Profile
Blog
Photos
Videos
¡Sí, claro: Peru!
Reden we de vorige dag nog door de groene bergen van Ecuador, nu werden we wakker in een totaal ander landschap: droge en dorre uitgestrektheid, bijna apocalyptisch. Peru! Af en toe een zanderig dorpje met ezels voor wagentjes, tuktuk's en veel getoeter van auto's en taxi's. Ook valt direct het vele vuilnis op: naast de weg, in de bomen, plastic overal. En tot slot de huizen: alles lijkt slechts half afgebouwd.. (Later hoorden we de reden hiervan van een gids in Puno: zodra een huis compleet is afgebouwd, moet er een veel hogere belasting worden betaald. Vandaar!) Met wat we hierboven hebben beschreven, doet het -eerste- landschap van Peru ons veel denken aan (Noord) India. Het is dan wel aan de andere kant van de wereld, maar voor ons zijn er zeker overeenkomsten. Onverwacht!
Tot zover onze eerste indruk van ons laatste land. Maar tijdens onze reis (per bus) van het noorden naar het zuiden en tot slot naar het oosten van Peru, hebben we ook andere, prachtige kanten van het land gezien. Hoogtepunt is ongetwijfeld de Inca-trail die we -in vier dagen- gelopen hebben naar Machu Picchu: zwaar, maar iets wat we voor geen goud hadden willen missen! Hieronder het vervolg van de busreis van Ecuador naar Lima en onze belevenissen tijdens de àllerlaatste drie weken.
Busreis Ecuador-Peru: deel II
Na de grenscontrole was het nog ruim vier uur rijden naar het dorpje Piura, in het noorden van Peru, waar we om half tien 's ochtends aankwamen. Onze volgende bus naar Lima zou pas om vijf uur die middag vertrekken, wat een lange wacht betekende op een heel klein busstation in een eveneens klein dorpje. Een beter plan leek het ons om een hotelkamer te boeken voor de dag en dat is dan ook wat we hebben gedaan. Heerlijk na een gebroken nacht met weinig slaap! Douchen, slapen en tv kijken: stukken beter dan uren vermoeid en doelloos door de straten dwalen. Om vijf uur was het dan tijd voor deel twee van de reis van Cuenca naar Lima. Dit keer met een super luxe bus van de maatschappij "Cruz del Sur". We reisden als VIP's eerste klas, wat veel ruimte, een stoel die bijna geheel horizontaal naar achter kan, een deken en kussen, een eigen tv-schermpje met films, airco, eten èn het spelen van bingo inhoudt. Niets te klagen dus! De bingo was in het Spaans, wat weer een mooie oefening voor ons was. In 'Spaanse' cijfers zijn we nu dan ook volleerd :).
Na de nachtelijke busreis reden we de volgende ochtend (vanuit het noorden) de hoofdstad Lima binnen. Zo op het eerste gezicht geen mooie stad: nog steeds erg droog, dor en arm, zoals het gehele noorden van Peru. Maar terwijl een taxi ons naar ons guesthouse in het historische centrum van Lima bracht, veranderde het stadsbeeld: het oude, koloniale gedeelte van de hoofdstad is een stuk mooier!
Lima
Het eerste dat we deden in Lima was (natuurlijk!) het kijken van de WK-wedstrijd Nederland tegen Costa Rica. Dit keer gewoon lekker lui vanuit bed: na de lange busreis niet onverdiend vonden wij :). De volgende ochtend was het tijd voor de stad. Het Plaza Mayor (ook wel Plaza de Armas genoemd, zoals alle belangrijke pleinen in Zuid-Amerikaanse landen), direct om de hoek van ons guesthouse, was het uitgangspunt. Rondom het plein staan onder andere het presidentieel paleis, de kathedraal, en het stadhuis. Omdat een aantal van deze gebouwen geel gekleurd zijn, krijgt het plein een mooie uitstraling.
