Rood is de kleur vandaag, terracotta rood wel te verstaan. Zodra ik mijn ogen open doe zie ik rood. Rode steile wanden die er uitzien alsof ze zo door een pottenbakker gemaakt zijn. Wel een chaotische pottenbakker, er zijn weinig rechte wanden. Zelfs de grond is rood met af en toe een groen of geel plukje, al naar gelang wat er groeit. Ook hier is het chaos, geen recht stuk te vinden. Kale rots, kolkgaten, tot zand teruggekeerde rots.
Voor de zonsopkomst rijden we naar een uitkijkpunt 15 mijl verderop. Je moet wat over hebben voor een paar goede foto's. Een coyote rent weg over de rode vlakte. Bij het uitkijkpunt zien we onder ons en in de verte rode puntige rotsen, de naalden. Er zijn meer fanatiekelingen die als het licht nog mooi is de omgeving willen vastleggen. Drie auto's arriveren om zich aan te sluiten bij het korps der fotografen. Hoe vaak is dit uitzicht op een foto terecht gekomen, vraag ik me af? En verschillen ze, hoe snel erodeert zo'n plek? Het is prachtig ontbijten, met een uitzicht en een stilte.
De rode bergen hier staan soms midden in een vlakte die soms bezaaid zijn met plantjes die zo uit de auto, op heide lijken, met plekjes witte planten. Wanneer je er langs rijdt veranderen de bergen van vorm, verschijnt er ronding in de klif of een gat, of blijkt hij breder te zijn. Niet alle gaten zijn natuurlijk, merken we als we op onderzoek uit gaan. Boeren hebben er een vierkant uitgehouwen voor hun vee. Gebruiken de vreemd gevormde kliffen als een natuurlijke plek om hun vee bij elkaar te drijven. Het rood/roze heide plantje blijkt als ik er langs loop erg stekelig te zijn en de witte plukken blijken te bestaan uit op lavendel lijkende plantjes met witte zaadpluizen. Ik kijk om me heen, wat is dat toch mooi, de blauwe lucht, de rode rots, een verweerd grijs houten hek en een grijzige blauwe vlakte.
Het ene mooie plaatje na het andere doemt op. Tot we bij nog een grote rode steenklif huizen zien. Een moderne versie van Cliff Palace, met moderne houten huizen half in de rots gebouwd. Één met gevoel voor humor en historie heeft een kasteeltje met kantelen gemaakt. Deze moderne gemeenschap maakt wel volop gebruik van zonnepanelen. Het is een wonderlijk geheel dit dorpje rondom de grote vrijstaande rots.
Over de stoffige rode wegen rijden we richting snelweg, die ons naar Moab voert. Het is ondertussen behoorlijk warm. Na een tussenstop in dit toeristische stadje gaan we naar Arches National Park. Langs de weg zien we allerlei offroad auto's aangeprijsd, hèt gebied hiervoor zo te zien.
Het Arches National Park verwelkomt de bezoeker met de waarschuwing dat je veel water moet drinken. Liefst uit veldflessen die je eventueel bij het bezoekerscentrum kan vullen. Het is hier dan ook loei heet in de zon zo tussen de kliffen. Het is geen straf om naar binnen te gaan om, je raadt het al, een film over het gebied te zien.
Stel je voor een gebied waar keer na keer de zee doorbreekt en zijn water achterlaat. Dat verdampt en weer spoelt er zeewater de ondiepte in. 29 Keer herhaalt zich dat zodat er een dikke laag zouten achterblijft. Hier overheen stuift een dikke laag duinzand, daarover weer een laag zand iets anders van structuur. Een dikke laag drukt op de zoutlaag die gaat bewegen en op één gebied omhoog komt, daarbij de zandsteen laag omhoog drukt tot het gaat barsten. Kun je me nog volgen? Een film heeft zo zijn voordelen niet? Oké, de volgende stap. We hebben dus een gebied wat omhoog is gedrukt door het zout en waarbij de bovengrond gekraakt is, er zijn barsten ontstaan. Door die barsten sijpelt water die het zout oplost en er ontstaat een grote grote grote holte die zichzelf niet kan dragen en in elkaar klapt. Ben je er nog?
Geloof me, zo'n film en al het aanschouwelijke materiaal in het bezoekers centrum helpen enorm om het ontstaan van zo'n gebied en in het bijzonder van die bogen, de arches te begrijpen. Want we zijn er nog niet.....
In een groot gebied is de laag met twee soorten zandsteen ingeklapt of ingezakt, er waren geen mensen bij. Grote ketens of brede richels van zandsteen zijn op die manier ontstaan. Deze lossen langzaam op door het altijd enigszins zure water. Waarbij er gaten in de richels ontstaan die uitgroeien tot zandsteen bruggen. Die bruggen worden dunner of als je dat anders bekijkt de gaten die ze overspannen groter. Totdat ze zo dun worden dat ze zichzelf niet meer kunnen dragen en inklappen of zakken.
Kijk, wanneer je dan door het park rijdt of loopt, zie je het ineens voor je. Dat is een arche geweest en dat gaatje dat is een feutus, een jonkie die later als hij groot is ook een arche gaat worden. Tot hij oud en verweerd weer instort, tijd is betrekkelijk.
En nu zit ik hier, in het donker bij krekel geluid, naast een rode klif. Is dat niet wonderlijk en mooi, dat ik die arches aan de ander kant van de wereld mag zien?
Hetty