Profile
Blog
Photos
Videos
La Pura Vida in Costa Rica!
Bij Costa Rica denk je aan veel groen, tropische regenwouden en aan de vele, felgekleurde dieren als de toekan, leguanen en de bekende felgroene kikker met zijn rode ogen en oranje pootjes. En het land stelt je hierin niet teleur! (Al denkt Rutger hier, met zijn ietwat hoge verwachtingen over de aanwezigheid van dieren, iets anders over.. ) Costa Rica betekent 'rijke kust' en rijk is dit land zeker. Rijk aan prachtige natuur, vogels, dieren èn: muggen.
Na aankomst in San José hadden we beide even een mentaal dipje. Weer een nieuw, onbekend land en wéer opnieuw beginnen met uitzoeken hoe en wat: we waren even uitgeblust. Maar na een dag van rust en hulp van Marcela -een ontzettend aardige en enthousiaste medewerkster van een toeristenbureautje in San José- waren we er weer helemaal klaar voor! Met onze rondreis door het land in grote lijnen uitgestippeld; het eerste deel met de lokale bussen en het tweede met een eigen auto, vertrokken we van San José naar Drake Bay. Dit is een klein en vrij ongerept plaatsje bij het Corcovado National Park, in het zuidelijkste puntje van Costa Rica. Onze eerste van in totaal vijf stops.
Ongerept Corcovado
Om bij Drake Bay te komen, is -in het laagseizoen- nog niet zo eenvoudig. Veel wachten en geduld is nodig: na een lange bus- en taxirit, is het laatste deel alleen per boot af te leggen. Dus vanuit San José om 5 uur 's ochtends de bus genomen, om na ruim 6 uur aan te komen in het plaatsje Palmar Norte. Daar met een Duits stel een taxi genomen (20 minuten) naar Sierpe, vanuit waar de boot naar Drake Bay vertrekt. Helaas waren we net te laat voor de ochtendboot van half 12, en in het laagseizoen gaat de boot van 2 uur niet. Vier uur, dat was de volgende vertrektijd. Daar zaten we dan, half 12, in een super klein plaatsje waar niets te beleven viel. Gelukkig was er wel internet, zodat we van de gelegenheid gebruik konden maken om onze foto's en het blog van USA te uploaden. En we hadden leuk gezelschap van het Duitse stel Sarah en Marvin: en Marvin was héel scherp in het spotten van dieren! Zo zagen we onze eerste rode papegaai en een stuk of tien grote leguanen.
Goed, uiteindelijk was het iets na 4 uur en konden we vertrekken. Een kleine boot, alle tassen in het nog kleinere ruim (mijn tas paste niet meer, dus deze lag ervoor), en daar gingen we. Eerst met flinke snelheid door de rivier om vervolgens bij de Pacifische Oceaan uit te komen: heel bijzonder! Uiteindelijk, manoeuvrerend tussen de golven met soms harde klappen op het water, -nee, geen comfortabel tochtje, maar wel heel gaaf!- kwamen we aan bij de baai van Drake. Vanaf de boot nog een stukje door het water baden naar het strand, vanwaar we werden opgehaald door Sergio en door hem naar het heerlijke verblijf 'Cabinas Manolo' werden gebracht.
De eerste paar nachten hier hadden we de lodge voor ons alleen, fijn! We hadden vier nachten geboekt met gedeelde badkamer, maar nu viel er niets te delen. Luxe dus! We hadden geen warm water, -net als veel plekken in Borneo en Indonesië- maar dat was ook totaal niet nodig. Wel was er een veranda met luie hangmatten en een restaurant met heerlijk eten. Jum!
De eerste dag maakten we zelf een wandeling door Drake, via het strand en de rand van het regenwoud. Het was onze eerste dag in de rijke natuur van Costa Rica en we werden meteen verwend met het zien van (enge!) kapucijnaapjes, een krokodil, felrood/gele landkrabbetjes, groene parkieten en andere gekleurde vogels, een groene hagedis en tot slot een prachtige leguaan (kroonbasilisk).
Vanaf april is het regenseizoen in Costa Rica weer begonnen en daar maakten we deze eerste dagen in Drake Bay / Corcovado direct kennis mee. Flink harde regen- en onweersbuien, en dan niet eventjes, maar soms uren lang! Uitstapjes, wandelingen en tours moet je dan ook zo veel mogelijk in de -vroege- ochtend plannen, aangezien de regen meestal in de middag valt. Maar terug van onze wandeling, relaxend op de veranda in de hangmat en luisterend naar de dikke druppels, was de regen voor ons geen enkel probleem.
