overheid dacht. Ze vond dat de overheid niet zag hoeveel armoede er heerst, en ze was van mening dat zij er niet genoeg aan doen om de armoede te bestrijden. Toen vertelde ze dat hun familie vertrouwd op God, dat hij uiteindelijk voor de mensen zorgt en dat ze dankbaar zijn voor alles wat ze hebben. Ze vertelde dat God dit allemaal al lang had voorspeld, dat de wereld zou verharden en dat de oorlogen en armoede toe zouden nemen. Ze ging door, pakte een bijbel en liet me zien waar alles stond wat ze me verteld had. Ik vond het allemaal ontzettend interessant, maar helaas was moesten we al snel weer aan het werk. Aan het eind van de lunch zei ze daarom tegen me dat ze de volgende dag weer met me over zou praten!
Na de lunch weer verder met werken aan het huis. Het plan was om aan het eind van de middag de basis te hebben, waarna we de volgende dag met de vloer, de muren en het dak bezig konden gaan. Helaas was er voor ons één probleem. We waren één van de plaatsen waar de hoekpalen moesten komen uit te graven, toen we daar een leiding tegenkwamen. Het was dus niet mogelijk de paal daar te plaatsen, en dus moest er bedacht worden hoe het allemaal toch goed zou komen. De plaats werd een aantal centimeter verplaatst, waardoor de metingen opnieuw gedaan moesten worden, en bovendien moesten we erna SUPER voorzichtig zijn om bij die ene hoek te gaan graven en de paal te plaatsen. Één verkeerde beweging en de leiding zou breken.
Op een gegeven moment hoorden we hard geschreeuw uit één van de huizen nabij. Een kindje kwam erna krijsend het huis uit lopen en ze bleef hard huilend in de deuropening staan. Je hoorde geschreeuw uit het huis en er moet wel iets verschrikkelijks gebeurd zijn daar. Toen kwam de vader naar buiten, en even later kwamen 2 grote mannen boos op hem af. Ik had geen idee wat er zich afspeelde en waarom deze 2 mannen zo boos op de man afkwamen. Later werd me verteld dat deze 2 mannen bij een bende hoort die als het ware de baas zijn over de favela. Zij houden overzicht en willen het rustig houden. Rustig in de zin van: ze willen geen politie op het terrein hebben. EN dit, dit heeft alles te maken met drugs. Hoe het precies zit weet ik niet, maar het schijnt dat in veel favela's er zo'n groep bestaat, een groep drugsdealers die niet houden van rustverstoring, omdat dan de kans gepakt te worden vrij groot is! Geeeeen idee had ik hiervan, maar het gebeurd overal. Ongelooflijk
Na een dag hard werken, en aan het eind nog hulp van de andere groepen die geen problemen hadden met leidingen -uiteindelijk waren we met z'n tienen nog bezig tot in de avond- zijn we uiteindelijk teruggekeerd naar onze slaapplaats met een tevreden gevoel. Daar stond wat popcorn en koekjes klaar, en nadat iedereen zich had opgefrist werd ook het eten klaargemaakt. Hierna hadden we een evaluatie over de dag. Daarna zijn we ook maar naar bed gegaan aangezien we er de volgende dag toch wel weer om 5.45 uit moesten.
De volgende dag gingen we dus bezig met de vloer, de muur en het dak. Dit was hard werken, maar wel super leuk om te doen. De lunch was ook weer heerlijk, maar ik heb uiteindelijk niet meer gepraat met die ene tante, helaas. In de middag bezig met de muren, maar aan het einde van de middag, toen we net bezig waren met het dak, begon het donker te worden, bewolkt. En daar was het dan: Een DIKKE plensbui, onweersbuien en harde regen overspoelde de favela. Grote regenstromen, haast watervallen, raasden door de favela, van boven naar onder. De vader van de familie zag dit allemaal aan, maar hij was op één of andere manier heel blij! Later werd me verteld dat hij blij was omdat hij zag dat de regen niet bij dit huis naar binnen kon komen, het stond namelijk op een redelijk verhoogd stukje! ZO blij was hij hierom hé, om zoiets kleins. Bij veel andere huisjes daar druipt het gewoon overal naar binnen en biedt het huis in principe geen bescherming!Het papieren deel van het dak hadden we er NEt voor de helft op, maar we besloten te stoppen omdat het TE gevaarlijk was het dak er op deze manier op te zetten. We moesten daarom wel het papieren deel van het dak er weer afhalen, en er de volgende morgen weer opzetten. Dat zat niet mee, maar gelukkig hadden we de hele volgende dag om te verven, en aangezien dat niet heel veel tijd in beslag zou nemen, was het makkelijk om dat de volgende dag nog te gaan doen.
Nadat we met z'n allen kliedernat, maar dan ook echt kliedernat terugkwamen bij onze slaapplaats, deden we hetzelfde als de dag ervoor. Even opfrissen, eten, wat kletsen en dan als je wilde op bed. Iedereen was natuurlijk supermoe, maar de sfeer was heel goed. Het is echt een supergevoel dat je met z'n allen helpt in een favela, dat je je met z'n allen inzet om het leven van andere mensen te veranderen. We waren ECHT een groep, een ontzettend mooie ervaring.
