Haloaa!

Ik moest op het kaartje van mijn blog aangeven waar ik me op dit moment bevind, ze kende het niet. Heel goed. Op dit moment zit ik met mn ondergezande reet achter de comp in ´Punte del Diablo´, een piepklein surfersdorpje aan de kust van Uruguay. Ik heb drie heerlijke dagen aan het strand doorgebracht. Het is een paradijs, rust, chille mensen, topweer, lekker windje. En over twee uur ga ik alweer weg, na een nog primitiever dorpje (Cablo Polonio), zonder electriciteit, waar ik een nacht zal verblijven. De eerste avond hier heerlijk vis gegeten met de staff van het hostel. Echt een goede nachtrust zit er niet in in al die 8 'dorms. Er zit altijd wel een snurker tussen, zelfs beter om geen oordoppen in te doen, die worden er toch uitgetrild door de kracht van het geronk. s ochtends word je gewekt door de zon, de zoute lucht van de zee, en een heerlijk fris windje. hop naar boven naar het dakterras, uitkijkend over de zee, lekker broodje dulce de leche, een appeltje en hops naar het strand. Helemaal gelukkig door de heerlijke zon, gelijk de eerste dag 8 uur in de volle zon, ondanks mijn 50 plus factor, toch zo aangebrand als een gemarineerde garnaal. Kon werkelijk niet op mn rug, buik, zij liggen, dus heb in een ingewikkelde yoga houding mijn rust proberen te pakken. Ook een mooie strandwandeling gemaakt, en wat ik heb ontdekt, om zeeleeuwen te zien hoef je niet naar het zuiden af te reizen, ik heb er een mogen bewonderen van 1 meter afstand op het strand hier, uitgekleed en afgeklauwd door vogels dat wel, bebloed en z´n kop eraf gehakt. (Later hoorde ik dat de locals dat doen omdat de tanden, veel geld waard zijn). s avonds met Laura, Tami, (denemarken), Daniel en Simon (Duitsland) gekookt, naar het strand en de schitterende sterrenhemel bewonderd, zo helder is het hier! De volgende dag zijn we gaan paardrijden met z´n vijven. voor drie uur door een natuurreservaat en over het strand, wat een ervaring! Na een uur door de natuur gereden, stopte we bij een picknickplaatsje, de flessen rode wijn werde opengerukt, paarden losgelaten, en hup lekker slap lullen. ja nu snapte ik wel hoe die drie uur volgemaakt werden, we hebben een uur gekletst en wijn gedronken. Daarna moesten de caballos ook nog worden gezocht, die zich in een onbereikbaar moeras zich vol aan het vreten waren. En daar zaten we dan, na anderhalf uur weer hoog en droog op de paarden, rozig van de zon en de wijn. De eerste minuten gingen goed, totdat we een boom naderden, ik probeerde nog weg te duiken, maar het was te laat, ik bleef in de takken hangen, Maria (zo heilig was mijn paard btw niet), liep door en ik lazerde op de grond. Daarna kon ik niet zelf mijn paard op komen. Heel hilarisch allemaal. Het laatste half uur was ontzettend kicken, we kwamen van een hoge duin af, zagen de zee onder ons, de beesten roken de wind en werden helemaal wild, ik had de caballo mas rapido, zo crosste we keihard over het strand. Nog sneller dan de quads in Miramar, het was echt tof! Daarna door het dorpje gelopen en met een groep uit eten, iedereen ging vandaag ook weer weg. Echt jammer, je raakt zo hecht met mensen in een paar dagen. Een ander meisje uit Zweden, Lana, zal ik ook weer zien in Buenos Aires over een paar dagen. Iedereen vertelt over Bomba del Tiempo (hét percussiefeest), en allemaal zullen we rond dezelfde tijd in Bs As zijn. De wereld is zo klein, in drie dagen dat ik aan het reizen was, ben ik al 3 bekenden tegengekomen. Olivia en Jennie, twee meiden die ik in Buenos Aires leerde kennen, kwam ik tegen in Rosario (op mijn doorreis van Cordoba naar Uruguay). Het is een prachtige stad, met koloniale gebouwen, parken, veel beeldhouwkunst, schoon, ruim, groen het was heerlijk. Het ligt aan Rio Parana, heel groot, heerlijke wind en het was zondag, dus iedereen was in de parken te vinden, voorstellingen, optredens, met hun de dag doorgebracht. Toen door met de nachtbus naar Montevideo (hoofdstad Uruguay), leuk voor een paar uurtjes, verder geen interessante stad. Daarna met een krakkemikkige bus door naar dit paradijs. Maar hoe kwam ik in godsnaam op het idee hier naartoe te gaan?. Een week geleden arriveerde ik uit Mendoza in Cordoba, mijn plan was om daar 5 dagen te blijven. Afgezonderd van 5 Israelische jongens, vertelde iedereen me, dat de stad leuk is voor 2 dagen, meer niet. Ik ging daar maar vanuit, aangezien de Isr. jongens, non stop bier aan het zuipen waren, feesten en slapen. Prima, maar niet echt mijn plan. Dus ben ik de eerste dag met Carla, tof nederlands meisje, door de stad rondgeslenterd, daarna in het hostel rondgehangen, en nadat zei mij vertelde over Uruguay was ik helemaal om, daar moest ik naartoe, zo kon ik daarna ook door met de boot naar Buenos Aires, waar ik echt terug naartoe wilde. Ik werd gek van het steeds veranderen van mijn plannen (wat trouwens ook heerlijk is, die vrijheid op elk moment te kunnen beslissen wat je wilt gaan doen) en boekte een ticket naar Uruguay. Die avond heerlijk uitgeweest in een bar, topmuziek kon niet beter. Veel Argentijnse studenten leren kennen. Erg aardig, soms iets te, dus zjin carla en ik voor drie uur even ´uit de kast gekomen´, wat een domper voor die jongens, dat we nu echt heel onbereikbaar waren. Twee studenten wilden toch met ons afspreken de volgende dag. Prima, hartstikke leuk. Eerst skypen met de fam, want het was sinterklaas, daarna gemeet met de guys, wat zoo ontzettend saai was, al onze signalen, dat we nu toch echt weg wilde, kwamen niet aan, soms snap je mannen echt niet, maar misschien zijn wij vrouwen ook niet direct genoeg. Dus namen we abrupt afscheid met een ´chau´ en liepen weg, de mannen verbaasd achter ons gelaten. Que lastima! daarna bezoekje gebracht aan een artesenal marktje en lekker vroeg het bedje in. De volgende ochtend werd ik gewekt door een prachtig koor van schreeuwende marktmannen, en zo nu en dan een hoge vrouwenkreet, onder ons balkonnetje zou het zo een serenade kunnen zijn.

