Jambo habari!

Nog twee dagen en dan vliegen we al weer terug! Time flies when you're having fun.
De foto's had ik er gisteravond al op gezet, hier volgt het verslag van Zanzibar.

Van tevoren wist ik niet goed wat ik moest verwachten, de hemel op aarde of touristhell.
De Amerikanen op de Kili waren allemaal lyrisch. Onze Zuid-Afrikaanse vrienden waren minder enthousiast. (Richard: 3 days is enough, Thijs: Zazibar is kak, don't go there).
We hebben zondag de boot van 10:30 genomen die slechts een half uur te laat vertrok. Om 5 over 11 hing ik over de railing in een poging mijn ontbijt binnen te houden. (begint een thema te worden deze vakantie). Om 1 uur, wederom slechts een half uur te laat, kwamen we aan op Zanzibar.
Mijn 1e indruk (en mijn 2e en 3e) was niet overwegend positief.
De mensen op Zanzibar leven voornamelijk van de visserij, de specerijen export en het toerisme. Vertegenwoordig je in Tanzania voor de muggen vooral een zak bloed, voor de Zanibarianen vertegenwoordig je een zak geld. En dat merk je helaas aan alles.
Je wilt de taxichauffeur die je naar je hotel brengt eigenlijk niet zeggen naar welk hotel je wilt want dan wil hij je direct naar een ander beter hotel brengen (lees: een hotel waar hij meer door betaald krijgt). En als je er dan toch op staat dat hij je naar het gevraagde hotel brengt, dan wil hij mee naar binnen om een commissie op te strijken, met als gevolg dat jij meer voor je kamer moet betalen.
Je taxichauffeur biedt je ook gelijk een scala aan tours aan die hij voor een vriendenprijs voor je kan aanbieden. En de gids van je stadstour wil het even met je hebben over je verdere vakantieplannen, want hij kan je voor een zacht prijsje naar de andere kant van het eiland brengen. En dan hebben we het nog niet eens over alle straatverkopers en winkeleigenaars gehad die je de hele dag door van je af moet schudden.
Je kan het ze niet kwalijk nemen, zo verdienen zijn nu eenmaal hun brood. Maar het is zo vermoeiend. Na een nacht in een niet al te schone hotelkamer met een kuil in je matras en een laken dat zo oud is dat je het idee hebt dat je op schuurpapier hebt geslapen, heb je daar gewoon niet zo'n zin meer in.
Is Zanzibar dan helemaal niet leuk? Het is gewoon een beetje zoals Frankrijk (sorry Elise) geweldig land, jammer dat er Fransen wonen.
Het eiland heeft een geweldig rijke historie als doorvoerhaven van goud, specerijen en slaven en het is heel leuk om door alle steegjes in Stonetown te lopen. Voordat ze de beschikking kregen over stenen werd koraal gebruikt om huizen van te bouwen. En overal in Stonetown vind je hele oude deuren met prachtig houtsnijwerk. Daarnaast zijn de stranden werkelijk prachtig. ( U heeft de foto's gezien. Geef toe: u is jaloers).

De eerste avond hebben we heerlijk gedineerd op het strand aan het water met de ondergaande zon.
De volgende morgen gingen we op spice-tour. We wilden niet dom een foto maken van iedere spice die we te zien kregen, vandaar de ietwat vreemde reportage van ons met bladeren in onze mond. Tijdens de spice-tour kreeg ik weer eens een lesje "Hankuna Matata" Hamna Shida". We hadden om 9 uur afgesproken. Wij Hollandse meisjes stonden natuurlijk braaf klaar om 9 uur. Om tien voor half komt die man een keer opdagen. Toen moesten we nog even met zijn allen in het busje naar de office want de bus was te klein. Toen moesten we even wachten bij de office op de grotere bus. Toen moesten we nog even wachten want er moest nog lunch gehaald worden. Dus die tour begin een uur later. We zouden om 1 uur terug zijn bij het hotel en om 2 uur zou de tour door Stonetown beginnen. Dus we hadden een uur "rek". Maar die tour duurt en duurt maar. En om 1 uur begon de luch pas. Iris had de gids erop aangesproken dat wij op tijd terug moesten zijn. Zegt die man doodleuk dat de rest van de groep een tour van de hele dag heeft en dat wij maar public transport terug moeten nemen naar het hotel.
Ik was helemaal klaar om die man alle hoeken van het spice-veld te laten zien. Zijn reactie op ons bezorgde 'hoe komen we op tijd bij het hotel' was Hakuna Matata.
En ja hoor, uiteindelijk bleken er mensen van een andere tour ook terug te moeten naar Stonetown. Voor niets me druk lopen maken.
Volgens mij hebben de mensen hier een hele lage bloeddruk maar ik kan je vertellen dat die van mij regelmatig omhoog is geschoten. Ik heb nog wat lesjes Hakuna Matata nodig.

's Middags hebben we met een gids Stonetown gedaan. We hebben ook gezien waar vroeger de slavenmarkt was. Ze hebben 2 cellen waar de slaven in werden gestopt in tact gelaten. Het is heel indrukwekkend om in zo'n cel te staan en te bedenken dat daar 75 mensen in werden gepropt. Ze bleven daar 3 dagen zonder voedsel en water met ook nog te kort aan zuurstof. Veel slaven overleefden dit niet en zo werden de sterke van de zwakke slaven gescheiden.

En dan ga je terug naar de orde van de vakantiedag en ga je op een geweldig terras maar weer eens een zonsondergang bekijken. (voor de mensen die dit niet weten: die gaat hier al om een uurtje of 6 onder).
Na een dag cultuur en een nacht in een andere hotelkamer waar Iris en Elise niet hebben geslapen omdat de muggen hun zak bloed hadden gevonden, waren we wel toe aan iets stranderigs.
We zijn naar Kizimkazi gegaan waar de mogelijkheid bestaat om met dolfijnen te zwemmen. Nou ja, je kunt ze zien zwemmen en als je in het water springt, zwemmen ze onder je door. Geweldig leuk!
Toen we in het resort aankwamen waren we zo happy met de schone kamers met fantastische bedden (gerunt door hoe kan het ook anders: Zuid-Afrikanen) dat we maar besloten hebben om een dagje extra te blijven.

Gisteren zijn we teruggekomen met de ferry van 1 uur. Die zowaar om 1 uur vertok! Helaas bleek dan wel weer dat maar 1motor het deed dus we kwamen pas om half 6 aan in Dar es Salaam ipv half 3.
T.I.A.! This is Africa.
En als afscheidscadeau hebben we ondeweg nog een stuk of 8 walvissen gezien!
Het leven kan heel goed zijn, zolang je maar geen hoge bloeddruk hebt.

Zo, we gaan nu nog even de rekening bij de Yacht Club vereffenen en wat laatste inkopen doen.

Badai! Sylvia