Hallo schattebouten,

Zoals beloofd, mijn tweede blog en dit keer rechtstreeks vanuit Melbourne op je beeldscherm!

Dit is mijn tweede poging om een stukje te schrijven dat de afgelopen vier weken samenvat maar ik denk dat ik me erbij neer moet leggen dat dit niet mogelijk is. Elke dag ben ik ergens anders, zie ik mooie stranden, bergen, bossen, dieren en steden. Het is teveel om op te noemen en soms realiseer ik me enkele dagen later pas hoe gaaf het was. Bereid je dus maar voor op onsamenhangend verhaal met plaatsnamen waar je geen weet van hebt.

Oké, daar gaan we. Anne (31, Duitse), Sebastian (die ik in het vorige epische stuk uitvoerig heb besproken met jullie, wel opletten hè!) en ik vertrokken op 9 januari vanuit Perth met ons prachtige witte vehikel richting Melbourne, Victoria. Gedurende de trip is de witte waas, zoals hij op de Australische snelwegen ondertussen genoemd wordt, uitgerust met een glinsterende Disney kerstbal, een rose knuffeldier in de vorm van een paard en een giraffe als antenne.

De eerste stop was Margaret River en als jullie trouw mijn vorige blog hebben gelezen weten jullie dat ik daar al geweest ben. Voor de luie honden onder jullie die niet naar de vorige blog willen terug klikken een korte samenvatting: witte stranden, groene bossen, kangoeroe's links en soms ook rechts en veel, heel veel wijngaarden (*gaap*). Voor de verandering hebben we wel een hele volwassen winetour gedaan. Hiervan was het doel absoluut niet om rond 12 uur 's middags al licht in het koppie te zijn. Echt niet!

Via Denmark en Albany (je kent het wel) reden we door naar Esperance en het gebied en national park (Cape La Grande) rondom dit stadje verdient wat extra aandacht. Er wordt geclaimd dat dit de witste stranden van de wereld zijn en misschien heeft men daar wel een punt. Tientallen baaien, grote stranden met parelwitte stranden en azuurblauwe zeeën. Met een gelukje vonden we nog een plek op een camping pal naast Lucky Beach, een strand waar de kangoeroe's vrolijk over het strand springen of even genieten van de zon. Vanaf de Frenchman Peak (kleine klim van een uurtje) kun je het hele gebied bekijken een '360 degree postcard view'.

Next stop: Wave Rock. Ook zeker de moeite waard om even kort te beschrijven. Drie á vier uur ten Noorden van Esperance is het Wave Rock National Park met als de grootste attractie (je raad het al) Wave Rock. De naam van de rots die de vorm heeft van een grote golf laat ook niets tot de verbeelding over. Ook de omgeving was niet misselijk, je vindt hier heel veel salty lakes. Niet onaardig dat de temperatuur hier ook weer keurig te doen was. Een kleine 35 graden in tegenstelling tot Denmark en Albany waar soms het truitje aangetrokken moest worden of ik rillend in mijn tent wakker werd. Niet overal in Australië is het altijd het 30 graden-festijn. Hier en daar kroop het kwik zelfs onder de 20 tijdens deze trip.

Via The 90 Mile Road, een weg die voor een dikke 160 kilometer kaarsrecht is en geen centimeter naar links of rechts afwijkt, reden we naar Port Lincoln waar het eerder genoemnde sharkcagediving op het programma stond. Toevallig dat in 'The tuna capital of the world' ook het jaarlijkse Tunarama Festival plaatsvond, equivalent aan een paar biertjes in den avond. Na 2,5 uur op de boot The Shark Warrior (tevens een klein braakje later) kwamen we aan bij The Neptune Island, het natuurlijke habitat van enkele tientallen whitips/great whites. De boot was uitgerust met een kooi waar zes mensen in passen en een soort glazen bak die onder de boot hing waar ook zes mensen the deep blue in konden gluren. Toen ik, na een uur of twee zonder een haai te hebben gespot, besloot om mijn weg naar de kooi te maken bleek dit een bijzonden goede timing. Zo'n tien minuten na mijn entree kwam de eerste 4 á 5 meter lange killer langs onze kooi zwemmen. Dit was de introductie van een feest van zo'n 30 minuten waar de een na de ander onze kooi van dichtbij kwam bekijken. De organisatie waar wij mee gingen lokt de haaien aan de hand van geluiden en muziek waardoor je geen opgefokte en agressieve haaien te zien krijgt maar hele kalme en nieuwsgierige jochies. Een geweldig mooie ervaring om dit beest van dichtbij te mogen zien. Helaas is mijn selfie niet gelukt en eerlijk gezegd heb ik dit ook niet geprobeerd, ik genoot liever van het moment dan het door mijn camera te beleven. Tegen de avond werd het anker gehesen en het anker werd gevolgd door de grootste haai van de dag, Een zes meter lange great white zwom tot het oppervlak mee, deed een ererondje en verdween weer. Uitstekend uitzicht vanaf het dek.

