Hiaaaaaajjjaaa!

Gelukkig nieuwjaar allemaal! Wat een heftige start in Nederland, hevige sneeuwstormen, schaarste aan strooizout, snijdende koude wind, misschien zelfs een elfstedentocht? En ik lig hier lekker op m´n papagaaienhanddoekje aan het strand weg te luieren, met 32 graden. Kerst daarentegen verliep voor mij ook heel anders dan voorspelt. De laatste week van december heb ik doorgebracht in een heerlijk hostel, met zwembad, bar, opblaashaaien, bbqs en heel veel gezellige mensen. Heleen en ik waren weer verenigd, que bueno! geluierd aan het zwembad, empanadas gegeten bij farito, broodjes advocado gegeten, bijgekletst... wacht heb ik dit niet al allemaal verteld. Donderdag 25 december zijn we met z´n viertjes rond gaan touren in een auto naar Cafayate. Een werkelijk schitterende tocht door de Grand Canyon van Zuid-Amerika. Heleen en ik moesten onze geluksmomentjes om de 10 minuten kwijt prachtig, ooooh, al die kleuren, dit is toch niet te geloven, que bonito! STOP! en daar hing Carla weer in de remmen, wanneer wij hysterisch naar buiten rende om mooie plaatjes te schieten. ´The Devil Throat´ (ook wel de ´spleet´ genoemd) was indrukwekkend, een grote kloof waar we onze lunch met zweetkaas hebben genuttigd. Daarna naar de ruïnes van Quilmes, waar ik het bier interessanter vond dan de opgegraven inca dorpen zelf. En onderweg heerlijk wijnijs gegeten. Ja het bestaat! Al met al een prettige dagtocht, tot..... een enorme regentirade hoog in de bergen voor een gigantische rivier over de weg zorgde en ons (en vele anderen) de weg versperde. Modderstromen, keien en water kwam allemaal naar beneden zetten. Onmogelijk, en gevaarlijk om over te steken. (zie voor een live verslag: www.maybemabeline.blogspot.com). Er leek geen einde aan te komen, dat werd drie uur wachten. Daar viel ons heerlijke kerstdiner (letterlijk) in het water. Uiteindelijk durfde een waaghaals zich een weg te banen in de vervaarlijk stromende rivier. Gelukkig ging het goed en iedereen begon opgelucht te applaudiseren. En je weet, als er een Argentijn over de dam is volgen er meer. Carla zei, geen haar op mn hoofd die erover denkt die auto daar in te rijden. 10 minuten later zat ze dan toch achter het stuur. Moed werd haar ingepraat, reddingsplannen bedacht (als we naar de linkerkant kapzijsen, spring jij eerst uit het raam, zwemt omhoog,...). Dus achter de auto´s aan en gaan met die banaan! Na 30 spannende seconde, voelde ons even wegglijden, haalden we de overkant!! Wat een opluchting, zo vervolgden we onze weg terug met in het vooruitzicht een heerlijke asado en een leuk feestje. Dat zou niet lang meer duren. NOT. Na een uur begon de ellende weer, we belandden in een hevige stortbui, de weg was één rivier, de ruitenwissers konden het niet meer aan. We zaten in the middle of nowhere, op kerstavaond, terwijl onze families en vrienden warm en droog aan de kalkoen en glühwein zaten. Bliksemschicthen waren spectaculair maar gevaarlijk. Vooral Ashley vond het heel eng. Zo nu en dan flitste er een bord ´Salta 98 km´ voorbij, een half uur later was dat nog geen 95 km. We waren moe en wilden naar huis. Ik dook snel een kiosk in, om de hele chocoladevoorraad leeg te kopen, als oppepper. (voor de enerzsjie). Uiteindelijk kwamen dan eindelijk om 00.30 aan in ons hostel, waar we gelijk aan konden schuiven, lekkere tragos, top feestje! Volgende avond toch nog een beetje kerstgevierd met Chantalle, Stephanie en Heleen. Naar een traditionele pena geweest. Cabrito (lama) gegeten, tamales (hot hot hot tamaaaales, ja pap ik heb ze eindelijk ontdekt van Zorro!). Volgende dag vertrokken Heleen en ik om negen uur, met een toch wel hele mooie Argentijn, naar de bergen voor een echt sportief dagje. Al fietsend naar een mooi meer, waar we met kano´s verder gingen naar een afgelegen plaatsje tussen de rotsen. Heleen en ik samen in een boot, waar we niet meer bijkwamen van het lachen, tot groot genoegen van onze indiaan. Verfrissende duik genomen, geluncht een sandwich met chips (que extrano!), top van een heuvel beklommen, op de terugweg lekker maté gedronken. s avond gechillt, wijn gedronken, folklore gedanst. Afscheid genomen van iedereen. En toen zat ik opeens in Lima, Peru.

