DRUK, DRUK, DRUK
(Vervolg blogverhaal Jamaica)

Nadat we begin mei twee dagen lang het hotel, de cocktails, de dagelijkse entertainment en het nabijgelegen winkelcentrum aan een grondige inspectie hadden onderworpen, was het tijd om Ted en Marianne te verwelkomen. Zij zouden na een lange vlucht 's avonds in Montego Bay arriveren. De begroeting was uitbundig en het weerzien voelde alsof we een paar dagen geleden nog hadden gezien. Wel waren ze behoorlijk moe van de vlucht en kropen vlak na het diner onder de wol. De rest kwam later wel. We hadden immers nog twee weken de tijd om bij te praten.

Jarig
De volgende ochtend troffen we Marianne en de jarige job fris en fruitig aan in de ontbijtruimte. Tussen de warme broodjes, gekookte eitjes, koffie en het verse fruit overhandigden we hen de cadeautjes die een deel van de tocht met ons mee hadden gereisd. Het grote cadeau zou echter een paar dagen later nog volgen: een introductie(diepzee)duik in de Caribische Zee. Wij hadden na The Great Barrier Reef in Australië de smaak te pakken en zouden Ted onderwater vergezellen.

Zwembadtraining
Met de klanken van Bob's reggaemuziek op de achtergrond leerden onze instructeur Scooter ons de basisvaardigheden in het zwembad van het hotel. Zodra we deze onder de knie hadden, was het tijd voor 'het echte werk'. Terwijl wij ons klaar maakten voor onze sprong in het diepe, hield Marianne, gewapend met fotocamera, ons vanaf de boot in de gaten.

Ziek, zwak en misselijk
Langs een touw in het water daalden we langzaam af. Ted en Robin zaten op tien meter diepte op de bodem van de oceaan te wachten op Rosa, die onder begeleiding van Scooter beetje bij beetje afzakte. Ondanks het voortdurend klaren van de oren, deden haar trommelvliezen zodanig zeer dat ze na een aantal afdaalpogingen alsnog terugkeerde naar de boot. Robin met rode ogen van de druk en Ted met een maag vol zeewater, volgden niet veel later.

Blij
Eenmaal terug op de boot hoorde Marianne onze belevenissen aan (nadat Ted zijn maaginhoud terug had gegeven aan de oceaan, sloot ook hij aan). Het water was lekker warm en helder, we hadden allen wat kleurige vissen en koraal gezien en met name de twee heren hadden uitgebreid de tijd de oceaan tot op de bodem te onderzoeken. Ondanks dat hij niet zo veel gezien had, was Ted blij met zijn verjaardagscadeau, wat voor ons het belangrijkste was.

Druk schema
Terug in het resort strekten we onze lichamen op de bedjes en gaven we onze trommelvliezen, oogbollen en magen de rust die ze nodig hadden. We moesten onze energie sparen want we zouden nog meer ondernemen komende dagen. Zo hadden we nog een tweedaagse excursie over het eiland in het vooruitzicht met onder andere een bezoek aan het Bob Marley-museum, een rondrit door Kingston, een dobberuurtje op de Blue Lagoons (idd waar de gelijknamige film is opgenomen) en een tocht over de Rio Grande ('grote rivier') op een bamboevlot. Later zouden we nog besluiten met dolfijnen en pijlstaartroggen te zwemmen en in een spontane bui mee te doen een reggae-danswedstrijd van het hotel (die wij, Robin en Rosa, tot onze grote verbazing uiteindelijk ook wonnen). De twee weken zouden veel te snel voorbij gaan en een heel dierbaar onderdeel worden van onze reis. Een vakantie om nooit te vergeten.

Lieve Marianne en 'papa Ted', ontzettend bedankt voor de geweldige tijd.