Holaaaa!

Oh lo siento lo siento lo siento. Latest blog entry: 37 days ago, que mal SannahZanahoria, zoals het hele dorp me noemt. (sannahworteltje). Al ruim een maand niet meer geupdate, vandaar dat ik helemaal geen berichtjes meer kreeg van iedereen, voor mij een teken dat ik nu wel MOET schrijven. Hier is ie dan mijn vijfde blog. Helemaal ingeburgerd zit ik in Huanchaco. Heb net de les voor woensdag voorbereid. Heb besloten dat we het over fotografie voor de oorlog, tijdens de oorlog (en dan met name verzetsfotografie) en na de oorlog gaan hebben. Interessant en ook wel goed voor de kids om wat over de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog te leren. De kinderen zijn een beetje verveeld, na de fantastische reis door de jungle, waar prachtige foto's en kaarten zijn geschoten, is de motivatie ver te zoeken. Lol hebben we wel. Zwemmen, surfen, ijsjes eten, pannekoeken bakken. Over een halfuur ga ik naar mijn huis. Dat wil zeggen een gigantische MTV crib recht aan het strand, balkon, gigantische woonkamer met open keuken, leren zomer meubilair (het wintermeubilair staat opgeslagen in een van de 10 slaapkamers), 4 badkamers, een apart washok, tv, gigantische stereo installatie waar de hele dag door cumbia, michael jackson, the police of I shop the sherrif (ja het engels van de peruanen gaat steeds beter) uit schalt. Dit is geen droom mensen, het is werkelijkheid. Voor 500 dollar huren we voor ruim een maand met zn vieren dit gigantische appartement. Gelijk ingeluid met een goed feestje. Regelmatig komen er mensen even stranden hier, om te chillen in de heerlijke draaistoel, genietend van een koud biertje en een prachtige ondergaande zon. Naast het serieuze werken is er dus genoeg plaats en gelegenheid voor ontspanning en vakantie. In 3 seconden lig je met je gat op het strand en met 3 seconden ben je weer terug, en laat het piepje van de grill (of de oven) je weten, dat het verse mozzarella/basilicum broodje klaar is. Naast mij staat een kilo verse broodjes, die ik, omgerekend, voor 75 eurocentivos heb aangeschaft, een koopie! Vanmiddag ga ik surfen, en zo zien mijn dagen er dus een beetje uit. Tsja goed vertoeven hier. Misschien is het voor het thuisfront daarom interessanter om te vertellen over mijn 10 daagse reis naar de jungle.