Die dag waren er verschillende groepjes Peruaanse scholieren actief op het plein, met een opdracht voor Engelse les. Ze moesten toeristen interviewen in het Engels: wij -als overduidelijke toeristen met onze grote camera en birkenstocks- waren op het plein dus nergens veilig.. Haha. Vier groepjes hebben we uiteindelijk geholpen, Rutger twee en ik twee. Een foto erbij en weer een aantal scholieren blij gemaakt :-). Ook was er die dag genoeg cultureels te zien en te beleven op het plein. Zo was er een optocht van figuren in vreemde outfits en bijzondere maskers: dit bleek te gaan om de 'dag van de meester'. De betekenis van de outfits en maskers ging aan ons voorbij, maar het was leuk om te zien!
Aan de andere kant van het plein voor het presidentieel paleis, vond - wat wij ervan begrepen hebben- een oefening voor de nationale dag van Peru plaats. Dit hield een fanfare te paard in, de paarden allemaal versierd met de kleuren van het land -rood/wit- en met een dambord op hun kont. (Verwijzing naar 'het dambord van Pizarro', naar de Spaanse veroveraar Pizarro en zijn stratenontwerp van de stad.) Later volgden nog meer ruiters te paard, die binnen de hekken van het paleis een show op muziek gaven. Wij zaten hier, net als vele andere toeristen èn inwoners, naar te kijken op de speciaal geplaatste tribunes. Het wordt hier in Lima groots aangepakt!
Huacachina
Onze eerste stop na Lima was de (natuurlijke) oase Huacachina, een klein dorpje gebouwd rond een meer met palmbomen, gelegen midden in de woestijn. De afstand naar deze bijzondere plek hebben we wederom per bus afgelegd, in ongeveer vijf uur rijden. We hadden een fijn hotel met een groot zwembad, vrijwel voor ons alleen. Heerlijk! Hier moesten we van genieten, want het zou zo maar eens de laatste ècht warme plek van de reis kunnen zijn. Ook liep (kroop) er een schildpad rond in de tuin van het hotel, erg grappig! Altijd leuk om een 'huisdier' in de buurt te hebben.
In Huacachina zijn we, naast relaxen bij het zwembad, natuurlijk ook de woestijn ingegaan. Met een grote 'buggy' -voor acht personen- zijn we op de tweede middag met flinke snelheid door de zandduinen gecrost. Ook hebben we van een aantal verschillende duinen 'gesandboard'. We hebben een poging tot staand sandboarden gedaan (à la snowboarding) en liggend, plat op de buik, de duinen af. Rutger deed het best aardig staand, ik was beter in het liggend de duinen af gaan.. Haha. Een ontzettende adrenaline-kick in ieder geval! :-) Tot slot kregen we een prachtige zonsondergang te zien vanuit de woestijn, met een heel mooi gebroken wolkendek. Hoeveel zonsondergangen we ook gezien hebben over de wereld, het blijft mooi. En, misschien cliché maar waar, elke ondergang is uniek. Op dag twee zijn we vanuit het woestijndorpje naar het oude stadje Nazca gereden, om daar met een Cessna (een 4-persoons vliegtuigje) de zogenaamde Nazcalijnen te bekijken. De Nazcalijnen zijn mysterieuze tekeningen in de Nazca-woestijn, die duizenden jaren geleden gemaakt zijn. Het is moeilijk te geloven dat de lijnen en figuren (afbeeldingen van onder andere dieren en mensen) in het zand vandaag de dag nog zo goed zichtbaar zijn! Maar omdat het een ontzettend droog gebied is, met vrijwel geen regen en grotendeels windstil, is het mogelijk dat de lijnen zo goed bewaard blijven. En om dit dan vanuit de lucht te kunnen zien, was weer een erg bijzondere ervaring.
Na terugkomst in Huacachina zijn we direct naar een café gerend om de halve finale van het WK te kijken, Nederland-Argentinië. Dat Oranje vervolgens na penalty's uit het WK lag, was een beetje een bitter einde van deze dag. Maar goed, dat heeft geen invloed op onze reis: die gaat gewoon -nog even- door! ;)
Arequipa
En de reis ging direct diezelfde avond al verder, met de nachtbus naar Arequipa. We reizen via de kust steeds zuidelijker en het landschap verandert héel geleidelijk naar een iets minder dor en meer vruchtbaar gebied. Arequipa is een hooggelegen stad met een mooi oud centrum, omgeven door de bergen van de Andes en verschillende vulkanen. De stad doet veel denken aan Cuenca, het mooie stadje in Ecuador. Vanuit Arequipa hebben we een dagtrip naar de Colca Canyon gemaakt, zo'n 160 kilometer van de stad vandaan, in de hoogte van de Andes. De Colca Canyon is -op het diepste punt- twee keer zo diep als de Grand Canyon in Californië, maar is veel minder recht en steil. Dit geeft de canyon dan ook een heel ander -minder diep- gezicht, met landbouwterrassen en grote valleien vol koeien, schapen en alpaca's.
