Het hotel waar we vannacht hebben geslapen, was schoon, alles was heel, we hadden Wifi en een waterkoker. Oké, die laatste deed het niet, maar het was een kwestie van omruilen en we hadden daarvoor niet eens de Chinese gids nodig. Nee, we zijn erg tevreden over dit hotel. Zelfs het ontbijt was bijna perfect. Het hotel heeft zijn best gedaan voor een westers ontbijt, alleen het door Jeroen bestelde sinaasappelsap ontbreekt. Dat was misschien iets teveel gevraagd. Ze zijn er ook behoorlijk trots op, want we worden van alle kanten gefotografeerd.

Gisteren was ik Theo kwijt, hij was ondergedoken in de dansende massa. Vandaar dat ik in mijn eentje boodschappen was gaan doen. Drinken, lekkers en wat noedelsoep voor onderweg. Op hoop van zegen en de plaatjes een beetje bekijkend had ik wat meegenomen. Maar volgens de gids zat er vlees in. Dus is Theo er met zijn vegetarisch paspoort op uit getrokken om nog iets in een andere winkel te halen. Het resultaat is een grote tas met eten en drinken voor de tocht van bijna vierentwintig uur in de trein. Maar omdat de trein pas om drie uur vertrekt gaan we eerst nog naar het Kumbum klooster in Taersi. Het voelt hier al anders aan, de mensen zien er anders uit, de tempel ziet er anders uit. We zien bovenop een heuvel gebedsvlaggetjes wapperen. We lopen door de poort en zien wat stupa's en gebedsmolens. Een paar heel jonge monniken proberen een vlieger op te laten. We lopen langzaam omhoog door tempels die van binnen echt Tibetaans aandoen. Ja, je hebt de Boeddha's, maar ook beelden van de lama's, de belangrijke monniken! Van binnen heeft de tempel kleden tegen de zoldering en de vele stoffen versieringen geven een heel eigen sfeer. Muren zijn beschilderd en er branden schalen met yak boter, wat een aparte geur geeft. Buiten zie je een tangka muur, waar één keer per jaar tijdens een festival een geschilderde boeddha komt te hangen. Dat heb ik buiten Tibet nog nergens gezien. Kortom, de kloosters en tempels hier zijn echt anders dan wat we eerder hebben gezien. Ook de gelovigen gedragen zich anders. Je ziet mensen kilometers lange pelgrimtochten lopen met gebedsmolentjes, urenlang series bewegingen maken, handen vouwen tegen hun voorhoofd, mond en borst, dan knielen, languit liggen, handen voor zich weer vouwen, opstaan, paar stappen en alles weer herhalen.

We rijden met de bus terug om op het treinstation van Xining de trein te nemen naar Lhasa. Onderweg zien we plantenkassen, een stenen muur met een half ronde plastic kas ervoor. Tegen de hellingen zijn mensen bomen aan het planten. De bergen zien kaal, bomen lopen net uit. We hebben vandaag niet het geluk van een VIP-ruimte. Om toch als groep door de controle voor het perron te gaan, zetten we onze tassen vlak voor de hekjes naar het perron. Je ziet een aantal andere personen zenuwachtig worden. Het hek gaat veertig minuten van tevoren open, we moeten nog lang wachten. Daarom zoekt een deel van ons een zitplek op. Het werkt perfect, zodra we beweging zien bij de controle, komen we bij elkaar. En als groep kunnen we mooi naar onze wagon.

We slapen niet allemaal bij elkaar, maar de kaartjes zijn persoonlijk en je moet je paspoort laten zien. Daarom hebben we van tevoren afgesproken wie straks bij elkaar komt te liggen. De coupe' s hebben zes bedden, bij ons ligt één Chinees. Het blijkt dat de onderste bedden het duurste zijn, dan de tweede laag en bovenin is het goedkoopst. Waarschijnlijk heeft onze coupégenoot deze reis al eens eerder gemaakt, hij heeft een kaartje voor de tweede laag. Dan heb je geen last van anderen die op je bed gaan zitten en hoef niet klem te liggen op het bovenste bed.

We installeren ons voor een zeer lange reis. Gelukkig slaap ik onder, ik moet er niet aan denken om naar boven te moeten klimmen. Of midden in de nacht naar beneden. Ik ga bij het raam zitten, dan zit ik niemand in de weg en kan ik mooi naar buiten kijken. We stijgen al snel van 2500 m naar ongeveer 4000 m en zien eindeloze hoogvlaktes, hoge bergen en onze eerste yaks. Het ziet er kaal en zanderig uit, soms zijn mensen bezig met ploegen, met yaks of machines. Om de zoveel tijd rijden we langs wachthuisjes. In de verte zien we grote tenten. Uur na uur gaat zo voort, we drinken thee en eten noedels. Onze treinkaartjes worden omgewisseld voor plastic kaartjes met een nummer. Om negen uur gaan de gordijnen dicht en maakt iedereen zich op om te gaan slapen. Het wordt steeds rustiger in de trein. Alleen een babytje van vier maanden huilt om de zoveel tijd, tot het door oma getroost wordt. Het ligt niet lekker zo'n smal bedje, ik wordt telkens wakker om me om te draaien. En door de hoogte waarop we zitten moet ik ook vaak naar het toilet. Die hoogte doet rare dingen met je, er is minder zuurstof en niet iedereen kan daar goed tegen. De trein is er speciaal op ingericht, in de cabine wordt zuurstof gepompt en de cabine wordt op druk gehouden. Die nacht gaan we over een pas van meer dan vijfduizend meter. Die snelle veranderingen van druk en zuurstofgehalte zou niet gezond zijn. Ik ben benieuwd hoe ik me morgen voel, zal ik last hebben van hoogteziekte?

Hetty