Profile
Blog
Photos
Videos
We zitten in het restaurant van de lodge, het uitzicht is geweldig. Net als overal in warme gebieden is het een gebouw zonder muren. Je zit lekker in de schaduw en in een briesje, als die er is natuurlijk. Maar toch een soort van in de natuur en van natuur is er hier genoeg. Vogels vliegen af en aan. Zwart met een neon rood rugje, zwarte met een lange staart, allerlei verschillende bruine vogeltjes en kolibrie's. We kunnen heel ver kijken, berghellingen vol met groen.
Vandaag willen we een nationaal park in, daarom belt iemand van de lodge voor informatie over bus en taxi. Het blijkt dat het met de bus wel erg lang gaat duren, daarom bellen we de man van gisteren voor een betaalde lift.
Wanneer hij komt laadt hij een kinderzitje uit voor we kunnen gaan zitten. We gaan naar een plek waar ook kleine trails zijn, Cloudbridge heet het gebied. In het begin dacht ik dat het een echte brug zou zijn, maar het is metaforisch bedoeld. En inderdaad is er veel lage bewolking die tegen de helling op kruipt. De weg erheen was verschrikkelijk slecht, ik had een beetje medelijden met de taxichauffeur. De weg is meer geschikt voor een terreinwagen dan voor een personenauto. Af en toe horen we schurende geluiden. Maar ik ben blij dat hij ons zover brengt, de weg is verschrikkelijk steil.
Hij zet ons af bij een restaurantje waar ook plekken zijn om te overnachten. Op het terras zitten overduidelijk wandelaars, schoenen en stokken doen vermoeden dat ze al een tocht achter de kiezen hebben. Het is lekker, vooral in de schaduw. We besluiten om eerst even wat koffie te gaan drinken. Terwijl we zitten is het druk op het paadje voor ons. Wandelaars van boven en paarden bepakt met rugzakken.
Het eerste deel van onze wandeling gaat langs een deels verhard pad, er staan huizen in het groen. Bij de ingang van het gebied is een kantoortje en er zit iemand die ons uitlegt wat leuk is om te doen. Op borden staat aangekondigd wat er te zien is. We moeten in een boek schrijven dat we het park in gaan. We zijn een tijdje aan het wandelen wanneer het hard gaat regenen. Zo hard dat ik ondanks mijn regenjas binnen de kortste keren tot aan mijn onderbroek toe nat ben. Gelukkig is het niet koud. Verder en verder gaan we het gebied in. De beplanting is erg divers en soms zie je een struik met bloemen. Veel ....... varens, klimplanten, mossen, paddestoelen. We komen diversen wandelaars tegen die teruggaan. Een grote zwarte slang vlucht de helling af.
Het pad verderop heeft een afslag naar beneden, die volgens een bord uiteindelijk weer op het pad uitkomt. Het laat foto's zien van nu en tien jaar terug, het hele gebied zag er heel wat kaler uit. Het paadje slingert omlaag en we horen in de diepte een riviertje stromen. Het is niet te geloven dat dit tien jaar geleden een kale helling was. Het is hier prachtig geworden, met zo'n afwisselende beplanting. Aan de overkant zien we een waterval en kale hellingen en wolken die de pas overdrijven, het is inderdaad een cloudbridge. Om ons heen zien we dat ze nog steeds met herbebossing bezig zijn. Omringd door karton zijn piepkleine boompjes geplant. Hopelijk gaan ze ook met de overkant aan de slag. We komen bij het water, wat veel lawaai maakt en bruist over de stenen. Een tien centimeter lang beest met heel veel poten kruipt over een stukje mos. We komen er niet echt uit wat het is, het lijkt niet op een miljoenpoot, niet op een duizendpoot en helemaal niet op een rups. Wanneer we de trail verder volgen komen we weer op het pad uit, die we weer terug volgen. Onder een afdakje wat hier waarschijnlijk voor de bosarbeiders staat, rusten we uit. Het is weer gaan plenzen en we horen het donderen. Er staan hier rode wilde vlijtige liesjes, neem ik aan zo midden in het bos. Ze hebben langere stengels, niet zo mooi vol als de gecultiveerde soort die wij in de potten zetten.
We lopen in de regen het pad terug wanneer uit het niets ik ineens een stekende pijn in mijn enkel voel. Als ik naar mijn enkel kijk zit er een anderhalve centimeter lang zwart beest op, wat als ik er naar sla wegvliegt. Heel goed heb ik hem niet gezien zonder bril, maar hij heeft dwars door mijn sok heen gebeten of gestoken. Theo is niet te zien, die is al een paar hoeken om, jammer dat die hem niet gezien heeft. Het doet behoorlijk pijn en een aanval wat je niet verwacht in de stromende regen.
Bij het restaurant aangekomen doen we onze jassen uit, waar stroompjes water uit gutsen. We zijn aan wat rust, drinken en eten toe. Mijn enkel begint er dik en rood uit te zien. Vraag me af wat voor een beest het was. In ieder geval geen zwarte weduwe die hier voorkomt, het was geen spin. Vanavond eens op internet kijken of we er achter kunnen komen.
Drie kwartier later lopen we de helling af waar de auto zo moeizaam tegen op reed. De bushalte is hier twee kilometer naar beneden in het dorp. Waar bij de halte gelukkig een bankje staat en een winkel om onze watervoorraad aan te vullen. Er staat een Nederlandse jongen die hier voor zijn studie in Costa Rico een biologie stage heeft gelopen.
Het is een verrassend grote bus waar we mee naar beneden rijden, maar hij komt uiteindelijk helemaal vol. Op aanwijzing van de buschauffeur stappen we uit. Langs de weg staat een heg van bonte ficus benjamin, wat ik elke keer weer amusant vind. Onze kamerplantjes hier als heg te zien.
Het is lekker om de natte kleren uit te kunnen doen en te kunnen douchen.
Hetty
- comments