Over het vroege opstaan gesproken: het is bijzonder hoe gemakkelijk en snel je het dagritme van Costa Rica overneemt. De dagen beginnen vroeg, tussen 5 en 6 word je wakker, en vanzelf lig je ook al op tijd -vaak voor 10 uur- weer in je bed. In dit klimaat (en met de vele wandelingen die we maken) gaat dit eigenlijk vanzelf.
De tweede dag in Drake Bay stond een tour naar Sirena, gelegen midden in het Parque Nacional van Corcovado, gepland. Sirena is volgens het National Geographic Magazine "the most biologically intense place on earth". Oftewel: het gebied met de grootste diversiteit aan flora en fauna ter wereld. Vanaf Drake Bay was het nog een uur varen. Eenmaal aangekomen, werden de Birkenstocks vervangen door stevige wandelschoenen, en liepen we -met gids in een kleine groep- vervolgens midden door het regenwoud. Corcovado is het grootste nationale park van Costa Rica en tevens (nog) het minst-bezochte park van het land. Verbazend, want het is een werkelijk prachtig natuurgebied. Tijdens onze 5-uur durende wandeling door het regenwoud, plassen en rivieren -met krokodillen- overstekend, hebben we weer vele dieren gezien. Te beginnen met de apen, drie soorten. De schattige doodshoofdaapjes, de acrobatische 'spidermonkey's' en de brulapen: en het geluid dat deze laatste apen produceren is werkelijk ongelooflijk! Angstaanjagend, en moeilijk te geloven dat dit geluid door deze -vrij kleine- apen wordt gemaakt! Naast de apen hebben we een slapende tapir mogen zien, een familie wilde zwijnen, een grote groep coati's ('witsnuitneusberen': een soort wasbeer maar dan anders) slangen, krokodillen, papegaaien en verschillende vogels. Een geslaagde dag dus!
Na al het 'wildlife' aan land, was het de laatste dag in Corcovado tijd voor wat wildlife onder water. Duiken dus, en dat bij Caño Island, een eilandje 40 minuten voor de kust. Vrij prijzig, maar we wilden erg graag nog duiken in Midden- of Zuid-Amerika.
Bij Caño Island komen veel grote vissen en haaien voor en met wat geluk kun je zelfs walvishaaien spotten: dè wens van Rutger. Maar helaas, dit mocht niet zo zijn. Zie hier Rutger's grootste teleurstelling.. ;) Wel aanwezig waren veel van de kleinere 'white tip reefsharks', drie soorten roggen, grappige garden-eels, en als altijd de mooie en kleurrijke vissen: die hier inderdaad ècht groot zijn. Ook hadden we erg goed zicht onder water, alsof je in een zwembad dook. Voor mij in ieder geval twee zeer geslaagde duiken! ;)
Na wat problemen met de creditcard (werkte plots niet meer, verderop meer hierover), waar we met de aardige mensen van Cabinas Manolo gelukkig op een andere manier uitkwamen, vertrokken we op dag vier weer naar het 'vaste land'. Dezelfde weg, met de boot, maar dit keer voeren we het laatste stuk, heel langzaam, door prachtige mangrovebossen. Vervolgens weer de taxi in en vanuit Palmar Norte namen we de bus naar Manuel Antonio, bij Quepos. Tijdens het wachten op de bus heb ik met een lokale man gesproken over 'Pura Vida', wat men hier gebruikt om aan te geven dat het leven goed is: ze zijn misschien niet rijk, maar ze leven la pura vida (pure leven). De Costa-Ricanen gebruiken dit ter begroeting, bij het afscheid nemen, op de vraag hoe het gaat en op vele andere momenten: bij een bezoek aan dit land kom je het zéker tegen. Ook vijzelde de man mijn kleine beetje Spaans wat ik ken op: met de woorden 'quiero', 'puedo' en 'necesito', zou ik een heel eind komen gaf hij aan. Dat moet goed komen dus! ;-) Afscheid nam de man -uiteraard- met een "pura vida"!
