Profile
Blog
Photos
Videos
Zaterdagavond voetbalt België tegen Argentinië en daarna Nederland tegen Costa Rica. Op een terras kijken we naar de nederlaag van onze zuiderburen. Een jongetje van een jaar of vijf blaast hard op een toeter, recht in het gezicht van een baby die in een MaxiCosi ligt te slapen. De baby schrikt wakker maar kijkt alleen een beetje verrast.
Om tien uur is het druk in en rondom de Lidras. Flaneren is hier geliefd, sommige mensen zie ik vier keer voorbij komen. Ook een paar mensen in oranje kleding, maar die hebben helaas niet onze nationaliteit. Om na de maaltijd onze intenties kenbaar te maken, loopt Yvonne met haar oranje pruik rond, wat vooral leidt tot verwarde blikken; Cyprioten houden niet zo van uitbundigheid. Waarschijnlijk worden we niet aangezien voor de harde kern van Cypriotische voetbalclub APOEL, die ook oranje draagt...
Uiteindelijk kijken we (zonder pruik) op een ander terrras naar de wedstrijd, tussen de etende jongeren. Als Oranje eindelijk heeft gewonnen, is het tegen twee uur 's nachts. De Lidras is uitgestorven, alleen ons terras is nog open. Als we terugfietsen, vermengt het geluid van de krekels zich met het gerikketik van onze fietsen.
's Ochtends heb ik een lichte hoofdpijn, maar we beginnen vol goede moed aan de nieuwe dag. De belangrijkste zaken nemen we mee in één rugzak, de rest laten we achter in de auto. Inclusief mijn zwembroek, zo merk ik later - ik lig nu dus in mijn onderbroek aan het zwembad. De auto blijft voor de deur van het hotel, wij nemen het busje van hotel Asty naar de groene lijn, samen met een zwijgend Russisch stel die samen bijna vier meter lang zijn.
De chauffeur vertelt dat hij tien jaar geleden voor het eerst én voor het laatst sinds 1974 naar Noord-Cyprus is geweest. Hij ging naar Kyrenia (Girne in het Turks) om te kijken naar het huis dat zijn familie bezat, tot ze samen met ongeveer een kwart van de Cypriotische bevolking werden verdreven. Hij maakte een paar foto's van het huis, dat inmiddels roze is geverfd. Er woont nu een Brit.
De chauffeur zet ons af op tien meter van de grens. In Noord-Nicosía nemen we de Dolmus (mini-bus) naar Girne. De rit van een half uur kost maar liefst 5 Lira per persoon, oftewel 1,5 Euro. Er zijn nog drie andere passagiers, waaronder een IT-student die redelijk Engels spreekt. Hij woont in Nicosía en gaat over een maand trouwen. In Zuid-Cyprus is hij nog nooit geweest, omdat hij daar met een Turks paspoort niet mag komen.
Het blijft heel vreemd, dat binnen de grenzen van de Europese Unie zo'n ernstig conflict kan voortduren. In IJsland waren we op de breuklijn van twee continentale platen, hier zijn we op de breuklijn van twee culturen met bijbehorende wereldreligie.
- comments