We zijn weer terug! Ondertussen alweer bijna een week in het koude kikkerlandje, gelukkig hebben we de foto's nog om af en toe nog even terug te denken aan Colombia. Thomas is ondertussen weer begonnen met werken en ik zit weer achter mijn computer aan de scriptie te werken. Er zijn leukere dingen te bedenken, daarom nog even een verslag van de laatste dagen en de terugreis.

Zondag hadden we voor de laatste maal de hele familie uitgenodigd bij ons hotel. Een paar dagen eerder kwam het goede bericht dat Doris, onze contactpersoon, een huurhuisje voor John en Leidy had gevonden. Dat huis moest wel eerst bezichtigd worden, dus vertrokken Wil en Marcella 's morgens richting Bogota-Zuid. Wil bleef in het huis van Doris wachten, terwijl Marcella meeging om het huisje te bekijken (onder strikte voorwaarde dat ze haar mond dicht hield, om niet te verraden dat we (rijke) Nederlanders waren). Het huisje bleek geschikt, twee kamertjes en een leuke buurt. Het huurcontract kon dus getekend worden: mooi om dat nog mee te maken op de laatste dag!

Bert, Thomas en ik waren ondertussen maar wat gaan rondlopen in de buurt van het hotel. We kwamen terrecht in Usaquén, een soort kunstenaarsdorpje niet ver van het hotel af. Hier wederom vele kraampjes met souvenirs, al waren het dit keer echt leuke en orginele dingen. Thomas heeft daar nog een leuk t-shirt op de kop getikt (zie foto bij deze blog) waarop het nummerbord van een Bogotaanse auto staat afgebeeld.

Aan het einde van de middag keerden Wil en Marcella terug en even later verscheen ook de familie, die met de bus waren gekomen. Erg leuk was dat dit keer ook oma, de moeder van Martha, mee was gekomen. Voor Thomas en Marcella was dit ook de eerste keer dat zij haar terugzagen na 25 jaar. Met de familie zijn we gaan eten in een typisch Colombiaans restaurant. Wederom werd er flink gegeten, en werd niets op het bord achtergelaten. Restjes gingen gewoon mee in een doggybag, net als suikerzakjes, ketchupzakjes en snoepjes. Als je dat ziet besef je je maar weer eens wat een andere mindset mensen hebben die elk dubbeltje moeten omdraaien. Je voelt je dan weer even ontzettend verwend en decadent.

Iedereen was erg vrolijk, maar toch hing het moment van afscheidnemen in de lucht. John en Edwin zouden de volgende dag ons nog komen uitzwaaien op de luchthaven, de rest moest gewoon werken die dag. Martha bleef lachen, maar je merkte wel dat ze het er moeilijk mee had. We hadden ze wat geld meegegeven voor de bus en toen verdwenen ze om de hoek. Echt een raar gevoel, omdat je weet dat het zeker een paar jaar duurt voordat je ze weer terugziet.

De laatste avond in hotel Suites Real hebben we besteed aan het inpakken van de koffers en het napraten met de groep. De tweede groep had nog een week voor de boeg (zij komen vandaag terug) en er werden alvast veel ervaringen uitgewisseld. Ongelovelijk wat iedereen meemaakt op zo'n reis, dat besef je niet van te voren!

Op de laatste dag, maandag zouden we om 13.00 uur opgehaald worden door een busje om op het vliegveld afgezet te worden. Het busje kwam, volgens Colombiaans gebruik, 3 kwartier te laat, dus iedereen was een beetje zenuwachtig aan het ronddrentelen. Toch waren we nog ruim op tijd op de luchthaven. Het inchecken ging vrij vlot, waarna we nog even tijd hadden om John en Edwin te ontmoeten. De kinderen van Edwin hadden voor ons nog popetjes armbandjes en kettingen geknutseld, heel lief! Na een snelle hap bij de MacDonalds, was ook het laatste afscheid daar. Ook Doris was gekomen om ons uit te zwaaien. Het afscheid van John en Edwin was best moeilijk, maar iedereen bleef lachen. Eenmaal door de douane besef je pas dat je echt weg bent, een raar gevoel! Door de tig bagagechecks vergeet je alles ook snel, tijd voor overdenken was er pas weer in het vliegtuig. Gelukkig vertrok het vliegtuig op tijd richting Madrid. De reis ging tegen de tijd in, waardoor de nacht van maandag op dinsdag maar een uur of drie duurde. Helaas hebben we weinig kunnen slapen, waardoor negen uur vliegen toch best lang is. Gebroken kom je dan aan op Madrid, waar weer alle bagage moet worden gecheckt en waar je weer door de douane moet. Gelukkig ook hier geen vertraging, die kwam pas toen we in het vliegtuig zaten. Het vliegtuig bleef een half uur staan omdat er 'iets' met bagage was...

Tegen 3-en arriveerden we veilig op Schiphol waar het ontvangstcommitee al klaarstond. Eigenlijk is het niet leuk om weer op Schiphol te zijn: je bent niet meer de enige toerist, iedereen kan je verstaan, het weer is Nederlands en het lijkt of je nooit bent weggeweest. Toen duurde het wachten op mijn koffer ook nog erg lang. Die bleek na een tijd wachten dus nog in Madrid te staan. Flink balen! Toch werd alles netjes afgehandeld (scheen vaker voor te komen...) en de volgende dag werd mijn koffer om half 1 thuisgebracht: wassen!!

Hiermee zijn we echt aan het einde gekomen van ons reisverslag. Het was een reis om nooit te vergeten en ook niet te beschrijven. We hopen dat we jullie een beetje een indruk hebben kunnen geven van het land, al moet je er toch echt zelf geweest zijn om alles te kunnen voelen, ruiken en proeven: zeker een aanrader! Nu nog een beetje informatie voor mensen die nieuwsgierig zijn geworden:

www.loshijos.nl De rootsstichting van Wil; deze stichting heeft de reis georganiseerd en voert ook zoektochten uit voor adoptiekinderen, neem eens een kijkje op de site.

http://hogarmonserrate.org Het straatkinderenproject van de nonnen dat we in de eerste week hebben bezocht. Zoals eerder gezegd en heel mooi project waar geld altijd nodig is, maar ook zeer zeker goed terrecht komt. Voor mensen die meer informatie willen of geld willen storten, neem even contact op met Wil ([email protected])

http://www.deunacolombia.com/ Het reisbureau dat onze tours in Colombia heeft georganiseerd

En ten slotte: wij hebben besloten om John en Leidy te gaan helpen om een bestaan op te kunnen bouwen, en een veilige haven voor hun baby die in december wordt geboren. Wanneer jullie hier meer over willen weten, of zelfs willen helpen (bijvoorbeeld een eenmalige storting, zodat zij hun huis kunnen inrichten) kunnen jullie altijd even contact met ons opnemen. Geen verplichtingen, alle beetjes helpen!