Manuel Antonio - brutale wasberen en strand
Onderweg naar Manuel Antonio bleek dat onze creditcard ook bij de pinautomaat niet werkte.. De bank bellen dus, maar in verband met Pinksteren was deze (en interhelp) niet voor dinsdag te bereiken. Met de gewone pinpas konden we wel pinnen, gelukkig, dus we beschikten over contant geld, maar aangezien we de volgende dag onze huurauto zouden krijgen en de borg hiervoor betaald moest worden via creditcard, hadden we enigszins haast met het oplossen van ons creditcard-probleem.. Na contact met de bank bleek dat de pas geblokkeerd was: Rutger was van de een op de andere dag de pincode kwijt en had dus blijkbaar al drie keer een foutieve code ingevoerd.. Tja! Opgelucht dat er niets anders aan de hand was en na het sturen van een mail, kon het dan ook gelukkig snel weer worden rechtgezet. Op tijd dus voor het huren van de auto de volgende ochtend.
Na alle creditcard perikelen vertrokken we naar het nationaal park van Manuel Antonio. Een vrij klein park dat deels aan de Pacifische Oceaan ligt: naast jungle is er dus ook veel mooi strand te vinden.
Manuel Antonio is veel toegankelijker dan Corcovado, wat meer toeristen betekent en een gids niet echt noodzakelijk maakt. Zelf op pad dus, en binnen een kwartier zagen we de eerste luiaards al! Dit super schattige beestje stond hoog op onze verlanglijst :-). Ze waren ook vrij goed zichtbaar: aangezien ze hoog in de bomen slapen, zie je soms alleen een vage vorm en vacht. Maar de eerste luiaard die wij zagen hing heel mooi met zijn grappige gezicht naar ons toe, en op de terugweg zagen we er een die actief was (jawel!) en in een boom naar beneden klom. Leuk! Verder de vele kleine kapucijnaapjes weer gezien, ontzettend veel leguanen, wasberen en een soort grote cavia's.
Na al het wandelen en dieren spotten (best vermoeiend! ;)) hebben we een paar uur aan het strand gelegen en gepicknickt. Heerlijk, al was het uitkijken voor de Bonnie and Clyde van de wasberen, die uit waren op de inhoud van de tassen.. ;-) Toen we aan het eind van de middag weer richting de uitgang liepen kwamen we tot slot nog een lief en erg tam hert tegen. Net een dierentuin dit park!
Monteverde: een prachtig nevelwoud
Met onze Hyundai Tucson, een super fijne en ruime auto mèt 4x4 -dit is in Costa Rica met haar vele onverharde wegen zeker aan te raden- vertrokken we de volgende ochtend naar het binnenland. Het plaatsje Santa Elena bij Monteverde was onze bestemming. We hadden bij het huren van de auto niet voor GPS gekozen, omdat we dachten dat het vinden van de weg in dit land met een klein wegennetwerk niet moeilijk kon zijn. Maar dat viel tegen: wij hebben een talent in de weg kwijtraken, dat is tijdens deze wereldreis wel gebleken. En dat gebeurde ook hier dan weer. Maar door het kiezen voor de verkeerde weg kwamen we wel op een erg mooie route terecht, zigzaggend door haarspeldbochten over een smalle en steile weg, door de groene bergen. De laatste twintig kilometer naar het dorpje was onverhard: 4-wheeldrive aan en hobbelen maar. De afstanden in het land zijn misschien niet groot, maar de rijuren wel!
Weer tijd voor natuur, dit keer het Monteverde Cloud Forest: een ontzettend mooi natuurreservaat, in de wolken en nevel gelegen. Hier zie en voel je de wolken gewoon door het woud 'waaien', er is daarom ook bijna altijd een (heel) lichte motregen. Voor het verkennen van dit nevelwoud hadden we een hele dag uitgetrokken.
Het geluid van de regendruppels op de bladeren, het getjilp en gefluit van de vele vogels en het gekwaak van kikkers is alles wat je hier hoort. Ontzettend mooi, al was het geluid van de kikkers voor ons op een gegeven moment wat frustrerend, haha. We konden ze namelijk zó goed horen, maar hoe we ook zochten, de diertjes waren gewoon niet te vinden. En we wilden héel graag een paar exotische kikkers zien! We hebben dan ook ons best gedaan, maar met onze ongeoefende ogen is het niet gelukt om er ook maar één te spotten. Vogels wel, van bruine, gele en blauwe vogels (sorry, we zijn geen vogelkenners ;)) tot een prachtig veelkleurige kolibrie! De gekleurde veren van deze kleine vogel lichtten super mooi op wanneer de zon er op scheen. Ook de grote 'zwarte Goan' (een hoendervogel) is er één die we een aantal keren hoog in de bomen hebben gezien.
