Profile
Blog
Photos
Videos
De Top Gear Experience
Om 4.30 uur komen we aan in Hanoi. Het is nog donker, de kranten worden in trucks geladen en de meeste mensen beginnen wakker te worden. Samen met Bobby loop ik terug naar het Hostel. Onderweg wordt Bobby wiet aangeboden en krijg ik vooral veel "Hello lady, how are you?" en een of twee "Boom, boomś". Gelukkig mag ik ook voor 5 uur s ochtends inchecken in het hostel waar ik al eerder verbleef.
Overdag spreek ik af met Wytske en Jackson om een ticket naar het zuiden te boeken. We komen weer terug bij touroperator Paul die me inmiddels herkent en meteen vraagt hoe Sapa was, en waar de but in het gebeuren heeft gezeten. Want; Er is altijd een but. Hij schrijft het zelfs in hoofdletters op een papiertje om het woord nog even wat meer nadruk te geven. Eigenlijk wil ik graag een treinticket boeken, omdat de eerste busreis me niet zo goed was bevallen, maar omdat de bus zo ongeveer een derde van de prijs van de trein is, neem ik een paar slapeloze nachten voor lief en boeken we een ticket met stops in Hue, Hoi An, Nha Trang en als eindstation Ho Chi Minh City.
We vertrekken dezelfde avond nog, maar niet voordat we weer met de hele Sapa groep (minus Alex en Roy, want die beklimmen de phonsivan, a.k.a. fantsypants mountain) uit eten gaan.
De busrit naar Hué verrast me. Nu gelukkig in positieve zin. Ik denk dat ik zowaar een uur of 5 geslapen heb, op een busrit van 14 uur. Dus, helemaal uitgeslapen komen we aan in Hué. Jackson vertelt dat hij een scooter wil huren en meteen door wilt rijden naar Hoi An. Wytske en ik checken in met Rieke, die we 2 minuten kennen, in een hotel om een nachtje goed te slapen en een dagje niet zoveel te doen. We horen meer enthousiastelingen over de route van Hué naar Hoi An, die ook uitgebreid in beeld komt in de Vietnam special van Top Gear, en nemen daarom het compleet verantwoorde besluit om ook maar scooters te huren en de 150km naar Hoi An zelf te rijden. Onze backpacks gaan met de bus mee en worden bij ons volgende verblijf afgeleverd. Norbert, ook de vorige ochtend ontmoet, rijdt mee. Omdat ik nog nooit op een scooter heb gezeten en ook geen rijbewijs heb, leek het me verstandig om even een les te nemen. Een van de jongens die in het hotel werkt gebied mij om achterop te springen. Hij laat zien hoe je de motor start, rijdt dan 20 meter, keert om, stapt af en zegt dat ik het nu maar moet proberen. Okee. Dus.. Knopje indrukken, gas geven, rem indrukken. Nee, niets. Nog een keer proberen. Knopje indrukken, in de rem knijpen, gas geven. Gelukt! De motor doet dingen. Nu vooruit. Gas geven. Ho. Beetje minder gas geven. Nu wat langzamer aan het handvat draaien. Best makkelijk eigenlijk. Maar nu moet ik nog omdraaien. En er rijden auto's achter me. Nouja, hop, gewoon jezelf ervoor gooien, ze remmen wel. Zo zie je dat de locals ook doen toch? Rondje draaien, terug keren, klaar. Afstappen. "Is easy right?" Zegt de hotelman met een brede glimlach. Soort van. Gelukkig heb ik voor een automaat gekozen. Ik trek nog even snel een blouseje aan om me tegen de zon te beschermen. Ik stroop deze op tot aan mijn ellebogen en smeer mijn armen in met SPF50 (n.b. deze in Hanoi aangeschafte zonnebrand beschermt niet alleen, maar bevat ook een whitening formula die je huid witter maakt. Precies wat ik nodig heb!). Een beetje gespannen begin ik aan de rit. De eerste paar honderd meter ga ik niet harder dan dertig. Wytske en Norbert houden me een beetje in de gaten en vragen of het goed gaat. Na het tankstation gaan we richting de provinciale weg en gaan we ineens 50km/uur. Wat ik eigenlijk best wel snel vind. Wytske en Norbert vinden dat mijn oefenperiode nu wel lang genoeg heeft geduurd en knallen voorbij. Het is een fantastisch, en een beetje eng, om op deze manier deel te nemen aan het verkeer en het landschap aan je voorbij te zien trekken. En wat het verkeer betreft: zo lang je maar niet ineens van snelheid of richting veranderd is er vrij weinig aan de hand. Op de snelweg haal je dan de langzame vrachtwagens in. Van rechts, over de vluchtstrook uiteraard, want daar is toch veruit de meeste ruimte. Wanneer we even pauzeren voel ik dat ik niet helemaal ontspannen ben, maar als we weer verder gaan tik ook ik de 80km/uur aan, maar moeten W&N nog regelmatig even inhouden tot ze mij weer in hun zijspiegels zien verschijnen. We naderen Da Nang en rijden nu de bergen in, waar we op prachtige uitzichten over verschillende baaien omringd door beboste bergen getrakteerd worden. Onze laatste stop is het strand van Danang. Daarna is het nog een klein uurtje rijden voor we arriveren in het Sunflower Hotel. Ondanks mijn sterke zonnebrand ben ik tot aan mijn knokkels verbrand. Gelukkig niet te erg. Gewoon een beetje rosé. In het Sunflower Hotel ontmoetten we Jackson weer, maar ook Nouchka, een Belgische die we de avond daarvoor in Hué hebben ontmoet. Nouchka blijf ik tot in Cambodja op de meest willekeurige momenten tegenkomen.
- comments