Profile
Blog
Photos
Videos
De dag des doods! Om 08.45 liepen Mark, Garrick, April, Ricarda, Regula en ik richting 'The Station' waar we ons in checkte voor de Nevis bungeejump, de hoogste bungee in NZ. Ik voelde al wat adrenaline door mijn lijf stromen en dit was een heerlijk maar vervelend gevoel. Het kon alleen maar erger worden dacht ik. Ik werd gewogen en ik tekende een formulier wat zei dat ik de schuldige ben als ik dood zou gaan. Hierna stapten we in de mini bus met nog een aantal andere waaghalzen en reden we 40 minuten richting de Nevis bungee center. We reden door een smal paadje naar boven en zagen de Nevis al verschijnen en jeetje wat was het hoog. Hier kregen we onze eerste harnas aan en werden de genitaliën al niet meer van bloed voorzien. We checkte in en werden naar een platform gewezen terwijl we wachtte totdat iedereen ingecheckt was. Nu zagen we het platform boven de woest stromende rivier zweven, zo'n 140 meter hoog. Een medewerker wees ons naar een karretje en via een soort horizontale kabelbaan werden we naar het bungee platform gemanoeuvreerd. Het ging nu echt gebeuren, en inderdaad mijn vermoeden was waar, de adrenaline had invloed op mijn benen die ondertussen in pudding veranderden. Ik was blij dat we aan waren gekomen bij het platform en ik even kon zitten. Helaas was dit wel op een glazen vloer waardoor ik alle gekken die voor mij waren zag vallen. Gek genoeg kreeg ik er nu ook zin in en klopte mijn hartslag wat rustiger. Ik kreeg enkelbanden om en nog wat touwen aan mijn harnas. Mijn naam werd geroepen en ik mocht plaats nemen in de beroemde stoel. Mijn benen voelden als vla en ik kon een zwembad vullen met mijn zweethanden. De medewerker deed zijn uiterste best om me kalmeren maar het ging eigenlijk dwars door me heen. Het elastiekje was vastgebonden en ergens hoorde ik Mark schreeuwen dat ik het wel kon, maar ik was bezig mezelf naar de rand van het platform te begeven. Mijn temen klemden zich aan de rand van het platform terwijl ik omhoog keek naar de camera. Ik keek niet omlaag omdat ik dat bij de sprong wel genoeg zou doen. Ik hoorde 'You ready to get crazy Tom? 3.. 2.. 1..' en voordat ik maar iets kon denken sprong ik. Ik spreidde mijn armen en als een vallende zwaan viel ik letterlijk 134 meter. Tijdens de val kreeg ik een dubbel gevoel want was het gevoel dat ik aan het vliegen was heerlijk, maar wat was het angstig dat ik niet voelde dat er een touw aan mijn enkels vastgebonden was. Ik schreeuwde de longen uit mijn lijf van blijdschap, adrenaline, angst en trots! Ik verwachtte een sterke ruk aan het touw maar het viel reuze mee. Toen ik eenmaal wist dat ik niet meer in de vrij val was kon ik genieten. Ik keek om me heen en lachte. Ik trok een touw los waardoor ik van een ondersteboven positie naar een zittende positie ging. 40 meter boven de grond hangend was ik aan het genieten van de adrenaline en was ik voldaan! Ik werd naar boven gehesen en werd onthaald met een applaus zoals iedereen kreeg die het overleefde. Ik kon de glimlach niet meer van mijn gezicht af krijgen en omdat het zo speciaal was heb ik de foto's en video's ook maar gekocht. Ik de bus terug naar Queenstown hebben Mark en ik met een Aussie gekletst over de verse ervaring en wat er nu nog te doen is in de wereld aangezien we de skydive en bungee nu gedaan en overleeft hebben!?
Na een snelle lunch was het alweer tijd om in te checken bij de Canyon Swing. Ook hier verklaarde ik dat als ik dood ging, niemand anders dan ik de schuld kreeg. Ook nu werden we in een bus naar de swing gebracht en ik was niet eens een klein beetje nerveus na de bungeejump. We konden al gauw aan de slag en kregen een harnas om. Vervolgens liepen we naar het platform en kon iedereen kiezen hoe zij van het platform af wilden springen, 60 meter freefall en een 200 meter schommel wilden overleven. Ik kon niet kiezen tussen een glijbaan en een driewieler en dus werd er kop of munt gespeeld: de driewieler. Ik had Franco en Markus al zien springen en toen was het mijn beurt. Het fietsje werd aan mijn harnas vastgemaakt en ik ging bij de rand er op zitten. 'We'll push you on 3! 1.. 2.. Oh s***!', en dat ging ik. Verwacht maar onverwacht duwde ze me al van het platform en ik weet alleen dat ik niet kon ademen en dit kon schreeuwen omdat het zo snel ging. Ik maakte een salto, op een driewieler, tijdens een freefall en toen ik eenmaal aan het schommelen was realiseerde ik me hoe ik ook hier weer van genoot. Wordt ik een adrenaline junkie!? Ik werd omhoog getakeld en de glimlach van vanochtend was ondertussen een volledige lach geworden die de rest van de middag zou blijven.
Hierna had ik even rust nodig want na alle adrenaline en inspanning was ik helemaal kapot. Ik heb lekker 2 uur in bed gelegen voordat we ons naar Winnie's begaven, een Italiaans restaurant. Na een paar uur veranderde het van een restaurant in een club en hier hebben we met ongeveer de helft van de groep de hele avond vertoeft. Het was gezellig en de muziek was goed dus waarom niet. Yolo! Als ik morgen maar om 07.00 uur beneden sta met mijn tassen..
- comments
Dad Tom I am so proud of you, even reading the blog got my adrenaline going, what an experience xxx