In tegenstelling tot de vogels lieten de dieren zich minder goed zien: op een armadillo (gordeldier) en een eenzame coati na, hebben we niets gezien. Insecten niet meegerekend: deze zijn er juist weer volop te zien. Van kleurrijke torren, grote libelle's, bijzondere rupsen en duizendpoten, tot mooie vlinders. En de natuur zelf was gewoon prachtig om doorheen te lopen: we hebben ons niet voor niets zeven uur vermaakt in dit nevelwoud!
Voor de volgende dag hadden we iets avontuurlijks gepland, namelijk een Canopy-tour: vastgeklikt aan een rail boven en tussen de bomen zwieren. Die nacht werden we echter wakker door een flinke regen- en onweersbui die non-stop tot de volgende morgen doorging. Ook in de ochtend zag het er niet naar uit dat het op zou klaren: geen goed idee dus om nu boven de boomtoppen te gaan zweven. Erg jammer, maar niets aan te doen. Dus na het ontbijt met het overheerlijke, verse banaanbrood (we hebben het recept!), zijn we onze auto ingesprongen en op weg gegaan naar de vierde bestemming: La Fortuna, bij de nog actieve vulkaan Arenal.
Voetbal, vulkaan Arenal en hot springs in La Fortuna
Ook het eerste stuk van Monteverde naar La Fortuna moesten we over een onverharde en ongelijke weg. En dit tijdens harde regen: even wat anders dan de Nederlandse wegen. We reden om het meer Arenal heen, dat omgeven was door donkere lucht, dronken onderweg dure (!) ananassap en kwamen na vier uur rijden aan in La Fortuna: precies op tijd voor de eerste WK-wedstrijd van Oranje! We hebben de geweldige wedstrijd Spanje-Nederland gekeken in het plaatselijke restaurantje 'La Parada', om 1 uur 's middags plaatselijke tijd. Naast ons zat nog een Nederlands stel, maar de Costa-Ricanen hier bleken voornamelijk voor Spanje te zijn. Op één na: Marcela, de leuke vrouw uit San José. Ze was er niet fysiek bij, maar tijdens het plannen van onze trip 1,5 week hiervoor, had ze al aangegeven dat ze eigenlijk, van binnen, Nederlandse was en dat ze in een volgend leven blond wilde zijn, haha. Van haar kregen we na de monsterzege van Oranje dan ook direct een mailtje waarin ze ons feliciteerde en een afbeelding meestuurde van "I'm on Orange Time". Super leuk natuurlijk! :-) Na de wedstrijd klaarde ook het weer eindelijk weer op en kwam de zon erdoor. Het kon niet beter! "Pura Vida!"
Hoewel La Fortuna vrij toeristisch is, zaten wij in ons hotelletje aan de rand van het dorp heerlijk rustig: tussen de vogels en met zicht op de vulkaan Arenal. En daar gingen we natuurlijk ook naar toe: het nationaal park Arenal. Arenal is één van de nog actieve vulkanen op Costa Rica, al heeft de vulkaan de laatste jaren geen lava meer gespuwd. Wel komt er af en toe nog witte rook uit.
In het national park om de vulkaan heen hebben we tussen de vogels, gewandeld, tot een uitkijkpunt ('mirador') een stukje omhoog. Hier heb je aan de ene kant zicht op de grote vulkaan en aan de andere kant zicht op het Arenal-meer. Om bij het uitkijkpunt te komen, loop je over een oude lavastroom. De top van de vulkaan was die dag helaas in wolken gehuld, dus we konden niet zien of er ook werkelijk nog witte rook uitkwam. Maar die avond, vanuit La Fortuna in een mooie blauw/roze lucht, loste de bewolking ineens op en zagen we de top van Arenal wel. Erg mooi om dit vanuit het dorpje te kunnen zien! Ook de volgende ochtend, na het wakker worden, was hij geheel zichtbaar: toch een meer voldaan gevoel om met dit beeld van de vulkaan te vertrekken naar de volgende plek!
