ER WAS EENS...

We keken ontzettend uit naar ons verblijf op Jamaica in mei (ja, we lopen inderdaad wat achter met onze verhalen). Behalve dat het tropische imago erg tot onze verbeelding sprak, zouden deze twee weken voor ons een echte vakantie worden. Even 'er tussenuit' zeg maar (vergis je niet: reizen is behoorlijk vermoeiend). Genieten op een prachtig eiland en verblijven in een luxe all-inlcusive hotel.

Familie
En het leukste van alles was dat we voor even weer herenigd zouden zijn met twee dierbare mensen van thuis: Rosa's vader Ted en zijn vriendin Marianne. Ook zij kwamen naar dit groene paradijs om vakantie te houden en om de 65e verjaardag van Ted te vieren. Wij kwamen twee dagen eerder aan dus konden alvast een vooronderzoekje houden.

Strenge controle
Tegen onze verwachting in was de controle van de Jamaicaanse douane behoorlijk streng. Waar we vandaan kwamen, welke landen we afgelopen zes maanden hadden bezocht ('nou, heb je even?'), welke injecties in ons lijf hadden zitten, enzovoort.

Tip…
Eenmaal door de controle leerden we meteen een van de belangrijkste lessen op Jamaica: zorg dat je altijd wat kleingeld op zak hebt. Tips zijn in dit Derde Wereld land voor de locals een belangrijke aanvulling op hun vaak zeer lage salaris. In no time stond iemand met zijn karretje klaar om onze spullen naar de taxi te brengen. Gelukkig wisten we nog ergens een ééndollarbiljet (US dollars zijn in Jamaica erg welkom) vandaan te vissen en voorkwamen we de ongemakkelijke vraag 'Heb je terug van vijftig?'.

De andere kant
Ook de taxichauffeur was uiterst behulpzaam en probeerde zijn inkomsten te verhogen door ons uitgebreid te vertellen over de geschiedenis van zijn land. Tussen het vragen stellen door (ja, we zouden hem nu toch tippen, dan konden we er net zo goed uit halen wat er in zat) keken we met enige verbazing naar het voorbijglijdende landschap. Dor gras, stoffige straten, zwerfaval en bouwvallen. Waar waren de palmbomen, het tropische groen en de kleurige huisjes? Het was een kijkje achter het decor. Een glimp van de andere kant: het arme Jamaica. Maar wie zou zich er druk om maken? Het enige moment dat je dit zag, was wanneer je van het resort af kwam, iets wat weinig toeristen daadwerkelijk deden.

Zevende hemel
Eenmaal in het resort aangekomen keken we onze ogen uit. Het was onze eerste keer in een all-inclusive hotel en als backpackers voelde het alsof we in een sprookje waren beland. Meteen na het welkomstdrankje (vruchtensap met rum of eigenlijk meer rum met vruchtensap) in de grote, marmeren ontvangsthal zat de sfeer er goed in. Een bandje om ons arm gaf ons de garantie dat we tijdens deze twee weken we ons op elk gewenst moment tonnetje rond konden eten (en nu eens niet met droog brood, crackers en noedels).

Koning te rijk
Langs de wuivende palmomen, de zwembaden met 'waterbar' en het aangrenzende, witte strand liepen we naar ons verblijf. De hotelkamer die Ted en Marianne voor ons geregeld hadden, was helemaal een 'halleluja-ervaring'. Een koelkast en een bar vol met gratis drankjes, een kingsize bed (waarin we elkaar elke nacht weer kwijtraakten) en een marmeren badkamer met witte fluffie handdoeken. De lilakleurige muren en witte torentjes van het hotel gaven het gebouw een Disney gevoel en maakte het sprookje af.

Het beloofde een heerlijke tijd te worden!