´De laatste dag van het jaar 2009. Een bewolkte, benauwde dag in Huanchaco (vissersdorpje in Peru). De laatste dag van ook de eerste helft van mijn reis. Ben de kust afgewandeld naar een rustig plekje op het strand. Moe van alle indrukken, belevingen en mensen. Ik heb keelpijn, en ben verkouden. Nog 3 maanden, en dan pas naar Nederland! Op deze momenten verlang ik naar mijn eigen bed, kamer, douche, familie, vrienden. Ik mis iedereen zo erg. Vaak denk ik dan terug aan al die te gekke momenten die je samen beleefd en denk ik vaak aan thuis. Soms leert een reis je ook beslissingen te nemen, een andere kijk op mensen en het leven te geven. Het laat je zien wie echt je dierbaren zijn. Al die lieve berichtjes en steun van buren, kennissen, oma, Marianne, Annemieke, mijn lieve nichtje Annika, die zoveel groter, volwassener en zelfstandiger is geworden. Mam, die mij niet beter kan begeleiden in mijn reis dan ze nu doet. Ik wil iedereen zo graag even een enorme knuffel geven! Levje, stoer op keep, met die grote bos met haar en die stevige voetbalkuitjes, en een rag tegen die bal, mam die gelukkig staat toe te kijken. En Inge en Bert vanuit hun huis met Thijs. Ik zie het zo goed voor me. Anniek die aan komt lopen (met of zonder stem), doodop van alle toffe feestjes in Amsterdam. Maar altijd in de mood om zich even in het hoekje van onze bank te nestelen voor Gooische Vrouwen en een lekker kopje thee. Maar ook mis ik de mensen hier. Anniekje (un besseeuuuwww voor jou), zoveel lol! Charlotte is ook zo´n lieverd. Mark, Tim, Charlie,... en ook al die andere mensen waar je soms maar een paar uur mee optrekt.´ (uit dagboek, 31 december 2009)

De dag voor oudjaar kwam ik aan in Hostal Naylamp. Lekker ontbeten met iedereen. Mensen uit Nieuw-Zeeland, Engeland, Zweden, Duitsland, gesurfd en genoten van de ondergaande zon. s avonds uiteten. En als postres een verukkelijke chocoladebananenpannekoek gegeten.