Rond Arenal zijn ook veel natuurlijke waterbronnen (hot springs) te vinden, die verwarmd worden door de vulkaan. Een gratis -uiteraard!- hot spring is te vinden bij de rivier Tabacón, vlak bij een groot en duur resort. Je moet een beetje klimmen om er te komen, maar deze moeite wordt beloond: heerlijk warm water in een mooie, natuurlijke setting! Samen met nog een klein aantal andere mensen, hebben we hier een tijdje gezeten / gelegen. Even ontspannen na al het actieve wandelen van de afgelopen dagen! ;)
Gegeten hebben we bij een 'soda': een typisch Costa-Ricaans, eenvoudig (familie)restaurantje met een buffet en een aantal lokale gerechten op het menu. Bijvoorbeeld 'casado': als je dit bestelt krijg je een bord vol met zwarte bonen, rijst, gebakken banaan, salade en naar keuze vlees, kip of (gebakken) vis. Prima eten voor een prima prijs! Ook het buffet is een aanrader, voor iets meer dan drie euro kun je vijf dingen van het buffet kiezen èn krijg je salade (ook naar keuze) en drinken. En reken maar dat je bord -en later je maag- dan vol is! :)
Kikkers en toekans aan de Caribische kust
Van La Fortuna, in het midden van Costa Rica, zijn we door het binnenland naar de -lelijke- havenstad Limón gereden, om vervolgens via de Caribische kust (met de vele bananenplantages) in het toeristische plaatsje Puerto Viejo te komen. Het Caribische gedeelte van Costa Rica dus, en inderdaad verschilt dit qua sfeer en uiterlijk iets van de Pacifische kust. De dorpjes en de mensen zijn wat relaxter en ze doen het rustiger aan. Wat helaas níet verschilt is de aanwezigheid van muggen..
In het begin noemden we het al, Costa Rica is ook het land van de muggen. Ontzèttend veel muggen! Het begon na een paar dagen in Corcovado en vervolgens alle plekken waar we waren zaten ze. Niet altijd te zien of te horen, maar des te beter te voelen. Want wat jeukt het! We hebben wat afgekrabd hier.. We hadden anti-muggenspray (twee soorten zelfs), maar het hielp niets. Sterker nog, het leek de kleine martelaars eerder aan te moedigen! We zitten -nog steeds- letterlijk van top tot teen onder de bulten. In geen van de andere landen waren de muggen zo vervelend, iets wat we absoluut niet gaan missen.
Net als de felgekleurde kikkers was de toekan een dier dat we heel graag (in het wild) wilden zien. En hier, aan de Caribische kust, kwamen dan ein-de-lijk de eerste tekenen van een toekan! We hoorden 's avonds het bijzondere geluid dat ze maken, wat een beetje klinkt als het geknor van een varken gemixt met het kwaken van een kikker. We hebben de exotische vogel niet kunnen spotten in het donker, maar onze hoop dat we er de komende dagen eindelijk één gingen zien, was nu flink toegenomen! :)
Het laatste natuurgebied van Costa Rica dat we hebben bezocht, was Cahuita National Park, vanuit Puerto Viejo. Net als Manuel Antonio is dit park gelegen aan zee, maar nu dus aan de Caribische zee. Dit blijft bijzonder: de zee en direct hieraan een strook regenwoud met allerlei verschillende dieren.
Waar we in Manuel Antonio bijna struikelden over de vele grote leguanen, zijn het in dit park de honderden hagedissen: overal hoor je het geritsel van bladeren op de grond en zie je ze links, rechts èn vlak voor je wegschieten. Dit keer hebben we weer voor een -lokale- gids gekozen: we wilden nu toch wel heel graag een toekan zien en die kans is stukken groter met een gids. En ja hoor, we hebben onze toekan gezien! Hoog in de boom, maar onmiskenbaar. Zwart met geel aan de voorkant en een grote, gekleurde snavel. Super! Later hebben we -zelf- nog een tweede toekan gespot, een andere soort, en dit keer van dichtbij. Lucky us! :-) Verder liet John, de gids, ons twee kaaimannen zien, twee luiaards, leguanen, een groene hagedis, joekels van sprinkhanen en spinnen en een slang. Een tweede slang, de felgele en giftige viper, zagen we later -zonder John- ook nog, net als een brulaap en een aantal kapucijnaapjes. Een goede laatste dag in de natuur van Costa Rica!
