Profile
Blog
Photos
Videos
Hallo allemaal!
Arno en ik hebben 11 december voorlopig voor de laatste keer gebruik gemaakt van Greyhound. Voor Arno is het waarschijnlijk zelfs de laatste keer geweest. Ik reis sowieso nog met Greyhound na de tour door de outback. Deze tour eindigt in Alice Springs vanwaar ik doorreis naar Adelaide. Arno heeft deze transfer in de tour zitten, ik niet omdat ik genoeg kilometers op mijn kilometerpas van Greyhound heb staan.
De bus stond gepland om 10:55. Aangezien de bus van Brisbane in één keer naar Cairns rijdt (ruim 1500 kilometer) en wij al dicht tegen Cairns aanzitten gebeurt het steeds vaker dat de bus te laat is. Een paar tegenslagen onderweg en de achterstand is al niet meer in te halen lijkt het. De eerste ritten met Greyhound hadden we nooit last van vertraging maar hoe noordelijker we komen hoe vaker het gebeurt. Deze keer kwam de bus zo'n 45 minuten te laat.
Na een rit van 2 uur bereikten we Cairns. Allebei zouden we deze keer geen busje hebben die ons naar het hostel bracht. Ik had op mijn kaartje al gezien dat mijn hostel zo'n 500 meter van de busstop af zou liggen. Het hostel van Arno lag aan een zijweg van de hoofdstraat die door het centrum loopt. Aangezien de straat nogal lang was maakten we onderweg alweer wat grappen over dat hij met zijn backpack de hele straat door mocht.
Na aankomst in Cairns hebben we een menu bij de McDonald's gehaald als lunch. Vanavond maar weer wat goedkoops uit de supermarkt versieren en zelf koken dachten we. Na de lunch liepen we beide naar ons eigen hostel om onze tassen te droppen. Een van de eerste dingen die ik deed toen ik rond een uur of 2 bij m'n hostel aan kwam was mijn was verzamelen. Het enige schone shirt dat ik nog had was mijn Nederlands elftal shirtje en om die nou ook 3 dagen tijdens de tour naar Cape Tribulation die een dag later gepland stond te dragen ging een beetje ver.
Nadat mijn was ruim een half uur later klaar was en ik het in de droogtrommel wilde stoppen belde ik eerst Arno even om te vragen of zijn hostel goed was. Toen ik hem aan de telefoon kreeg vertelde hij me dat hij nog steeds aan het lopen was! Hier kon ik uiteraard wel even om lachen aangezien hij me in Mission Beach ook smadelijk toegelachen heeft om de fantastische eerste avond die ik daar beleefd heb. Zijn hostel zat gevestigd op Lake Street 341 en hij liep nu ergens bij 281. De straat bestond uit enorme huizen waardoor de nummers niet echt opschoten en hij nog wel een stukje voor de boeg had. Tijdens het drogen van mijn was werd ik door hem teruggebeld dat hij inmiddels gearriveerd was en een gratis uur internet in de wacht had gesleept door zijn beklag te doen over het niet rijden van een shuttlebusje tussen de busstop en zijn hostel. Typisch Arno;-) Dit kan zijn humeur in één keer weer doen omslaan! Hij had ook een bus ontdekt die elk uur van zijn hostel richting het centrum reed. Hij zou met het eerstvolgende busje naar mij komen om samen boodschappen te doen in het winkelcentrum tegenover mijn hostel.
