Profile
Blog
Photos
Videos
Na tien uur vliegen vanaf Schiphol kwam ik aan in Vientiane, de hoofdstad van Laos. Meteen als je het vliegtuig uitstapt valt er een klamme deken van warmte over je heen. Het is hier gemiddeld zo'n 30 graden en nee, dat went niet, niet na een dag en niet na een paar weken. Het is een kwestie van accepteren dat je alles wat je drinkt meteen weer uitzweet :)
Vientiane verrastte me enigszins met haar moderniteit en de hoeveelheid mensen die Engels spreken. Het is een stad die aziatisch chaotisch is, maar daarnaast rustig en gemoedelijk. Doordat de Fransen hier een tijdje geleden erg aanwezig waren, vind je overal baguette, croissantjes, andere Franse gebakjes en goede koffie. Deze Franse invloed komt ook terug in de locale architectuur en dan met name bij overheidsgebouwen of de grotere huizen. Na het inchecken liep ik heerlijk naief op het stoplicht af, drukte op het knopje, om er na een paar minuten achter te komen dat het voetgangerslicht waarschijnlijk nooit op groen zou springen. Op een terrasje nuttigde ik mijn eerste lunch: een croissantje en een Beerlao. Het nationale bier van Laos. Beerlao is overal. Op elk restaurantbord, alle menu's, tafellakens, stoelen, kastjes en ook het meest verkochte mineraalwater is van hetzelfde bedrijf. Ik raak aan de praat met Vee, een Indische Thai die ook een beetje Laotiaans spreekt. 's Avonds gaan we uit eten en nuttig ik mijn eerste Laotiaanse maaltijd, ik ben alweer vergeten wat het was, maar ik weet vrij zeker dat sticky rice er een onderdeel van was. De Laotiaanse keuken is niet heel gevarieerd, maar de menu's zijn toch pagina's lang. Dat komt omdat ze elke maaltijd op drie manieren maken: Fried, als soep of gestoomd. So far zijn fried noodles met beef en veggietables mijn favoriet :). Veggietables.. De Laotianen spreken redelijk goed Engels, maar hebben soms een wat bijzondere manier om zich in deze taal uit te drukken: No passing a grass, International school of Managerment, Omlet with eyg, Winner Snitschzle, zodra ze iets op papier moeten zetten wordt het moeilijk.
De eerste nacht was qua accommodatie niet goed voor mijn portemonnee, dus vertrok ik naar een goedkoop hostel. Dezelfde avond gingen we uit met een groep bestaande uit 2 Amerikanen, een Duitser, een Tanzaniaan, een Zweed, een Britse en een Welshman in een van de twee nachtclubs van Vientiane. De clubs zijn een bijzonder fenomeen, omdat er in Laos een avondklok geldt: Iedereen moet om 00u binnen zijn. De clubs liggen ver buiten het centrum, zodat ze niet voor (geluids)overlast kunnen zorgen en ook een soort van niet helemaal legaal zijn, maar ook weer wel. Gedoogbeleid a la Laos. Eenmaal binnen knallen de oren van je hoofd. Daar moet je even aan wennen. De DJ praat de hele tijd door de muziek en het publiek reageert daar niet of nauwelijks op, maar hij blijft het volhouden. De muziek is een mix van de hitjes die wij kennen en wat Laotiaanse mixjes. Het publiek bestaat voor 60% uit locals, 10% Westerse 50-plus-mannen, 10% partytoeristen en 20% ladyboys. Naar het toilet gaan was een hele ervaring. Ik stak zo'n twee koppen boven iedereen uit, iedereen keek me aan, ik wist niet wie er mannen of vrouwen waren en toen ik vriendelijk naar iemand glimlachte werd ik gelijk naar een hokje gelonkt. Daarnaast moet je niet braaf in de rij gaan staan wachten, want dan kan je nooit naar de WC, maar je moet gewoon een deur claimen en zorgen dat er niemand tussen jou en die deur komt. It's mine!
Terug in de groep was het plan om iedereen om ons heen aan het dansen te krijgen. Dat lukte aardig en een Vietnamees mannetje met de aandoenlijke lengte van ongeveer 1,40m stond de rest van de avond met ons te proosten en te partyen. Het leukste aan dit mannetje was dat hij een beetje (boel) gay was en al onze mannen te macho voor woorden. De Vietnamees had echter zijn pijlen gericht op California Chris en probeerde constant toenadering te zoeken op weinig subtiele wijze. Chris die niet wist hoe hij hier mee om moest gaan, probeerde er dus maar steeds iemand anders tussen te krijgen. Helaas voor hem, maar tot groot vermaak van de rest van de groep, gaf de inmiddels behoorlijk dronken Vietnamees niet snel op en knuffelde en schuurde er op los zodra Chris even niet stond op te letten. Toen de vriend van de Vietnamees het wel mooi vond geweest hebben we afscheid genomen met een groepsknuffel waarbij Chris even niet te vinden was.
Na 3 nachten Vientiane vertrek ik met een minivan richting Vang Vieng, (vroegah) het backpackers paradise.
- comments
Gé Donker Leuk om over je ervaringen te lezen en klinkt heel gezellig. Nooit in Laos geweest, maar het lijkt me heel boeiend. Veel plezier in Vietnam.