Profile
Blog
Photos
Videos
Hallo,
Op veler verzoek mijn eerste blog vanuit Azie! Nou ja, veler verzoek.. Vooral op verzoek van Ties Rozema. Eigenlijk alleen op verzoek van Ties Rozema (ook bekend als Cheezeface McGeezax).
Oke, een beter en eerlijker begin:
Door overweldigende reacties en enthousiasme met betrekking op mijn vorige epistels, zit ik hier in Hue (te Vietnam) achter het toetsenbord van een Vietnamees ingestelde laptop. Dit betekent helaas dat prachtige leestekens zoals trema's en accenten niet eenvoudig weergegeven worden.Dikke pech!
Om de thema 'woorden die je totaal moet gebruik in je stuk' voort te zetten, hieronder de betreffende woorden:
-de
-het
-een
In mijn vorige blog sloot ik mijn tijd in Australie (trema op de 'e') af. Op 2 augustus begon mijn volgende hoofdstuk van mijn epische reis: Azie (trema op de 'e'). Ik vloog van Cairns (via Darwin en Kuala Lumpur) naar Bangkok in een (bam, eerste sleutelwoord) recordtijd van 21 uur en 55 minuten. Gedurende mijn stopover in Darwin werd mij om 3 uur 's ochtends verteld dat ik toch echt wel een vlucht uit Thailand moest hebben om het (het tweede sleutelwoord) land in te komen.Na 45 minuten stress wist ik een ticket van Bangkok naar Phnom Penh op de (derde en laatste sleutelwoord, ik ben officieel een genie) kop te tikken en kon ik boarden. Echter kwam ik er na de eerste douanecheck achter dat ik de boardingpass van ene Warren Preston, die business class vloog, in mijn handen had. Klopt niet. Ik ben Ward Brasse (met een accent aigu op de 'e') voor de oplettende onder ons!
Na alle ongemakken en on flight entertainment kwam ik op 3 augustus aan in Bangkok. Lichtelijk nerveus en bang overweldigd te worden door deze monsterstad, nam ik de taxi naar mijn guesthouse in de buurt van het toeristen mekka de Khao San Road. Deze straat is een compleet gekkenhuis gevuld met bars, kraampjes, winkeltjes en veel, heel veel verkopers. Als je door deze straat heen loopt word je op zijn minst acht keer aangesproken door mannen die je een maatpak willen verkopen, vijf keer door vrouwtjes die je gebakken schorpioenen op een stokje willen verkopen, ook vijf keer door vrouwtjes die je een soort houten kikker willen verkopen waarbij je een stokje krijgt dat je over de rug van de houten kikker strijkt dat dan het geluid van (jawel) een kikker maakt en ook vijf keer wordt benaderd om een hangmat te kopen.Na een dag raakte ik al langzaamaan gewend aan het onderhandelen en de pogingen tot afzetterij en begon ik de charme ervan in te zien. Hier zijn niet overal regels voor, prijzen staan bijna nooit vast en tijden voor bussen, treinen en ander vervoer kloppen eigenlijk nooit (en wij maar klagen over de NS).
Na vijf dagen in de gekte van Bangkok was het tijd voor mijn eerste Aziatische trip. Ik nam de trein van Bangkok naar Chiang Mai, een kleiner stadje in het Noorden van Thailand. Het oude centrum is prachtig, omringd door grachten en restanten van oude stadmuren. In het centrum op zijn minst vier tempels (tempels vind je hier werkelijk overal, in Bangkok alleen zijn er al een stuk of achttien). Veel van deze tempels zijn vrij kitscherig maar door hun omvang en detail toch zeker indrukwekkend.
In Chiang Mai deed ik een jungle trekking waarbij we met een groep in de hitte door de jungle trokken en de nacht doorbrachten in een klein dorpje op de top van een berg. Waanzinnig mooi.
