Profile
Blog
Photos
Videos
Lieve mensen,
Ik heb even niets van me laten horen, wat eigenlijk alleen maar goed nieuws is. Ik heb het namelijk veels te druk gehad om ook maar in een straal van 1 meter van mijn laptop te komen. Afgelopen periode was namelijk een groot feestje in Suriname.
Om te beginnen heb ik hier de memorabele leeftijd van 23 bereikt, het punt vanaf waar - als ik mijn docenten in Maastricht moet geloven - de aftakeling begint. Dat ik nu dus op mijn knapst ben, was zeker een feestje waard. Lekker met wat huisgenootjes en andere co-assistenten uitgegeten en vervolgens een poging gedaan mijn salsa-lessen in praktijk te brengen op de dansvloer. De zelfverzekerdheid van mijn dansmoves tijdens de salsa-les zakt snel bij het zien van de losse heupjes van de lokale mensen hier... Er valt nog zeker wat te leren.
Ook op stage heb ik de afgelopen tijd weer voldoende geleerd. Waar ik me in het begin vooral focuste op de grote verschillen tussen het Nederlands en Surinaams gezondheidsstelsel, begint nu de patientenpopulatie me te raken. De eerste week van mijn stage was ik nog onder de indruk van hun ziektebeelden. Vaak veel verder gevorderd en heviger dan in Nederland, simpelweg omdat mensen de dokter pas later bezoeken vanwege geldgebrek. Nu begin ik het verhaal achter deze wonden te zien. Slechte regulatie van de diabetes (suikerziekte) en geen geld voor de operatie die hun been zou kunnen redden. Dus dan maar voor de goedkopere optie.. een amputatie van het been. Maar wat is de werkelijke prijs? Een leven vol invaliditeit, zonder duidelijk sociaal vangnet. Het aantal verkeers/geweldsslachtsoffers viel me nog mee op de vrouwenafdeling, totdat de mannenafdeling overstroomde en wij ook op enkele kamers mannen kregen. Een chinese winkelier, kapmes en schotverwondingen zegt zijn status. Waardoor dit kan komen heb ik met mijn naive hoofd niet door en met mijn anamnese (vragen stellen aan patient) kom ik niet veel verder. Wel zie ik de angst in zijn ogen en in de ogen van zijn zoon. Bij navraag bij de arts-assistent bleek er sprake van een roofoverval. Ze hebben zelfs de 15-jarige jongen gegeseld om geld te krijgen. Ik walg van het idee alleen al. Je hippocrates-eed wordt letterlijk op de proef gesteld, want een gang verderop paradeert de politie voor de deur van dit 'soort' mannen. En ook zij verdienen goede medische zorg. Maar toch moet ik eerlijk bekennen dat ze mijn sympathie en extra vriendelijkheidsrondje niet zullen krijgen.
Gelukkig heb ik nu in de weekenden voor het eerst tijd gehad om te relaxen en deze verhalen van me af te kunnen zetten. Zo ben ik naar Matapica geweest waar ik de lederschilpad - grootste ter wereld - eieren heb zien leggen. Wat machtig om met mijn hoofd enkele tientallen cm's van dit fenomeen af te liggen. (zie vooral mijn geposte filmpjes!) En als toetje zien we zelfs nog de bijna uitgestorven Karpet schildpad.
Het weekend daarna werd de trip naar het veelbelovende binnenland ondernomen. Echt back to basic, geen stroom overdag en zelf ons avondmaaltje vissen. Heb zowaar zelf met een provosorisch in het regenwoud gemaakt hengeltje een krab en een vis gevangen. Om deze vervolgens boven een vuurtje te roken. Ultiem genieten. Dat de jungle niet alleen genieten is merkte ik 's morgens op het toilet. Bij het doorspoelen zag ik een vrij grote 'huisspin' - zoals ze de vogelspin hier liefkozend noemen - wegspoelen. Dat deze er nog niet zat voor ik ging zitten weet ik vrij zeker en ik wil er stiekem niet overnadenken hoe dat beest via mijn rug in het toilet beland moet zijn... Verder lekker gebaad in de Suriname rivier, waar we eerder nog piranas en kaaimannen in hadden gespot, maar ach op zo'n weekend doe je gewoon lekker mee met de lokale bevolking.
Vorige week was hier de lokale feestdag: Keti Koti - feest ter afschaffing van de slavernij. Het is eigenlijk een grote rommelmarkt, met vooral heel veel eettentjes. Dat de gemiddelde Surinamer hier 'enkele' kilo's te zwaar is is nu ook goed te begrijpen. De mix van culturen zorgt ook voor een zeer gevarieerde keuken. Met als oplossing dat ze de vetste en zoetste gerechten van iedere cultuur uitgekozen hebben en dit tot Surinaamse keuken hebben gebombardeerd. Uiteraard moet ik dit ook allemaal proberen en aangezien sporten hier een uitdaging is, zal ik misschien ook wel wat extra kilootjes meeterug nemen. En helaas niet alleen aan souverniers....
Blijf leuke berichtjes sturen, erg leuk om te lezen en toch een beetje in NL te zijn. Morgen bij de halve finale zal ik in ieder geval weer paraat staan in mijn oranje outfitje!!
Liefs, Tessa
- comments
Marion Hoi Tessa. Wat een belevenissen en wat leuk dat je deze met ons wil delen. Ik merk dat je echt geniet van de mooie dingen die Suriname te bieden heeft, maar ook de minder mooie kanten maak je mee. Geniet nog de komende weken en ik kijk al weer uit naar je volgende avonturen. Liefs Marion
André Tessa, weer een prachtig verhaal. Je wordt losser in je observaties waardoor je nog bloemrijker schrijft. En wat die losheid in de heupen ... je hebt de genen van je vader, en met het ouder worden en meer Surinaams eten wordt je vanzelf ook losser! Swing ze!!