Na mijn was opgeruimd te hebben zijn we even later samen het winkelcentrum ingelopen. Er zat naast de Coles nog een tweede supermarkt gevestigd die wij niet kenden. Even een prijsvergelijking op de groente- en fruitafdeling gemaakt voordat we zouden kiezen welke supermarkt het zou worden. Alle prijzen bleken vrijwel identiek en dus besloten we maar voor de vertrouwde Coles te kiezen! Naast avondeten moesten we ook alvast nadenken over wat we de komende dagen wilden eten. Er zaten namelijk twee nachten in de tour naar Cape Tribulation inbegrepen zonder eten. Er was ons verteld dat er een kleine supermarkt zou zijn op de plek waar we zouden slapen. Aangezien de kleine supermarkten hier in Australië altijd ongelooflijk duur zijn besloten we eten voor 3 dagen in te slaan. Dit viel echter vies tegen aangezien we geen idee hadden waar we zouden overnachten. We kozen er dus maar voor om geen gekoelde etenswaren mee te nemen. Allebei een heel brood, wat ham wat we de eerste middag zouden eten en tot die tijd gekoeld konden houden in onze hostels in Cairns, Ieder 3 blikjes vis uit de aanbieding, wat pakjes drinken en een potje aardbeienjam. Daar zouden we in ieder geval het grootste deel van de tour mee overleven en één van de twee avonden konden we dan misschien wel ergens wat te eten versieren in een restaurantje. Voor de avond zelf hadden we kippenpootjes, rijst en wat groente gehaald.
Aangekomen in het hostel zijn we direct gaan koken. Na lekker gegeten te hebben was het plan om alvast mijn tas in te pakken. We hadden ons vrij slecht voorbereid op de tour en het was dus ook de vraag of we onze backpacks mee mochten nemen naar Cape Tribulation of dat we zoals bij de tours naar Fraser Island en de Whitsundays onze bagage ergens moesten stallen. Om 8 uur 's avonds een belletje richting de organisatie van de tour gepleegd om te vragen wat precies de bedoeling zou zijn. Tegen alle verwachting in werd er op het kantoor nog opgenomen en vertelde een mevrouw ons dat we al onze spullen gewoon mee mochten nemen. Goed dat we nog even gebeld hadden dus want ik stond al op het punt om de spullen die ik tijdens de 3 dagen nodig zou hebben te verzamelen en mijn tas voor 10$ op te laten slaan in de Luggage Store van het YHA hostel. Dit scheelde tijd, geld en energie!
Na nog even een rondje door het centrum te hebben gelopen nam Arno rond 21:00 uur de bus terug naar z'n hostel. Ik ging terug naar mijn eigen hostel om voor het eerst in mijn leven te Skypen. Voor de mensen die niet weten wat dit is, dit is een soort telefoongesprek via de computer waarbij je elkaar ook nog eens via de webcam kunt zien.
Na wat strubbelingen hadden Maaike en ik het programma allebei aan de praat en konden we zonder problemen een gesprek voeren!:-)Na een gesprek van zo'n 2 uur waarin ik de hele familie ook nog voorbij heb zien komen en Maaike haar moeder nog persoonlijk met haar verjaardag heb kunnen feliciteren was ik door mijn internet tegoed heen. De volgende dag zou ik om 7:25 uur opgehaald worden, een mooie tijd om af te gaan sluiten en mijn bed op te zoeken.
12/12: Cape Tribulation Dag 1:
De volgende dag kon ik moeilijk mijn bed uitkomen. Om 7:25 zou de bus mij ophalen bij m'n hostel. Voor die tijd moest ik ook nog uitchecken en m'n tas inpakken. Om 6:45 was het dus wel echt de hoogste tijd om tot actie over te gaan. Snel gedoucht, m'n tas ingepakt en uitgecheckt en zodoende stond ik exact om 7:25 voor de deur van het hostel. Arno zou om 7:50 opgehaald worden, waarschijnlijk met dezelfde bus als ik. Toen de bus er om 7:40 nog niet was begon ik me al een beetje zorgen te maken. Ik besloot Arno even te sms'en en toen de bus bij hem om 7:55 ook nog niet gearriveerd was besloot ik maar een belletje te plegen richting de organisatie van de tour. De mevrouw aan de telefoon zou even contact met de chauffeur zoeken en me vervolgens terugbellen. Zodoende werd ik vijf minuten later teruggebeld met de mededeling dat er een misverstand was ontstaan en de chauffeur er zo aan zou komen. Arno sms'te mij iets na 8:00 uur dat ze onderweg naar mij waren. In de bus werd gezegd dat de groep compleet was op 1 iemand uit het centrum na die de chauffeur vergeten was. Tot groot genoegen van Arno natuurlijk die me weer smadelijk toelachte toen de bus ruim 3 kwartier te laat bij mijn hostel arriveerde. De buschauffeur verontschuldigde zich en vertelde me dat hij dacht dat zijn collega mij op zou halen. Als een soort goedmakertje mocht ik voorin de bus zitten naast de chauffeur. Een goede plaats om de mooie plekjes langs de weg goed te kunnen waarnemen. Voor zo lang het duurde… Na een half uurtje kwam er een Duitse jongen naar voren lopen met de mededeling dat zijn vriendin zich niet lekker voelde. De chauffeur zei toen dat ik maar met haar van plek moest wisselen omdat mensen die last hebben van misselijkheid in de bus beter voorin kunnen gaan zitten. Zo kwam ik op de stoel precies achter Arno terecht.
