Profile
Blog
Photos
Videos
Definiëer geluk en dan kom je vanzelf op alles wat wij hier ervaren. Het is nog steeds bijna surrealistisch, hoewel een muggensteek verraadt dat ik niet droom.
Het is hier zó prachtig, in ons palenhutje op het strand, in de schaduw van bomen die ik vagelijk herken van de vlindertuin in Emmen. En niet alleen de bomen lijken overeen te komen, ook land er af en toe een grote zwart met oranje vlinder op m'n tafeltje om zacht wiekend met z'n vleugels net kort genoeg te rusten en dan weer fladderend op te stijgen, om mij met een gevoel van nieuwsgierigheid en bewondering achter te laten, waardoor ik nooit verzadigd raak van de aanblik.
De branding van de bijna warme maar toch verfrissende zee is af en aan op zo'n vijf tot tien meter afstand van mijn voeten. Het eerste dat wij vanochtend (nou ja, het was hier al bijna middag) dan ook deden was, de zee in rennen. Mees is als een jonge hond zoals hij gillend heen en weer terug rent, vluchtend voor de golven en tegelijk onweerstaanbaar aangetrokken door het water.
'Storm!' roept hij. En ik begrijp de associatie in het geluid en het geweld van de golven.
Een tiental meters de rotsige trap op is een restaurant (een open hut). Daar eten we pancakes met vers fruit, Thaise ommelet, soep en drinken we water, oploskoffie en fruitshakes. Dit wordt vers bereid in het restaurantje waar we daarna zelf het genuttigde noteren in ons eigen rekeningenboekje. Er wordt volledig op vertrouwd dat we zelf eerlijk opschrijven wat we gegeten hebben en daar de juiste prijs bij noteren.
Wanneer ik mij als kind een voorstelling maakte van het paradijs, dan komt deze werkelijkheid zo dicht in de buurt dat het me bijna bang maakt. Mag ik zó gelukkig zijn, met mijn man en zoon in een paradijs? Waar zit het addertje verstopt? Ik heb nog drie maanden om te wennen aan het idee dat geluk soms misschien zonder consequenties is.
De reis verliep voorspoedig. Mees heeft zich simelweg overgegeven aan het feit dat we twee dagen zouden reizen met de auto, vliegtuig, nog een vliegtuig, taxi, boot, nog een taxi (pick-up met bankjes aan weerszijden van de laadbak) alvorens we bij het strand van bestemming zouden komen. Hij heeft daardoor van alles genoten. Wat een droom van een zoon!
Toen we in de haven van ... aankwamen, waar we de boot naar Ko Samet zouden nemen, heb ik vijf minuten lichte paniek gevoeld vanwege een pijnlijk volle blaas, waardoor ik het bordje met 'toilet' tot drie keer toe voorbij ben gelopen. Maar na het ledigen van mijn blaas kon ik om me heen kijken. En ik zag Thailand.
Ik moest aan mijn vader denken, die zo'n dertig jaar geleden een deel van zijn hart in dit land heeft achtergelaten. En op de boot zag ik in mijn fantasie de jongere versie van mijn vader amikaal gesprekken voeren met de Thai en de pezige jonge mannen helpen bij het op de boot laden van fruit en vis. Hij voelde opeens heel dichtbij.
Toen de boot volgeladen was met Thai, een enkele toerist en voorraad voor het eiland, werd er nog meer bijgeladen. Toen de boot echt vol was, kwamen er nog twee grote bakken met ijs, waar zakken met vis en mosselen in werden gelegd. Er had vast nog meer bij gekund, maar nu voeren we weg uit het haventje.
Mees, Jan-Joost en ik waren stil van ontzag. De zon ging onder, maar zelfs op open zee was het niet koud. Het was donker toen we op het eiland kwamen. Bagage en kinderen werden van de boot op de kade getild. Ik nam een klein Thais meisje aan van haar vader en was een seconde doodsbenauwd dat ik haar niet zou houden en in het donkere water tussen wal en schip zou laten vallen. Maar de boot schoof dichter bij de kant, ik kon haar bijna recht omhoog tillen (ze woog bijna niks) en de sterke armen van haar vader lieten pas los toen ze veilig op de kade stond. Daar schonk hij mij een brede glimlach en heel even voelde ik me alsof ik 'erbij' hoorde. Wat een vreemde gedachte eigenlijk, erbij horen. Alsof elk mens er sowieso niet gewoon 'bij hoort.' Maar dat is een zijsprong waar ik nu geen aandacht aan wil geven.
We laadden onszelf in de pick-up, nadat we stamelend de klanken 'ao nuang ofzoiets' mompelden tegen de chauffeur en hotsten al vrij snel over de kuilen (lees: kraters) van een onverharde weg, stijl omhoog, dan weer stijl in een scherpe bocht naar beneden. Ik nam Mees op schoot, zodat hij op mijn benen knalde in plaats van tegen de stalen rugleuning, of erger, er overheen.