De dagen daarvoor heb ik doorgebracht in Mendoza (de hoofdstad van de provincie Mendoza), aan de grens met Chili en het Andesgebergte. Een hele groene stad, na Buenos Aires, maar ik miste de mensen, de drukte. Dat was wel even wennen. Maar de heerlijk asado met mensen van het hostel die avond, was een goede afleiding. De volgende ochtend vroeg uit de veren, met drie Amerikaanse meisjes raften! Eerste keer, vond het best wel spannend. Heel boeiend was het niet, de rivier was nog heel rustig. Maar de omgeving was prachtig en de lunch was heerlijk. Daarna spontaan besloten, om met een nederlands koppel ´canopy´ te doen, met een kabel tussen de bergen, over de rivier, sjeezen. Spannend in het begin, maar een geweldige ervaring, zoo mooi, dat had ik echt nooit willen missen! De dag daarna met Ana, een argentijnse vriendin van thera afgesproken, heel gezellig door Parque San Martin gewandeld, mooi! Daarna naar Cerro Gloria gewandeld (wat iets langer duurde dan ik dachte, uiteuindelijk een bergwandeling van 2 uur), mooi uitzicht over mendoza en omgeving. duits meisje ontmoet en samen op Plaza Indepencia (het centrum van Mendoza) rondgehangen en een interessant musuem bezocht. Waar een expositie was van de jonge Mendocionas. Ondertussen had ik er drie mannelijke roommates bij. Een hele aardige jongen uit Zweden (alweer!), die het plan had om samen een wijntour te doen, uiteindelijk toch maar niet gedaan. Vond mijn wijnervaring in Buenos Aires verlopig wel even genoeg, en wilde graag de volgeden de naar de Alta Montagna (Acongugau berg), scittterend! Dit was waar ik op hoopte, prachtige natuur. veel erosie, vrschillend soort gesteente, ijstopen, azuurblauwe meren, nog nooit zo iets moois gezien. Ik ging helemaal los met foto´s maken, bij een inca ruïne, toen er een geweldig mooie argentijn op me afkwam. Woooow, ik viel helemaal stil. Een tijdje gepraat, vooral hij dan, ik was totaal verdoofd, verstandverbijstering, ik weet z´n naam niet meer, niks meer. Alleen dat mooie gezicht. Helaas toen moesten we alweer verder. s avonds gechillt in het hostel, een man van 63 ontmoet, die de hele wereld overreist, in Alaska woont, 8 maanden per jaar keihard werkt en de rest reist. Ik vroeg hem naar de film into the wild. Vertelde hij me dat hij in dat dorpje woont, en de beroemde bus, 10 km van zijn huis vandaan is. Hij heeft zelfs bakken geld verdiend door zijn medewerking aan de film. 300 dollar op een dag, door een beetje met een sneeuwmachine heen en weer te lopen. Maar wat een verhaal, en wat een avonturier, heerlijk al die verschillende mensen en ook je leeftijd doet er niet toe. Steeds weer die verbaasde reactie, als ik mensen vertel dat ik 18 jaar ben. Entonces, my story so far.

Morgen ga ik naar Colonia (een koloniaal plaatjes in Uruguay), s avonds de boot naar Buenos Aires. Heerlijk om weer terug te gaan, een gevoel van thuiskomen, na twee maanden daar gewoond te hebben. Het afscheid was heel fijn. lLekker pizza gegeten, daarna door iedereen uitgezwaaid en mijn loodzware koffer (met die kutwieltjes, die overal in blijven hangen) gedragen door Tim en Job. Een dikke knuffel, groepsfoto, en daarna echt weg. Deze plaats ga ik ook missen, nu even het zand en alle indrukken van me afspoelen en vamos!

Een enorme warme knuffel vanuit hier, voor als het daar koud is.

Sannah