De chauffeur vertelde ons naast vele leerzame informatie en feitjes het programma voor de eerste dag. We zouden na een korte ontbijtstop beginnen met een soort krokodillentour op een boot. Vervolgens zouden we een wandeling gaan maken in een tropisch regenwoud en rond 13:30 uur afgezet worden bij ons hostel in Cape Tribulation. Wat de chauffeur betreft hadden we geluk. Een jongen van ongeveer de leeftijd van Arno en mij met enorm veel gevoel voor humor. Tussendoor gooide hij er een paar standaard grappen uit die hij waarschijnlijk bij elke groep maakte om de sfeer erin te brengen. Bijvoorbeeld het volgende verhaal:
"Jongens even voor jullie eigen veiligheid: Laatst was er een Belgische jongen die tijdens de krokodillentour veel te ver over de boot heen hing. Hij werd gegrepen door een krokodil en verloor zijn linker been en linker arm. Erg goed oppassen dus! Die jongen is nu verder trouwens all right…"
Waarmee hij dus niet bedoelde dat het goed met hem ging maar dat hij geheel rechts is… Zo gooide hij er nog een paar grappen uit die op zich niet eens zo slecht waren ook al voelde je aan dat hij hem voor de honderdste keer vertelde;-)
Wat de krokodillentour betreft vertelde de gids op de boot ons dat we wat geluk moesten hebben om ze te spotten. De dagen ervoor was het niet erg gelukt op het brede water waar ze zich tegen de warmte vaak schuil houden op de oevers tussen de bosjes, takken en bomen. Wij konden er tijdens de half uur durende tour wel één spotten! Weliswaar lag de krokodil verborgen in de bosjes maar hij was zichtbaar. Het was moeilijk hem goed op de foto te krijgen. Het is me één keer gelukt z'n lichaam erop te krijgen. Z'n hoofd lag te ver verscholen achter de begroeide oever.
Na een half uur werden we aan de andere kant van het water afgezet waar inmiddels onze chauffeur ons alweer op stond te wachten. We reden nu richting Cape Tribulation wat zo'n 150 kilometer ten noorden van Cairns ligt. Hier vind je de mooiste regenwouden van Australië! De chauffeur vertelde ons dat we op de laatste dag terug van Cape Tribulation naar Cairns nog wat stoppen zouden maken op wat mooie plaatsen in de omgeving.
Onderweg naar Cape Tribulation gaf de gids ons veel uitleg over veel uiteenlopende dingen. Hij vertelde onder andere over de cassowaries. De grote vogel die alleen leeft in de gebieden rondom Mission Beach en Cape Tribulation en met uitsterven wordt bedreigd. Er zijn nog maar zo'n 1200 cassowaries in omloop vertelde hij. Een cassowary is niet gevaarlijk zolang je hem niet voert en niet in het nauw drijft. Wanneer je ze voert en iemand anders doet dit niet wordt het beest agressief. Wanneer een cassowary in het nauw wordt gedreven of agressief wordt kan hij hard uithalen met z'n scherpe poten. Verder wordt het beest afhankelijk van de mensen wanneer hij teveel gevoerd wordt en gaat hij niet meer op zoek naar eigen voedsel, met als gevolg dat hij dood gaat.
