Profile
Blog
Photos
Videos
Om acht uur staat Ko met zijn auto voor de deur om ons weg te brengen naar de afvaart van de boten over de Ayeyarwady rivier naar Mingun. We kopen kaartjes voor de boot bij een meneer die redelijk goed engels kan. Wanneer we hem daarmee complementeren, vertelt hij dat hij het geleerd heeft van monniken uit het buitenland, lang geleden. En hij vertelt trots dat hij over de zeventig is. Zo te zien heeft hij ook al heel lang betelnoten gekauwd, want de binnenkant van zijn mond is rood en z'n tanden zien er niet plezierig uit. We zijn te vroeg, dus lopen we wat langs de oever die hier niet al te steil is. Er staan verschillende bamboe hutten, waar mensen in wonen. We komen langs stapels omgekeerde roodbruine potten en rondscharrelende kippen met kuikens. Jongetjes hebben in de stof een hinkel parkoers uit gezet. Gisteren zag ik kinderen op een rijtje lekker in de schaduw, met stenen naar een blikje gooien. Toch grappig om zover weg kinderen dezelfde spelletjes te zien doen als bij ons.
Onder een boom staan twee varkens vast aan een touw. Ze worden in een kleine aanhanger achter een motor geduwd. En zo te horen en te zien zijn ze het er niet mee eens. Onder aan de oever wordt zand uit bootjes geladen en met behulp van manden omhoog gesjouwd, waar het op een grote hoop wordt gegooid.
Het wordt tijd om terug te gaan en zo te zien zijn we niet de enige buitenlanders meer. Via een smalle plank en van boot naar boot, bereiken we die van ons. Hij of moet je zeggen zij, is van hout en er staat een beperkt aantal bamboe ligstoelen en plastic stoeltjes. Die plastic stoeltjes zie je overal, net als de krukjes. Door heel Azië zie je ze bij de kraampjes langs de kant van de weg. Maar hier vind ik ze een beetje misplaatst, al is de boottocht er niet minder mooi om. Gelukkig zitten we onder een groot zeil, want de zon begint al aan kracht te winnen.
Het is een brede rivier met, omdat het de droge periode is, zandbanken. Daar worden stenen "geoogst" en zand verzameld, in lange slanke houten bootjes. Links is de wal hoog en afgekalfd. De stroom is sterk en wanneer we afmeren bij Mingun, doet de schipper dat met een bocht. We zien de bakstenen basis liggen van wat twee eeuwen geleden de grootste stupa ter wereld had moeten worden. Na de dood van de koning die er opdracht voor had gegeven, is hij niet afgebouwd. Maar alleen al de onderkant is echt onvoorstelbaar groot en opgebouwd uit platte vierkante bakstenen. Het moeten er ontelbaar veel zijn. Delen ervan zijn gescheurd en weggezakt door een aardbeving en er loopt een lange steile trap omhoog. We laten onze schoenen beneden staan en gaan omhoog. Want al is hij niet af, het is toch een heilige plek en dus moet je op blote voeten lopen. Bovenop is het een klauter en klimroute geworden om over de breuken te komen. Jongens uit de buurt proberen er een slaatje uit te te slaan, door je te helpen en dan achteraf om geld te vragen. Ik vind het nogal irritant wanneer iemand me vertelt dat je op die ene steen je voet moet zetten en dat ze dan net gaan staan waar je naar toe wil. Het uitzicht is prachtig, maar heiig vanwege alle vuurtjes in de buurt. Overal wordt onderbegroeiing en de stoppels van rijstvelden verbrand. We lopen om de vierkante kolos heen en bekijken de inhammetjes aan elke kant met de Boeddha's. Bij de oever staan nog twee gigantische leeuw-draken die er erg afgetakeld uitzien. Het is dat in de Lony Planet staat wat de steenmassa's voorstellen, anders had ik het niet gezien. Bij stupa's zie je ook vaak een klok, en de klok van deze stupa was lang de grootste klok die er op de wereld is. Hij is zo groot dat mensen er ruim in kunnen staan. Er zat een nestje van een mus, tussen de ring van de klok en de bout waaraan hij hangt. Er werd veel op de klok geslagen, maar dat kon de mussen zo te zien niets schelen.
We lopen langs de vele tentjes met o.a. schilderijen, houtwerk en kleding. Langs twee karren die getrokken worden door ossen en eindigen voor we vertrekken omdat het zo dorstig weer is nog even op een terras.
Door de luchtvervuiling zijn de zonsondergangen hier wel heel erg mooi. Zo zie je maar weer, alles heeft ook een positieve kant. En omdat je zoiets het beste kan zien wanneer je hoog staat gaan we naar Mandalay Hill. Met een taxi, gelukkig! Op bijna elke heuvel hier staat een pagode en zo ook hier. We laten de schoenen in de taxi achter en gaan met een roltrap omhoog. Zo te zien is het een echte toeristische attractie. Niet alleen voor de buitenlandse toeristen, maar zo te zien ook uit het land zelf. Er lopen boeddhistische nonnen in roze en oranje kleden en kale hoofden. Het is één en al glitter met al dat mozaïek van spiegelglas, al dan niet gekleurd. In elke windrichting staat een Boeddha met zijn boxen waar je geld in kan gooien. Er is een plek waar in een cirkel Boeddha's staan, met er onder de dagen van de week. Er staan kleine bakjes waar je water mee kan scheppen om de boeddha's te wassen. Zo te zien hebben die dagen wel een betekenis, want ik zie mensen zoeken naar de juiste dag. Iets er vandaan zie ik twee beelden van slangen, waar mensen geld in de bek stoppen. En dat alles wordt dan weer gefotografeerd, terwijl andere mensen dan weer die fotografen fotograferen. Je snapt, er is genoeg te zien. Er voor ik het weet is de zon onder met een mooie rode gloed en verschijnt er een oranje maan. De dag is weer voorbij.
Hetty
- comments
Annemie Wat een mooi einde aan dit verhaal. Ik kreeg echt zo'n gevoel van : De dag is weer voorbij en toen kwam er een olifant met een lange snuit en die blies.......Mooi weer hoor, en ook spannend dat je steeds je schoenen achterlaat, nu zelfs i.d. taxi. In Indonesie, waren sommigen erg gespitst op mijn schoenen, zou ze niet achter hebben durven laten, maar bij jullie geen probleem gelukkig. Je moet vast nu niet meer zoveel aan mij denken bij het zien van Boeddha's zoals in het begin v.jullie reis, je hebt er nu al zo megaveel gezien. Wel leuk dat je dan zover weg dan aan mij denkt, zou m'n oor daardoor zo kriebelen...... Mooi verhaal v.die mussen in die klok, niet alleen die minioortjes, maar ook het getril v.die klok moet toch heftig zijn voor die kleine vogellijfjes en dan nog een nestje met eitjes misschien erin ook.......wow wat een kanjers, vraag je i.i.d. af hoe dat kan. Wonderbirds...... Bey bey, het lijkt een stuk relaxter in Myanmar of vergis ik me daarin, wat ik ervan op tv zag leek het teminste wel zo in vergelijk met andere oosterse landen. Moet je nu nog steeds met kreuk en smetloze biljetten betalen of hoeft dat niet meer nu je hun eigen geld hebt? Ben heerlijk jullie verhalen aan het lezen, genieten alom, op deze druilerige koude zaterdag 14 maart. Doei doei, Annemie.