We hebben die dag verschillende uitkijkpunten bezocht, onder andere het hoogste (bereikbare) punt op 4900 meter en de 'Cruz del Condor' als mooiste punt. Hier vliegen, op slechts enkele meters afstand, vele andescondors rond, één van de grootste (vliegende) vogels ter wereld. Ontzettend mooi om dit te zien! Naast de condors liet ook de vos, de grootste vriend van de condor, zich zien, staand op een rots. Een leuk plaatje! Tijdens de rest van de rit door het hoogland van de Andes kregen we ook een ander landschap te zien. We reden door een natuurreservaat vol lama's, alpaca's en vicuñas (de kleinste soort), prachtige meren met -witte- flamingo's en vogels met blauwe snavels, en tot slot door berglandschap met vele vulkanen. Veruit het mooiste landschap dat we tot nu toe van Peru hebben gezien!
Voor deze dagtrip vertrokken we trouwens om drie uur 's nachts en wat was het ontzettend koud! Je merkt nu echt dat je hoog zit, in de avonden en nachten koelt het erg af. Een mooi voorproefje dus voor de Inca-trail en het kamperen..! De volgende dag hadden we tijd voor het ontdekken van Arequipa zelf. Ook deze stad heeft een erg mooi 'Plaza de Armas', met een prachtig grote kathedraal. Daarnaast heeft Arequipa het Santa Catalina klooster: groot, kleurrijk en met verschillende straatjes en pleintjes. Een dorp -voor nonnen- op zich. Een echte aanrader!
Tijdens de lunch kwamen we vervolgens aan bij het een-na-laatste punt op onze Bucketlist. Jawel, het eten van het typisch Peruaanse gerecht 'cuy', oftewel: cavia. In een lokaal restaurant bestelde Rutger 'cuy chactado', wat gefrituurde cavia inhoudt. Het beestje wordt in zijn geheel geserveerd: kopje, pootjes met nageltjes en al.. Best vreemd, zo op je bord, naast de aardappels en de bonen. Rutger was er niet erg van onder de indruk: het smaakte, net als veel ander vreemd en exotisch vlees, veelal als kip. Cavia is trouwens een gerecht voor speciale gelegenheden, het wordt door de meeste mensen dus zeker niet dagelijks gegeten. Ik had, naast al dit cavia-geweld, een vegetarische salade met aardappel, boontjes, wortel, kaas en olijven. Dat smaakte me prima!
Puno
Vanuit Arequipa vertrokken we de dag erna naar Puno, gelegen in het zuidoosten van Peru en de hoogstgelegen stad waar wij tijdens onze reis verbleven. En dat hebben we gemerkt: na aankomst in Puno kwam de hoofdpijn en misselijkheid direct opzetten. Beiden voelden we ons ziek, alsof we een kater hadden. Die avond zijn we dan ook al om half zeven en met een aantal aspirines ons bed in gedoken, om vervolgens tot zes uur de volgende morgen te slapen. Niet verwacht dat de hoogte zo'n impact zou hebben!