De volgende dag mocht ik samen met een paar anderen het dak erop zetten. Dat betekende hard werken, want de spijkers in een dak slaan is niet zomaar iets. De hele ochtend daarmee bezig geweest, de hele ochtend geramd op die spijkers, wat heerlijk vermoeiend was dat zeg. Toen we klaar waren, waren we dan ook ontzettend trots op onszelf!
Nadat het dak er was opgezet, konden we beginnen met verven. Dit ging iets anders dan normaal. We gingen huis voor huis verven, omdat we nog weinig tijd hadden, en het steeds begon te regenen (ja, ook hier kan het regenen). We zouden doorgaan totdat de regen te erg zou worden, wat werkelijkheid werd na 3 huizen. Ons huis was wel gevervd, en daarom zouden we het nog dezelfde dag tentoonstellen aan onze familie. Een lint hadden we voor de duur geplaatst, en de moeder van de familie mocht em doorknippen. Dit was zo'n mooi moment!! Ze waren natuurlijk blijer dan blij met hun nieuwe huis, en waren daardoor wel een beetje sprakeloos. Toen kwam oma met een meeeeeeegaaaaaaataart voor iedereen, dat was ook zoo lief! En daarna bleek de familie voor ons groepje nog een cadeautje te hebben, uit waardering en uit blijdschap, en als herinnering aan deze geweldige mensen! In één woord, onvergetelijk!
Daarna gingen we dan toch met z'n allen terug naar São Paulo, om daar nog een laatste speech aan te horen, om een filmpje te zien over de armoede in São Paulo en Brazilie, EN om de foto's te gaan bekijken van dat weekend. Dit was best emotioneel, en dat was vooral te merken na de speech. Iedereen zou weg moeten gaan, maar veel groepen bleven om nog arm en arm liedjes te zingen, of gewoon kreten als "começa, não para" (begin, en stop niet). En veel mensen namen afscheid van elkaar, zo ook wij. Dit was best wel even raar, omdat ik het gevoel had iedereen al zo goed te kennen, terwijl we maar 3 dagen samen gewerkt hadden. Maar 3 dagen hard werken voor een arme familie zonder geld, om daarna een schitterend resultaat en een ongelooflijk gelukkige familie te zien, dat schept zeker een band! En dus, een lang, lang en bitter afscheid, maar met een ontzettend tevreden en voldaan gevoel.
Dit was dus een glimp op het weekend waarin ik vrijwilligerswerk gedaan heb. Toevallig ben ik vandaag langs geweest bij dezelfde favela, om de mensen een aantal kerstcadeaus te geven. Het was ontzettend goed om deze mensen nog eens te zien, en wer konden merken dat ze ons gemist hadden! Knuffels kusjes, niets was teveel!
Goed, voor de mensen die goed op de hoogte zijn van mijn reis hier, weten dat mijn ouders inmiddels al lang zijn geweest. De volgende blog zal hier zeer waarschijnlijk over gaan-->dat jullie maar even weet wat je te wachten staat, haha. MIS HET NIET!
Ook voor jullie, kusjes en knuffels, een hele boel!
Lieefs van Anneke
- comments
Lies Hee Ann, Wat een verhaal! Vanwaar die foto's van de bouw op de facebook, nou mijn vraag is hierbij beantwoord. Wat leuk dat je ook nog een paar dagen hieraan mee hebt gedaan. Je ziet van alles van Brazilië en ik kan me voorstellen dat je echt daar leeft als een rijke maar op deze manier zie je ook echt wat van de andere kant van Brazilië. Niet alleen om het te zien vanaf de daken van Sao Paulo, maar nu maak je het ook echt van dichtbij mee. Wat een indrukwekkend verhaal! Ik ga er nu niet teveel op reageren, dat doe ik een andere keer wel. Alleen echt heel bijzonder dat je hier ook aan mee hebt geholpen!! En nog even een reactie op je vorige blog, ik zag dat ik daar ook nog niet op gereageerd had. Deze blog was aanzienlijk langer dan de vorige, wel grappig trouwens dat je bijna heel Brazilië al door bent gereisd maar de stad waar je verblijft nog niet verkent hebt ;) Ik ben heel erg benieuwd naar je volgende verhalen. Het Surfe, Buenos Aires, Rio de Janeiro en natuurlijk het verhaal van de tijd met je ouders!! Spreek je snel!! Hele dikke kus en knuffel!! Xx
mam Weer een fantastisch te lezen verslag. Super Anneke dat je daar afgelopen weekend terug bent geweest.
Martha he meisje, wat een verhaal zeg. Fantastisch dat je daar aan mee hebt gedaan. Tja wat mogen we hier toch dankbaar zijn voor alles wat we hier allemaal hebben en ons druk maken over niets. Eigelijk moest iedereen dit een keer zien en meedoen zoals jij dat hebt gedaan. Misschien dat we dan eens zien hoe goed we het hier nog hebben. Nou meisje nog heel veel plezier deze laatste paar weken. En ik hoop dat de jaarwisseling in Rio geweldig was en dat je hebt genoten. liefs tante Martha