Profile
Blog
Photos
Videos
"Godverdomme!" Moet president Kiir Mayardit gedacht hebben, toen hij het thema van Expo 2015 zag. En met hem waarschijnlijk nog een hoop andere Moefti's en sjeiks. Toch stond Zuid-Soedan, tesamen met Saudi Arabie en nog een hoop andere landen met oftewel een enorm voedselprobleem ofwel een serieus gebrek aan interesse voor duurzame energie, netjes te blinken tussen de andere paviljoens op Expo 2015: "Feeding the planet, Energy for life". Gelukkig ontging de ironie de intellectueel superieure westerse bevolking volledig, en konden ze bijgevolg zonder zorgen genieten van het lekkere eten, drinken en de kleuren en gebouwen van de Expo. Ook wij waren daar, op het slotweekend. Voor wie nog nooit op een Expo was, en voor zover de Expo in Milaan representatief is, volgt hier een beschrijving. De Expo is een enorm terrein, waarop voor een periode van een viertal maanden voor zo goed als elk land ter wereld een paviljoen opgetrokken wordt. De wat armere landen delen een paviljoen, en staan er volgens mij ongeacht het thema met een handtassen- of souvenirwinkel en een eetstandje bediend door authentieke inwoners van het land. De rijkere landen hebben hun eigen paviljoen, waarin ze hun land aanprijzen in het thema van de Expo. Voor wie van architectuur houdt zijn de gebouwen best de moeite. De tentoonstellingen zelf vonden we niet altijd even boeiend. En het moet gezegd: het Belgische paviljoen behoorde tot de betere die we zagen. Buiten was er een soort terras waar bier gedronken werd en frietjes gegeten, en binnenin een Belgische bierencafé en een tentoonstelling over allerlei technieken om op een duurzame wijze voedsel te kweken. Het was er nooit zo druk als bij de meest populaire paviljoens, maar altijd wel gezellig druk. Als er dan al wat mindere zaken waren, dan was het dat de frietjes vanwege hun enorme populariteit en de drukte net niet lang genoeg gebakken waren, en dat de mayonaise op was. En, oh ja, bij de slogan: "Belgium, more environmentally friendly then ever." proestten we ook even een friet door onze neus.
We deden lang niet alle paviljoens. Het werd ook steeds drukker, en op een bepaald moment moest er voor het Duitse paviljoen 5 uur aangeschoven worden. Dat was het moment dat het voor ons niet meer per-sé moest. Normaal gingen we vrijdag en zaterdag gaan, maar omdat zaterdag uitverkocht was, trokken we Milaan in. Milaan is misschien wel het Brussel van Italië: je hebt er de grote markt met de Dom, die best indrukwekkend is, en verder een aantal best aangename plaatsen. Het Porta Nuova met zijn moderne gebouwen en vele winkels, of de grachten van Milaan met restaurantjes en cafeetjes zijn best leuk. Toch doorstaat Milaan de vergelijking met Parijs of Barcelona niet.
Sinds Milaan is het hier in Zürich best rustig. Omdat het een zeer warme en zonnige november geweest is, hebben we nog een paar keren gepic-nict langs de sihl, 20 minuutjes van waar we wonen. Ook hebben we nog de 2500m hoge Säntis bestegen. Met de gondel weliswaar, want Anke kan geen zware wandelingen meer aan. Het was een ietwat bizarre ervaring. Ten eerste kostte de gondelrit 40 euro per persoon (voor ons de helft), wat niet belette dat het lang aanschuiven was. Ten tweede is de bergervaring compleet anders als je aankomt in een enorm gebouw dat nagenoeg de volledige top bedekt, en waar honderden toeristen rondwandelen. Het feit dat het warm genoeg was voor sommigen om in een zwembroek te liggen zonnen op 2500m hoogte maakte de vreemde ervaring compleet. Het zicht was wel zeer mooi en reikte enorm ver. Mochten we het nog eens doen, dan zou ik toch gaan voor de beklimming te voet, en mikken op een bergtopje net ernaast.
Vorig weekend, wederom een zonnig en warm weekend, wilden we dan wel eens kijken naar het mekka van het gesjoemel: Blatter Palace, oftewel de hoofdgebouwen van de FiFa. We hebben hier een boekje liggen met allemaal stadswandelingen in Zürich, en selecteerden de wandeling van boven aan de Dolder Grand (waar de sjoemelaars overnachten), voorbij de FiFa headquarters (waar het gesjoemel plaatsvindt) tot aan het meer, waar de sjoemelaars in een minder verdraagzame wereld publiekelijk verdronken zouden worden. Kort samengevat: Het hoofdkwartier is redelijk klein, niet extreem chique, maar wel prachtig gelegen op de heuvel tussen het bos en de wijngaarden. En de heuvel heet Sonnenberg. Dat is niet voor niets. We plaatsen er nog wel wat fotootjes van voor wie geinteresseerd is.
Verder volgen we hier met stijgende verbazing het nieuws in België. We krijgen ook steeds meer vragen over Molenbeek, en hoe het kan dat wij een broeihaard van terrorisme zijn. Het is moeilijk te kiezen tussen het eigen landje verdedigen (dit kan overal gebeuren waar generaties achter mekaar opgroeien in armoeden en isolement), of meegaan in de kritiek (versnipperde politiemachten, jarenlang wanbeleid op vlak van integratie). In een stad als Basel antwoordt men op de vraag of het daar ook zou kunnen gebeuren met grote stelligheid nee. Ondanks het feit dat 20% van de bevolking migranten zijn (Zürich zelfs 30), hebben zij in hun stadsontwikkeling steeds integratie als kernpunt voor ogen gehouden. Gelijk onderwijs, gelijke kansen op de arbeidsmarkt én de plaatselijke taal spreken zijn al jaren speerpunten in hun beleid. Na 1 jaar in Zwitserland ben ik geneigd hen te geloven. Hier gaat nog niet alles verloren onder druk van kostenbesparingen. Hier groeit het aantal bossen nog elk jaar, groeien de investeringen in openbaar vervoer en, hoewel niet iedereen de vreemdelingen even graag ziet komen, zorgt men ervoor dat wie er is, zo snel als mogelijk een beetje Zwitser wordt.
In Zürich gaat de kerstmarkt als vanouds door, en wij hopen dat de toestand in België zo snel mogelijk weer normaliseert. En om toch wat vrolijker te eindigen: de periode van warm en zonnig weer, de gouden herfst zoals ze het hier noemen, is eindelijk voorbij. De eerste sneeuw is gevallen, en we zien dat de bergen in de verte al een pak witter kleuren als vorige week. Net op tijd voor het skiseizoen!
Groetjes!
Rob en Anke
- comments