Na elf uur slaap voelden we ons de volgende ochtend weer fit genoeg om de 'floating islands' te bezoeken. Puno is gelegen aan het Titicaca-meer, een immens groot meer tussen Peru en Bolivia. Het Titicaca-meer is met 3800 meter hoogte ook het hoogst gelegen (grote) meer ter wereld. In Titicaca zijn verschillende eilandjes te vinden, grotere eilanden als Taquile, waar we kennis hebben gemaakt met een aantal inwoners en hun manier van leven, en kleine drijvende eilandjes: de floating islands van Uros. Deze eilandjes worden gemaakt door de bevolking zelf, geheel van riet. Ze worden vervolgens met een soort 'haringen' vastgezet in het meer, zodat de eilanden niet (weg)drijven. De inwoners van het kleine eilandje dat wij bezochten, verwelkomen nu dagelijks toeristen en verkopen zelfgemaakte souveniertjes als hun belangrijkste bron van inkomsten. Na nog een tochtje op een van de typische rieten boten, keerden we aan het eind van de middag terug naar het vasteland, Puno. Hoewel we ons weer beter voelen, is de hoogte hier in Puno goed te merken. Vooral omhoog lopen, trappen op, is zwaar. Na een paar treden loop je al te hijgen alsof je zojuist een marathon hebt gerend! Rustig aan doen is hier dus een must, te veel of te snelle inspanning wordt direct gestraft met hoofdpijn en misselijkheid. Als remedie tegen de hoogteziekte hebben de mensen hier 'coca-bladeren': de gedroogde blaadjes van deze plant worden in de thee gedronken of men kauwt erop. Het kauwen schijnt beter te helpen, maar wij houden het bij de thee, smaakt ons toch beter :).
Omdat we zo hoog zitten, is het tot slot ook erg koud: tegen de avond koelt het snel en sterk af. Loop je overdag nog in je t-shirt, 's nachts daalt de temperatuur naar het vriespunt. En ons hostel heeft, zoals de meeste plaatsen, enkel glas en geen verwarming.. Koud! Mutsen en handschoenen zijn nu onze beste vrienden.
Cuzco: land van de Inca's
Een laatste busreis in Peru, wederom een nachtbus, brengt ons naar onze allerlaatste stop: Cuzco. "Land van de Inca's" en startpunt voor de 4-daagse hike van de Inca-trail naar Machu Picchu!
Cuzco is een leuk, gezellig stadje en is zeker onze favoriet in Peru. De Plaza de Armas heeft een mooie kathedraal en de stad heeft veel leuke, smalle en soms steile straatjes. Cuzco is -samen met Puno- ook verreweg het meest toeristische stadje, al is dit hier niet vervelend. De dagen die wij in Cuzco waren, werd er het feest "Virgen del Carmen" gevierd: een beeld van deze heilige wordt dan rondgedragen door de stad, vergezelt met vuurwerk. Leuk om dit te zien!
Na twee dagen genieten van Cuzco en het treffen van de laatste voorbereidingen, begint dan onze allerlaatste tour: de Inca-trail naar het oude Inca-rijk Machu Picchu. In tegenstelling tot onze twee eerdere groepsreizen, was het dit keer een mooi gemengde groep qua mannen en vrouwen. Ook de leeftijd lag een stukje hoger: zo was er een ouder echtpaar uit Nieuw-Zeeland en waren er twee zussen (waarvan de oudste zeker tegen de 70 jaar was) uit Canada. Verder een man met zijn neef(je) uit Canada, een jong stel uit Zwitserland, een stel uit Ierland en een jongen uit Australië. Een ontzettend leuke groep, waar we vijf super mooie dagen mee hebben gehad. Tijdens alle drie onze groepsreizen hebben we het ontzettend getroffen met de mensen!
Goed, de Inca-trail dan! In totaal is deze originele hike, wandeltocht, slechts 45 kilometer lang, maar wat het zwaar maakt is de hoogte waarin je loopt: tussen de 2600 en 4200 meter boven zeeniveau. Ook is het vele klimmen en dalen op lastige paden van losse stenen hetgeen wat deze hike zwaar maakt. Maar wat was het super! Hieronder onze ervaringen van de 4-daagse trek. De eerste dag van de tour maakten we kennis met onze reisgenoten en hebben we verschillende bezienswaardigheden in en rond Cuzco bekeken. Onderweg bezochten we ook een klein 'Animal Rescue Center', met condors up close, wildcats en poema's, papegaaien en de grappigste Peruaanse honden: 'kale' honden met een hanenkam en een pluk haar aan de staart. Uiteindelijk kwamen we 's avonds aan in het plaatsje Ollantaytambo, in de "Sacred Valley" van de Inca's. Hier hebben we overnacht: voorlopig de laatste nacht in een hotel. De volgende ochtend zou de 4-daagse hike dan echt beginnen, met drie nachten kamperen. Dus geen douches of toiletten, maar back to basic. Onze gids, Kique, beschreef de hike als volgt: dag één is 'easy', dag twee is 'challenging' met de hoogste klim, en dag drie is de 'longest', oftewel het langst. En dag vier tot slot, het bereiken van de Sun Gate en Machu Picchu!
