Profile
Blog
Photos
Videos
Vinay blijft hangen in Nong Khiaw, dus ik kan weer op zoek naar nieuwe reisbuddies. De zoektocht duurt ongeveer een uur. In de bus terug naar Luang Prabang zit ik met een Duitse WB'er die net klaar is met PhD'en, een Oostenrijks 30+ koppel bestaande uit een elektro'er en computersciencenerdin en nog twee Frans-Canadese meiden, die helaas geen technische achtergrond hebben. Maar ze zijn verder wel aardig hoor.
Overdag verkennen Tobi en ik Luang Prabang. Luang Prabang is een resort in vergelijking met Vientiane. De stoep is mooi betegeld en semi-schoon en gevuld met bomen vol met rode bloemen. Het voelt een beetje alsof het aan het strand zou moeten liggen, met de lange palmrijen en bamboodecoratie rond de restaurants. Omdat ik lui ben, volgt nu een stukje knip en plakwerk van een van mijn favoriete websites, als je even geen zin hebt in een verhaaltje over Luang Prabang, skip dan het schuingedrukte deel:
Luang Prabang is een stad met 103.000 inwoners in centraal Laos aan de Mekong in de provincie Luang Prabang met een rijke historie.
In zijn eerste incarnatie heette deze stad Meuang Sawa, de naam voor Java. Het is waarschijnlijk dat de stad deze naam heeft gekregen naar aanleiding van de Javaanse invasie van het koninkrijk Chenla. De dominante macht in het gebied tussen de 6e en 8e eeuw na Christus. Tussen de 10e en 12e eeuw werd de naam van de stad veranderd in Muang Xien Thong. Een van de belangrijkste tempels in Luang Prabang draagt deze naam nog, Wat Xieng Thong.
In 1353 werd Meuang Xieng Thong (gouden stad) door koning Fa Ngum veroverd. Meuang Xien Thong was inmiddels uitgeroepen tot hoofdstad van het Lan Xang. De stad zou weer later weer van naam veranderen nadat de Khmer het gouden Boeddha beeld Pha Bang aan koning Fa Ngum schonken in 1359. De stad werd later, bij de verplaatsing van de hoofdstad naar Vientiane, Luang Prabang genoemd: Luang (wat grote of koninklijke betekent) Pha Bang. In de loop der tijd werd dit verbasterd tot Luang Prabang. In 1545 verplaatste koning Photisarat de hoofdstad naar Vientiane. Desondanks bleef men Luang Prabang beschouwen als de belangrijkste stad. In 1707 werd Luang Prabang de hoofdstad van het koninkrijk Luang Prabang.
In 1995 werd de hele stad toegevoegd aan de Werelderfgoedlijst van UNESCO.
Einde knip en plakwerk.
Terwijl we door de stad lopen vraagt Tobi me iets over mijn camera. Mijn antwoord geeft aan dat ik nodig nog eens de handleiding door moet lezen. Gelukkig blijkt Tobi een wandelende handleiding, jammer dat hij niet op pocketformaat geleverd wordt, dan kon ik hem meenemen. 's Avonds slaan we een klein straatje in waar een vrolijke dame ons op haar eten wijst en ons zo ongeveer een bord in handen duwt. Het ziet er fantastisch uit en voor 10.000 kip, ofwel, een euro, gooien we de mooie plastic bloemenbordjes vol.
Na het eten wagen we ons aan de beklimming van de Phousi Mountain. Een gigantisch heuveltje in het hart van de stad, met bovenop een tempel. We gingen eigenlijk voor de zonsondergang, maar die missen we helaas net. We zien wel watervallen. Deze storten langs onze voorhoofden naar beneden. Het uitzicht is het zeker waard. Luang Prabang is fotogeniek en de lucht kleurt hier 's avonds bijna net zo oranje als in Delft, maar dan op een natuurlijke manier.
De volgende dag blijken we geluk gehad te hebben. We spreken twee anderen die ook van de avondmarkt gegeten hebben, maar vandaag bijna de hele dag ziek in bed hadden gelegen.
De laatste volle dag in Luang Prabang, en daarmee in Laos gaan we met z'n 8en naar de Kuangsi watervallen. Gwendolyn, een Francaise die al eerder samen met Tobi heeft gereisd en een Nieuw-Zeelander vullen de groep aan. Na een uurtje rijden arriveren we bij het bearrescue centre, waar beren worden opgevangen die ernstig gewond zijn of gered zijn van stropers. Na veel ge-aww, oeh.. schattig, ahhh, lopen we op het aanlokkelijk geluid van vallende water af. We volgen de waterval omhoog richting de top. Halverwege ben ik er wel klaar mee, omdat we met 35 graden een helling van 80 graden aan het trotseren zijn, maar Tobi dringt aan, en omdat ik hem niet alleen de gevaarlijke beklimming door de jungle wil laten aangaan ga ik toch maar mee. De Canadezen haakten al af bij het omhoog kijken en het Oostenrijkse koppel blijft ook beneden omdat Stephanie iets verkeerds heeft gegeten.
Eenmaal boven is het uitzicht teleurstellend, maar het beklimmen van de top voelt als een hele prestatie. Als we weer afdalen is de duik in een van de poelen onder een van de vele watervallen de perfecte afsluiting van de middag. Als we weer in de bus zitten zijn we allemaal nog nat en staat de airco op vol vermogen en heb ik het voor het eerst zowaar koud in Azie.
- comments