Profile
Blog
Photos
Videos
No spang - Maak je niet druk... het komt allemaal wel, zo niet vandaag dan wel morgen. Oh wat zou ik willen dat ik deze levensles nog voor het einde van mijn verblijf hier geleerd heb.
De Surinamers leven over het algemeen volgens deze levensles. Wat soms heel fijn is als je in een weekend op trip bent, maar in het ziekenhuis komt deze levensles mijn inziens niet altijd even goed uit de verf. En dit heeft dan ook al meerdere malen geleid tot een botsing tussen mij en de lokale verpleeging. Gelukkig kan ik er later altijd om lachen en word ik door de zusters van mijn afdeling nog steeds liefkozend Tesafesa genoemd naar de lokale merknaam van kaaschips. Afgelopen weken ben ik van de vrouwenafdeling verhuisd naar de consulten. Dit betekende dat ik eigenlijk de hele dag het hele ziekenhuis door aan het rennen was: van de kinderafdeling naar de intensive care, de klassenafdeling en weer terug. Dat zorgde er onder andere voor dat ik mijn Surinaamse kilo's in een week weer verloren ben, een mooie bijkomstigheid. Ook de varieteit dit ik nu te zien kreeg verbaasde me. Wat me het meest geschokt heeft was een babytje te zien met gastroschisis, dit betekent dat het kindje bij geboorte een open buik heeft waar je dus zo op de darmen kijkt en deze ook uit de buik puilen. In Suriname hebben ze op dit moment nog niet de middelen zo'n geval te opereren. Wat er op neer komt dat het babytje in een wieg gelegd wordt wachtend op zijn overlijden. Het feit dat het babytje daar alleen lag op de normale afdeling zonder iemand om zich heen raakte me het meest. Geen enkel kind zou zo alleen zonder aandacht de wereld mogen verlaten.
Gelukkig gebeuren er ook nog hilarische dingen op de afdeling, zo kon ik eergister mijn lach niet onderdrukken ondanks het feit dat hij ernstig ongepast was. (voor mensen met een zwakke maag verwijs ik graag naar de volgende alinea en raad ik je aan deze niet te lezen!) Er was een man opgenomen met een 'vieze' wond. En nu dacht ik dat ik na 6 weken chirurgie de vieste wonden wel gezien had. Nou ik had het goed mis... Zodra het verband verwijderd werd zagen we het krioelen.... krioelen van de maden. En ik kreeg de taak deze 'vriendjes' van een ander tehuis te voorzien. Dus terwijl ik bezig was met de maden uit een man zijn wond te plukken, en ze braaf op het stuk papier leg om ze dadelijk te kunnen weggooien, kruipt een van die kleine opdonders van het blaadje af. Wat lijdt tot een hilarische speurtocht in het bed van de patient na deze ene made, zowel de arts-assistent als ik lieten af een toe een ontsnapt gilletje schieten, maar dit alles was nog niet het ergste. Een windvlaag door de open deuren pakt het blaadje met mijn net verwijderde vriendjes op en laat ze door de hele zaal vliegen. En zo had ik mijn primeur om voor het eerst vliegende maden te zien. De 10 minuten die volgen waarbij de arts-assistent en ik allebei met een stalen gezicht de bedden van de andere patienten onderzoeken zijn toch de meest memorable van de dag. Maar he 'No Spang'! Maden werden vroeger gebruikt om wonden schoon te maken, dus waar kunnen ze beter ontsnappen dan op de wondjeskamer;)
Op facebook krijg ik vaak te horen: 'Zo jij bent lekker vakantie aan het vieren' Maar helaas moet ik jullie van deze illusie ontdoen. Ik werk hier gemiddeld bijna zes dagen in de week, meestal van kwart voor zeven tot half vijf, met soms uitzonderingen naar iets later. Dus jaloers hoeven jullie niet te zijn. Al moet ik toegeven dat ik mijn twee vrije weekenden tot nu toe wel fantastisch heb gespendeerd. Mijn tweede vrije weekend ben ik naar Brownsberg geweest, waar ik eindelijk meer van het dierenrijk in Suriname heb kunnen bewonderen: de brulaap, hagedissen en hele mooie vlinders. Onze douche bestond deze twee dagen uit een waterval, nou ik heb wel eens op slechtere plekken gestaan. Ook heb ik opnieuw mijn visserskwaliteiten getest, dit keer op het brokopondomeer dat bekend staat om zijn piranas, en zowaar we vangen er twee. Een interessant detail is dat we een uur later zelf in het hetzelfde water zwommen en enkele van mijn reisgenoten meerdere keren gillend uit het water zijn gesprongen met: 'Ik voelde wat langs mijn benen!!! Wha ik weet het zeker!'. Gelukkig verzekerde de gids ons dat je zelfs met een bloedzuiger (tampon) veilig tussen de piranas kunt zwemmen... Dus ja dan geloven we dat he. Dit weekend staat mijn derde trip op het programma: Bigi Pan - bekend om zijn rode Ibis. Eens kijken of die jaren lidmaatschap van de 'Vrije Vogel' me nu weer kunnen omtoveren tot een fanatieke vogelaar.
Nog 4 vier weken te gaan, al weer bijna tijd om naar Nederland te vertrekken iets waar ik nu nog even niet aan wil denken.
No Spang jongens - Tot augustus
Liefs, Tessa
- comments
Marion Heb je alle maden nageteld? Weet je zeker dat je alles had. Wat een verhaal. De patiënten waren dus erg blij met die co-assistent uit Nederland. Maar dit vergeet je nooit meer. Geniet van je trip komend weekend en tot over 4 weekjes.
Anne Ohh tess wat klinkt dit toch als een avontuur, waar je veel leert en ervaart! En wat klinkt het herkenbaar dat alles wat niet vandaag komt morgen wel aan de orde van de dag is. Maar buiten dat is het verschrikkelijk om een kindje met gatroschisis zo te zien liggen! Geniet van je trip deze week, enne ik ben erg benieuwd naar je fotos van dit rode vliegende wezen!
Jan Een mooi verhaal. Wat heb je met de piranha's gedaan?
Kors Nice tessie!
Hannie mensen met een zwakke maag .. mijn nieuwsgierigheid won! Gadverdamme zeg, ben bang dat ik er vannacht van ga dromen ;-( Wederom een prachtig verhaal. Succes meisje xx
Rianne Hahahaha. Leuk verhaal! Enne hoe smaken piranha's?