We mochten elk, naast onze eigen dag-rugzak, slechts zes kilo meebrengen, wat door de zogenaamde 'porters' voor ons zou worden meegedragen. Maar in deze zes kilo zit al je slaapzak en matras: samen 3,5 kilo. Dus het was nog best lastig om die overige 2,5 kilo slim in te pakken, helemaal omdat je onderweg soms vier seizoenen op één dag kunt hebben. Maar vooral warme kleding mee, aangezien we hebben gemerkt dat het in de avonden erg koud kan worden. Dus een dik fleece-vest, een regenjas, handschoenen, sjaal, muts et cetera. We zijn er klaar voor!
Inca-trail dag 1
De Inca-trail startte in Piscacucho, waar we bij de checkpoint onze eerste stempels in het paspoort kregen. De eerste dag was inderdaad niet al te zwaar, een mooie dag om te wennen aan het hiken. We hadden naast Kique nog een tweede gids, Javier. De een liep voor en de ander achter de groep, dit wisselden ze af. En tot slot dus de -in totaal 21- porters, die werkelijk alles tillen: onze tassen met de zes kilo, de tenten, de eettafels en krukjes, eten, en meer. De porters tillen zo'n 28 kilo per persoon en de tassen zijn gigantisch. Desondanks lopen ze stukken sneller dan wij en zorgen ze dat alles gereed is in het (slaap)kamp voordat wij arriveren: alle tenten zijn opgezet, het eten wordt bereid en de thee staat klaar. Echt petje af voor deze mannen!
Tijdens de eerste dag hebben we lichte regen gehad, maar niet zo veel dat we onze poncho's nodig hadden. Onderweg kwamen we ook langs een aantal Inca-ruïnes, wat ons weer duidelijk maakte in wat voor een bijzondere omgeving we liepen. In de avond, voor het eten, speelden we 's***head', een kaartspel waarmee we erg hebben gelachen. Na het eten verdween iedereen vervolgens op tijd de tent in, want de volgende dag stond ons de zwaarste dag te wachten..
Inca-trail dag 2
Op dag twee van de Inca-trail was het tijd voor de beproeving van de "Dead Woman's Pass": een lang, steil pad van stenen en rotsen omhoog naar 4200 meter. Vrij pittig in de ijle lucht! Maar eenmaal boven wachtte ons een prachtig uitzicht: tussen de bergen, in de wolken en letterlijk 'on top of the world'! Voor de rest, qua zwaarte, viel de tweede dag ons mee, al was het erg koud: met name wanneer we ergens stopten voor een pauze. Tijdens de laatste snack-stop (van de hele Inca-trail) hebben we met z'n allen een fles rum gekocht voor de avond: dit werd namelijk de koudste nacht (min 3) van de trekking. Een beetje rum in de thee dus, samen met de coca-leaves. Smaakte goed! Na een paar koppen van deze thee èn een shot pure rum -door verliezen met het kaartspel-, sliep ik die nacht als een baby. Rutger daarentegen niet: het regende behoorlijk en de tent kon al dat water niet aan. Een natte slaapzak was het gevolg.. Tja, dat is kamperen! ;)
Inca-trail dag 3
Dag drie van de Inca-trail was de langste wandeling, maar ook zeker de mooiste. Wederom prachtige uitzichten, inca-ruïnes, zonneschijn: heerlijk! Na de -zeer uitgebreide- lunch met een taart als toetje, volgden de laatste drie uren. Bergaf, via de vreselijke 'trappen' van steen en rotsen: hier de "Gringo-killer steps" genoemd. (Gringo is een Spaans woord dat ze hier gebruiken om buitenlanders mee aan te duiden.) Tijdens de afdaling kwam er ook donker weer opzetten: regen en hagel. Wat nou 'dry-season'!? ;) Maar dit weer, met de lage, dunne wolken, gaf de laatste Inca-plaats die we onderweg tegenkwamen een prachtig mystieke sfeer. Indrukwekkend!