Verder vertelde hij over dieren waar er juist teveel van zijn in plaats van te weinig. Hij vertelde dat er een paddenplaag is en dat er ook enorm veel kamelen voorkomen in het midden van het land. Zo veel dat ze af en toe met enorme kuddes door dorpjes lopen en alles kapot maken. Er leven zo'n één miljoen kamelen in Australië op dit moment. Wat de padden betreft: suikerriettelers hebben vroeger veel last gehad van insecten die hun suikerriet kapot maakten. Dit kostte ze enorm veel geld. Nadat één van de telers een tip vanuit Zuid-Amerika kreeg begon de ellende. De Zuid-Amerikaan vertelde dat padden de vervelende beestjes opeten die de planten kapot maken en de oogsten beter dan ooit zouden zijn. Na het aanschaffen van zo'n 20 padden door de teler die dit hoorde werden dit er al snel meer en meer. De beesten planten zich enorm snel voort en op dit moment komen er alleen in de staat Queensland al miljoenen voor. Mission Beach, waar ik sowieso de halve dierentuin al tegenkwam, is hierop zeker geen uitzondering. Ik heb er daar alleen al tientallen in en rondom het hostel gezien.
Wat de wandeling zelf betreft: De tropische regenwouden van Cape Tribulation, genaamd Daintree, staan op de werelderfgoed lijst van UNESCO. Australië is de enige plek op aarde waar je vanaf één plek uitzicht kunt hebben op 2 plaatsen die op deze lijst voorkomen, namelijk de Daintree en het Great Barrier Reef. In de tropische regenwouden leefden vroeger veel Aboriginals zo werd ons verteld. De Aboriginals probeerden overal een betekenis of een functie voor te zoeken. Zo liet de gids (tevens onze chauffeur) ons verschillende bladeren van bomen zien waarvan wij in onze cultuur denken: dit is een groen blad dat groeit aan een boom, niks bijzonders. De Aboriginals gebruikten dezelfde bladeren tegen hoofdpijn en andere bladeren weer om vissen te lokken wat de vangst hiervan bevorderde. Leuk en interessant om te horen hoe creatief zij vroeger leefden. Naast de vele uitleg was het ook gewoon enorm mooi hoe de regenwouden eruit zagen. Aparte bomen, veel vlinders, mooie stukjes water en veel meer. De gids vertelde ons dat een tropisch regenwoud voor minder dan 30% zonlicht doorlaat. Een woud waarvan de grond dus minder dan 30% verlicht wordt door de zon mag zich tropisch regenwoud noemen. Dichte begroeiing is uiteraard de manier om zonlicht te weren. Hoe ze dit precies berekenen wist hij dan weer niet te vertellen;-)
Het laatste punt wat de wandeling betreft kan ik jullie niet onthouden. In Daintree kwamen we enorm veel groene mieren tegen. Dit wil zeggen een iets grotere mier dan normaal met een soort groen bolletje op z'n kont. De gids vertelde ons dat het groene bolletje een soort sterke citroensmaak had als je je tong er tegenaan zou houden. Iedereen keek elkaar een beetje vertwijfeld aan. Toen de gids zei dat we het zelf konden proberen en dat het geen grap was zag je verschillende nieuwsgierig geworden mensen op zoek gaan naar een mier. De gids vond dat reizigers zich van toeristen konden onderscheiden door dit soort dingen te proberen. Arno en ik besloten ook maar op zoek naar een mier te gaan en het te proberen. De gids had inderdaad niet gelogen! Bij het aanraken van het groene gedeelte van de mier met je tong voelde je een soort citroenscheut door je tong heen trekken. Erg grappig om iedereen op zoek te zien gaan naar een mier en eraan te zien likken!:-)
Na de wandeling werd iedereen rond 13:30 uur in één van de drie vooraf geselecteerde hostels afgezet. Arno en ik kregen een voucher voor 1 overnachting in het Ferntree hostel terwijl we er twee hadden geboekt en betaald. Na dit aangegeven te hebben werd er wat heen en weer gebeld tussen de organisatie van de tour en het hostel en kwam alles in orde. We zouden de rest van de eerste dag en de gehele tweede dag vrij te besteden hebben en dag drie weer rond 13:30 opgehaald worden voor de terugweg.
