Profile
Blog
Photos
Videos
Hallo!
Hoewel we eigenlijk morgen alweer terug naar Thailand gaan en ondertussen ook in Cambodja zijn geweest, beperken we deze blog even tot onze reisavonturen in Vietnam. Volgende keer dus over Cambodja.
Vanuit Hanoi zijn we na Oud&Nieuw wederom met de slaapbus naar Hoi An gereisd.De slaapbus was helaas geen comfortabele ervaring. Toen we bij de bus aankwamen in een minibusje met 8 stoelen en 12 mensen+baggage bleek er in de bus nog 1 plek vrij te zijn terwijl er nog 10 mensen mee moesten. Je vraagt je af waarom je baggage toch vrolijk in de bus wordt gepropt door de mensen die bij de bus horen en daar ook al de hele tijd in meerijden. Je weet toch zelf ook wel dat die bus al vol is? En dat die baggage er dus straks ook allemaal weer uit moet als er ergens een andere bus vandaan is gehaald? Uiteindelijk dus een nieuwe bus met genoeg plek. Helaas niet kunnen slapen vanwege herrie van de motor en de toeter en een niet aflatende spanning...12 uur straight met 1 enkele chauffeur midden in de nacht op een onverlichte weg. En natuurlijk de hele tijd inhalen. We hoorden later dat er ongeveer iedere dag een busongeluk is in Vietnam, dus dit was echt de laatste nacht(slaap?)bus voor ons.
Maar goed, we hebeen het gehaald en zijn aangekomen in Hoi An. Hoi An ligt onder Hue en staat vooral bekend om zijn niet minder dan 200 kleermakers. We hadden ons voorgenomen niks te kopen, maar de verleiding is niet te weerstaan. De uiteindelijk score was: maatpak, overjas en 2 overhemden voor Rogier en een jurk en jas voor Roxanne. De tassen waren al vol dus per vliegtuig post is het naar Nederland gestuurd en ondertussen al aangekomen. Totale kosten: 370 dollar (ongeveer 295 euro). Omdat het nogal moeilijk bleek te zijn om Rogier's broek op tijd goed op maat te maken is Rogier uiteindelijk achterop de motor naar het werkatelier gereden. Dit bleek ook het huis van de broer van de verkoopster te zijn. Dus omkleden in de keuken en wachten midden in een naaiatelier waar 6 mensen laat in de avond driftig bezig waren allerlei kleding in elkaar te zetten. Zo zie je dus ook de achterkant van alle winkels; er wordt heel hard gewerkt.
Na Hoi An zijn we dit keer met de trein naar Nha Trang gegaan. Nha Trang is vooral bedoeld om van het strand te genieten en om te gaan snorkelen/duiken. Het weer zat echter tegen (je werd ongeveer van een strandbed afgeblazen en het regende met regelmaat) dus we hebben eigenlijk niet zo veel gedaan. Er zat wel een erg goede Italiaan dus dat was weer fijn. Je zag in deze plaats goed dat de economie van Vietnam booming is aangezien de meest reusachtige resorts langs het strand worden gebouwd.
Nha Trang hebben we na 3 dagen weer achter ons gelaten en we zijn met de nachttrein naar Saigon gereisd. Deze keer gelukkig wel kunnen slapen. Aan de trein is goed te zien dat arbeid in Vietnam nog goedkoop is en dat de kosten in het kapitaal zitten. Er is veel personeel rond en in de trein op de been (vooral de catering is altijd goed bemand), maar de treinen zelf zijn verouderd. Maar het was een veilige trip zonder vertragingen.
Saigon is weer echt een grote chaotische stad, doet erg aan Bangkok denken. Onderweg waren we een aantal mensen tegengekomen die bij hoog en bij laag beweerde dat het verkeer in Saigon veeel erger is dan in Hanoi en dat het echt heel eng was om over te steken. Er was zelfs een stel dat beweerde hand in hand met ogen dicht voetje voor voetje over te steken omdat het zo eng en gevaarlijk was. Waarschijnlijk wilde ze graag een mooi verhaal vertellen wat wij vonden het allemaal erg meevallen. Ja het verkeer is druk en negeert af en toe stoplichten maar als je goed oplet kun je prima oversteken. En het is niet erger of minder erg dan in Hanoi. Of het leuk is om door al het lawaai en uitlaatgassen heen te lopen is een andere vraag.
In Saigon hebben we de eerste dag de dierentuin bezocht. De toegangsprijs was schappelijk (35 eurocent) maar dan heb je ook niks. Nou ja er waren wel veel dieren en het was grootst opgezet, maar de ratten rende vrijelijk rond. Dikke, grote ratten om precies te zijn. Het was ook heel rustig (geen personeel of wat voor bedrijvigheid dan ook te bekennen) en er hing een beetje een "end of the world" sfeer alsof we de laatste overlevenden waren van een grote ramp. Toen we een kat met een net gevangen nog bloedende rat in zijn bek langs zagen rennen hadden we het wel weer gezien.
