Jambo Rafiki's!

Jullie hebben veel meer geschreven dan wij, haha!

Helaas hadden we geen beschikking over (normaal funcitionerend) internet, dus konden we jullie niet beter op de hoogte houden.

De grote vraag is natuurlijk of we het gehaald hebben. De grote held is Elise. Zij heeft het helemaal tot de top gehaald.
Ik moest het halverwege tot Gillmanspoint opgeven. Na 2 en een half uur ploeteren gaf mijn lichaam het op. Iris moest helaas al na een uur afhaken. Maar dat mogen ze zelf vertellen.

We hebben er bijna 6 uur over gedaan om van Horombo hut naar Kibi hut te lopen. Na een paar uur lopen zagen we een prachtig pad dat door een bijna woestijnachtig landschap liep. Ik weet nog dat ik dacht: niet al te stijl, dit wordt een lekker stuk lopen. FOUT! We werden zo hard van de berg afgeblazen dat we uren lang alleen onze eigen voeten, de grond en de benen van onze voorganger hebben gezien.
Eenmaal bij Kibo aangekomen mochten we een uurtje slapen, eten, nog drie uurtjes proberen te slapen en dan om 12 uur 's nachts naar de top proberen te komen. Al vanaf Mandara hut was ik misselijk, nu kreeg ik ook nog last van mijn maag. Mijn grote probleem was vooral eten binnen krijgen en houden. Kokhalzend en al ging ik op weg. En toen het mijn eten niet lukte om via mijn mond mijn lijf te verlaten, besloot het de andere weg te kiezen…
Ik zal jullie de gore details voor nu besparen maar ik kan wel zeggen: I lost all shame on the mountain.
Later tijdens de Safari zou blijken dat ik een ordinaire buikgriep had.

Wat ik verder nog over de berg kwijt wil:
Prachtig, werkelijk een geweldige natuur. Dat zullen we op de foto's laten zien.
En koud, heel heel koud!
Soms is een houten huisje met een gat in de vloer een luxe. (Ik ben heel dankbaar dat mijn bergschoenen waterdicht zijn)
En waarom heeft niemand mij van te voren gezegd dat ik zes dagen lang mijn haar niet zou kunnen wassen?

Liefs, Sylvia