Scooters haalden ons links en rechts in (de regel is volgens mij dat men links rijdt, het stuur zit aan de rechterkant) en de lichtjes van marktjes, restaurantjes en ander nachtleven flitsten aan ons voorbij. Het leek wel een soort safari. Een Thaise man sprong in de laadbak, maakte een praatje met Jan-Joost en sprong er toen weer uit omdat hij op de plek van bestemming was.
We zaten nog met zijn drieën in de laadbak en door de warmte, het donker en af en toe een verlichte boom kreeg ik het gevoel dat we in een attractie van 'de Efteling' beland waren. Toen hield de weg op en stopte de taxi. De chauffeur wees in de richting van het donkere bos. 'Just two minute walk yeah' zei hij. Maar Mees en ik zagen het strand, dus klom Jan-Joost alleen het bos in om op zoek te gaan naar ons hutje in 'ao nuang ofzoiets' terwijl Mees en ik op de spullen letten (lees: twee juichende kinderen, de één iets groter dan de andere, in de golven dansend).
Niet veel later kwam Jan-Joost terug. We hadden een hutje! Exact dezelfde als die we hadden gezien op de website. Een tweepersoons matras past er in, er is licht en ectriciteit (wat een luxe!) en we hebben een soort veranda met een tafeltje en twee stoelen van bamboe, waar ik nu zit te schrijven. Onder ons huisje liggen mamahond en een stuk of zes pups van hooguit een paar dagen tot anderhalve week oud.
Nadat we de spullen in de hut hadden gelegd, zijn we gaan eten en moe daarna vroeg in slaap gevallen. Een uurtje of twee later waren we alle drie klaarwakker. Het was nog maar twaalf uur (in Nederland dus zes uur 's avonds) maar het is geen straf om hier 's nachts niet te kunnen slapen. Jan-Joost kon nog een flesje water en twee flesjes bier kopen bij de eigenaar van het restaurant, hoewel hij normaal om 21:00 uur sluit. Maar er was een vriend langsgekomen, het was gezellig en.. 'come join us'. Mees en ik gingen voor een middernachtse duik in de donkere zee, terwijl twee honden op het strand ons gezelschap hielden, alsof ze over ons waakten.
Later zaten Jan-Joost en ik samen op onze veranda, genietend van het geluid van de golven en het smakken van de hagedisjes boven ons hoofd.
'Het is gelukt,' zei Jan-Joost 'het is gewoon in één keer gelukt; we zijn precies waar we wilden zijn.'
Define luck and you'll get exactly what we are experiencing. It still seems a bit surreal, although a muskito bite tells me I'm not dreaming.
Its so beautiful here, in our little hut in the shades of tree's that vaguely remember me of the ones I saw in a botanic garden. And not only the tree's of that garden look familiar. Once in a while a butterfly lands on my table, just long enough to amaze me with it's beauty, to fly off again, leaving me in a state of curiousity and admirement so that the sight of butterfly's will never bore me.
Seashore is only 5 till 10 meters away from my feet. The water is warm enough to stay in all day, and refreshing at the same time. Ofcourse the first thing we did this morning was taking a swim. Mees is like a puppydog running screeming in and out of the water, slightly scared by the waves and unresistably drawn towards the big water.
'Storm!' he shouts. And I understand the similarity he sees and hears in the sound and the violence of the waves.
Just a few meters up the hill is the restaurant (an open hut) where we enjoy the fruitshakes, ommelets, soup, everyting freshly made by the owner. He trusts his guests to honestly wright down exactly what you consumed and add the corresponding price with it.
If I'd imagined paradise when I was younger, this was mostly it. That almost scares me; am I simply allowed to be so happy, together with my man and son in paradise? I've got three months to get used to the idea of the possibility of happiness being without consequences.
Our journey was very pleasant. Mees just accepted the fact that we had to travel for two days by car, airplane, another airplane, taxi, boat and another taxi (a pick-up truck with benches at the sites in the back) before we would get to our destination beach. He enjoyed every part of it. He's just the best son we could ever have wished for!
As we arrived at the harbor of … where we could get on the boat to Ko Samet, I had a five minute panic attack, because of a painfully full bleather.The panic resulted in passing the sign with 'toilet' on it three times, without even noticing it. But after going to the toilet I could really look around me. And I saw Thailand.
On the boat I was thinking about my father, who'd left a big piece of his heart here in Thailand about thirty years ago. I imagined him speaking whith Thai people on the boat, and helping out the men while throwing fish and fruits on to the boat.
When the boat was fully packed, crowded with Thai, few tourists and supplies for the island, some more was added. Then when the boat was stuffed, two big icetrays were set on deck, in where the fish was transported. I'm sure there would have been some more space for this or that, but the boat left shore at sunset. We were silenced by the beauty around.
