Profile
Blog
Photos
Videos
De laatste tijd zijn we wat aan het slabakken op het vlak van regelmaat in de blog, maar we gaan ervan uit dat u ook een leven heeft, en dus niet wakker ligt van een paar weken zonder update. Ter compensatie wordt deze blogexcapade een ware klepper.
Na vijf maanden in Zurich beginnen we langzaamaan het echte Zurich te kennen, inclusief de plekjes en zaken die niet meteen opvallen. Het bevalt ons wel, moet ik zeggen. Het zijn de kleine dingen, waar men hier aandacht aan besteedt, die het verschil maken met wat de Belgische stadsbewoner gewend is. Zo zijn er zeer veel 'verborgen' wegjes die een wandeling door de stad als je wil bijna volledig autoloos maken. Er zijn de bijna autoloze wijken net buiten het centrum, zoals de onze, die verbazingwekkend rustig zijn. Tenzij je spelende kinderen vervelend vindt, maar die graad van verzuring hebben we gelukkig nog niet bereikt. Het viel me op dat we bij een bezoek in het dorpje Heusden in België meer autolawaai hoorden dan bij ons te midden van de stad. Er zijn de treinen die in een geul rijden, waardoor je ze minder hoort en ze het zicht niet verstoren, het feit dat de rivier vrij bezwommen mag en kan worden... Het neemt de wens op landelijker te gaan wonen die ik in België wel voelde grotendeels weg.
Natuurlijk blijft het dagelijks leven wat het is en heeft de voorbije weken 3 gezichten getoond. Nadat we beiden geveld waren en weer hersteld van een darminfectie hebben we eerst een normale werkweek gehad, gevolgd door wat misschien wel de zwaarste week uit mijn werkleven geweest is. Van zaterdag tot en met de helft van de (vrije, want O.L.H.-Hemelvaart) donderdag heb ik ononderbroken dag en nacht moeten werken. Al is ononderbroken niet helemaal waar, want zondag (10 mei is dat dan) werd Anke 30. Een beter excuus om niet te werken is er niet, en dus hebben we er een ontspannende dag van gemaakt met een ontbijt, een bezoek aan de zoo en als kers op de taart, een avondlijke wellness-sessie in het Hürlimann-Areal. Dat is een spa, met als 'uniek' verkoopsargument een zwembad op het dak, van waaruit je de stad kan overzien. Ik houd zelf niet zo van kuren, maar dat maakte het wel eens de moeite waard, zeker bij ondergaande zon.
De rest van de korte week was zoals gezegd minder romantisch. Het plan was om vier dagen naar het Comomeer te trekken, maar het zijn er uiteindelijk 3,2 geworden, omdat we vanwege het vele werk pas later konden vertrekken.
Het Comomeer is een gigantische plas water, prachtig gelegen te midden van een paar poeiers van bergen. Het is de plaats waar je boottochtjes kan boeken om langs de villa's te varen van beroemdheden als Georges Clooney, Richard Branson, Versace en ander gegoed gespuis. De plaats is een magneet voor Amerikanen, met mytische dorpjes zoals Bellagio, genoemd naar een hotel in Las Vegas. Of was het andersom? Kortom, een bestemming waar wij wel thuishoorden, zo vonden we zelf. Na een tocht van iets meer dan 3 uur over de indrukwekkende San Bernardino-pas trokken wij dan ook onze villa, villa Tento in. Deze villa lag tussen de andere villa's langs het Lago Piano, een kleiner meertje tussen het Comomeer en het meer van Lugano. Onze villawijk van dienst had de tot de verbeelding sprekende naam 'Camping Ranocchio'. Gezien we pas later aangekomen waren, bracht de avond enkel nog een bezoekje aan de plaatselijke pizzeria, bedacht met de lieflijke naam 'Restaurant Ranocchio'. Ranocchio betekent waarschijnlijk goedkoop, gezien de gemiddelde pizza 6 tot 8 euro kostte. Daar koop je in Zwitserland geen biefstuk voor. De pizza was lekker, de daarop volgende nacht ook. De daarop volgende dag daarentegen was van een ander kaliber. Gezeik van 's morgens tot 's avonds, met af en toe zelfs een hagelbui. We bezochten het druilerige Menaggio, en gingen shoppen in Como. Als je in Zwitserland woont, is Italië immers de plaats om goedkoop het noodzakelijke aan te schaffen. Como is best een aangenaam stadje, dat al 500 jaar lang het wereldcentrum van de zijde is. Pronkstuk van de stad is de vrij indrukwekkende kerk, die nog afstamt uit de tijd dat de Kerk de boodschap van Jezus ietwat verkeerdelijk interpreteerde en hun geld liever in een overdreven bekleed en imposant gebouw stak dan het aan de armen te geven. Dat is in de huidige Kerk uiteraard niet meer denkbaar. Er is namelijk geen geld meer om niet aan de armen te geven. Nu goed, het onderwijs was die tijd waarschijnlijk allemaal wat minder en dus moeten we misschien de onwetendheid van toen vergeven. De mensen zagen trouwens gauw hun fout in, want ze gaven dit soort bouwsels de toepasselijke naam 'Dom'. In de dom hingen een paar gigantische muurtapijten. Nog zo'n vreemd idee van toen, mogelijks omdat de armen destijds de muren opliepen van miserie. Alleszins veel bekijks voor de toerist van vandaag.