De volgende dag hebben we het Independence palace en het War Remnants Museum bezocht. Toen in 1975 de Vietcong tanks door het hek van het Independence Palace reden was het definitief over met Zuid-Vietnam. Het paleis is sindsdien nauwelijks veranderd. Het War Remnants Museum was indrukwekkend met verschillende foto tentoonstellingen over de Vietnamoorlog en over de effecten van Agent Orange. Buiten het hoofdgebouw stonden verder de "tigercages". Een tentoonstelling over gevangenschap en marteling gedurende de oorlog. Tigercages zijn kooien opgetrokken uit prikkeldraad waar je alleen in kan zitten of waar je anderszin heel weinig ruimte in hebt.
De derde dag zijn we naar de Cuchi tunnels geweest. Deze tunnels werden door de Vietcong gebruikt tijdens de Vietnamoorlog en liggen op 2,5 uur rijden van Saigon. Het tunnelnetwerk was indertijd 200km lang maar voor toeristen is natuurlijk maar een klein gedeelte open gesteld. Je kon zelf door een stuk tunnel van 100 meter kruipen. Dit stuk is groter gemaakt zodat de westerse toerist er ook in past. Dus wij erin. In het begin ging het wel, maar na 3 meter ging je de bocht om en werd het nog kleiner en weer 3 meter verder de volgende bocht om nog kleiner... te klein voor Roxanne. Je moest daar echt op handen en voeten voortkruipen en Roxanne vond het te eng (serieus, als je ook maar enigzins claustrofobisch bent moet je er niet ingaan). Dus toen zijn we maar weer terug gegaan. Gelukkig was het niet zo druk met mensen die achter ons aankwamen anders hadden we door gemoeten. Je kunt er wel om de 20 meter uit via een gang omhoog. De tunnels waren maar een onderdeel van de trip, dus we hebben nog een hoop andere dingen gezien. Onder meer allerlei vallen waar de Vietcong het leven van de Amerikanen zeer zuur mee maakte en allerlei uitleg over de tunnel systemen. Het moet echt vreselijk zijn geweest om uren lang in het donker in een kleine, warme tunnel te moeten schuilen voor bombardementen. De tour door het tunnelgebied kreeg een realistisch tintje door schietgeluiden van de nabij geleden schietbaan. En op die schietbaan kon je zelf ook nog aan de gang met een AK-47, M-16, een karabijn, nog wat andere geweren en zelfs met een M-60 machinegeweer (dat waren de machinegeweren die aan de Amerikaanse helikopters hingen). Wij hebben ons geluk beproefd met een AK-47, we hebben helaas niks geraakt. Je kreeg ook verder niet veel meer instructie of advies behalve "dit is het vizier en dit is de trekker, succes".
14 januari hebben we Saigon ook weer achter ons gelaten om de Mekong delta in te trekken (nou ja te rijden). Tijdens een 2-daagse tocht hebben we meer van het echte rurale Vietnam gezien. De drijvende markt was erg leuk, we hebben boven op een ananas boot koffie gedronken (gekocht van de drijvende koffie en andere dranken boot) en natuurlijk ananas gegeten. We hebben verder het een en ander geleerd over de landbouw in Vietnam en op verschillende bootjes over de rivier en door kanalen gevaren.
16 januari zijn we per speedboat naar Phnom Penh (Hoofdstad van Cambodja) gevaren. De nacht daarvoor hebben we doorgebracht in een grensstad (Chau Doc, Vietnam). Dit was een beetje een gat waar de beschaving nog wat in te halen heeft, gelukkig konden we de volgende dag weg. Dus met de speedboat en dat ging erg goed. De grensovergang was om onduidelijke redenen heel traag. We hadden onze paspoorten aan iemand van de boot afgegeven en voor 3 dollar extra regelt die verder alles. Als je 3 dollar wilt bespraren heb je het wellicht moeilijk want het was volkomen onduidelijk waar je dan een exit stempel en een visum moet gaan halen. Dus 3 dollar extra lappen en rustig afwachten, dan gaat alles prima (neem wel een boek mee).
De volgende blog zal niet te lang op zich laten wachten, dan doen we verslag van Cambodja. We hebben namelijk al veel te lang achter de computer gezeten vandaag om allerlei zaken te regelen (hotels, dingen uitzoeken en plannen voor onze duikcursus e.d.). Tot de volgende keer!
Groetjes,
Rogier en Roxanne
- comments
Henk Baars Na de schietcursus, de duikcursus. Hoe is het mogelijk allemaal? Wees voorzichtig!