Na dit avontuur besloten wij een grote trip te maken naar Adelaide om daar Australia Day te vieren. Keurig feestje en een leuke stad. Alle steden in Australiè spreken me tot nu toe aan. Hoewel ze groot zijn, zijn ze ook rustig en voel ik me er snel op mijn gemak. Tijdens Australia Day wordt er veel gedronken en zijn de meeste Australièrs behoorlijk trots op hun land. Er wordt gevierd dat de eerste vloot in 1788 Sydney bereikte. De aboriginals noemen deze dag (26 januari) echter survival day of invasion day. Het is een feest met twee kanten.

Na Adelaide (dat nog in South Australia ligt) reden we Victoria in. De laatste week was aangebroken. Twee prachtige national parks (Grampian en Wilson Prom) hebben we in deze staat gezien. Grote bergen en zelfs stukken regenwoud. Het klimaat is hier zo anders dan in Western Australia. Ik heb zonder grappen op een punt drie dagen achter elkaar een lange broek aan moeten doen. Heb meelij.
In het Zuiden van Victoria loopt the Great Ocean Road en deze weg is een attractie op zich. Een weg die langs grote rotsen, woeste zeeën en indrukwekkende bossen meandert. Hier begint wel het toeristische Australië, het werkte ook niet mee dat we hier in een weekend waren. Grote bussen vol toeristen staan overal en dan voel je je opeens niet meer zo bijzonder als reiziger. Soms was het zelfs lastig om te genieten van een prachtig landschap langs deze weg omdat het simpelweg te druk was.

Na deze road besloot Anne om onze trip te verlaten. We misten toch echt een klik met haar en soms waren er wederzijdse irritaties. Gelukkig heeft dit de trip niet beïnvloed. Sebastian en ik zijn naar Phillip Island gereden waar we The Penguin Parade hebben mogen aanschouwen. Waanzinnig toeristisch maar wel erg leuk. Als de zon onder gaan komen groepen pinguïns (type: little penguin voor de geïnterresseerden) het strand op gewaggeld. Ze kijken of de kust veilig is en rennen, dan naar hun appartementjes, studio's en soms zelfs vrijstaande huizen. Helaas is het verboden foto's te maken omdat de flits vrij vervelend is voor deze aandoenlijke diertjes. Dit weerhoudt sommige toeristen er echter niet van om alle regels schaamteloos aan hun laars te lappen voor een goed kiekje of een beter zicht.

Akkoord. Dat waren alle hoogtepunten in een notendop. Ja, echt. Dit wws een notendop. Nu ben ik in Melbourne voor de derde nacht en vierde dag. Ik slaap voor het eerst in een hostel. Prijzig maar wel een bedje en dat is wel mooi na bijna een maand in een tent te hebben gelegen.

Ook mijn volgende plan is al gesmeed. Ik vlieg vrijdag met Sebastian en Daniël (Australiër die Sebastian van Perth kent) naar Tasmanië! Ik zal daar twee weken blijven en de 23de weer terug naar Melbourne vliegen. Volgende bloggie zal tegen het eind van februari weer verschijnen.

Voor nu, vanuit het zéér zonnige Melbourne (36 vandaag) een dikke kus of ferme handdruk.