Om mijn uitstapje naar het Noorden af te sluiten ging ik met de bus naar Pai. Een heel klein hippiestadje aan de voet van een berg. Uiterst ontspannen en, zoals eigenlijk overal in Thailand, heerlijk eten op elke hoek van de straat. Het maakt niet uit of je in een chique restaurant eet of op plastic stoeltjes in een steegje, waar het wellicht lichtelijk naar urine riekt, het eten is heerlijk. Veel arme toeristen worden hier op den duur ziek van het eten maar dit is mij gelukkig nog niet overkomen.
Op 15 augustus vloog ik van Bangkok naar Phnom Penh te Cambodja.Eenmaal op het vliegveld aangekomen nam ik de tuk-tuk (brommer met een soort aanhanger waar je kan zitten) naar een hotel dat de chauffeur voor mij uitkoos. Dit was het begin van een grote fout. Ik kreeg een mooie eenpersoonskamer (dat na maanden in dorms op zich niet mis is) en vanuit het hotel werd ik verleid om een dagtoer door Phnom Penh te doen, een busticket naar Siem Reap en een toer naar Angkor Wat te boeken. Ook dit is op zich geen misselijke deal maar zorgde (door de eenpersoonskamers en toers waarbij een tuk-tuk driver me persoonlijk rond reed) wel voor een sociaal isolement. Door mijn gemoedstoestand is daardoor misschien mijn beeld van Cambodja niet geheel objectief.
Oke (trema op de 'e'), oke (trema op de 'e'). Ik zal jullie er toch het een en ander over vertellen. Phnom Penh is een grote en chaotische stad en in mijn ogen misschien nog wel wat viezer van Bangkok. In Bangkok was het ook altijd een naar gevoel als je in een plas stapte met je slipper en je nadacht dat het al drie dagen niet geregend had. Wel ontzettend indrukwekkend waren 'the killing fields', het gebied waar de Khmer Rouge (onder leiding van Pol Pot) mensen die een 'gevaar' waren voor hun regime op brute wijze ombracht. Gedurende deze periode kwamen er ruim 1,7 miljoen mensen om het leven. Bizar dat ik hier zo weinig weet van had voor ik in Cambodja was geweest. Het monument en de toer zijn vrij grafisch en heftig maar zeker de moeite waard. Dan een wat vrolijkere toon in Siem Reap. Na een toevallige avond op stap deed ik sunrise tour naar Angkor Wat (een gigantische tempelcomlex). Door mijn recordbrekende brakheid kon ik helaas niet een volle 100% genieten van de schoonheid van Angkor Wat tot ik lichamelijk weer wat bijtrok. Omdat de lader van mijn telefoon kapot was gegaan en mijn telefoon die nacht niet was opgeladen kon ik ook geen foto's maken. Best balen.Verder bezocht ik in Camodja nog het kustplaatsje Sihanoukville en Kampot. De trip naar Sihanoukville was wel interessant. Ik zou er in totaal elf uur over doen maar uiteindelijk werd dit een ruime achttien uur doordat wij onder andere een koe aanreden in het midden van de nacht, die daarna nog niet dood was en daarom met behulp van een touw moest worden omgelegd aan de kant van de weg (R.I.P. Zhao ((accent agui op de 'a', accent grave op de 'o')). Het verkeer in Azie (trema op de 'e') is soms echt ongelofelijk. In Cambodja wordt er te pas en te onpas op de claxon geramd alsof het een hardnekkige spijker is. Het is meer een teken van: 'Ik ga je inhalen' of 'Ik nader een kruising.' of 'Ik heb honger.' of 'Mijn vriendin heeft mij verlaten en ik ben zo eenzaam.' Sihanoukville was wat mij betreft iets te toeristisch en waar het genieten op het strand bijna ongemogelijk wordt gemaakt door verkopers en bedelaars (die over het algemeen een of meer ledematen missen).Mijn reis door Cambodja werd goedgemaakt door mijn driedaagse verblijf in het kleine stadje Kampot. Aan een rivier gelegen waar 's nachts de vuurvliegjes te zien zijn, leuke cafe's (accent agui op de 'e') en hier ontmoette ik vooral veel toffe mensen. Dan kom je er toch achter dat mensen over het algemeen een stuk leuker zijn dan, bijvoorbeeld, geen mensen, of staafmixers. Wederom een openbaring. Jullie merken vast wel dat ik een beter mens aan het worden ben hier.
