Profile
Blog
Photos
Videos
We zijn gisteren best geschrokken van het overval verhaal. Daarom besluiten we vandaag geen waardevolle spullen mee te nemen. In ons huisje, dat in een omheind gebied ligt, zit een kastje wat je kunt afsluiten. We hebben slotjes mee om het af te sluiten. Nu maar hopen dat niet iemand ons huisje en kluisje openbreekt.
De wandeling van vandaag gaat het binnenland in. Het eerste stuk is door bewoond gebied, maar de weg voert omhoog en al gauw worden de huizen schaarser. Langzaam zigzagt het omhoog en wordt de omgeving groener met hogere bomen die voor de welkome schaduw zorgen. We zien prachtige vlinders, groot en klein. Alsof je in de vlindertuin van Emmen rondloopt, al is dat natuurlijk net de omgekeerde wereld. Op en neer voert nu ons pad, met af en toe uitzicht op de staart die er zo van boven er nog leuker uit ziet.
De eerste stop is bij een boom met grote wortels die boven de grond uitsteken. Een smal bankje waar je net op kan zitten. Het is stil om ons heen, de zee is hier niet te horen. Het is een donker stil woud, op aparte geluidjes in de verte na. Tegen een boom klimt een plant omhoog. De blaadjes zitten ongelooflijk vlak tegen de stam aan, alsof het één is met de stam. Theo ziet iets zwarts en groots wegvliegen.
Ik hijs me weer overeind en loop voorzichtig over de met ronde stenen bezaaide weg. Af en toe staat er een huis naast het pad. Het uitzicht op de staart komt en gaat. Op het pad staat een jong paard nieuwsgierig naar me te kijken. De steekvliegen die om hem heen vliegen, vinden mij een welkome afwisseling van het dieet. Maar wanneer ik er een aantal heb doodgemept en doorloop blijven ze toch maar bij het arme paard. We zien nog steeds af en toe de staart, al is nu alweer een deel verdwenen door het hoge water.
De tweede stop is op een droog vlak stukje, een oprit ergens naar toe, in de schaduw. Het is tijd voor de lunch, brood met water. Grote bomen staan langs het pad, wat over een langzaam stijgende heuvelrug loopt, met aan weerszijden een helling omlaag. We horen zachte geluidjes en enorm gekraak in de bomen. Hele takken komen omlaag. Een troep aapjes, zwart met witte gezichtjes, zit hoog in de bomen. Ze trekken door, gaan van boom naar boom. Het zijn er ongeveer tien en ze kijken ons nieuwsgierig aan. Wanneer we ze niet meer horen trekken we verder.
Het is een leuke plek, want we zien nog kleine toekans en Theo ziet in een boom een zwart beest met een lange staart, die langs de stam omlaag loopt en in het struikgewas verdwijnt. Hij loopt vaak een flink eind voor me uit en ziet daarom wat sneller wild. Jammer, jammer dat hij er geen foto van heeft kunnen maken. Ons nieuwe fototoestel kan ook minder ver inzoomen. Bij een splitsing weten we eigenlijk niet goed welke kant we op moeten. Hadden we nu de iPad maar bij ons. We besluiten het pad naar beneden te nemen, wat er uit ziet alsof het vaker wordt gebruikt.
We dalen langzaam af en zien nog meer apen die zich tegoed hebben gedaan aan rijpe mango's. Overal op de weg liggen afgekloven stukken. Een zwerm groene parkieten komt kwetterend over. De weg is hier steil en af en toe glij ik een eind naar beneden. Toch rijden hier auto's en wonen er mensen aan dit pad. Ons water is nu op en ik hoop echt dat we snel iets vinden waar we wat kunnen drinken. We lopen langs twee zendmasten en na wat heen en weer zigzaggen zien we de autoweg onder aan het pad. Langs de kant van de weg ligt een grote steen waar het heerlijk op zitten is, zo in de schaduw. Theo besluit om wat water te vragen bij één van de huisjes die daar staan. Al zijn twee hondjes die daar rondlopen het er niet helemaal mee eens. De eigenaar blijkt opnieuw een Amerikaan te zijn die hier is komen wonen. Voor mijn neus doet een kolibrie zich te goed aan één van de vele prachtige tropische bloemen die hier in de tuin staan.
Nu de dorst weer is gelest kunnen we er weer even tegen en we lopen een smal paadje af naar beneden. Er zijn trapjes uitgestoken in de modderige helling. In de modder zie ik sporen, er is een paard over dit paadje geweest zie ik. Een lange rij van bladsnijdermieren, met hun stukje blad als een vlaggetje boven hun lichaam heeft het zelfde paadje ontdekt.
We eindigen op het strand waar we nog een eind lopen om bij de gele vlaggetjes te komen. Politieagenten op motoren komen langs en weer terug. Ze kijken spiedend in de bosrand, op zoek naar louche figuren met kapmessen. Potentiële overvallers. We rusten nog wat uit op een aangespoelde boomstam, terwijl we de surfers bewonderen. Het lijkt me heerlijk als je dat goed kan, zo vliegen over de golven.
Het is al laat in de middag wanneer we uitgeblust onder een plafondventilator in de bibliotheek van de Flutterby House van een drankje genieten.
Hetty
- comments
Frederiek Wat leuk dat jullie op Hello Goodbye komen! Wat vervelend dat jullie camera gejat is, niet echt een leuk welkom in Midden-Amerika. Doe een beetje voorzichtig verder en geniet nog.