Voor de oplettende lezer: we hebben op dit moment inderdaad nog steeds geen kikkers gezien. Maar dankzij een goede tip van Jan en Ellen ten Kampe (vrienden van Rutger's ouders, die het land enkele weken voor ons hebben bezocht), hadden we nog een troef achter de hand! Namelijk een kleine kikker- en vlindertuin, een eindje voorbij Puerto Viejo, bij Punta Uva. Een jonge local heeft hier een mooie en -nu nog- kleine (een uitbreiding staat gepland) tuin vol kikkers en vlinders. Ook houdt hij een aantal honingbijen: heel kleine bijen die niet (kunnen) prikken. Maar we kwamen natuurlijk voor de kikkers! Verschillende soorten leven er in de tuin, waaronder de kleine giftige 'blue jeans-frog' en de 'red-eyed treefrog': hèt symbool van Costa Rica. Eindelijk! En wat een grappig en mooi kikkertje is dit! Deze kikkers slapen overdag en toen ik er eentje op mijn hand kreeg -voor ons dus even uit zijn slaap gehaald- sliep-ie al snel weer verder. Schattig! Jan en Ellen, bedankt! :)
Van de kleine kikkers tot slot naar het Jaguar Rescue Centre, ook net buiten Puerto Viejo gelegen. Het Rescue Centre is een plek waar zieke of gewonde dieren uit het wild worden opvangen en, als het mogelijk is, later weer worden uitgezet. Hier hebben we een rondleiding gekregen en een aantal opgevangen dieren van dichtbij kunnen zien. Luiaards, waaronder een nog héel kleintje, toekans en andere vogels, en twee jaguars. Deze laatste twee sliepen, wat niet heel spannend is, maar het blijft bijzonder om zulke dieren van dichtbij te kunnen zien. Ook apen waren er: een aantal jonge en speelse brulapen en een nog piepklein en súperschattige spidermonkey. En het leuke was dat we bij deze apen 15 minuten het verblijf in mochten! Het hele kleine aapje kwam toen even nieuwsgierig bij Rutger kijken en 'handjes schudden'. Erg leuk!
En hiermee namen we afscheid van Puerto Viejo. Na nog een snelle duik in de Caribische Zee, met stralende zon, was het tijd om terug te rijden naar San José. En dit ging moeizaam.. Niet alleen het verkeer was druk, ook kwam het -na een aantal dagen zonder regen- opeens met bakken tegelijk uit de lucht! Een donkere hemel, onweer met felle flitsen en veel water op de weg (een vrachtwagen stond al vast in een halve meter water en modder): een behoorlijke beproeving dus!
De weg ging vervolgens ook nog door de bergen, wat veel bochten en weinig zicht inhoudt, en er was geen mogelijkheid om even te stoppen om het ergste af te wachten. Niet dat dat zin zou hebben gehad, aangezien het niet om een korte bui bleek te gaan, maar het ruim 1,5 uur achter elkaar onafgebroken hard doorregende. Bizar hoeveel water er in die tijd kan vallen! Maar dankzij Rutger's koelbloedige autorijden kwamen we uiteindelijk, aan het eind van de middag, heelhuids in San José aan. We made it!
San José was het begin- en het eindpunt van onze korte rondreis door groen Costa Rica. De stad zelf is niet heel bijzonder, al hebben we de eerste twee dagen hier wel doorheen gestruind en het een en ander van de stad gezien. Maar de laatste dag in San José even geen stad voor ons, maar de zenuwslopende wedstrijd van Oranje tegen Australië. Deze keer heel relaxt (nouja.. ;) vanuit onze guesthouse bekeken.
De volgende dag, nacht nog eigenlijk, was het vroeg opstaan (3 uur!) voor onze ochtendvlucht naar Ecuador. We vlogen via Miami, met tijdens het dalen een prachtig uitzicht op de eilandjes van Key West en de Everglades. Na 5 uur wachten in Miami vlogen we tenslotte door naar Quito, waar we om 10 uur 's avonds in ons hostel aankwamen.
Quito, Ecuador dus! Morgen beginnen we al meteen met onze (groeps)reis naar de Galapagos-eilanden: hier zijn we ontzettend nieuwsgierig naar en hebben we ook véel zin in! Over een paar weken meer hierover, voor nu: hasta luego!
--------------
COMMENTS:
Marian Wat beleven en zien jullie veel! Leuk om mee te mogen genieten. Je schrijft top Hilde. Groetjes ons
Jun 21, 2014
Jeroen en Alina Genoten van jullie verhaal en foto's. Liefs van Jeroen en Alina
Jun 25, 2014
- comments
Marian Wat beleven en zien jullie veel! Leuk om mee te mogen genieten. Je schrijft top Hilde. Groetjes ons
Jeroen en Alina Genoten van jullie verhaal en foto's Liefs van Jeroen en Alina