Arno en ik kwamen op een 4-persoons kamer terecht samen met een Nederlands stelletje. Zijwaren pas net in Australië aangekomen na een reis door Nieuw-Zeeland. Ze zouden nu de gehele oostkust af gaan reizen en vanaf Sydney weer terug naar Nederland vliegen. Wij konden hun dus veel vertellen over de oostkust en zij ons over Nieuw-Zeeland. Leuk om verhalen uit te wisselen met elkaar. Zij zouden één nacht blijven in plaats van twee.
De rest van dag één hebben Arno en ik rondom het hostel en in het zwembad besteed. In de buurt inderdaad 1 klein duur supermarktje. Een goede keuze dus om eigen eten mee te nemen aangezien ook de paar restaurantjes in de buurt gemiddeld ruim 2x duurder zijn dan die in de plaatsen met meer aanbod.
13/12: Cape Tribulation Dag 2:
Dag 2, onze vrije dag. Op het kaartje dat we bij de receptie kregen hebben we wat leuke wandelingen kunnen vinden. Na uitgeslapen te hebben en rustig gegeten te hebben zijn we eerst richting een strandje(Beach Cape Tribulation) met verderop een Lookout gelopen. Vanaf de Lookouts heb je altijd een mooi uitzicht over een bepaald stuk natuur. In dit geval lag het punt van de Lookout aan het einde van de wandeling door een stuk regenwoud. Na daar een half uurtje te hebben staan kijken en op een bankje te hebben zitten praten wilden we teruglopen over het smalle paadje van het regenwoud richting het hostel. Aangezien de Lookout een doodlopend stuk pad was hadden we geen andere weg die we terug konden lopen. Na enkele tientallen meters gelopen te hebben zagen we ineens een enorm beest op de weg liggen. Languit en bewegingsloos, precies op het stuk waar wij langs moesten… Een groot tussen een leguaan en krokodil inzittend beest. Later kwamen we erachter dat het een goanna betrof (voor de Google liefhebbers…). Arno en ik hadden allebei dezelfde gedachte: hier ga ik niet overheen stappen:-). Even later kwam er een gezin met twee kinderen vanaf de andere kant lopen en ook zij bleven netjes wachten tot het beest z'n plaats zou verlaten. Na het maken van wat foto's was het na een kwartier zover en kroop het indrukwekkende dier terug het regenwoud in.
Aangezien het nogal warm was besloten we de andere wandeling de ochtend erna te maken. Voor nu gingen we terug naar het hostel en namen we een nieuwe duik in het zwembad. We hebben ruim 3 uur in het zwembad gelegen alvorens te gaan eten. In het zwembad probeerden we oplossingen voor typische backpackerproblemen te zoeken op een manier waarop we er zelf wat aan zouden verdienen. Een slaatje slaan uit onze reis dus;-) Maar erg meevallen deed het niet. We bedachten onder anderen dat de boodschappen hier wel erg duur zijn. Iedere backpacker die we tegenkomen klaagt hierover. Coles en Woolworths zijn de 2 grootste supermarktketens binnen Australië en in sommige delen van het land zoals aan de oostkust zorgen de backpackers voor een flink aandeel in de omzet. We bedachten daarom een kaart die backpackers voordat ze op reis zouden gaan konden aanschaffen en waarmee ze een korting van 10% in Coles of Woolworths zouden krijgen. De betreffende supermarkt zou zo alle backpackers naar hun winkel lokken en de backpacker zelf zou goedkoper uit zijn. Wij zouden deze kaarten bijvoorbeeld in Nederland en Duitsland (er lopen op dit moment enkele miljoenen Duitsers rond in Australië) verkopen voor 10 Euro en er op een makkelijke manier geld mee kunnen verdienen.
