Profile
Blog
Photos
Videos
Dankzij de wereld ("thanks to the world") is Banda Aceh een bruisende stad in het uiterste noorden van Sumatra. Dat leek niet meer mogelijk na de fatale 26ste december in 2004. Toen sloeg een enorme aardbeving toe, gevolgd door reusachtige golven die niet enkel de stad verwoestten, maar er ook nog eens meer dan 160.000 dodelijke slachtoffers maakte.
Nog geen 6 jaar later staat Banda Aceh er als een moderne en levendige stad. De inwoners zijn de gehele wereld dankbaar voor de steun en de hulp. Dit merk je aan hun verhalen, gastvrijheid en aan de gehele stad met het jawel: 'Thanks to the World-park". In dit park kan je een hele weg afleggen met aan de kant allerhande beeldhouwwerken. Ieder land dat geholpen heeft aan de wederopbouw (ook België) heeft een halve stenen boot met daarop in de eigen landstalen "Dank u & vrede" genoteerd. We spreken echter geen Duits meer in België (althans volgens ons werkje). Dit raakte ons echter niet… de verhalen en de impact die we zagen wel.
Zo bezochten we enkele indrukwekkende sites doorheen de stad, waaronder een gigantische boot met een generator midden in de stad… gedropt alsof het niets was door de tsunamigolven.
We werden het stilst een tien kilometer buiten het centrum van de stad toen we het grootste massagraf bezochten, Lambaro. In dit graf alleen liggen (ligt de as van) 46 000 personen die nooit geïdentificeerd zijn. Er zijn nog 3 zulke graven rondom Aceh, samen nog eens 54 000 lichamen zonder naam. Inwoners die willen rouwen, moeten dus min of meer op basis van de laatste plek waar hun familielid was, gokken bij welk graf ze terecht kunnen.
Maar zoals gezegd zijn de mensen nu heel blij en beseffen ze heel goed wat ze gekregen hebben van de wereld, welke nieuwe kansen … en ze durven zelfs zeggen dat ze nu beter af zijn dan voordien, wat niet wegneemt dat ze geen verdriet meer hebben.
Iedereen heeft ook wel een verhaal over de tsunami: zo had onze laatste chauffeur van de becak (een soort van brommer met karretje voor kleine verplaatsingen) één van zijn 5 kinderen verloren in de tsunami. De eigenaar van het café waar we ontbeten had meer geluk gehad. Zijn familie was reeds naar veiligere oorden getrokken na de aardbeving, maar dus voor de golven kwamen.
Wat we niet goed beseften (en nu wel) is dat de aardbeving hier eerst al gigantisch hard toesloeg (meer dan 9 op de schaal van richter). Vele gebouwen werden toen al vernield… een half uur later kwam de eerste golf van vele…
Vele gebouwen zijn vandaag heropgebouwd en er zijn zelfs nieuwe, moderne! Zoals het Tsunamimuseum, te bezichtigen vanaf december (helaas voor ons).
Als u zich afvroeg of uw geld (want waarschijnlijk heeft ook u gestort aan Tsunami 1212) goed besteed is, kunnen we dit voor Indonesië volmondig bevestigen!
Uiteraard zijn er hier nog andere dingen te doen en te zien. Zo is Aceh de enige provincie in Zuid-Oost Azië waar de Sharia geldt. Dat brengt deze provincie in hetzelfde rijtje als de landen Jemen, Jordanië, Saoudie-Arabië, Afghanistan en Iran. Dat betekent echter niet dat de vrouwen hier rondlopen in boerka(We hebben er hier zelfs nog geen enkele gezien… in Maleisië daarentegen wel) en allerhande westerse waanbeelden gelden. Op de lange broek na (& altijd bedekte schouders), kleden we ons zoals altijd (hoofddoek hoeft echt niet voor Elke, ook niet voor andere vrouwen) en als je moeite doet, kan je zelfs hier en daar een pintje vinden (maar hou het dan binnen gesloten muren)… in de supermarkt vind je wel alcoholvrij bier.
Ohja, we zijn hier langs het ziekenhuis geweest om Elkes oor toch maar te laten controleren. Het ziekenhuis was heel modern, maar een echte mierennest en amper iemand die Engels sprak. Na wat gebarentaal en heen en weer geloop vonden we de juiste afdeling… waar onze blanke tint ons binnen de kortste keren vooraan in de ellenlange wachtrij kreeg. De dokter sprak gelukkig wel Engels en Steven mocht zelfs mee in Elkes oor kijken (samen met 10 stagiaires). De dokter vond niets in het oor en besloot dan maar dat er iets mis was in Elkes neus. Hij begon volop medicatie voor te schrijven, 4 verschillende waarvan we enkel de info meekregen dat één ervan neusdruppels waren.
Achteraf werden we naar de apotheek en de kassa (dachten we) van het ziekenhuis geleid. Daar sprak ook niemand Engels waardoor we niet konden betalen. We zochten verder en vonden in een klein hoekje aan de kassa een 'belangrijke deur' (dat leidden we af aan de lawaaierige meute die ervoor stond te roepen en te kloppen op de deur). Plots ging de deur open & wie moest er zich een weg banen door de menigte naar het kantoortje, inderdaad: het blanke reizende koppel.
Het taalprobleem bleef ook daar aanwezig en na veel gebaren en gebroken Engels ontdekten we dat we helemaal niet hoefden te betalen voor de dokter, enkel voor de medicatie. We kregen dan ook een bizarre blik toen we melden dat we die eigenlijk niet wilden. Met Elkes neus is immers alles prima.
Zo werd ons ziekenhuisbezoek een hilarisch gebeuren en wederom een superherinnering.
Nog even kort: op weg naar Aceh hadden we een tussenstop gemaakt in Medan, de hoofdstad van Indonesisch Sumatra. Elke vond het goed, Steven vond het maar niks. Een drukke stad met zot verkeer, metersdiepe gaten in de voetpaden & misschien wel de slechtste McDonalds in heel Azië!
Een dikke zoen van Elke & een scouteske linker van Steven!
www.wegwijzer.be
- comments
Suey Ielegems Hey Steven en Elke, Klinkt allemaal geweldig. Alleen komt er een vreemd beeld in me op als ik me moet inbeelden dat er 12mensen tegelijk in je neus kijken... Binnenkort dan ook de vraag: wat is er met Elke haar neus gebeurd!? Geniet nog van alles en van elkaar, mersi voor het kaartje, woehoew! xx
Kris goe zot ! Alcohol vrij bier , eikes !
de kock marina Dag Elke en Steven, Amaai, wat een belevenissen daar in het verre Indonesia!!! Gelukkig zijn jullie er allebei terug bovenop... en kunnen jullie verder genieten van de mooie natuur, het avontuur en de gastvrijheid van van de mensen... en elkaar! We zijn telkens opnieuw benieuwd naar jullie reisverslag....net een spannend boek! We wensen jullie nog een heel fijne reis! Geniet er van! Marc en Marina van Blaasveld
stijn Minder Baloe = meer pannekoeken voor mij!! MUHAHHAHAHAAAAAAA