In mijn busrit van Kampot naar Ho Chi Minh City (met een ubersoepele ((trema op de 'u')) grensovergang, zonder grappen) kwam ik een Belgisch koppel tegen waarvan de jongen Ward heette. Highlight. Ik heb geskydived en met witte haaien gedoken maar dit staat toch zeker bovenaan samen met het gebruiken van de 'bumgun', die je hier gebruikt om je billetjes te wassen na een grote boodschap.In HCMC ontmoette ik Jess en Luke weer (de Canadezen die ik drie maanden geleden in de buurt van Sydney heb leren kennen en waar ik ondertussen vier keer mee heb afgesproken onderweg). Dit is dan ook equivalent aan een toffe twee dagen in deze stad.Goede stad en een heel erg grafisch War Remnants Museum. Ook bezochten wij de Cu Chi tunnels met een toer. De tunnels waar de guerillastrijders zich schuil hielden voor de Amerikanen en ze ze ook konden verrassen.
Ik ging via Mui Ne (klein en niet geheel interessant plaatsje aan de zee) naar Da Lat. In Da Lat verbleef ik in het tofste guesthouse ooit, het 'Dalat Family Hostel'. Het hostel wordt gerund door een familie met aan het hoofd de moeder die mij verwelkomde met een (prachtig) liedje, een dikke knuffel en een lunch waar ik vijf dagen op kon leven. Ook ben ik er vrij zeker van dat ze me binnen 10 minuten trouwde met een Duitse schone. Ik weet het niet zeker maar het zou zomaar een officieel bindend huwelijk kunnen zijn geweest. Misschien moet ik dit maar eens gaan opzoeken. Apart om niet te weten of je vrijgezel bent of getrouwd voor het leven.Elke avond aten we met iedereen die in het hostel verbleef aan een grote tafel en dronken we wat pintjes en speelden kaartspelletjes.Ik reisde via Nha Trang met Charlie en Dom (beide Brits, Dom leerde ik al kennen in Mui Ne) naar Hoi An. Hoi An is in de running voor leukste plek in Azie (trema op de 'e'). Het Ancient Center is een world heritage site en is als een sprookje, zeker als 's nachts de lampionnen in de rivier drijven en alles baadt in het mooie licht. We bleven hier vijf dagen (mijn langste verblijf op een plek sinds Sydney denk ik) en huurden scooters en fietsen om de omgeving te verkennen. Stranden, ruines (trema op de 'i') en hoge bergen liggen allemaal in de buurt.
Ik heb het weer heel erg naar mijn zin en ben sinds mijn wat mindere tijd in Cambodja niet meer alleen geweest. Charlie is weer naar huis maar met Dom ben ik nu al twee weken aan het reizen. Vietnam is mooi en ik zal hier nog 9 dagen zijn (Hanoi, Sapa en Halong Bay staan op de planning) dan zal ik waarschijnlijk met de bus van Hanoi naar Laos gaan om daar Luang Prabang, Vang Vieng en Vientane te bezoeken. Dan de trein naar Bangkok waar ik afscheid neem van Luke en Jess (die op 30 oktober terug naar Canada vliegen) en waar ik voorlopig afscheid neem van mijn leven als reiziger.Hoewel alles fantastisch is geweest en ik nog steeds geniet, ben ik er klaar voor om weer naar huis te komen. Ik zie jullie over drie weken.
Ward
- comments
Cheeze Yeah! Mijn naam en toenaam in je blog! Eer! Vol Aziatisch programma in relatief korte tijd. Tof! En wat het eten betreft dus toch gehard door alle crap van de Koning en andere bezorg- afhaalmeuk die we door de jaren heen naar binnen hebben gebeukt. Hashtagvuilnisbak :)
margriet waar zijn de foto's?