Allemaal mooie plannen maar als we er iets dieper over na gingen denken kwamen we er ook wel weer achter dat er een heleboel haken en ogen aan dit idee zaten… Vaste klanten zouden gaan klagen, de kaart is moeilijk persoonsgebonden te maken, etc. Waarschijnlijk geen doorslaand succes dus maar wel leuk om over dit soort dingen na te denken. 1 briljante ingeving in je leven kan ervoor zorgen dat je de rest van je leven financieel onbezorgd door kunt brengen;-). Denk maar aan de man die bedacht heeft om een hapje te halen uit Bolletje beschuit om het beschuitje niet te laten breken bij het uit de verpakking halen. Deze man krijgt voor de rest van zijn leven bij elk verkocht beschuitje een bedragje overgemaakt. Ook bedacht vanuit een probleem waar een grote groep mensen tegenaan loopt. Waarom dan niet ook een goede ingeving krijgen aan het zwembad in Cape Tribulation?;-)
Na eindelijk uit het zwembad te zijn gekomen en allebei gedoucht te hebben was het tijd voor het avondeten. Omdat de restaurantjes dermate duur zijn in het gebied waar wij zaten en de keuken waardeloos was hebben we maar weer een blikje vis opengetrokken en wat broodjes gemaakt. Geen ideaal scenario om 2 middagen en 2 avonden brood te eten maar wel goedkoop.
Na het eten hoorden we op het nieuws dat er op Fraser Island tijdens eenzelfde tour als wij gedaan hebben iemand om het leven was gekomen. De 7 andere inzittenden raakten allemaal gewond. Het nieuwsbericht was dermate kort dat het enige dat we er echt wijzer uit werden was dat de auto over de kop geslagen is. Welke nationaliteit het slachtoffer heeft werd niet bekend gemaakt. Toch wel weer even schrikken als je zelf net een paar weken ervoor dezelfde tour gedaan hebt.
14/12 Cape Tribulation Dag 3:
Dag 3 gingen we op tijd op. We moesten voor 10 uur uitchecken en wilden nog een wandeling maken van 1,5 kilometer door een ander stuk regenwoud voordat we om 13;30 opgehaald zouden worden. Na uitgecheckt te hebben en ontbeten te hebben zijn we om iets na 10 uur gaan lopen. Deze wandeling was de minste die we gedaan hebben tijdens de tour. Weinig beesten gezien of gehoord en een iets minder mooi stuk regenwoud. Bij terugkomst zijn we nog even bij het zwembad gaan liggen. Terwijl ik een stukje van dit weblog aan het schrijven was zei Arno ineens dat hij zijn telefoon kwijt was. Het was inmiddels bijna half 12 en hij had hem niet op de plek in zijn tas waar hij hem altijd in stopte. We hadden nog precies een uur de tijd dus om te zoeken. Het enige wat hij nog wist is dat zijn wekker die ochtend was gegaan op zijn telefoon. Hij was hem dus deze dag kwijtgeraakt.
Na het gebied om het zwembad heen afgespeurd te hebben, de kamer doorzocht te hebben waar we de twee nachten hadden doorgebracht en de ontbijtruimte aan een zoektocht hadden onderworpen zijn we richting de supermarkt gelopen waar we nog even snel een blikje drinken hadden gehaald die ochtend. Het was of de supermarkt, of de backpack (heel onwaarschijnlijk) of de lakens die inmiddels met de wasvrouw mee waren gegaan op weg naar de wasserette waar de telefoon zich zou bevinden. Bij de supermarkt bleek hij in ieder geval niet te liggen. Toen we terug liepen naar het hostel met het plan om Arno's backpack even aan een grondige inspectie te onderwerpen werden we bij aankomst blij verrast! De vrouw van de receptie stond te zwaaien met een telefoon! Gevonden door de wasvrouw…;-) Geluk dus!