De dag erop bracht gelukkig beter weer. Tijd om voor de eerste maal in het jaar de bergschoenen aan te trekken en een paar plaatselijke toppen te veroveren. Het tochtschema leidde vanuit het dorpje Breglia naar de top van de Monte Grona (1700m) en de top van de Monte Bregagno (2100m). Je zou de tocht kunnen beschijven als één deel trekken door de de center parks voor de hagedis, gevolgd door een tweede deel door een gigantische latrine voor de berggeit, of ook wel het paradijs voor de mestkever. Dat zou echter, hoewel waar, de tocht licht oneer aandoen. Het is namelijk een prachtige wandeling, die je een spectaculair zicht geeft op de 3 omliggende meren (Como, Lugano en Piano) en op de omliggende Alpenmassieven. In de brandende zon, en voor een eerste bergtocht een best zware tocht, maar eentje waarvan de zin in meer meteen weer opborrelt. Laat in de namiddag beloonden we onszelf met een ijsje en een pint in het ditmaal wel zonnige Menaggio, en met een paar Italiaanse lekkernijen van op de plaatselijke markt. Lekker verbrand de villa in.
Dan rest er me enkel de zondag nog. Terug naar huis, maar niet vooraleer even te stoppen in Lugano. Lugano is een zeer net en Zuiders stadje, dat een geslaagde combinatie wist te vinden tussen oud en authentiek en nieuw. Hier zie je weer het verschil met het wat slordigere Italië en het (soms wat te) perfecte Zwitserland. Tegen de middag vatten we dan de terugweg aan. Zoals aangeraden niet via Gotthard, maar via San Bernardino. Dit was, zonder overdrijven, een vergissing. Er hadden immers 2 voertuigen mekander een stevige tong gedraaid, met het gevolg dat de gehele pas voor een paar uur afgesloten was. Mochten we op de E314 gestaan hebben tussen Brussel en Leuven, zou dat dikke miserie betekend hebben. Nu stonden we echter in de buurt van het dorpje Nufenen temidden van de Alpen. Een stop in het plaatselijke café (waar men duidelijk niet voorzien was op zo'n toevloed van gestranden) en een wandeling in de plaatselijke Alpenwei verlichtten de pijn wat, en vormden een nog wel aangenaam tijdverdrijf tijdens het wachten. Iets na vijf was de pas weer vrij, en konden we tegen een slakkengangetje weer naar huis.
Tot daar dit relaas. Rest me nog te voorspellen dat de volgende week een maat voor niets wordt omwille van de slechte weersvoorspellingen en het feit dat de darminfectie waarvan eerder sprake een revival maakt (Donderdag weten we wat het is). Het weekend daarentegen ziet er goed uit, met een bezoek van onze goede vrienden Bart en Heleen. 2 alcoholverslaafden, dus hopelijk vinden de darmen zichzelf een beetje terug tegen dan.
Allez, tot schrijfs,
Rob
- comments