We arrived at the island in the dark. All the luggage and children were lifted off the boat. I carried a little Thai girl on shore, although for a moment there I was really afraid that I would drop her into the cold dark water. But her fathers arms strongly held her and didnt let go untill the moment her feet touched shore. Daddy gave me a big fat smile and for a moment a had the feeling that I belonged. Strange thought, as if all people don't just belong here. But thats not what I want to write down here, let's go back to our trip.
We got on the pick-up taxi, after mumbling 'oa nuang or something like that' and shortly after we were bumping over the bumpy, sandy road. Mees was on my lap, so he was bumping into my legs instead of against wagen, or worse, bumping out.
Scooters were passing us both on the left- and the right side (I believe people should drive on the left side here, the steeringwheel is also on the right) and the lights of markets, restaurants and other nightlife were flashing by. We imagined ourselves to be in a safari trip.
a Thai man jumped into the pick-up truck, had a little conversation, then jumped out again because he'd reached his destination.
It was only the three of us left in the pick-up taxi, and the warmth and lighted tree's gave us the feeling as if we were taking a ride in an amusementpark like Disneyland (actually 'de Efteling', but you probably won't know that).
The road ended and therefor also our ride. The chauffeur pointed at the dark woods. 'Just two minutes walk yeah' he said. The only thing Mees and I could gaze at, was the beach. And so it went, Jan-Joost going into the dark woods, on the search for ao nuang or something like that, while Mees and I watched our bags on the beach (read: two cheering children, one a bit bigger than the other, dancing in the waves).
Not long after, Jan-Joost returned. He arranged the hut, exactly the same one we saw on the website! There's a matras big enough for the three of us, electricity (luxury!) and some sort of a portch (?) with a smalle table and two chairs made out of bamboe. That's where I'm writing this. Beneath us a mommydog and her six puppys, about a few days old, have they're nest.
After dropping our stuff we ate something at the restaurant and went to bed shortly after, exhausted, to awake only two hours later, fully awake. It was midnight, but back in Holland it was 6 pm. But believe me, it's no punishment to be awake here in the middle of the night. Jan-Joost went up to the bar to by a beer. The bar usually closes at 9, but you know, a friend arrived, they were having some qualitytime, and.. 'why don't you come join us?'
Mees and I went for a midnight swim in the dark sea, while two dogs accompanied us lying on the beach, as if they were our guardians.
a Bit later Jan-Joost and me were sitting on our portch (?), listning to the sound of the waves and enjoying the sight of the bug-eating lizards above us.
'We did it' Jan-Joost said, 'we just did it; we are exactly where we want to be.'
- comments
Lau Heeeerlijk verhaal om mee wakker te worden. Mooie laatste zin :) Geniet voor jullie zelf en voor al die mensen die in NL door de regen naar hun werk moeten fietsen :D Ik ga alvast sparen, want dit klinkt walgelijk fantastisch! groetjes aan Mees en Jan-Joost! Xx
Aag Ow liefjes, WAUW! wat schrijf je mooi; als al die woorden waar zijn, dan is wat je daar doet echt haast niet voor te stellen hier..! het is jullie van harte gegunt, mooie mensjes. je hoeft haast niet meer te zingen 'maak er wat van', want wat zou je hier nog aan moeten doen? gefeliciteerd. liefs voor jullie van ons
Danielle Wat schrijf je mooi! Ik kan het gewoon voor me zien. Glad you guys made it in one piece ;) groetjes !
Eba Wauw, ik ben zoooo blij voor jullie. Wat een spannende reis naar de zee. En ik mag een beetje meegenieten! btw porch, and brilliant writing! Enjoy! X
pa kijk onder MSG Board
arend schonewille (zorgzaak) Hallo Merel en de rest Je snapt zeker nu wel waarom wij verliefd zijn op Thailand!! geniet maar lekker van het land en elkaar en ik lees jullie avonturen met smacht gr Arend
Reina en Henk Hallo lieverds, We genieten hier met jullie mee. Krijgen we ook wat beelden te zien? Zijn erg nieuwsgierig naar jullie in die prachtige omgeving. Merel kan zo als verslaggeefster aan het werk!! Geniet de komende maanden van iedere seconde en denk goed om jullie kleine mannetje (opa en oma zorg) Groetjes, Reina en Henk
Eva Hoi Merel, ik ken je verder niet maar ik kwam op je blog terecht omdat ik binnenkort ook naar thailand vertrek. Ik wou even kwijt dat ik het erg leuk vond om je blog te lezen, je bent een goede schrijfster!. Gr. Eva gr. eva
Willemijn Hallo schatjes, Wat een fantastisch verhaal en jullie zien er zó gelukkig uit op de foto's. Geniet er maar lekker van. Hier hebben we al de hele week stormachtig weer met veel regen. Liefs en dikke kus Willemijn en een dikke kus voor Mees van Frédérique