Profile
Blog
Photos
Videos
Het was erg gezellig in de trein. Theo heeft een Chinees meisje nog leren yatzeeën. Een hele prestatie, want zij sprak geen Engels, en Theo na al die weken nog steeds geen Chinees! Een andere groepsgenoot hield hele filosofische gesprekken met geïnteresseerde Chinezen hij had ze eerst gelokt met zijn iPad waarop een blauw blok spelletje staat. Het eerste stukje van de reis was nog bij licht en ik zag een prachtig karstlandschap. We rijden langs een deel van het "Stenen Woud". Eerst dacht ik dat het versteend hout zou zijn, maar het was dus een enorm karstgebied. Een treinreis is leuk, je rijdt min of meer door de natuur.
De coupes zijn open en bevatten zes bedden. Natuurlijk gaat iedereen op de onderste bedden zitten. Er staat een grote thermoskan in een houder onder een tafeltje. Daarmee kan warm water gehaald worden om soep, koffie of thee te maken. Nu komen me die noedels zo langzamerhand m'n neus uit, dus ik hou het bij thee. En hoera, er komt ook een karretje langs met vers fruit. De moutai uit Sangri La, meegenomen in een waterfles van anderhalve liter, wordt kwistig rondgedeeld en de stemming komt er al gauw in.
Om negen uur begint iedereen onrustig alles op te ruimen, de treinkaartjes worden weer omgeruild voor plastic plaatskaartjes en de gordijnen gaan dicht. Om tien uur ligt (bijna) iedereen in bed en gaat het licht uit. Ik ben elke keer weer verbaasd hoe stil het dan is in de trein. Anders is het een constant Chinees gekwetter op de achtergrond. Soms ook op de voorgrond, als ze aan het telefoneren zijn. Want man o man, wat doen die dat luidruchtig. In Sri Lanka zaten mensen in de bus altijd achter hun hand in de telefoon te fluisteren. Niet hier, heel de bus of straat geniet mee.
Om half zes wordt ik wakker en zie dat het Chinese meisje al kant en klaar op een stoeltje zit. Waarschijnlijk gewekt door de controleur, waarschijnlijk worden daar de kaartjes voor geruild. Want vlak voor wij er uit moeten in Guilin, vele uren later en gaar van het stil zitten en naar buiten kijken, krijgen we onze kaartjes terug.
We zijn nog niet op onze bestemming, in de stromende regen rijden we door naar onze bestemming Longji. Onderweg ontbijten we met rijstnoedels. Het "restaurant" is, als zoveel van dat soort plekjes, een open hal met praktische stoelen en tafels. In een hoek worden de noedels gekookt en samen met wat vlees en een minimum hoeveelheid groente in een kom gedaan. Aan de klant de keuze al dan niet ingelegde groente (bah), kruiden of een soort sambal toe te voegen. Het eten van noedelsoep met stokjes is een ramp, natte sliertjes die heen en weer zwaaien. Een slabbetje zou handig zijn.
De sanitaire stop brengt me door de keuken, waar iemand in een grote wok kippenborsten aan het bakken is, naar het toilet. Tegenover het toilet is een inham met een gordijn ervoor en een bed. Overal in de keuken staan dozen op de grond. Niet echt een gezellig huis hier.
We rijden verder, langs mandarijnen boomgaarden. We rijden een heuvelachtig landschap in. Bamboe bossen zie ik nu, licht groen, het lijkt alsof de heuvel veren heeft. We zigzaggen omhoog tot we op een grote parkeerplaats komen. Verder mag de bus niet, hier laten we een deel van de bagage achter. We stappen over op een kleiner busje wat ons naar Ping'an brengt. Ons hotel ligt bovenop een helling, midden tussen rijstterrassen. Het is dus wel even klimmen, voor we ons hotel hebben bereikt. Je kan iemand inhuren die je bagage mee omhoog neemt. Wat een luxe, dat lijkt me wel wat. De mevrouw die onze bagage draagt wil nog meer bagage meenemen, en begint te onderhandelen met iemand die niet in onze groep zit. Wie weet waar mijn tas dan eindigt, geen goed idee. Theo trekt mijn tas uit haar mand en sjouwt met mijn tas omhoog. Over de prijs die ik hem moet betalen wordt nog onderhandeld! Langs een lange rij stalletjes, met als specialiteit lepels en kammen van waterbuffel hoorn, lopen we omhoog.
Het hotel is van hout en ruikt naar sauna. We hebben een hoekkamer met grote ramen waar je alleen lucht ziet. De vloer helt af naar het raam. Het is alsof het hotel langzaam de heuvel afglijdt. Op het balkonnetje kijken we de rijstvelden af. Kleine heuveltjes opgebouwd uit terrasjes en hellingen als groene trappen zover je kijkt. Buiten is het vochtig warm.
Lopen langs de reisterrassen is leuk. Af en toe klimmen en dalen. Om ons heen is er gekwaak van kikkers en getsjirp van krekels. Hanen doen een kraai wedstrijd. We komen langs een bamboebos en eten een soort framboos. Het is hier heerlijk en het uitzicht is prachtig.
Hetty
- comments