Uiteindelijk kwamen we die middag om vijf uur bij het laatste kamp aan, waar weer een heerlijk diner voor ons werd bereid. Het eten dat we tijdens deze drie dagen kregen, was zo -onverwacht- goed! Het ontbijt, de lunches, het avondeten: elke dag vers bereid en elke dag iets anders. We hadden niets te klagen! Nouja, qua toiletten misschien.. haha. Met name dit laatste kamp had de meest smerige wc's (gaten in de grond). De natuur in was een betere optie! We kregen elke dag een kom warm water voor de tent om ons mee te wassen. Je kunt je dus voorstellen hoeveel we uitkeken naar een hete douche, shampoo en een goed bed :).
Inca-trail dag 4
Die ochtend, beter gezegd die nacht, werden we om drie uur gewekt: tijd voor Machu Picchu! We moesten op tijd bij de laatste checkpoint zijn: om half zes gaat deze namelijk open en komen er honderden wandelaars doorheen om de laatste kilometers naar de Sun Gate en het oude Inca-rijk af te leggen. Na anderhalf uur wachten in de nachtelijk kou (onder een hemel met de meeste sterren die wij ooit hebben gezien), konden we eindelijk beginnen aan de laatste uren wandelen. Bij aankomst bij de Sun Gate, met dus onze eerste zicht op het indrukwekkende Machu Picchu, begon de zon net over de bergen te schijnen: wat mooi om te zien! Nog een laatste dertig minuten afdalen en we konden Machu Picchu ontdekken. Ondanks dat deze plek ontzettend (te) toeristisch is, is het heel bijzonder om er rond te lopen. Helemaal na de vierdaagse hike is het een bijzonder moment om de oude Inca-stad te zien liggen en te bereiken. (Voor al die toeristen die met de bus naar Machu Picchu komen, moet het toch anders voelen.) Wat een ge-wel-di-ge trip om onze reis mee af te sluiten!! Aan het eind van de middag keerden we, vanaf het leuke Machu Picchu-town, weer terug naar Cuzco. Het eerste stuk, naar Ollantaytambo, reisden we met de trein: een super mooie en lichte trein door grote ramen in het dak. De trein reed door het prachtige berglandschap waarin we de laatste dagen hadden gehiked. Na nog twee uur met de bus, kwamen we uiteindelijk 's avonds aan in ons hotel. Heerlijk: een schone wc en een warme douche waren nog nooit zó fijn!
Dus tot zover -in het kort- onze beproeving van de Inca-trail. Een geweldige ervaring met ontzettend leuke mensen ("sexy lama's!"). Ondanks wat afzien af en toe, was dit één van onze mooiste momenten en zeker iets om nooit te vergeten. Ohja, nog een leuk weetje: Antonio Banderas liep de Inca-trail ook, één dag voor op ons. Geweldig toch!? Haha. Al denken wij dat hij de weg, en vooral de nachten, ìetsje luxer heeft afgelegd.. ;)
Lima: de allerlaatste dagen..!
Vanaf Cuzco zijn we de volgende dag, 23 juli, teruggevlogen naar Lima, waar een kamer in een luxe 5-sterrenhotel op ons wachtte. Welverdiend na het kamperen vonden wij! In Lima verblijven we de laatste twee dagen van onze reis, dit keer niet in de oude historische wijk, maar in de nieuwe, moderne wijk Miraflores. Hier kunnen we dus heerlijk bijkomen en genieten van luxe voordat we op 25 juli terugvliegen naar huis.
Ons reisavontuur zit erop! Een vreemd gevoel, maar we zien beide ook wel uit naar het thuiskomen nu. Over een paar dagen is het zo ver! We komen dan ook nog met één, laatste blog, als terugblik op de reis. Voor hier en nu: ¡Adios y hasta (muy) pronto!
--------------
COMMENTS:
Alina Wat een fantastisch mooi verhaal!
Jul 25, 2014
Marije Prachtige afsluiting van een reis om nooit te vergeten. En ben blij dat jullie weer bijna thuis komen!!! Hele goede reis en tot heel snel lieverds. XXx
Jul 25, 2014
- comments
Alina Wat een fantastisch mooi verhaal!
Marije Prachtige afsluiting van een reis om nooit te vergeten. En ben blij dat jullie weer bijna thuis komen!!!! Hele goede reis en tot heel snel lieverds XXx