´Een nieuw jaar! En daar zit ik dan op 4000 m hoogte in het Cordillerasgebergte´. 1.5 uur van Huaraz, een echt peruaans dorpje. Een russisch meisje, Tanja, leren kennen. Leuk om iemand uit Rusland te leren kennen, maar zij is alles behalve interessant. Wel gister samen een mooie paardentocht gemaakt. Gelukkig was de rit zo ontzettend mooi, dat er toch geen gelegenheid was om te praten. Toen heerlijk fruit gekocht, gelezen, vroeg naar bed en de volgende ochtend om vijf uur op, voor de trekking naar de ´laguna 69´. Wat een gedoe met die bussen. Daar zat ik als lang Nederlands meisje, opgevouwen tussen alle kleine, glimlachende, tandenloze peruanen met die prachtig gekleurde rokken, hoeden, mallots. Toch komt daar onder zo´n rok zo nu en dan een samsung 800 te voorschijn. Uiteindelijk is de oude Inca cultuur ver te zoeken, de derde generatie gaat ook gewoon gehuld in moderne kleding. Vandaag was weer een bijzondere dag, een prachtig stuk van Peru gezien. Aangekomen in het plaatsje Yungay stapte ik bij een stelletje uit de Dominicaanse Republiek in de taxi. Bij Monica ging het gelijk al fout, na de eerste 5 minuten ging ze al over haar nek. Tsja voor de wegen hier moet je een sterke maag hebben. Maar ook ik was niet zo gecharmeerd van de onverharde kiezelwegen. Ik zeg de rijdende trilplaat is uitgevonden. Na anderhalf uur passeerde we een prachtig azuurblauwe laguna tussen de bergen. Daarna was het tijd om te gaan lopen. Het stijgen was zwaar. Veel last van duizeligheid, benauwdheid en hoofdpijn. Bij het zien van de Huascaran (de hoogste berg van Peru, 6768 m), verbaasde ik me over hoe mensen dan kunnen overleven op een hoogte van 8648 m (Mount Everest). Het verhaal van Lene Gammelaard, de eerste Deense vrouw die de top van de Everest bereikte in 1996, en de zone des doods overleefde, intrigeerde me dan ook enorm. Maar uiteindelijk hoe ervaren je ook bent, gaat het toch om je doorzettingsvermogen, zonder dat zal je je doel niet bereiken. Een lange tocht, van ruim vier uur, bracht ons uiteindelijk naar de laguna (minder indrukwekkend dan verwacht, maar de tocht er naar toe was prachtig). De terugweg was licht afdalen en aan het einde de verkoeling van een bergbeek en watervallen. Waar ik na het drinken van 3 liter water zelf ook even een waterval moest laten lopen. Daarna met 9 personen in een autootje gepropt, Monica, Thomas en ik in de achterbak. Rest van de familie voorin (waarom ze niet gewoon kinderen achterin stoppen is me nog steeds een raadsel, net als het hele verkeer hier). Dat ik nog geen hersenschudding heb, van het tienduizend keer dat mijn hoofd tegen het plafond is gelanceerd, mag een wonder heten. Gemakkelijk werden er nog even drie kratten bier boven op ons neergezet. Agh, mijn postuur is gewoon niet geknipt voor het peruaanse openbaar vervoer. (uit dagboek, 1 januari 2010)´

´Zit in een heerlijk hostel, s ochtends word ik wakker door het geluid van de golven, s avonds genieten we op het terras van een mooie ondergaande zon. Ik ben dol op het heerlijk eten in Otra Cosa (een vegetarisch restaurant), het is heerlijk vertoeven hier. Ik geniet van de gezelligheid met alle mensen hier. Roel en Alan waar ik mee heb gesurfd, Debbie en Chantal, James, die lolbroek. Kletsen, kaas, surfen, schaken, lezen, zwemmen. Het fotografieproject is fantastisch. De kinderen moeten wel aan je wennen (vooral de meisjes). Maar ik ben zo bevoorrecht dit te mogen doen, de fantastische jonge fotografen te begeleiden in het maken van mooie foto´s. Volgend jaar liggen ze in de winkel (dit jaar voor het eerst ook in de HEMA, naast de wereldwinkels). En over een week gaan we al de reis maken door de jungle, ik kijk er zo naar uit! De andere vrijwilligster, Michelle, is ook supertof! Iedereen is hier zo vriendelijk, al regelmatig gesprekken gehad met peruaanse families (gelijk een hele fotoshoot erachter aan). Maar de mannen daar kan ik echt niet aan wennen, verschrikkelijk! Ook de zee egels zijn horror, ben er al een paar keer ingestapt.´ (dagboek, 7 januari 2010)

Nu zit ik net één nacht in de vissersfamilie. Wel even wennen weer, een andere plaats, iedereen is gister vertrokken. Vanmiddag ga ik met de tienerfotografen foto´s maken op het strand. Ook hebben we een opdracht voor een surfmagazine gekregen: een foto te maken van surfers op het strand tijdens de zonsondergang! Een echte uitdaging, moet ook snel gebeuren, want de zon zakt hier heel snel in de zee. Voor 80 euro ga ik twee maanden lang een surfboard en wetsuit huren, zo kan ik wanneer ik wil oefenen in de zee, want het is echt een topplek om te leren hier! En s avonds neem ik nog wat spaanse lessen´. Entonces, eso es todo.

Ik ben benieuwd of iedereen de zware sneeuwstorm van vandaag, 8 januari 2010 (ook verjaardag van Lev), heeft overleefd! Un omhelzung, xxx sannah