Om 13.30 kwam het busje voorrijden dat ons op zou halen. Nadat onze beide namen fout gespeld waren, ik 3 kwartier te laat opgehaald was en we verkeerde vouchers kregen voor onze hostels had ik Arno al voorspeld dat we nu niet op de lijst zouden staan aangezien we eigenlijk voor 1 nacht ingepland stonden. En jahoor! Het busje met dezelfde chauffeur als op de heenweg had een lijst in zijn handen waar onze namen niet op stonden! Hij zou nog langs de andere 2 hostels moeten en zijn busje zou precies vol zitten. Een probleem dus.
Na een collega gebeld te hebben die nog wat vrije plaatsen in zijn busje had konden we uiteindelijk met hem meerijden. Onderweg terug naar Cairns maakten we zoals beloofd een paar stops. 4 om precies te zijn. Stop 1 was bij Alexander Lookout. Wederom een prachtige plek met uitzicht op het water en stukken groen. Na wat foto's gemaakt te hebben vertrokken we naar stop 2: Mosman Gorge. Hier verbleven we wat langer. De keuze hier was of om in een stuk water met enorm helder water te zwemmen of om een stuk te wandelen. Arno en ik aten hier eerst een paar broodjes. Omdat we al aardig wat wandelingen achter de rug hadden besloten we bij het water te gaan kijken. Een mooi stukje water. Een soort riviertje met enorme witte stenen erin. We zijn het water niet in geweest aangezien we dan weer met een natte broek in de bus zouden zitten.
Na 45 minuten vertrokken we naar de derde stop. Port Douglas. Een klein plaatsje tussen Cairns en Cape Tribulation in. Hier verliet een klein groepje onze bus aangezien ze hier een overnachting geboekt hadden. Wij kregen wederom 45 minuten om ons hier in de hoofdstraat te vermaken. Een hoofdstraat zoals in Airlie Beach en Byron Bay, 1 lange hoofdstraat waar alles in zit. Een dorpje waar we ons wel zouden kunnen vermaken maar een stop van 3 kwartier was er naar onze mening alleen ingebouwd om mensen af te zetten en andere mensen die van hier naar Cairns wilden reizen op te pikken. Arno en ik besloten bij de supermarkt wat fruit te halen en ergens op een bankje in het zonnetje te wachten tot de bus weer verder zou rijden.
De vierde en tevens laatste tussenstop maakte de bus wederom op een Lookout. Deze keer langs de weg, wederom aan het water. Om ongeveer 18:15 bereikten we Cairns wederom waar we nog 3 nachten zouden verblijven. Morgen staat er een tour op het programma op het Great Barrier Reef. De dag erna staat er niets gepland en de 17e vlieg ik om 12:45 naar Darwin en volgt Arno mij met een andere vlucht later op de dag.
Het blog over de rest van het verblijf in Cairns volgt snel!:-)
Groetjes Daan
- comments
Angel Hoi Charlotte, ze verwijzen wel naar gucoamale, maar hier staat geen recept. Heerlijk op een stokbroodje of als dipsaus met taco chips. Ik maak m zelf niet met pepers erin.Nodig 1 avocado, 1 tasty tom tomaat, sjalotje, citroensap, peper, zout, teentje knoflook, alles bij elkaar in een bak en met de staafmixer er in. Als het een gladde pap is, is het goed.Ik zag hier 1 recept waar gucoamale in voorkomt, maar dan moet je het halen in de supermarkt. In dit geval in het koelvak, dat zou nog kunnen, maar die potjes gucoamale die je ziet als dipsaus zit niet eens avocado in.