Lieve Allemaal,

Dan nu mijn laatste reisverhaal vanuit het prachtige, indrukwekkende, adembenemende, warme, vriendelijke, vertrouwde Argentina. Waar ik in de afgelopen drie maanden een geweldige tijd heb gehad! Ongelooflijk wat ik allemaal heb meegemaakt en beleefd als ik mijn eigen reisverhalen en foto´s terugkijk (ja dat doe ik ook). Ik denk dat Kerst een mooie afsluiting word (oa samen met Heleen) van mijn tijd hier. Salta is prachtig. Een koloniale stad ´gezegend met een paar prachtige juweeltjes´, zoals mijn reisgids heel mooi omschrijft. Het plein is heel gezellig, en bij Farito zijn de lekkerste empanadas van het hele land. Even terugblikken op de afgelopen twee weken...

Cablo Polonio, het dorpje zonder electriciteit, dat ik vanuit Punte del Diablo wilde bezoeken, heb ik helaas niet meer bereikt. Ik dacht dat ik aan de chauffeur had gevraagd of hij wilde aangeven wanneer we er zouden zijn, niet dus. Na 2 uur werd ik toch een beetje zenuwachtig, en een half uur later stopte we in Rocha, De verlichte billboarden en de MC Donalds ketens maakten toch echt duidelijk dat we niet in Cablo Polonio waren. nee dit was het eindstation, we waren er al lang voorbij gereden. Ja, das even slikken. Dus om 11 uur s avonds, met die kuttrolly op zoek naar een hotel, alle vier vol. Ja wat doe je dan? Naar een dorpje 40 kilomter verderop, dus om half twaalf s nachts rende ik, met een hels kabaal (van de wieltjes over de onverharde stoep), over het plein, naar het busstation waar ik net op tijd de laatste bus haalde en uiteindelijk bezweet in een hotel aankwam. Pfff... eindelijk. Een gat in de deur, het het voortdurend aan en uitslaan van de ventilator maakte dat ik de hele nacht klaarwakker lag. s ochtends vroeg uit de veren en hup terug naar Rocha, om de bus te pakken naar montevideo en van daaruit naar Colonioa. This was the worst nightmare. Anderhalve dag later kwam ik aan in het lieflijke koloniale stadje, briesje van de rivier, schattig hostel, waar ik gelijk Amanda zag, een meisje dat ik al eerder had ontmoet. Samen rondgewandeld, het was stormachtig, en met de vuurtoren en de duinen voelde het een beetje als Terschelling. Daarna de meest vieze maaltijd ooit gegeten, nog in het hostel gechillt en lekker geslapen. De volgende dag was het prachtig weer, van mijn laatste Uruguaanse pesos moesten natuurlijk een paar oorbellen worden gekocht, vuurtoren beklommen, en een geweldig (en gratis) zwembad gevonden! Perfecto, het kon niet beter. s avonds naar de haven, waar de ronkende ferry op ons lag te wachten. En met een prachtige zonsondergang Uruguay verlaten, op naar Buenos Aires. Waar ik s nachts aankwam, met een fantastische skyline van deze metropool. Het was een gevoel van thuiskomen toen ik met de taxi in de stad rondreed, prachtig verlicht met kerstversiering, de vertrouwde avenida de mayo, het huis waar ik de eerste vier weken verbleef. Het hostel was helemaal in tangosfeer ingericht. Deelde de kamer met twee fransen, samen ontbeten en zondag rondgeslenterd op de markt van San Telmo, antiekwaren, souvenirs, leren tassen, cd´s, live tango,.... en binnen twee uur kwam ik vijf verschillende bekende tegen, die ik gedurende mijn reis van 4 weken had leren kennen! s avonds naar het vertrouwde appartement, waar Charlotte nog steeds zat. Bus 23, a la esquina de Rioja y Independencia. numero 867. Ik wist het nog precies. heerlijk pizza gegeten, rode wijn gedronken (ook met nieuwe mensen) op het dakterras. En de gitaar van Mark, die nog steeds op dezelfde stoel lag, ontroerde toch wel. Illegaal daar blijven slapen, en de volgende ochtend lekker een wandeling gemaakt en s middags naar de school! Hahhaa, Lorena was door het dolle heen, ik was gezegend met een welkomstlunch van empanadas. Daar twee Australiers leren kennen, die morgen ook in Salta arriveren, en daarmee ook kerst ga vieren. Daarna hevig op zoek naar een backpack. met in gedachte mijn kledinggarderobe, zei ik tegen de verkoper dat ik wel een rugzak van 90 liter wilde. Waarop hij spontaan begon te lachen en zei dat dat echt onmogelijk was voor een meisje. Uiteindelijk dus met een van 65 liter weggegaan. En met veel pijn, afscheid moeten nemen van mijn oude vertrouwde trolly.

Ik arriveerde in mijn nieuwe hostel, waarop ik gelijk werd meegesleurd door een Israelier, hop in de bus met een hele groep, naar bomba del tiempo! Wat een heerlijk feest was het weer, iedereen ging helemaal los, waarschijnlijk ook omdat het de laatste keer was. Een mooi afscheid van de stad. Dinsdag nog een musea bezocht en geluncht met Olivia. s avonds in het hostel lekker gekaart, wijn gedronken (San Telmo, hoe toepasselijk). De volgende ochtend op zoek naar een kerstoutfit, die moest natuurlijk in BA worden aangeschaft, superleuk rokje in de Zara (hoe Europees), niet meer in mijn maat, waarop ik aan de verkoopster vroeg of er nog een was in BA, en of ze die wilde bellen. Waarop ze begon te lachen en zei, chica, en BS hay 20 tiendas de Zara. Ok, een mission impossible. Uiteindelijk heb ik mijn rokje gescoort in een argentijns winkeltje, misschien ook wel beter. Daarna een lunchafspraak met Lana misgelopen (die ik in Uruguay had leren kennen), wat echt heel jammer was. Door de parken van palermo gelopen, spullen gepakt met de taxi naar het busstation, waarbij we na een kwartier een aanrijding hadden, hup taxi uit, andere taxi in (hoefde niks te betalen) en gaan met die banaan. Zo vertrok mijn (nu toch wel heel luxe bus) uit BsAs naar Tucuman (noorden), waar ik de volgende ochtend aankwam en in een veel te dure hosteria heb geslapen. Wel met prive badkamer, en inclusief eigen huisdieren. Een dikke vieze tor (doorsnede 20 cm), een schorpioen en een dikke spin. Ik zeg, ik ben voorbereid op de jungle. De volgende ochtend vertrok ik vroeg samen met mijn gids, Pablo, naar Salta (op weg naar de trekking in de bergen). Veel lol onderweg, hele mooie route en samen door Salta rondgelopen, en utieindelijk Claudia (een argentijnse vrouw) opgepikt van het busstation, voedsel ingeslagen voor de trekking. En via de route van tren de la nubes naar onze eerste bestemming, waar we een dag moesten acclimatiseren (op een hoogte van 3700 meter), San Antonio de Cordobes, waar we op een militaire basis sliepen, ijskoude douche, en s ochtends vroeg om 5 uur en punto opstaan. Om 9 uur begonnen we aan onze bergbeklimming, waarbij we startten op een hoogte van 4600 m, in het begin had ik nog geen last van verschijnselen van hoogteziekte. Alleen moest ik om de 10 seconde even stoppen, om op adem te komen. Het uitzicht was echt adembenemend, je zag