Profile
Blog
Photos
Videos
Naar de dag van vandaag hadden we vanaf t begin met enige spanning uitgekeken. Volgens Sweerman, de schrijver van de routeboekjes naar Santiago, is de beklimming (25km) van de Pyreneeën en de oversteek van de Roelandpas de testcase voor hoe je in Spanje fietst en klimt.
Hoewel we om kwart over 9 alle bagage opgeladen hadden en fietsklaar waren, wilden we ons voor de daadwerkelijke start nog even moed indrinken met een laatste Franse grand (de)café au lait en pain au chocolat. De zon scheen op t terras en de Zwitserse fietsers wensten ons opnieuw een "buon camino". In ons fietspakje met korte mouwen en korte broek waren we er helemaal klaar voor. Van tevoren hadden we afgesproken dat we ons eigen tempo zouden rijden. Daarmee werd t voor ieder v ons een unieke ervaring.
Het staartje van de eerste 11 KMS klimmen was even zwaar. Even een korte stop om de warme spieren niet te veel te laten afkoelen. Toen kwam t volgende traject naar de top van de Roelandpas, over de Spaanse grens en door een prachtig groene kloof met watervallen. Dat hier Roeland, ridde in het leger v Karel de Grote, in 778 in de rug werd aangevallen door de Basken! Op de fiets kun je daar mooi over mijmeren. Hoe hoger we kwamen, des te dreigender werden de wolken. Steeds sterker perste de tegenwind zich door de kloof. Haarspeldbochten zorgden voor een ander gezichtspunt op de omringende bergen én voor wind mee. Dat het daadwerkelijk ging onweren en onwijs hard hagelen, verraste ons. Annette, die een stuk hoger fietste, had sneller beschermende kleding aan. Ik hoopte dat t over zou waaien. Dom natuurlijk. Nu, uren later, staan de rode inslagen van de hagelstenen nog in m'n armen en bovenbenen!
Annette stond van ons als eerste op de top op 1057m te kleumen en te wachten op mij. Blijheid over het halen van de top kwam niet in ons hoofd op. Meer prioriteit had lijfsbehoud. Door t schuilen onder t afdak v een kapelletje kregen we t niet warmer. Zoveel mogelijk natte zooi vervingen we door droge warme laagjes. Voeten staken we in het laatste paar droge sokken, in plastic zakjes, in volgelopen schoenen.
Iets onder de top lag Roncevalles waar we ons in een herberg verwarmden bij de open haard en een stevige voedzame pelgrimsmaaltijd aten.
Af en toe hoorden we de donder nog donderen. Maar om een uur of 4 dampte het asfalt droog bij een zonnetje. Dat was t moment om de donkere Pyreneeën snel achter ons te laten en zo gauw mogelijk (zonder GPS want die was door de zondvloed weer uitgevallen) naar warmere oorden af te dalen. Ik was te moe om de twee resterende klimmetjes nog fluitend te fietsen. Bij Erro, met 46 km op de dagteller, streken we neer bij een hostel.
We hebben allebei een andere beleving vd rit. Annette is trots dat ze is geslaagd voor de klimtest. Ik zat er helemaal doorheen. Traplopen naar onze zolderkamer gaat moeizaam, de benen en rug willen nu even niet meer.
- comments
Willy WOW wat een doorzetters ! Striemende hagel hoeveel pelgrims hebben dat meegemaakt? hartelijks van Willy