Maandag 31-01-2011 is de laatste dag van deze mooie Januari 2011. Een maand waar wij nog met veel plezier en zo nu en dan weemoedig aan zullen denken.
Na een vermoeiend weekend gunnen wij ons nog n iet echt rust om bij te komen van de reis, wij kiezen ervoor om erop uit te gaan. Tijdens mijn vorige reis naar Thailand ben ik naar Lumpini Park geweest om een Muay Thai gala te zien, hierover heb ik zo enthousiast verteld dat Maryllin het met eigen ogen wilde zien. Nou is een Muay Thai wedstrijd niets voor een zachtaardige vrouw en een peuter van 20 maanden toch heeft het Lumpini Park meer te bieden dan boksen.
Wijzer geworden door onze verkenning van het openbaar vervoer in Bangkok wisten wij deze keer de hele weg per Skytrain en Subway af te leggen. Het duurde kort en kostte weinig, ideaal voor een jong gezin. Dat geld trouwens voor zoveel dingen in Thailand. Het is naar mijn mening één van de meest kindvriendelijke bestemmingen waar ik ooit ben geweest en ik heb in mijn dagen al wat afgereisd, dat was over het algemeen dan wel alleen maar dat houden we dan even tussen ons. Mijn hart klopt simpelweg een tikje sneller als het over dit prachtige land met zijn rijke cultuur, warme klimaat en gastvrije mensen gaat. Volgens mij loop ik nu weer wat vooruit op de samenvatting van ons Blog dus ff rewind.
Lumpini is de Thaise spelling voor Lumbini, de geboorteplaats van Buddha in Nepal, en de naam van de 3e Metrohalte op de lijn van Hua Lamphong (C.S.) naar Bang Sue in deze gelijknamige wij van Bangkok. Het Lumpini Park is een ongeveer 56 hectare groot park in, het park is zeer groen en bevat een groot kunstmatig meer waar men een boot kan huren. Wij waren er rond 10 uur niet het beste tijdstip toch voor ons was het een verademing om tot rust te komen in deze oase van rust in een door smog geplaagde stad. Na een korte wandeling stuiten mijn ogen op iets waarvan ik me reeds had afgevraagd of het bestaat, Thaise Bodybuilders. Ja, ze bestaan écht, zowaar in een openlucht krachthonk zag ik de bezwete glanzende lichamen van oversized Thai muscles man. Zoals vele malen voorheen trok Nour de enthousiaste aandacht van ook deze mannen, er voltrok zich een waar schouwspel. Één van de mannen was zo te zien net klaar met één van zijn zware til en trek oefeningen, hij zweette hevig en was buiten adem, toen hij ons benaderde. Lachend en wijzend uitte hij aan aantal voor ons onverstaanbare woorden naar zijn mede "Lichaamsbouwers", waarop deze hartelijk lachten en naar Nour keken. Ik ga er maar van uit dat zij het erover hadden hoe gespierd onze kleine hummel reeds op haar jonge leeftijd is, wij lachten vriendelijk terug en vervolgden onze weg. Op Samui hadden wij een zo een handig opvouwbaar picknick deken gekocht waarvoor je hier in Nederland wel een goede afzetmarkt zou hebben. Onder de schaduw van een voor mij onbekende boor zetten wij ons neer naast een grote speeltuin, een speeltuin compleet met zandbak, schommel, glijbaan en wiptoestellen. Alle schoenen en Nour haar mooie witte jurkje die we daags ervoor op Chatuchak markt hadden gescoord uitgetrokken relaxen en genieten wij van deze rust. Voor Nour is dit uiteraard een klein paradijs en zij geniet er zichtbaar van, wij schommelen samen, lopen blootsvoets door het zand en glijden samen van de glijbaan. De kleine meid blijkt nergens bang voor en is bereid om alles te proberen, met enige hulp en aanmoediging lukt het haar keer op keer om zichzelf te overwinnen. Zij is wel de gene die hier het tempo aangeeft, en als een ervaren Vader luister ik aandachtig en probeer ik haar goed aan te voelen. Onze band wordt versterkt en Mel legt dit mooie moment op camera vast, ook Moeders is gelukkig en geniet van dit moment.
Het wordt weer tijd om verder te lopen, de dag is nog lang en wij hebben ons meer voorgenomen. Zo willen wij later die middag Wat Pho bezoeken met de liggende Buddha en verheugen wij ons voor het avond eten op het lopend buffet bij Shubushi by Oishi, meer hierover volgt later. Mis het niet want het is meest smakelijk....