3 weken geleden vertrokken we dan op maandag naar Tarapoto (een stadje aan de grens met het Amazone gebied). We namen de bus een dag eerder, wegens stakingen. En ja we wilden geen steen in de ruit hebben. Al snel zagen we de dorre droge vlaktes veranderen in groene, regenwoudachtige vegetatie. Langs de weg veel ezels, kokosnotenverkopers, mooie, fragiele meisjes, gekleurde banden in het haar, waar vijf dode kippen aan hingen, trucks, modderwegen. En na een busrit van 18 uur kwamen we dan aan. Deze nacht verbleven we in een luxe hospedaje, hangmatten, leuke souvenirmarktjes, papegaaien. ' papegaaitje leef je nog', niet lang meer wat mij betreft. Die beesten dronken gewoon je versgeperste vruchtensapje leeg, zorgde wel voor hilarische foto's. In groepjes gingen we die middag de stad in, waarbij er 14 thema's waren waar de tieners foto's van moesten maken. zoals spiritualiteit, herhaling, vriendschap, reflectie, etc. Interessante opdracht en leuk om zo ook kennis te maken met de andere toeristen, Gina, Sylvie, Sonja en Ilona, allemaal hele toffe meiden. De volgende stop was Chazuta, waar we 3 nachten zouden blijven. Dit was fantastisch! Iedereen was onder de indruk van dit primitieve dorpje. Groot deel van de tijd zaten we zonder electriciteit, houten huisjes, langs de rivier, hele vriendelijke mensen. Binnen enkele uren kende de hele lokale bevolking ons. s middags zwemmen in de rivier, tussen de fruitresten en dobberende bootjes, we probeerden de meiden ook zwemles te leren. ALs een aangespoelde walrus lag ik daar als blanke Hollander met mn armen en benen te maaien op het droge, ' en strek en sluit'. tot groot genoegen van alle mensen die lachend toe stonden te kijken. Elke middag rijst met kip, tamales, soep, aardappelen, vruchtensap. De maaltijden waren enorm. Een dag zijn we ook naar Tunumtunumba geweest, een dorpje zonder electriciteit, waar nog nooit een toerist is gekomen, met een uitgehakte boomstam zijn we er naar toe gevaren. Kwam daar opeens een invasie blanken aan met enorme telelenzen, dus gingen we in groepjes rondlopen. Prachtig, die simpelheid van het dorp en de rust die daar hangt, en iedereen was zo vriendelijk. Een aantal kinderen heb ik kennis laten maken met mijn camera, ze mochten foto's maken. Heel komisch toen ze de lens naar zichzelf richtte en de camera op z'n kop hielden. Dit was een hele bijzondere ervaring. s avonds kampvuur met brood en worst. Gezwommen en haar gewassen in de rivier, spelletjes gespeeld, geplast tussen de cucuracchas (kakkerlakken), gewassen in een teil in de tuin. Zelfgemaakte wijn gedronken (waar de druiven nog in dreven), wie weet wat er nog meer in zat? wespennesten in de kamer, een vogelspin in de eetkamer?. Daarna reden we met een lokale bus door naar Lamas. Backpacken bovenop de bus, beschermd met een dun toutje, 3 kippen werden er nog bovenop geslingerd, (en nog twee peruanen). daarna opgepropt met zn allen in een bus (we weten nu inmiddels hoe dat hier gaat), Gina voorin met een tas kuikens op haar schoot. En gaan met die banaan. Nog even een file van 3 uur wegens wegwerkzaamheden. Gelukkig was de heerlijk verse kokos een goede afleiding. Lamas was prachtig, de lucht was helderblauw, bergen met mooi rood zand, en alle vrouwen droegen traditionele kleding. Mijn was heb ik samen met hun gedaan in de lokale rivier. Heel bijzonder. Later hebben Sylvie en ik een traditionele rok gekocht voor maar 2 euro en hebben we heel lomp (met bergschoenen eronder) door het hostel staan dansen en gedanst met de meiden op daddy yankee (reggeaton). Ondertussen moest er natuurlijk ook gewerkt worden. In groepjes werd er steeds gewerkt, de toeristen konden de tieners goed fotografisch advies geven, wat erg leuk was. Onze laatse stop was Moyobamba, waar we heerlijk uitgerust hebben bij de terminale (hahaha, perdon, termale) baden, de laatste foto's hebben gemaakt, Elmers verjaardag gevierd, een orchideen tuin hebben bezocht, ik voor het eerst mijn muggenklamboe heb gebruikt. (iets te laat want ik had ondertussen al 20 muggenbeten op elk been). Gelukkig waren Gina en ik wel aan de malariapillen, we werden geacht die elke avond in te nemen. ' Gina heb jij je pil al genomen, '' Nee natuurlijk niet'', was op een gegeven moment de standaard zin. Elke avond werd die vergeten. Na een lange busrit kwamen we weer terug in Huanchaco, waarbij ik helemaal blij wer bij het zien en ruiken van de zee. s middags hebben we de huizen van de tieners bezocht in Milagro, de armste wijk van Trujillo (waarom die wijk mirakel heet is mij een vraag). Het was heel indrukwekkend, stenen huisjes, vieze matrassen op de grond, enorme gezinnen op kleine oppervlaktes, vieze bedden met vlooien. Maar in groot contrast daarmee de gastvrijheid van al die mensen. We liepen door het vervallen huis van Elmer, naar achteren waar zich nog een ruimte bevond, we opende de deur en zagen daar een gloednieuwe badkamer, volledig met toilet (was dan nog geen water), we waren allemaal zo ontroerd, dit had hij betaald van het geld dat hij met fairmail had verdiend en zijn motivatie goede foto's te maken, ik was zo trots! Nu zag ik met eigen ogen wat dit project met die kinderen doet, en wat de tieners met hun prestaties en het geld doen. Fantastisch, dit zou iedereen moeten zien!

Na al deze indrukken kon ik weer heerlijk tot rust komen in Huanchaco. Een paar dagen daarna werden we echter wel getroffen door enorme stortbuien, het water kwam langs alle muren van mijn kamer naar beneden zetten. De hele gang was een rivier, mijn bed was zeiknat. Santos probeerde de boel te redden met een klein dweiltje, heldhaftig stond hij daar te boenen in zn pinquin wetsuit. Heel hilarisch. 3 dagen daarna zijn Joyce en ik gelijk maar ingetrokken in ons huidige huisje, waar we nu elke nacht heerlijk in een ruim bed slapen, warm en veilig. Verder veel leuke feestjes, lekker surfen, heerlijk eten. En over 3 weken komt mam mij hier ophalen, waarna we nog 3 weken samen gaan reizen door Peru, waar ik nu ook enorm veel zin in heb. Whhaaaa, en dit hele grote avontuur is nu gewoon al bijna afgelopen besef ik me nu! Que lastima, no quiero volver a Holanda! Maar wel weel ik iedereen heeel graag weer terug zien en knuffelen. Dus voor nu alvast een luchtknuffel, voor iedereen vanuit Huanchaco!

Hasta la Vida!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!